ตอนที่12 นางคือตัวเอก

“ก็นิดหน่อย ทุกวันอุดอู้อยู่แต่ในห้องกินอะไรก็ล้วนไม่อยาก อาหาร”

คุณหนูอดทนสักไม่กี่วันเถิด คุณชายสี่จะช่วยคุณหนูจัดการทุก อย่างเองเจ้าค่ะ”

พี่สี่ปกติยุ่งมากเลยหรือ?”

“อืม”

“เขายุ่งอะไรบ้าง?”

กิจวัตรประจำวันของจวนอ๋องทั้งหมด บัญชี ค่าใช้จ่าย รายรับ จัดซื้อผักวัตถุดิบอาหารห้องครัว การซ่อมแซมห้องหับ ใน จวน….ไม่ว่างานใดล้วนเป็นคุณชายสี่จัดการเจ้าค่ะ”

“จวนอ๋องไม่ใช่ว่ามีพ่อบ้านหรือ? อีกทั้งสกุลโจว์คนเยอะเช่นนี้ เหตุใดจึงให้พี่สี่ทำสิ่งเหล่านี้ผู้เดียวด้วยเล่า?

“……… นายหญิงเซียวติดอ่างอึ้ง

“มีอะไรจะกล่าวก็กล่าวเถอะ อยู่ที่นี่นายหญิงก็เป็นแม่เลี้ยง ซิน เหยาก็เป็นบุตรสาว ไม่ต้องยึดติดพิธีหรือศีลธรรมใดๆหรอก” ซิ นเหยาขจัดความกังวลของนาง

“คุณหนูอาจทราบเรื่องที่คุณชายสี่เกิดป่วยเมื่อยังเล็ก?”

“เคยได้ยิน พี่ป่วยหนักครั้งใหญ่ ต่อมาจึงไม่อาจฝึกยุทธ์ได้
“ในฐานะบุตรหลานสกุลโจว์กลับไม่อาจฝึกยุทธ์ คุณชาย ชีวิตนี้นับว่าพังพินาศ! เขาชั่วชีวิตนี้เพียงสามารถอยู่ทำงานเล็กๆ ในจวน ทำงานจัดการกิจวัตรประจำวันเหล่านี้

นายหญิงเซียวน้ำเสียงทอดถอนใจ สิ่งที่ได้พบว่านางรู้สึกต่อ โจวหยุนถึง คือความเจ็บปวดใจและความจนปัญญา

“ไม่อาจฝึกยุทธ์ได้นอนาถเพียงนี้เชียวหรือ?”

“ถูกต้อง ความแข็งแกร่งของวรยุทธ์ก็คือตัวแทนสถานะของ แต่ละบุคคล นี่กระทั่งก้าวข้ามสถานะทางสายเลือดไปไกลใน หลายครั้งครา”

คนนับสิบยืนเรียงรายขนาบสองฝั่งของหอฝึกยุทธ์อย่าง เคร่งครัด ซินเหยายืนอยู่ตรงกลาง วันนี้นางเป็นตัวเอก

มือขนดกขนาดยักษ์มือหนึ่งแตะสัมผัสโครงกระดูกแต่ละส่วน

บนเรือนร่างของซินเหยาไปมา……

“น่าขยะแขยงจริง! อย่ามาวะจับข้านะ!” ซินเหยากันด่าอยู่

ในใจ

ซินเหยาอดกลั้นอย่างมาก ไม่ขยับเขยื้อน ปล่อยให้มือใหญ่ ยักษ์สัมผัสบนร่างนาง ถ้าหากอยู่ที่โลกเก่านางคงเชิญฝ่ายตรง ข้ามกินเมล็ดบัวต้มไปนานแล้ว!

(กินเมล็ดบัวต้ม อุปมาว่า หยอดน้ำข้าวต้ม)

ทำไมถึงมีกฎวิปริตอย่างนี้ได้
ทดสอบความสามารถเชิงยุทธ์จะต้องจับกระดูกทุกท่อนในร่าง เลยหรือไง?

“นี่มันการกินเต้าหู้ ชัดๆ!” ซินเหยาต่อต้านอยู่ในใจ

กินเต้าหู้ เป็นคำสแลงหมายถึง การแตะองหรือลวนลามถูก ( เนื้อต้องตัว)

ถ้าหากตาหนวดแข็งผู้ที่ที่สัมผัสโครงกระดูกทั้งร่างของนาง ชายวัยกลางคนกายสูงใหญ่ไม่ใช่ท่านลุงของนางแล้วล่ะก็ นาง คงจะจับเขาทุ่มข้ามไหล่ลงไปกินโคลน

นอกจากนายท่านโจว์ พี่สี่ จัสเส้ากาง โจว์เส้าฉี โจวเส้าหัว โจว์เส้าเหวินล้านพร้อมพรักกันที่ลาน ยังมีศิษย์สืบทอดและศิษย์ สายนอกภายในตระกูลบางส่วนก็มารวมโจว์กันที่ลาน เพื่อรอ คอยช่วงเวลาสําคัญ

คนที่คึกคักตื่นเต้นมากที่สุดเห็นจะเป็นโจวหยุนถึง

ตัวเขาเองไม่อาจฝึกยุทธ์ แต่เล็กจนโตล้วนได้รับการเย้ยหยัน และถากถาง ถึงแม้เขาเป็นคุณชายสกุลโจว์ แต่เมื่อเดินออกไป อื่นก็ชี้นิ้วใส่พากันตลกหัวร่อว่าเขาเป็นขยะ

โจว๋หยุนถึงทราบ ซินเหยาจะต้องเป็นผู้มีพรสวรรค์แน่นอน!

นางฉลาด งดงาม ดุจกับเทพธิดา โดดเด่นราวกับไม่ใช่มนุษย์ เดินดินบนโลก นางจะต้องมีพรสวรรค์เชิงยุทธ์แน่นอน ใน อนาคตนางจะต้องเป็นบุคคลผู้เก่งกาจที่สุดของบ้านรองสกุล โจว์! โจวหยุนถึงเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เสียงดรุณีชุดเชียวนางหนึ่งแว่วขึ้นข้างกายโจวหยุนถึงกล่าว ว่า “ท่านพี่ ท่านหากมีความหวังมากเกินไปความผิดหวังก็จะยิ่ง มากขึ้นเท่านั้น”

นางคือ โจว หลัว เป็นลูกคนที่หก น้องสาวของโจวหยุนถึงและ พี่สาวของ กรุง

เสียงแหบของโจวหยุนถึงยังคงไม่สามารถระงับความตื่น เต้นไว้ได้ “ไม่! ข้ามีลางสังหรณ์ น้องหญิงเล็กของพวกเราจะต้อง เป็นอัจฉริยะอย่างแน่นอน! น้องหก พี่สี่หลายปีมานี้มีแต่ความไม่ เอาไหน ถูกรังแกก็ตั้งมาก ที่สกุลโจวบ้านรองของพวกเราตก อยู่ในภาวะที่ไม่อาจขัดขืน กำลังอำนาจเปราะบางไร้ความ แข็งแกร่ง ตลอดมานี้อาศัยเจ้าแบกรับความลำบากอยู่ผู้เดียว ยามนี้ได้พบเจอน้องหญิงเล็ก หลังจากนี้นางสามารถช่วยเจ้าผ่อน แรงกดดัน นางสามารถทำให้บ้านรองของพวกเราส่องประกาย รุ่งโรจน์ได้!”

โจว หลัวแค่นเสียงเย็น “นางจะได้เรอะ?”