ตอนที่ 5 หญิงงามของเจิ้น

ความเจ็บปวดบนร่างเพิ่มมากขึ้นกว่าครั้งที่แล้ว นางเงยศีรษะขึ้น มองรูแตกบนหลังคา จึงเข้าใจเรื่องราวกระจ่าง ย่อมต้องเป็นเมื่อ ครู่นี้ที่คิดจะหลบหนีบนทางหลังคา ร่างกายได้รับบาดเจ็บจาก การตกลงมา แล้วหลังจากนั้นก็ถูกคนจับมากรอกยาปลุกกำหนัด

แม้ว่าจะทานยาปลุกกำหนัดไปจำนวนมาก และฤทธิ์ยาได้ ทำให้ร่างกายซินเหยาที่เดิมที่อ่อนแรงอยู่แล้วยิ่งเจ็บปวดและสิ้น เรี่ยวแรงมากขึ้น แต่ทว่า ในฐานะสายลับ ความสุดยอดทาง ร่างกายและจิตสำนึกของนางล้วนได้รับความทนทานซึ่งไม่ใช่สิ่ง ที่คนธรรมดาจะจินตนาการได้

นางกัดฟันฝืนแรงจนเกิดกำลัง ปืนได้จากเตียงขึ้นเสา กระโดด รวดขึ้นถึงหลังคา…..

ยามที่ฮ่องเต้เห็นบนแท่นบรรทมมังกรที่ว่างเปล่า โทสะก็ กระหน่ำขึ้นมาอย่างรุนแรง

“น่าขันที่เฝ้าเวรไปตัดหัว

“ถ่ายทอดคำสั่งลงไป! ปิดวังให้แน่นหนา! แมลงวันสักตัวก็ให้ บินออกไปไม่ได้! แม้จะต้องขุดดินพระราชวังขึ้นมาสามอ ต้องหาหญิงงามนั้นให้พบ

“หญิงงามของเจิ้น!” เจ้าทรราชย์คำรามราวกับสัตว์ร้าย…..
เรี่ยวแรงกำลังสูญสิ้นไปทีละน้อย ซินเหยาทราบว่าตนคง ประคองไว้ไม่ได้นาน ยิ่งไร้หนทางที่จะหลบหนีออกไปจากสถาน สาง ที่คล้ายกับว่าทุกหนทุกแห่งล้วนมีหน้าตาเหมือนกันราวกับ วงกต

ภายในร่างคล้ายว่ากับมีกองเพลิงลุกไหม้กำลังสุมอยู่ หัวใจ ของนางแสบคันราวกับมีมดนับพันกำลังรุมกัดแทะ

“ซวยแล้ว! ฤทธิ์ยายิ่งรุนแรงกว่าที่นึกไว้เสียอีก!” ซินเหยาบน ในใจท่าไม่ดีเสียแล้ว!

นางไม่อาจทราบได้เลยว่าเพื่อที่นางจะได้เพลิดเพลินไปกับ การปลุกเร้าอันหวานซึ้ง ฮ่องเต้จึงเรียกคนมาป้อนยาปลุก กําหนัดกับนางเป็นจำนวนมากถึงสามเท่า

ท่ามกลางผืนราตรี ทุกหนแห่งมีแสงไฟสว่างอยู่ไหวๆ นางย่อม

ต้องทราบแน่นอนว่ามีคนกำลังตามจับนาง

“ไม่สิ! ต้องหาสถานที่ซ่อนตัวเป็นอันดับแรก ยืนยังเป็นเช่นนี้ ต่อไปถึงแม้จะประคองกำลังไว้ได้ แต่ช้าเร็วก็คงถูกจับ

ซินเหยามองไปเห็นบ้านมืดทะมึนที่ไร้แสงไฟหลังหนึ่งที่เบื้อง หน้า พลันตัดสินใจกระโดดลงไป จึงได้พบสถานที่ที่ถูกละเลย เพื่อหลบซ่อนตัว

บ้านที่ล้อมรอบด้วยสวนหลังนี้ดูเหมือนว่าจะถูกทิ้งร้างไว้จน เก่าโทรม แผ่นป้ายไม้เก่าแขวนอยู่เหนือประตูทางเข้าหลัก แผ่น ป้ายเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือ
สองตัวที่ซินเหยาอ่านไม่ออก

ภายในบ้านวัชพืชงอกขึ้นมากมาย ต้นเหมยหลายต้นสูง ทะยานราวกับป่ารกชัฏ สมควรเข้าใจได้ว่าว่าไร้คนอยู่อาศัยมา นานมากแล้ว ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าอยู่เป็นครั้งคราวแต่กลับ ไม่มีคนผลักประตูเข้ามาเพื่อค้นหา……

ดูเหมือนว่าที่นี่จะปลอดภัยชั่วคราว

ซินเหยาผ่อนลมหายใจ ในที่สุดก็ได้พักผ่อนอย่างคลายกังวล

บ้างแล้ว

ความตื่นตัวของนางผ่อนคลายลง แต่ความรู้สึกร่างกาย ร้อนรุ่มยิ่งมายิ่งรุนแรง ภายในร่างราวกับมีกระแสไฟไหล เวียน….

“”อ่าาาา”

“ร้อนฉิบเลย!”

“ทนไม่ไหวแล้วววว!”

“ฤทธิ์ยารุนแรงเกินไป ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!”

“ร่างกายฉันคล้ายกับมีกองไฟที่จะมอดไหม้ฉันให้ตกตายไป อยู่เลย!

“ฉันต้องใช้ผู้ชาย!!” ซินเหยาเผยความสุขุม เหงื่อโทรมทั่วร่าง นางต่อสู้กับฤทธิ์ยารุนแรงภายในใจอย่างทรมาน แต่กลับถึงขีด กําจัดเสียแล้ว
ดวงตาทั้งคู่ของนางงามงด แววจนน่าใจสั่น บริสุทธิ์ไร้เดียง สาราวกับไปด้วยความวิจิตรของโลกหล้า ทว่ายามนี้ดวงตาที่ด่า ขลับราวกับน้ำหมึกกลับระเบิดรัศมีสัตว์ป่าอันดุร้าย…..

“ในห้องนั้นคือสิ่งใด?”

มีผู้ชายหรือ?”

“สวรรค์! ถ้าหากยามนี้ท่านประทานบุรุษให้ฉันสักคน ฉันคง ซาบซึ้งจนหาที่สุดมิได้!”

“โธ่เอ๋ย!”

“ฉันทรมานมากจริงๆ!

“หรือนี่ฉันจะต้องหาผู้ชายที่ไหนก็ได้สักคนมาสังเวยความ บริสุทธิ์สาวพรหมจรรย์?

“ครั้งแรกไม่ใช่ว่ามันควรจะโรแมนติกกว่านี้เรอะ?”