ตอนที่19 XVII

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เมืองฟาลันถูกยึดคืนมาได้ เมืองก็กลับ มาคึกคักมากกว่าเดิม ผู้เล่นทั้งหน้าใหม่และหน้าเก่าต่าง พากันเข้าออกเมืองเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน เศรษฐกิจภายใน เมืองค่อยๆถูกฟื้นฟูขึ้นมาทีละน้อยๆ NPC ในเมืองต่างมี สีหน้ายิ้มแย้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับมีอยู่คนหนึ่งที่ ความซึมเศร้ากำลังถามหา

“เห้ออ…ชื่อติดโทษจนได้ เกือบได้ไปนอนเล่นในคุกแล้ว สิเรา” ผมบ่นอุบอิบไปเรื่อย หลังจากเมื่อคืนที่เผากิลด์ของ ศัตรูจนไม่เหลือซากไป ผลของสกิลคงรุนแรงไปหน่อยเลย ทำให้ผู้เล่นที่อยู่ในกิลด์บางส่วนถูกไฟคลอกจนตาย ส่งผล ให้ชื่อของผมกลายเป็นสีแดงโชว์เด่นหลาขนาดนี้จนทำให้ คนรอบข้างไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ผมซักคน พวกมันคงจะ ตายไปหลายสิบคนเลยทีเดียวถึงทำให้ผมเป็นแบบนี้ ก็ไม่ คิดว่าพวกนั้นจะกากขนาดนั้นนี่ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

แต่ด้วยที่ในตอนนี้ผมอยู่ชุดลำลองระดับ S สีดำที่กำลัง ปล่อยออร่าสีดำออกมาจากชุดด้วยผลของเอฟเฟคชุดตี +10 และบอกกับชื่อสีแดงแล้ว มันทำให้ผมดูน่ากลัวมากขึ้นไปกว่าเดิม ดูไม่น่าคบหาด้วยสุดๆเลยล่ะ ผม พลางเดินเล่นอยู่ในเมืองไปซักพัก ชาวเมืองส่วนใหญ่ก็ ปรับตัวได้อย่างรวดเร็วรวมถึงผู้เล่นที่อยู่ในเมืองก็ต่างเรียน รู้อย่างรวดเร็ว และเริ่มตั้งปาร์ตี้ไปเก็บระดับกันมากมาย

“รับตัวทำดาเมจหลัก 2 ตำแหน่ง ขอระดับ 650+ จุดเซฟ หอคอยชั้นที่ 42 ค่า ”

“รับแทงค์ลุยหุบเขาปีศาจดำ ขอระดับ 700+ ค้าบบบ

“รับคนเพิ่ม 2 คน ลุยหอคอยตั้งแต่เริ่มแรก ขอระดับสูงๆ ไม่จำกัดหน้าที่จ้า”

“รับตัวทำดาเมจหนักๆเพิ่ม 1 ตำแหน่ง สำรวจเหมืองแร่

จ้า”

บลาๆๆๆ
“หอคอยยังงั้นหรอ รู้สึกจะถูกเพิ่มมาใหม่สินะ…” ผม เดินฝาฝูงชนไปเรื่อยๆ แต่ทางทีผมเดินไปนั้นต่างมีแต่คน แหวกทางให้เดินอย่างไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะออร่าสีดำที่ แผ่ออกมาจากชุด ส่งผลให้คนรอบข้างรู้สึกขนลุกอย่าง บอกไม่ถูก หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะ อติดโทษสีแดง ที ทําให้ไม่มีใครกล้าเข้ามา ผมไม่สนใจสายตาต่างๆ พุ่งมา หาผมด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน และก้าวเดินต่อไป แต่แล้ว จู่ๆกลับมีสาวน้อยหน้าใสสวมชุดคล้ายนักบวชที่ดูดีมีระดับ กำลังเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยแววตาที่มุ่งมั่นอย่างมาก โดยไม่สนว่าผมจะน่ากลัวหรือไม่อย่างใด

“โทษนะคะ คือ..ปาร์ตี้ของพวกหนูขาดสมาชิกอีกหนึ่งคน เพื่อไปร่วมสํารวจเหมืองแร่น่ะค่ะ คุณสนใจรึเปล่าคะ?” เธอ พูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆชวนหน้าฟังพร้อมกับดวงตาอันใส แจ๋วที่รอคอยคําตอบอย่างคาดหวัง

ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่สาวน้อยตรงหน้ากล้าเข้ามาถาม ผมตรงๆโดยไม่กลัวผมแบบที่คนอื่นเขาเป็นกัน “สํารวจ เหมืองแร่งั้นหรอ ก็น่าสนใจอยู่นะ แต่ทำไมถึงมาชวน คนนอกล่ะ” ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย

ปกติแล้วการสำรวจเหมืองแร่นั้นจะเป็นความลับของผู้เล่น ที่พบประตูเหมืองแร่ลับ และจะบอกแค่คนในกลุ่มของตัวเองเท่านั้น หรือไม่ก็นํากุญแจเข้าเหมืองแร่ไปขาย ให้พวกกิลด์ต่างๆเพื่อโก่งราคาเอาไว้ เพราะในเหมืองแร่ จะเต็มไปด้วยกองสมบัติ และไอเทมมากมายสุ่มดรอปอ อกมาให้ค้นหา แต่ความเสี่ยงของมันก็สูงเช่นกันเนื่องจาก มันไม่มีระดับของเหมือนแร่บอก ถ้าโชคดีหน่อยอาจจะเจอ ระดับไม่สูงมาก แต่ถ้าโชคร้ายก็นรกเลยล่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ยิ่งระดับสูงของตอบแทนยิ่งสูงตาม มันจึงเป็นการลงทุนที่ คุ้มจะเสี่ยง

“คุณก็รู้ใช่ไหมว่าเงื่อนไขการเข้าเหมืองแร่ต้องมีผู้เล่นไม่ เกิน 50 คน ทางกลุ่มผู้เล่นที่เป็นผู้ค้นพบเหมืองแร่นี้กำลัง ขาดคนพอดี และบังเอิญหัวหน้าปาร์ตี้ของพวกเรารู้จักกับ คนกลุ่มนี้ พวกนั้นเลยเชิญกลุ่มพวกเราไปร่วมสำรวจด้วย และปาร์ตี้พวกเราก็ขาดตำทำดาเมจหนักๆอีกคนหนึ่งพอดี พอเห็นคุณดูท่าทางแข็งแกร่ง หนูก็เลยมาลองชวนดูค่ะ แล้วคำตอบว่าไงคะ?” เธออธิบายยาวพร้อมกับทำหน้าตา ใสซื่อบริสุทธิ์

“อา ได้สิ ไปกันเลย” ผมตอบตกลงกับเธอไปโดยไม่คิด อะไรมาก เพราะไม่ได้มีแผนจะไปที่ไหนต่ออยู่แล้ว อีกทั้ง ยังเป็นโอกาสให้ผมได้กอบโกยเงินทองอีกด้วย ก็เสียไป กับการจัดการเมืองไปเยอะล่ะนะ

สาวน้อยพาผมไปเจอกับสมาชิกที่เหลือเป็นชาย 3หญิง 2 ถ้ารวมผมด้วยก็เป็นปาร์ตี้ย่อย 6 คน เหตุผลที่ตั้ง เป็นปาร์ตี้ย่อยๆก็เพื่อง่ายต่อการสั่งการ และจัดระเบียบการ รบ หัวหน้าปาร์ตี้ย่อยจะรับคําสั่งจากหัวหน้าปาร์ตี้ใหญ่อีก ทีหนึ่ง แต่ละปาร์ตี้จะถูกแบ่งหน้าที่ของตัวเองอย่างชัดเจน

“พี่ๆคะ หนูหาสมาชิกคนสุดท้ายได้แล้วค่ะ” สาวน้อยกล่าว ทักเพื่อนร่วมปาร์ตี้

เยี่ยมไปเลยนะจอย พวกพี่ยังหาคนที่ไว้ใจไม่ได้เลย แล้วไหนล่ะ คนที่ชวนเข้ามา” เป็นชายร่างโตเกราะหนา อ ดาบเล่มหนาใหญ่เท่าตัวเอาไว้อยู่ข้างกายพูดขึ้นมา

“นี่ค่ะพี่ชิค” จอยพูดพร้อมผายมือมาที่ผม ทุกคนต่าง ตกใจตาโตเมื่อเห็นสมาชิกคนสุดท้าย ชุดที่ขาดวิ่นสีดำ ม่วง มีออร่าความตายจากชุดแผ่ออกมาอ่อนๆ อีกทั้งชื่อบน หัวยังติดโทษ PK เป็นสีแดงอีก ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นคนที่ ไว้ใจได้ สามาชิกในปาร์ตี้ต่างหันมาทำสีหน้าใส่จอยสาว น้อยที่เป็นคนชวนผมกันอย่างพร้อมเพรียง

“ยัยบ้า นี่เธอชวนใครมาเนี่ย เราต้องการคนที่ไว้ใจได้มา ร่วมกับเราไม่ใช่หรือไง!” ชิคโวยวายขึ้นมา
“ก็หนูไม่มีทางเลือกนี่นา ไปชวนใครก็มีแต่พวกหวังโก่ง ค่าตอบแทนทั้งนั้นอ่ะ แต่คุณคนนี้เขาตอบตกลงโดยไม่ ถามเรื่องค่าตอบแทนอะไรเลยนะ แล้วก็ดูท่าทางแข็งแกร่ง ด้วย หนูก็เลยชวนมา แหะๆ” จอยพูดด้วยน้ำเสียงที่เชื่อมั่น เป็นที่สุด พร้อมกับใช้มือเกาหัวยิ้มแห้งๆใส่พวกพี่ๆในปาร์ตี้

“แต่เขามีชื่อเป็นสีแดงนะ คงไปฆ่าผู้เล่นคนอื่นมาแหงเลย แบบนี้เราจะไว้ใจเขาได้งั้นหรอ?” นักเวทย์หนุ่มพูดขึ้นมา

“ใช่แล้วล่ะ ดีไม่ดีเขาอาจจะฆ่าพวกเราแล้วฮุบสมบัติ ทั้งหมดไปเองก็ได้นะ!” หนุ่มร่างสูงถือโล่พูดเสริม

“แต่ว่า….” จอยพยายามจะพูดโน้มน้าวแต่ก็ยากที่จะ ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งหมดที่พวกพี่ของเธอพูดล้วนเกิดขึ้นมา ได้จริง

“ถ้ามันลำบากใจขนาดนั้น ฉันไปก็ได้…” ผมพูดเสียง เรียบพร้อมเดินหันหลังออกไปจากวงล้อม แต่ก็ต้องหยุด เท้าเอาไว้ เมื่อมีเสียงหนึ่งพูดขัดผมเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนค่ะ! ขอเวลาพวกเราซักครู่นะคะ…” สาวสวยดาบคู่เอ่ยห้ามผมก่อนที่จะหันไปคุยกับพวกของตัวเอง ต่อ “นี ฟังนะทุกคน พวกเราก๋าลังเดือดร้อนกันไม่ใช่รึไง นี่ ก็ใกล้เวลารวมตัวกันแล้วถ้ายังหาคนเพิ่มไม่ได้พวกนั้นจะ ตัดเราออกทันทีนะ แล้วเราจะเสียโอกาสนี้ไปจนเสียใจไป ตลอดชีวิตแน่ ถึงแม้ว่าชายคนนี้จะเป็นผู้เล่น อแดงที่อาจ จะหักหลังเราทีหลัง แต่ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ พวกนาย ก็ช่วยกันสู้สิ จะงอมืองอเท้าให้เขามาฆ่า ไง แต่ถ้าเขาเป็น คนดีจริงๆเหมือนที่จอยบอก นั้นก็ถือว่าเราโชคดีไป ฉันพูด ถูกไหม?” ทุกคนยืนนิ่งซักพักพลางใช้ความคิดของตัวเอง ตัดสินใจ

พูดชะไม่กล้าเข้าร่วมเลยแฮะ… ผมได้แต่คิดในใจพลาง มองพวกเขาคุยกัน และไม่นานพวกนั้นก็ตกลงกันได้

“เอาล่ะ ก่อนอื่นเลยผมต้องขอโทษด้วยกับเรื่องก่อนหน้า นี้ ผมซิคนะครับเป็นหัวหน้าปาร์ตี้ พวกเราตัดสินใจแล้วว่า จะรับคุณเข้าร่วมปาร์ตี้ ขอความกรุณาด้วย!” เป็นซิคที่เป็น คนเข้ามาทักทายอย่างเป็นมิตรแม้ว่าในใจจะรู้สึกหวั่นๆ ก็ตาม พวกเขาแนะนำตัวกันพอหอมปากหอมคอจากนั้นจึง ชวนผมเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วย

สมาชิกปาร์ตี้
ซิค(หัวหน้า) LV.679

เพลตัน LV.676

จอย LV.673

ลดี้ LV.678

เซอิน LV.681

ภาคิน LV.801

ทันทีที่พวกเขาเห็นระดับของผมก็ตื่นตกใจกันยกใหญ่ แต่ด้วยมารยาททางสังคมพวกเขาจึงไม่อยากพูด หรือ ถามอะไรผมมากนัก จากนั้นพวกเราทั้ง 6 คน ก็มารอหน้า เหมืองแร่ตามแผนที่ที่ได้รับมาจากหัวหน้าปาร์ตี้ใหญ่ เมื่อ มาถึงที่นี่เต็มไปด้วยผู้เล่นมากหน้าหลายตาประมาณ 50 คน ตามเงื่อนไขของการลงเหมืองแร่ แต่ละคนล้วนสวมชุด ดูดีมีราคา แต่ระดับเฉลี่ยของผู้เล่นที่อยู่ที่นี่แค่ 650 เท่านั้น ซึ่งค่อนข้างต่ำเลยทีเดียว

“จะไหวกันรึเปล่าเนี่ย….คลาส 8 ไม่มีซักคน คลาส7 ก็มี ไม่กี่คน ขอให้ระดับเหมืองแร่ไม่สูงมากก็แล้วกันนะไม่งั้นคงเละแน่ๆ…” ผมพูดพึมพำกับตัวเอง และเล็งเห็น ถึงความเป็นมือใหม่ในการสํารวจครั้งนี้ เพราะหากใครตาย ข้างในเหมืองแร่จะไม่สามารถกลับเข้าไปได้อีก ยกเว้นจะ ได้รับการชุบชีวิตไม่ว่าจะด้วยวิธีการใด แต่หากผู้เล่นตาย ทั้งหมดเหมืองแร่จะหายไปทันที ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำให้ เสียโอกาสที่จะกอบโกยกองสมบัติไป

“ทุกคนฟังทาง …!!” เสียงตะโกนของชายผู้หนึ่งที่ขึ้นไป บนแท่นหินเพื่อให้ทุกคนได้เห็นหน้าตา “อย่างที่ทุกคน ทราบกันว่ากลุ่มของพวกเราเป็นผู้ค้นพบเหมืองแร่แห่งนี้ และทางเราก็ขอถือสิทธินี้เป็นผู้นำในการสำรวจครั้งนี้ด้วย ขอให้ทกปาร์ตี้เชื่อฟังคำสั่งของพวกเราด้วย ใครมีปัญหา อะไรมั้ย?”

“เรื่องของค่าตอบแทนจะแบ่งยังไงครับ!” เสียงหนึ่ง ตะโกนขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน

“เป็นคำถามที่ดี เรื่องค่าตอบแทนเราจะแบ่งเท่ากันทุกคน ส่วนคนไหนที่ตายไปก่อนจะไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรทั้งนั้น เพราะฉะนั้น ห้ามตายอย่างเด็ดขาด!” เขาพูดปลุกใจเล็ก น้อย “แล้วก็ขอให้หัวหน้าปาร์ตี้ทุกกลุ่มคอยรับคำสั่งจาก เราด้วย เราจะแบ่งหน้าที่ให้อย่างชัดเจน แล้วเราจะเคลียร์ เหมืองแร่แห่งนี้ไปด้วยกัน พวกเราลย!”
“โอ้วววว….!”

“ได้เวลาแล้ว พวกเรา ลุยย….”

“จะรวยกันแล้วโว้ย…!!

“เฮ้….!”

“เหอะๆ แบ่งเท่ากันหมดงั้นหรอ เป็นคนดีซะเหลือเกินนะ ผมพูดยิ้มอยู่ภายใต้ผ้าปิดปาก พลางมองเจ้าหัวหน้ากลุ่มที่ มีท่าทีไม่น่าไว้วางใจสุดๆ ก่อนที่จะเดินตามกันเข้าไปข้าง ในเหมืองแร่พร้อมกับผู้เล่นคนอื่นๆ