บทที่ 11 แย่งห้อง

สายตาของฌอนเย็นเฉียบขึ้นตามเสียงของเขา คำ พูดที่ออกมาจากปากของเขา คล้ายกับมืดที่ซ่อนอยู่ข้างใน แทงเข้ามาในร่างกายของลิลาทีละครั้งๆ ใช้มีดคว้านเนื้อ หัวใจออก ทำให้ไขกระดูกที่เธอซ่อนอยู่ในกระดูกก็เจ็บไป ตามด้วย!!

มองท่าทางของลิลาที่มีปากแต่พูดอะไรไม่ได้ ฌอน

โมโหจนหัวเราะออกมา

ดี ดีจริงๆ

ในที่สุดเธอก็ยอมรับแล้วใช่ไหม?

ตอนที่ดึงมานีลุกขึ้นมา จู่ๆเขาก็ยกยิ้ม : “ ลิลา เธอ อยากให้ฉันกลับมาบ้านตลอดไม่ใช่หรอ? ตอนนี้ฉันพา มานีกลับมาด้วยกันแล้ว

เวลเงียบมาโดยตลอด มือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋า เส้นเลือดผุดขึ้นมาเพราะใช้แรงมากขึ้นไป รอฌอนพามานี ไปทําแผลที่ห้องรับแขกมานาน เขาจึงเดินมาข้างๆของลิ ลา

ยื่นมือออก อยากจะพยุงเธอลุกขึ้นมา : “ ต้องการให้

ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลอีกไหมครับ?
ลิลาลุกขึ้นมา ดันมือของเวลออกเบาๆ : ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ ”

ก้าวขาเดินตรงไปยังชั้นสอง เหลือแต่เวลคนเดียวที่ ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ หัวใจปวดแน่นหายใจไม่สะดวกขึ้น มา

มองแผ่นหลังของลิลาที่เดินขึ้นบันไดอย่างยาก ลำบากทีละก้าวๆ หัวใจของเวลอ่อนไหวอีกครั้ง เขาถาม ตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า

หากลิลาตายไปจริงๆแล้ว ฌอนจะไม่เสียใจจริงๆน่ะ

หรอ?

จะไม่เสียใจสักนิดเลยหรอ?

กลางคืน

ลิลานอนอยู่บนเตียงคนเดียว ฟังเสียงหัวเราะที่ดัง มาจากชั้นล่างเป็นระยะ น้ำตาของเธอไหลลงมาจนหมอน เปียกไปหมดแล้ว นอนหลับสะลึมสะลือก็ได้ยินคนเคาะ ประต

ไม่รอให้เธอพูด ประตูห้องของเธอก็ถูกเปิดออก ลุก ขึ้นนั่งกลับมองเห็นมารีนจับมือของมานีเดินเข้ามา
“ เชิญพวกคุณออกไปด้วยค่ะ

ต่อหน้าสองแม่ลูกนี้ ลิลาไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ

มานีได้ยินคำพูดนี้ เดิมทีจะออกไป แต่ถูกมารีนลาก กลับมา เงยหน้าขึ้นมองสำรวจห้องใหญ่ของลิลาที่เธออยู่

คุณลิลาคะ ”

มารีนสำรวจรอบหนึ่งแล้ว ก็เลิกมอง ยิ้มให้กับลิ ลา ฟังคำพูดแล้วเป็นการปรึกษาแต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว เป็นการเบ่งใหญ่ชัดๆ : “ คุณก็รู้ ร่างกายของมานีไม่ดีมา ตลอด ห้องนอนในที่นี่ ฉันก็ดูมาหมดแล้ว ไกลเกินไป ตอน กลางวันแสงอาทิตย์ไม่พอ หมอพูดแล้วว่า มานของเรา ต้องอยู่ในห้องที่มีแสงอาทิตย์เพียงพอ ดังนั้น……คุณล ลาสามารถย้ายออกไปอยู่ห้องอื่นได้ไหมคะ?

คุณพูดว่าอะไรนะ?” ไม่ใช่ว่าลิลาได้ยินไม่ชัด แต่ เพราะไม่อยากจะเชื่อ

ผู้หญิงสองคนอีกคนอายุมากอีกคนอายุน้อย คน อายุน้อยแย่งผู้ชายของเธอ คนอายุมากก็มาแย่งห้องของ เธอ?!

มารีนยังคงยิ้ม ถอนหายใจคล้ายกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้านแล้วเอ่ยว่า : “ ห้องตรงข้ามของห้องใหญ่นี้ เหมาะกับคุณลิลามากกว่า ฉันเก็บกวาดออกมาหมดแล้ว คุณลิลาอยากจะเอาอะไรไปบ้างคะ? ร่างกายของมานี อ่อนแอมากเกินไป สติก็ไม่ค่อยดี ต้องการพักผ่อนตั้งแต่ เช้า ”

แค่เวลาที่พูด มารีนก็เริ่มยุ่งเรื่องในห้องใหญ่แล้ว กอดรองเท้าแตะและเสื้อผ้าของลิลาไว้ในอก

ตอนที่เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก มารีนอึ้งไปชั่วขณะ มองเสื้อผ้าที่แขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าเผยความโลภออกมาจาก ดวงตาหมด

“ ไสหัวไปซะ! ”

ลิลาทนไม่ไหวแล้ว ที่นี่เป็นบ้านของเธอ สิ่งของและ เครื่องประดับทุกอย่างในบ้าน ซื้อมาด้วยเงินของบ้านเธอ ตอนนี้สองแม่ลูกนี้มีสิทธิ์อะไรที่จะมาไล่เธอออกไปอย่าง ไร้ยางอาย?!

“ พวกคุณไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! ไสหัวออกไป! – ลิลาตะโกนเสียงดัง เธอเอาหมอนบนเตียงโยนไปยังมา

รีน