บทที่ 10 หัวใจของเธอเป็นสีอะไร

ในวิลล่าที่ตกแต่งอย่างหรูหราปราณีต แสงไฟสว่าง

ไปทั่ว

มานีใส่ผ้ากันเปื้อนไว้ กำลังล้างผลไม้ต่างๆอย่าง ตั้งใจอยู่หน้าล่างล้างจาน น้ำหยดหนึ่งกระเซ็นเข้าไปใน ตาของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ขนตาของเธอเปียกไป

เธอกระพริบตาเพราะรู้สึกอยู่ไม่สุข เปล่งเสียงออก มาเบาๆอย่างอัตโนมัติ : “ พี่ฌอนคะ พี่มาช่วยมานีหน่อย ค่ะ…….…..

ฌอนที่ได้ยินเสียงเรียก สวมด้วยชุดสบายๆทั้งตัว เดินมาจากห้องรับแขก ยกมือขึ้นประคองแก้มของมานี ไว้ ปลายนิ้วสะอาดอ่อนนุ่ม นวดหางตาของเธออย่างอ่อน โยนและระมัดระวัง

ภาพที่อยู่ด้วยกันอย่างสามัคคีนี้ ความอบอุ่นอย่างนั้น แสบตาเธอมาก!!

ลายืนอยู่หน้าประตู ตรงหน้ามืดลงทันที คล้ายกับ ถูกคนดึงเอาลมหายใจสุดท้ายไปอย่างไรอย่างนั้น ร่างทั้ง ร่างหงายหลังไปด้านหลัง

“ ระวัง ”
ยังดีที่มีเวลยืนอยู่ข้างๆเธอ ยื่นมือออกพยุงร่างกายที่ อ่อนยวบของเธอไว้ได้ทัน

เสียงหน้าประตู ดึงดูดสายตาของฌอน แต่เขาไม่ได้ มองลิลาด้วยซ้ำแค่พยักหน้าให้กับเวลแค่นั้นเอง

“ นายเลือกเวลาได้ถูกจริงๆเลยนะ เข้ามาสิ กำลังจะ ทานข้าวพอดี ”

เวลทำอะไรไม่ค่อยถูกเล็กน้อย เวลานี้หากเขาปล่อย มือจากแขนของลิลา ลิลาต้องล้มลงเพราะร่างกายอ่อนแอ แน่

“ ใต้เท้าของนายมีตะปูตอกไว้หรอ? ”

ฌอนเดินเข้ามาหาอย่างไม่สบอารมณ์ ดึงเวลแล้ว ก็เดินไปยังห้องรับแขก “โครม! ” เสียงดังขึ้นมา เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของทั้งสองคนอย่างที่คาดไว้ แล้ว

ลิลาล้มลงบนพื้นเพราะร่างกายไร้เรี่ยวแรง ท้ายทอย กระแทกลงบนมุมประตูอย่างแรง

ฌอนกลับไม่ได้หันกลับมา แต่หัวเราะออกมาอย่าง เยาะเย้ย ” ตอนนี้เพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าต้องเสแสร้งแกล้งน่าสงสาร ช้าไปหน่อยไหม? คุณภรรยา

เทียบกับความเจ็บของมานีแล้ว ผู้หญิงคนนี้เจ็บแค่ นี้นับว่าอะไร? หากไม่ใช่วันนี้ที่เขาไปทันเวลา มานีก็จะ หลับตาลงตลอดไปแล้ว!

ทุกอย่างของทุกอย่างเป็นแค่แผนของผู้หญิงคนนี้ทั้ง นั้น เป็นแค่ความโหดเหี้ยมของผู้หญิงคนนี้ทั้งนั้น!!

” พี่ลิลาไม่เป็นไรนะคะ

มานีวางผลไม้ลง เดินมาถึงหน้าประตู นั่งยองๆ อยาก จะดึงลิลาลุกขึ้นมา : “ เป็นฉันเองที่ไม่ดี พี่อย่าโกรธพี่ ฌอนเลยนะคะ……

ลิลาอยากจะผลักมือของมานีออก แต่ลองหลายครั้ง แล้วก็ไม่มีแรง

“ กรี๊ด

!

จู่ๆมานีที่ดีๆอยู่ก็กรีดร้องออกมา จากนั้นก็กุมมือของ ตัวเองไว้ ร้องไห้ออกมาคล้ายเจ็บจนกับทนไม่ไหว

“ เป็นอะไร?
ฌอนและเวลเดินออกมาจากห้องรับแขกพร้อมกัน

* ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร……….

มา ยกมือที่มีผ้าก๊อซพันไว้ โบกมือให้กับฌอน เลือด ที่ซึมออกมาจากผ้าก็อซเล็กน้อย ดุงดูดสายตาได้ดีเมื่ออยู่ ใต้แสงไฟ

* เจี๊ยะ!

ลิลาเพิ่งลุกขึ้นยืน ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็ รู้สึกถึงเสียงที่ดังขึ้นมาจากข้างหู จากนั้นร่างของเธอก็ล้ม ลงกับพื้นอีกครั้งอย่างแรง

เธอเจ็บแก้มเป็นอย่างมาก ภาพตรงหน้า เป็นมือที่ ฌอนยังไม่ชักมือกลับไป

ลิลาลูบแก้มที่แดงบวมขึ้นมาของตัวเอง ถามอย่างไม่ อยากจะเชื่อว่า : “ นาย นายตบฉัน?

“ เธอไม่รู้ว่าข้อมือของมานี้เพิ่งเย็บไปห้าเข็มหรอ? เธอผลักเธอ เพราะอยากทำให้บาดแผลของเธอปริออก อีกหรอ? “

ผลัก?
“ ฉันไม่ได้ผลัก……

ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะหายใจก็เกือบจะไม่มีแล้ว จะมี แรงไปผลักคนอื่นได้ยังไงกัน?

“ พี่ฌอนคะ พี่อย่าทำอย่างนี้……

มานีเดินเข้ามา คล้องแขนของฌอนไว้ : “ อาจจะ พี่ ลิลาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้นะคะ

ได้ยินเสียงของมานีที่ช่วยเธอพูด ฌอนแน่นหน้าอก อย่างหายใจไม่ออก เดินไปตรงหน้าของลิลาทีละก้าวๆ เขานั่งยองๆลง จับลำคอของเธอไว้จ้องเธอนิ่ง มีความ เกีลยดที่อยากจะกลืนกินเธอ พูดออกมาทีละคำๆว่า : ” ทำไมเธอถึงได้โหดเหี้ยมอย่างนี้? อยากจะดูจริงๆว่าหัวใจ ของเธอเป็นสีอะไร?!