บทที่ 1 เป็นโรคร้าย
“เธอคิดดีแล้วจริงๆหรอ?!
ณ ห้องทำงานของทนายความชั้นนำ โบมองไปทาง ลิลาที่นั่งอยู่ตรงหน้าของตัวเอง เธออดที่จะถามอีกรอบไม่ ได้เพียงแค่เธอเป็นเพื่อนสนิทของเธอ
“หลังจากที่พินัยกรรมเป็นผลในทันทีเธอจะเสียใจ ทีหลังไม่ได้ละนะ!!
“ฉันรู้ โบเธออย่าลืมว่าฉันเองก็เรียนกฎหมายมา
ลิลาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้า บนใบหน้าของเธอที่ ซีดจนแทบจะเป็นสีใสมีรอยยิ้มอ่อนๆ “ฉันตัดสินใจแล้ว เรื่องที่เหลือก็รบกวนเธอละนะ”
ดูตาของโบที่โตค้างเพราะตกใจ ลีลากำลังลุกขึ้นมา อาจเป็นเพราะเธอรีบลุกก็เลยทำให้เธอหน้ามืดเกือบเอา หัวไปชนใส่ที่มุมโต๊ะ
“ลิลา!”โบตกใจจนลุกขึ้นมากำลังจะไปพยุงเธอเอา
“ฉันไม่เป็นไร”
แต่ลิลาปฏิเสธเธอไป เธอส่ายหัวเบาๆเธอรอให้หายหน้ามืดก็เดินไปทางประตู
“ลิลา……….”
ด้านหลังเธอมีเสียงของโบที่ดังขึ้นอีกครั้ง “ถ้ารีบ รักษาตอนนี้ก็อาจจะทันนะ…….
ทันน่ะหรอ?
ไม่ทันแล้ว……
โดนตรวจพบว่าเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย เธอที่ ยังมีอายุไขเหลือเพียงหนึ่งเดือนไม่อยากจะไปยุ่งกับเรื่อง ซับซ้อนพวกนั้นแล้ว
เดินออกจากสํานักทนายความ ลีลาก็หยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาแล้วเข้าไปในแอพวีแชทไปหาชื่อของคนคนหนึ่งที่ จําได้จนวันตาย มือเธอไปสัมผัสบนหน้าจอ ผ่านไปนาน มากเธอถึงจะกล้ากดลง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ใช้เสียง ที่อ่อนโยนที่สุดถามไปว่า “ฌอน คืนนี้กลับมาอยู่กับฉัน หน่อยจะได้ไหม?
ข้อความเสียงถูกส่งออกไปแล้ว เวลาผ่านไปสักพักก็ ยังไม่ได้รับการตอบกลับมา
ถึงแม้จะเป็นแบบนี้แต่ลิลาก็ขับรถไปที่ตลาดใกล้ หมู่บ้าน เธอเลือกผักผลไม้และเนื้อต่างๆด้วยความไม่คุ้น เคย
การส่งเสียงดังกับสิ่งสกปรกในตลาดเป็นสิ่งที่เธอไม่ คุ้นเคยสักนิด แต่เธอกำลังบังคับตัวเองให้คุ้นเคยกับสิ่ง แบบนี้ เมื่อก่อนเธอเป็นคุณหนูที่ทุกคนต้องอิจฉา แต่ตอน นี้เธอเป็นเพียงภรรยาของฌอนเท่านั้น
อีกอย่าง……
เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย
ถึงแม้…… เขาอาจไม่ต้องการหรือเรียกว่ารังเกียจ เกลียดที่มีตัว
ตนเธอ
“ดิ้ง!”
โทรศัพท์สั่น เธอเอาผักไปไว้ในรถแล้วรีบเอา โทรศัพท์ออกมา พอเห็นข้อความที่ฌอนตอบกลับมาเธอก็ ยิ้มแก้มแทบปริเหมือนเด็กที่ได้กินลูกอมรสที่ชอบ
แต่พอเธอกดฟังเสียงที่ฌอนกลับเป็นเสียงที่เยือก เย็นของเขาและยังมีน้ำเสียงที่แอบประชดประชันอยู่ ไม่ เจอกันแค่เดือนเดียว คุณหญิงลิลาก็ยังเป็นผู้หญิงเลวๆ แบบนี้สินะ?”
เป็นอย่างงั้นเหมือนเดิม……
เขาก็เกลียดเธอเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน
แต่ไม่เป็นไร เขายังไม่ได้บอกว่าไม่ว่าง ถึงแม้จะเป็น คำประชดประชันก็ตามเพราะเขาจะกลับมากินข้าวอย่าง แน่นอน
พอคิดได้แบบนี้ลิลาก็รีบขับรถกลับบ้านและเริ่มตั้งใจ เตรียมอาหารทุกเมนูที่ตั้งใจทำให้ฌอนกิน
หลังจากนั้นสามชั่วโมง ในตอนที่ลิลาเอาแกงถ้วย สุดท้ายไปวางไว้บนโต๊ะก็ได้ยินเสียงที่ไขกุญแจ เธอดีใจ รีบหันหลังไปแล้วเห็นฌอนกลับมาแล้วจริงๆ
ความแตกต่างของพวกเขาทั้งสองก็คือบนใบหน้า ของฌอนมีแต่ความเย็นชาและเยือกเย็นสุดๆ
“ฌอนเธอกลับมาแล้วหรอ?”ลิลายิ้มหวานๆแล้วเดิน ไปตรงหน้าของฌอนกำลังจะไปรับกระเป๋าทำงานของเขามาเก็บให้
แต่ฌอนกลับก้าวถอยหลังไปและโยนกระเป๋าไปบน
โซฟาอย่างไม่ใยดี
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้คล้ายกับเห็บหมา เลย ไม่ว่าเขาจะประชนประชัน ด่าทอเธอยังไงเธอก็ยัง เป็นสีหน้าแบบนี้และไม่ไปไหนติดเกาะเขาแน่นๆ
“ฌอน พวกเรากินข้าวกันไหม?”
เธอกํามือไว้แน่นๆ เพราะเธอกำแน่นเกินไปก็เลย ทำให้มือของเธอสีขาวซีดไปหมดในใจของลิลามีแต่ความ รู้สึกเจ็บปวดเธอก็เลยเดินไปที่โต๊ะก่อนเขา
“เธอจะไม่จบจริงๆใช่ไหม?
ฌอนก้าวเท้าเดินมาหน้าโต๊ะ หน้าที่หล่อเหลาของ เขาโดนแสงส่องสว่างทำให้เห็นใบหน้าที่ดูเยือกเย็นอย่าง ชัดเจน
เขาก้มหัวลงและสายตามองไปทางอาหารที่ดู สวยงามน่ารับประทานพร้อมกับยักคิ้วแล้วพูดแบบประชด ประชัน “ถ้าธนาธรรู้ว่าลูกสาวที่เขารักมากๆกลายมาเป็นผู้ หญิงไร้ยางอายแบบนี้ก็คงจะกระโดดออกมาจากโลงศพละมั้ง?”
ห้าปีแล้ว เริ่มตั้งแต่ที่เธอเป็นภรรยาของเขา เขาก็ เกลียดเธอแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนเธอคิดว่าเดี๋ยวเธอก็ชิน เดี๋ยวก็ปรับได้ แต่ความจริงแล้ว……
เธอเองก็เจ็บ เจ็บเป็นเหมือนกันและเจ็บมาตลอด
“ฌอน พ่อเสียไปแล้ว พวกเราไม่……
สมน้ำหน้ามัน!!”
เสียงของฌอนดังขึ้นอีกระดับหนึ่งหน้าเริ่มตึงเครียด ไปหมด “เริ่มตั้งแต่ที่เขาบังคับให้ฉันสู่ขอเธอก็รู้แล้วว่า เขาเป็นคนที่โหดร้าย ไม่รู้ว่าไปทำเรื่องทั่วๆมามากขนาด ไหน!!”
พอคิดแบบนี้เขาก็ยิ้มแบบเย็นชาแล้วดึงผ้าปูบนโต๊ะ ออก “แผละ แพลัง!พวกอาหารที่เตรียมมากับชามทั้ง หลายก็แตกสลายไปหมดแล้ว”
แต่ฌอนกลับไม่มีท่าทีที่จะสนใจ เขาไปจับที่มือของลิ
ลาแน่นๆและโยนเธอไปบนโต๊ะ
มองไปทางผู้หญิงที่ตัวเองจะทำยังไงกับเธอก็ได้ฌอนกระชากเสื้อเธอทิ้งด้วยความรุนแรง
“แต่ คุณหญิงลิลาคงจะอยากให้ฉันอยู่กับเธอสักคืน นึง ฉันยินดีที่จะให้ธนาธรดูว่าลูกสาวของตัวเองโดนรังแก แบบนั้น!”
พอพูดจบเขาก็หมุนตัวของลิลาแบบกระทันหันไม่ บอกอะไรล่วงหน้าและเอาเข้าไปในร่างกายเธอเลยและ ในมุมมองของลิลาเธอแค่เงยหน้าขึ้นก็เห็นรูปของพ่อตั้ง อยู่ตรงนั้นแล้ว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ