บทที่ 6 สองแม่ลูกมานี้

“ใช่ รบกวนถ่ายให้ระเอียด ชัดเจนหน่อย หลังจากที่ พรุ่งนี้ตีพิมพ์เสร็จ อย่าลืมโอนเงินเข้าที่บัญชีของฉันด้วย

ในคฤหาสน์ รินวางโทรศัพท์ หันหัวไปไปยิ้มให้ มานีที่นั่งอยู่บนเตียง ในตาที่ยิ้มนั้น ไม่มีความสงสารและ เป็นห่วงของคนเป็นแม่เมื่อกี้แล้ว มีก็แต่เป็นทุกอย่างที่ พยายามที่จะเอาใจ

“วางใจเถอะ ทุกอย่างเรียบร้องหมดแล้ว

“พอแล้ว คุณออกไปได้แล้ว”

มานีพยักหน้า ดึงสายตาออกจากหน้าของมาริน ไม่ อยากที่จะมองเขามากไปกว่านี้

“มานี”

มารินไม่แม้แต่จะออกไป กลับขยับเข้าไปอยู่ข้างมานี แล้วนั่งลง ใช้น้ำเสียงที่ได้ใจแล้วพูดว่า “5 ปีแล้วนะ ตอน นี้ธนาธรก็ตายแล้ว แต่ฌอนกลับไม่มีทาทีว่าจะแต่งกับเธอ เลย ไม่ใช่ว่าแม่ว่าเธอนะ แต่เธอก็จะรอต่อไปแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องรีบบังคับให้ฌอนหย่าได้แล้ว”

“เร่ง เร่ง เร่ง นอกจากเร่งฉันแล้ว คุณยังรู้อะไรอีก ไหม?”
ตอนนี้หน้าของมานีที่ปกติจะเป็นอย่างน่าสงสาร ฉัน เห็นบนหน้าเป็นความสำคัญและเย็นชา “ตอนนี้ฉันจะบอก คุณนะ เรื่องของฉันฉันคิดหาวิธีเอง คุณเบาๆหน่อย อย่า ให้พี่ฌอนสังเกตเห็นอะไร

ต่อหน้านิสัยที่ไม่ดีของมานี มารินรู้สึกพูดไม่ออก ตอนที่ลุก ก็ได้บ่นพึงพำเสียงเบาว่า “ฉันว่านะ ถึงแม้ว่าฉัน จะไม่ให้เขาสังเกตเห็นอะไร เขาก็ไม่มีทางแต่งงานกับเธอ หรอก เขาคิดกับเธอเป็นน้องสาวมาโดยตลอด

“เพี้ยะ!”

มานีเอาหมอนบนเตียงเล็งหน้าของมารินแล้วโยน ตรงไป สีหน้าตอนนั้นน่าขยะแขย่งเหมือนกลืนแมลงวันลง ไปตัวหนึ่ง คำพูโที่พูดออกมาก็เจ็บแสบมาก

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน คุณมีหน้ามาสั่งสอนฉัน หรอ”

มารินก็ถูกทําให้โกรธมาก “ฉันเป็นแม่เธอนะ ทำไม ถึงสั่งสอนเธอไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ฉันคอยออกความคิดเห็นให้ เธอ เธอคิดว่าเธอจะทำให้ฌอนรักเธอจนหัวปักหัวปำได้ หรอ”

“คุณสมควรช่วยฉันออกความคิดเห็น คุณอย่าลืมนะถ้าปีนั้นไม่ใช่เพราะคุณ… !

“แกร๊ก

ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ได้ยินเสียงประตูใหญ่ถูกเปิด

ออก

มารินที่ได้ยินเสียงก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นเป็นห่วง พุ่ง เข้าไปอยู่ข้างๆมานี ตั้งใจพูดเสียงดังและสูงขึ้น “มานี เธอจะทำแบบนี้ตลอดไม่ได้นะ ฌอนแต่งงานแล้ว เขาไม่ สามารถอยู่กับเธอได้ตลอดหรอกนะ”

มานีเห็นมารินแกล้งเป็นแม่ที่มีความเมตรตาต่อหน้า ของเธอ ขยะแขย่งจะตายแล้ว แต่ว่าหางตาก็ได้ดูประตู ที่ถูกผลักออก ก็ได้กลับเป็นเหมือนเด็กที่ถูกรังแกแล้ว ร้องไห้

“ฉันจะเอาพี่ฌอน ฉันจะเอาพี่ฌอน”

“มานี”

ตอนที่ฌอนเปิดประตูเข้ามา ก็ได้เห็นตามานีที่ร้องไห้ จนแดงพอดี เพราะความเป็นห่วงและโทษตัวเอง เขาจึง รีบเดินไปอยู่ตรงหน้าของมานี
ย่อตัวลง ในสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษ เมื่อกี้ฉันไม่ควนไปเลย

ตอนนี้ ในห้อง สายตาของผู้หญิงทั้งสองคนมองไป ที่เขาพร้อมกัน มารินมองแผ่นหลังของเขาอย่างโลภมาก และมานี ไม่ใช่แค่ใช้ตาทั้งสองที่เต็มไปด้วยน้ำตามองเขา แต่ใช้ใจในการมองเขา

เขารักผู้ชายที่ใส่ชุดสูดรัดรูปคนนี้มาก รักหน้าของ เขาที่มีอวัยวะที่เป็นสามมิติและตาทั้งสองที่ลึกล้ำของเขา

“พี่ฌอน….” มานีร้องไห้แล้วพุ่งเขาอ้อมกอดของ

ฌอนค่อยๆตบที่หลังของเธอ เหมือนกับกำลังปลอบ เด็ก “ไม่ร้องแล้วนะ ฉันกลับมาแล้ว วันนี้ฉันจะไม่จากไป ไหนแล้ว”

“แต่ว่า พี่ฌอน..

มานีมุดหัวเข้าในอ้อมกอดของฌอนแล้วร้องไห้ต่อ “ถึงแม้ว่าวันนี้พี่ไม่ไป พรุ้งนี้ก็ต้องไปอยู่ดี ฉันอยากให้พี่ อยู่กับฉันตลอด”

“มานี เธอจะเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้นะ
ฌอนยังไม่ได้เปิดปากพูด มารินก็ได้พูดต่อ “ฌอน แต่งงานแล้ว เขาจะมาอยู่กับเธอทุกวันได้ยังไง”

มานีได้ยินคำนี้ ก็ร้องไห้จนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของ

ฌอน

ฌอนเจ็บใจจนขมวดคิ้ว “น้าริน ต่อไปเรื่องแบบนี้ไม่ ต้องพูดต่อหน้ามานี

“แต่ว่า… ฌอน นี้เป็นเรื่องจริง หรือว่านายยังคิดที่จะ หย่ากับลิลา ?

มารินแกล้งทําเหมือนตกใจแล้วทำตาโต และต่อด้วย ถอนหายใจ “แต่ว่าถึงแม้ว่าตอนนี้นายหย่ากับลิลา ก็ไม่มี ผลกระทบอะไรกับนาย ธนาธรก็ตายไปแล้ว ตอนนี้นายก เป็นประทานของบริษัท ธนา..”

“น้าริน”

“ฉันรู้ ฉันไม่พูดแล้ว ฉันแค่เป็นห่วงว่ามานีจะคิดสั้น”

มารินก็ได้หุบปากอย่างรู้เหตุการณ์ หันหลังเดินออก จากห้อง ถึงแม้ว่าฌอนจะเป็นหลานที่เธอดูมาจนโต แต่ เธอจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้อารมณ์ที่แท้จรองของเขา

กลางดึก ใบน้องเงียบมาก
มานีที่นอนอยู่บนเตียงก็เอาแต่คิดเรื่องของวันนี้ที่มา รินคุยกับฌอน เธอรู้ คำพูดของมารินในวันนี้ตั้งใจพูดให้ เธอฟัง อย่างดูว่าฌอนรักเธอมากแค่ไหน แต่นั้นก็เพราะ ความละอายใจ ขอแค่ฌอนไม่หย่ากับเขาวันหนึ่ง ฌอนก็ ไม่มีทางเป็นของเธอ

ค่อยๆหันหน้าไป ก็ได้เจอกับหน้าของฌอนที่หลับ

สนิท

ยื่นมือ ค่อยๆสัมผัสหน้าที่เป็นมิติของเขา เขาเริ่ม ค่อยๆเข้าหาเขาอย่างมี

แต่ว่าตอนที่มานีกำลังจะจบลงริมฝีปากที่รอคอยมา นาน มือก็ถูกเขาจับไว้ แต่ว่าเขายังไม่ตื่น แต่ว่าฝันเรื่องที่ ไม่ค่อยดีแล้วพูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า “ลิลา อย่าเล่น……

มานีนิ่งไปทั้งตัวเลย ทั้งตัวเหมือนโดนฟ้าผ่าใส่

เมื่อกี้เขาเรียกชื่อของใคร เป็นลิ ลิลาหรอ?ทำไมตอน ที่เขาไม่มีสติถึงเรียกชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมา

เขาต้องเกลียดตระกูลกุญชร เกลียดผู้หญิงคนนั้น มากเลยไม่ใช่หรอ?

แต่ว่าทําไม ทําไม…
น้ำตาไหลลงมาตามหน้าของเขา มานีกัดริมฝีปาก แน่น ตาทั้งสองแดงเพราะความเกลียดชังและความอิจฉา

ลิลา