2 พบเด็กทารก

โชคดีจริงๆที่รอดมาได้ นึกว่าจะตายเสียแล้ว สงสัยตอนนี้เรา คงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลที่ไหนสักแห่งละมั้ง

แต่ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนอยู่ท่ามกลางสายฝน เลย หรือว่าเรากำลังฝันอยู่ แต่เจ็บสมจริงมากเลยนะนี่ แล้วมี เสียงเด็กที่ไหนร้องไห้เสียงดังขนาดนี้เนี่ย

เธอพยายามลืมตาดู จนในที่สุดเปลือกตาที่หนักอึ้งก็เปิด

ออก เมื่อมองดูรอบข้างชัดๆดวงตาก็เบิกกว้างยิ่งกว่าเก่า ถ้า มันหลุดออกมานอกเข้าได้มันคงหลุดกระเด็นออกไปไกลแล้ว ภาพที่มองเห็นชัดเจนเกินไป สัมผัสที่เปียกชื้นด้วยน้ำฝน ก็สมจริงเกินไป ยิ่งเสียงเด็กน้อยแหกปากแหกคอร้องไห้จ้านี้ ก็

ดังเกินไปนี่ตกลงมันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม

“เฮ้ย! แล้ว แล้วทำไมฉันถึงมานอนอยู่กลางป่ากลางเขา แบบนี้ แล้วยังมีคนเอาเด็กน้อยห่อผ้ามาทิ้งไว้ข้างๆอีก นี่มัน เรื่องอะไรกัน ใครมันใจร้ายขนาดเอาเด็กมาทิ้งไว้แบบนี้ หรือ ว่าเรากำลังฝันใช่ต้องใช้ฝันแน่ๆ มันคงเป็นฝันซ้อนฝันและซ้อน ฝันอีกที

เธอพยายามไม่สนใจเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย ไม่สนใจ ความเจ็บปวดของร่างกาย ไม่สนใจฝนที่กระหน่ำเพลงมา เหมือนวันสิ้นโลก เธอพยายามไม่สนใจสิ่งเร้ารอบตัว
เธอคิดว่าเมื่อเธอหลับแล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้งทุกอย่างจะ หายไปแต่ทำไมทำยังไงเธอก็ไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ บัดซบ!

ช่างเถอะ! ไม่ว่าจะเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งหรือเป็นเรื่องจริง ฉัน จะมานอนเล่นกลางป่าด้วยสภาพน่าสมเพชแบบนี้ไม่ได้ และที่ สำคัญไปกว่านั้นเด็กน้อยนี่ไม่สมควรอยู่ในสภาพนี้เช่นกัน

เธอพยายามลุกขึ้นพยายามอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นได้

แง แง แง

เธอใช้มือสองข้างอุ้มเด็กทารกขึ้นมาสำรวจ คิดว่าน่าจะ

เพิ่งคลอดได้ไม่นาน

“โอ๋ๆไม่ร้องนะเด็กดี ไม่ร้อง

เธอใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดหนึ่งแขนโอบอุ้มเด็กทารกไว้ ในอ้อมกอด แขนอีกข้างหนึ่งใช้ในการจับเกาะต้นไม้เพื่อพยุง ตนเองลุกขึ้น และเดินลัดเลาะไปตามไหล่เขา สายตาสอดส่อง มองหาสถานที่สามารถใช้หลบสายฝนได้

เมื่อเดินได้เกือบสองชั่วโมงร่างกายแทบไร้เรี่ยวแรงขา สองข้างสั้นพับๆ เธอแทบจะลงไปคลานสีขาบนพื้น ถ้าไม่ติดว่า ต้องอุ้มเด็กทารกไว้ก่อนที่เธอจะหมดสติที่มองเห็นโพรงถ้ำอยู่

ไม่ไกลมาก

“หวังว่าคงไม่มีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่ในนั้นหรอกนะ เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายเดินลากเท้าไปยังถ้ำขณะนี้เธอไม่มีแรงเหลือที่จะเดินสำรวจความปลอดภัยภายในถ้ำแห่งนี้ แล้ว เพียงแค่ใช้สายตามองผ่านๆเท่านั้น เมื่อไม่พบอะไรที่เป็น อันตรายเธอจึงวางใจไปเปลาะหนึ่ง

เธอนำกิ่งไม้แห้งในถ้ำกวาดเอาเศษหินออกไป แล้วตัดสิน ใจวางเด็กทารกน้อยลงบนพื้น จากนั้นก็ถอดชุดที่เปียกชื้นบิด หมาดๆ นำไปผึ่งลมกับก้อนหินก้อนใหญ่ แล้วเธอก็แกะผ้าที่ เปียกน้ำฝนที่พันทารกน้อยออกมา

ทำอย่างไรดี เธอไม่มีชุดเปลี่ยนให้เด็กน้อย ชุดเธอเองก็

ไม่มี ทําอย่างไรดี

เธอกลัวว่าเด็กน้อยจะหนาวแล้วป่วยไข้ไปเสียก่อนที่จะได้ ออกจากป่าแห่งนี้ ที่นี่ไม่มีไฟแช็กแล้วเธอจะก่อไฟได้ อย่างไร ทำอย่างไรให้เด็กน้อยนอบอุ่นขึ้น คงมีทางนี้ทางเดียว เท่านั้นแหละที่คิดออกในตอนนี้

เธอใช้ร่างกายเกือบเปลือยเปล่าของตนเองที่ใส่เพียงชุด ชั้นในโอบกอดเด็กน้อยพร้อมกับเห่กล่อมจนหลับใหล

ในตอนแรกนิสาคิดนั่งเฝ้าระวังภัยให้เด็กน้อยแม้ตัวเองจะ เหน็ดเหนื่อยเพียงใด แต่สภาพร่างกายไม่อำนวย ด้วยภาวะ เหนื่อยสะสมมานานทำให้เพียงไม่นานนิสาก็หลับตามเด็กน้อย ไป