ตอนที่ 6

ขุนนางปูนผู้นั้นหันหน้ากลับไปมองแม่นางชุดเหลือง

เรียวคิ้วขมวดแน่น เตือนเสียงเบาว่า “ท่านหญิง ท่านมี อะไรค่อยพูดค่อยจากัน ใจเย็นเข้าไว้พะย่ะค่ะ

ท่านหญิงผู้มาจากวังหลวง เพิ่งเดินทางถึงเมืองชายแดน ไม่นาน เป็นหลานสาวที่ฮองเฮาโปรดปรานมากที่สุด ยามนาง เดินทางมา ฮองเฮามีราชเสาวนีย์ให้เขาดูแลให้ดี อย่าปล่อย ให้นางได้รับความลำบาก

ทว่าท่านหญิงถามองค์ชายสี่ด้วยความโมโหอย่างตรงไป

ตรงมา

ฮองเฮามิได้ตรัสว่า หากหลานสาวในไส้ของพระนางถูก ลูกชายแท้ๆ ของพระนางฆ่าแล้วจะให้ทําอย่างไร อย่างไร ก็ตามองค์ชายสี่เป็นบุคคลที่คนทั่วหล้าได้ฟังชื่อแล้วหวาดกลัว สุดเปรียบ อารมณ์แปรปรวน ไม่เป็นมิตรกับใครทั้งนั้น ญาติมิตรสหายในสายตาเขาเหมือนเศษหญ้า ใครจะรู้หลังจาก ท่านหญิงเอ่ยประโยคนี้ออกไปแล้ว จะกลายเป็นวิญญาณไร้ร่าง ใต้เงื้อมือเขาหรือเปล่า

สตรีที่ถูกเรียกว่าท่านหญิงผู้นี้ หันไปถลึงตาตุร้ายใส่ ขุนนางอุ่น “เจ้าทาสสุนัข ท่านหญิงอย่างข้าไว้หน้ามากพอแล้ว หากมิใช่เห็นว่านางอยู่ข้างกายที่เขียน เห็นแก่หน้าพี่เยี่ยน ท่านหญิงอย่างขากำจัดนางชั้นนี้เป็นผุยผงไปแล้ว

เยี่ยเม่ยมองสตรีหยิ่งผยองผู้นี้ สีหน้านางยังคงเย็นชา เหมือนเดิม สายตากลับหมดความอดทน

ในเมื่อแม่นางผู้นี้ อ้าปากเรียกพี่เขียนคำแล้วดำเล่า นาง หันไปมองสายตาพราวประกายวาวคล้ายกับจะกลั่นเป็นหยด น้ำออกมาของชายด้านข้าง เก้าในสิบเป็นดูเขาจะเป็นฝ่ายถูก ตาม นางอดสงสัยในการตัดสินใจอยู่ต่อหนึ่งวันนั้นถูกต้องหรือ เปล่า จะถูกแม่นางผู้นี้กวนใจให้รำคาญตายหรือไม่

เบี้ยเงินเสียเยี่ยนจ้องท่านหญิงผู้นี้ครู่หนึ่ง นิ่งไป พลันหัน หน้าไปหาอวี่เหว่ย “นางเป็นใคร ข้ารู้จักนางหรือ

ทุกคน “…”

เยี่ยเม่ยเองยังอึ้งไปด้วย มองใบหน้าด้านข้างของเบี้ยเงิน เสียเยี่ยน สีหน้าไม่ใส่ใจคล้ายไม่ได้ล้อเล่น

แม่นางน้อยผู้นั้นยิ่งมองเป่ยเฉินเสียเยี่ยนอย่างไม่เชื่อ สายตา ดูท่าจะถูกโจมตีอย่างจัง

อวี้เหว่ยแอบผ่อนลมหายใจยาวอยู่ในใจ เป็นอย่างนี้อีก แล้ว เขาก้มหน้าตอบ “เตียนเซีย นี่คือหลานสาวของเสด็จแม่ หมายถึงฮองเฮา บุตรสาวคนเล็กที่ลุงของท่านรักที่สุด ท่าน หญิงฉางเล่อซื้อเฉียง

เป่ยเฉินเสียเยี่ยนฟังแล้วพยักหน้า ส่งสัญญาณว่าเข้าใจ

แล้ว
หันกลับไปมองอวี้เหว่ยอีกครั้ง ถามด้วยเสียงน่าฟัง “นาง เรียกข้าว่าพี่เยี่ยน ดังนั้นข้ากับนางเคยสนิทกันด้วยหรือ

คนในสถานที่นี้ใจเต้นระ ท่านสนิทกับผู้อื่นหรือไม่ ตัว ท่านไม่รู้หรือไร ไม่ต้องถามคำถามประเภทนี้กับผู้อื่น

อวี้เหว่ยกลับไม่แปลกใจเลยสักน้อย หันมองซื้อเฉียง เอ่ยปากตามสัตย์ว่า “เตียนเซีย ไม่ใช่สนิทมาก เพียงเคยพบ กันในงานเลี้ยงวังหลวงไม่กี่ครั้ง

อวี้เหว่ยก็รู้สึกแปลกใจ งานเลี้ยง ในวัง ตามปกติแล้วทุก คนเห็นเตี้ยนเซียต่างก็พินอบพิเทา หวาดกลัวไปต่างๆ นาๆ กลัวว่าตัวเองจะดึงดูดความสนใจของเตี้ยนเซีย ถูกกลั่นแกล้ง จนตาย ไฉนท่านหญิงฉางเล่าถึงได้กล้าหาญนัก ถึงกับกล้าไล่ ตามมาถึงที่นี่

สตรีชมชอบเตี้ยนเซี่ยไม่น้อย แต่ทุกคนกลัวตายอย่าง อนาถ ไม่กล้าเข้าใกล้

เปียเงินเสียเยียนพยักหน้า หันมองสีหน้าไม่สบอารมณ์ ของเยี่ยเม่ย

ใบหน้าสูงสง่าราวเทพเจ้าของเขาปรากฏรอยยิ้ม น้ำเสียง อ่อนโยน เอ่ยปากเสียงเบา “แม่นาง เจ้าได้ยินแล้ว เขียนไม่ สนิทกับนางสักน้อย ใต้หล้านี้มักมีพวกอ่อนแอใช้การเรียก อย่างสนิทสนมเพื่อกระชับความสัมพันธ์กับผู้เข้มแข็ง แสดงออกว่าสนิทสนม ความจริงก็แค่คิดเองเออเองเท่านั้น ใจ ของเยี่ยนมีเจ้าแต่เพียงผู้เดียว เจ้าอย่าได้ถูกนางหลอกเป็นอันขาดเชียว

อวี้เหว่ยกระตุกมุมปาก หันมองเตี้ยนเซียของเขาสีหน้า เต็มไปด้วยความรู้สึก “ข้ารักเจ้าแต่เพียงผู้เดียว เตียนเซีย จริงจังหรือเปล่า

เรียวคิ้วเขี่ยเมียเลิกสูง นางไม่สนใจเรื่องตรงหน้าเลยสัก น้อย ผู้ชายคนนี้ชอบใครนางหาได้ใส่ใจ ตอนนี้นางหิวแล้ว นางเป็นคนยึดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางมาโดยตลอด หวังแต่ พวกเขาจะจบโดยเร็ว ไปหาของกินมาให้นาง อย่างไรก็จะกิน ของผู้อื่น ต้องแสดงมารยาทที่ดีบ้าง นางจึงอดทนไม่ส่งเสียง

ชื่อถเฉียงหน้าเปลี่ยนสี ใบหน้าซีดลง

นางกำลังสั่น มองเป่ยเฉินเสียเขียนอย่างไม่เชื่อสายตา น้ำตาคลอไหลลงมา สะอื้น “พี่เยี่ยน ครั้งก่อนตอนงานเลี้ยง ฮองเฮาเอ่ยว่าข้าน่ารักสดใสร่าเริง ท่านพยักหน้าเห็นด้วยแท้ๆ ไฉนท่าน….

อวี้เหว่ยเงยหน้ามองฟ้าอีกครั้ง

นั่นก็เพราะวันนี้เตี้ยนเซียเพิ่งจะเล่นงานขุนนางที่เป็น ปรปักษ์กับเขา ขุนนางผู้นั้นถูกเหตุผลบิดเบี้ยวของเตี้ยนเซี่ ยล้างสมองจนคิดว่าตัวเองต้องตายอย่างแน่แท้ ยังกลัวว่า หลังจากตายแล้วจะถูกเตี้ยนเซี่ยฆ่าล้างตระกูลทั้งเก้าชั่วคน ตัว เองจึงฆ่าล้างตระกูลทั้งเด็กและคนแก่ในบ้านจากนั้นค่อยฆ่าตัว ตายตาม เตี้ยนเซียรู้สึกว่าเขาน่าสนใจ ด้วยเหตุนี้เตี้ยนเซี่ยถึง ได้อารมณ์ดีไปทั้งวัน ดังนั้นของเขาชื่นชมคนตั้งมากมาย เดี๋ยนเขียพยักหน้าเห็นด้วยทั้งหมด

แต่อวี้เหว่ยหรี่ตามองใบหน้าด้านข้างของเยี่ยเม่ย

ไม่รู้ว่าแม่นางผู้นี้มองเรื่องนี้อย่างไร คงไม่เห็นว่าเตียนเซีย ชมท่านหญิงฉางเล่อจึงรู้สึกว่าเตียนเซียเป็นคนเจ้าสำราญ กระมัง ถึงเขารู้สึกว่าความเป็นไปได้ที่เพี้ยนเซียจะชอบแม่นางผู้ นี้นั้นน้อยมาก เพี้ยนเซี่ยเพิ่งเริ่มตามจีบกอกหัก ออกจะน่า สงสารเกินไป

เขาสมควรแอบเสนอเตียนเซียสักหน่อย ทำเป็นเหมือนว่า ไม่เคยพูดประโยคนั้น กันไม่ให้แม่นางผู้นี้ไม่ยินดี

ถัดมา อวี้เหว่ยคิดไม่ถึงเลยว่าเตียนเซียของเขาจะ

เห็นเปียเงินเสียเยี่ยนมองซื้อเฉียงอยู่ชั่วครู่ สักพักหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหล่านั้น ปรากฏความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจขึ้นหลาย ส่วน หางตาตวัดมองไปที่สีหน้าเยี่ยเม่ย

กลับถามซอกเฉียงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “น่ารักร่าเริง นั่นมิใช่ลักษณะที่เยี่ยนรังเกียจที่สุดหรอกหรือไร

อวี้เหว่ย “ ”

เตี้ยนเซียท่านชนะแล้ว บ่าวแพ้แล้ว

ชื่อเฉียงไม่อยากเชื่อ ทั้งเดือดดาล น้ำตาไหลร่วงจาก หางตา ถลึงตาดุดันมองเยี่ยเม่ย กัดฟันเอ่ย “นางแพศยา ล้วน เป็นเพราะเจ้า เป็นเพราะเจ้าล่อลวงหัวของพี่เยี่ยน เจ้ามันนั่ง จิ้งจอก ข้าจะฆ่าเจ้า
ระหว่างที่นางเอ่ยวาจา นางพุ่งเข้าไปกระชากกระบี่ยาว จากองค์รักษ์ข้างกายด้วยโทสะ แทงใส่เยี่ยมย

เยี่ยเม่ยรับรู้ถึงจิตสังหารแรงกล้าพุ่งมาที่ตน

นางหลับตา สูดลมหายใจลึก พยายามควบคุมความ

อดทน

จากนั้นนางพบว่าตัวเองยิ่งหิวมาก ไม่อาจควบคุมความ อดทนได้อีกแล้ว นางลืมตาขึ้น กระบี่ยาวของซอกเฉียงพุ่งมาถึง เบื้องหน้าแล้ว จวนเสียบทะลอก

เบี้ยเงินเสียเงี่ยนเห็นนางไม่ขยับ คิ้วเลิกสูง เตรียมลงมือ

เยี่ยเม่ยชิงลงมือก่อน

นางขยับเท้า เวลาเสี้ยวพริบตาก็ไปถึงด้านหลังอกเฉียง ส่งผลให้กระนั้นของซื้อเฉียงแทงถูกอากาศ

นิ้วมือราวหยกสลักดึงรั้งเสื้อของซื้อเฉียงจากด้านหลัง ยกซอกเฉียงลอยขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดาย

ตวัดมือครั้งหนึ่ง

ซื้อเฉียงคล้ายก้อนหินยักษ์ ถูกโยนกระเด็นออกไปไกล

นางลอยเป็นวิถีโค้งงดงามข้ามเหนือศีรษะคนทั้งหมด สุดท้ายตกห่างออกไปห้าเมตร

พื้นดินกระแทกเกิดหลุมใหญ่ ด้านในคือร่างของซื้อเฉียง หลังจากนางตกอยู่ภายใน ไม่ส่งเสียงเลยสักแอะ ไม่รู้ว่าเป็นลมไปแล้วหรือกระแทกตายแล้ว

เยี่ยเมียสายตาเย็นชามองทุกคน

ตวัดสายตาเปียเงินเสียเยี่ยน เสียงเป็นเอ่ย “พูดจบแล้ว หรือยัง หากยังไม่ปรนนิบัติข้ากินข้าวอีก ข้าจะไปแล้ว ท่านอย่า หาว่าข้าตระบัดสัตย์”