บทที่ 8 รอดูว่าใครจะตายก่อน

คำนี้เป็นแผนที่รอให้เธอไปหลง

เธอไม่รู้สึกเลยว่าเขานั้นรักเธอ

ถ้าเขารักเธอแล้วทำไมไม่ให้เห็นหน้าจริง

ถ้าเขารักเธอทำไมต้องขังไว้ด้วย

ถ้าเขารักเธอทำไมไม่ให้อิสระและเกียรติ

เธอกับเขาคือการดำรงชีวิตที่ไม่มีทางเท่าเทียมกัน และมีการแบ่งชนชั้นกันอย่างมาก

สำหรับเธอแล้วเขานั้นคือปริศนาที่แก้ไม่ได้

ไม่รู้ชื่อจริงของเขาไม่รู้ตัวตนของเขาแม้กระทั่งนิสัย ของเขาเธอเองก็ไม่รู้

“นายให้ฉันก็สวม” ตาของคาริสาแดงแล้วพูด

“ฮ่าๆๆๆๆๆ” Kingหัวเราะแล้วอุ้มตัวเธอขึ้นมานั่งบน ตักของเขา เขาจับที่หลังหัวเธอจากนั้นก็ไปจูบที่ปากของ เธอแรงๆ

คาริสาควบคุมตัวเองไม่ได้ในสมองมีแต่คำถามยิ่งคิด เธอก็ยิ่งสับสน
จูบของ Kingยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงฝามือของเขาเข้าไปใน กระโปรงของเธอแล้วจับที่เอวของเธอมีท่าทีที่จะขยับขึ้น เรื่อยๆ

คาริสาไปจับที่มือของเขาที่กำลังขยับอยู่

ตอนนี้อยู่ในที่ๆมีคนมากมายนะและมีคนดูเยอะมาก ขนาดนี้

Kingปล่อยปากของเธอแล้วมองไปทางตาของเธอ ที่มีน้ำตาคลอเหมือนกำลังอ้อนวอนอยู่ “ไม่ยอมเหรอ?”

“มีคนเยอะขนาดนี้ คาริสารีบอธิบาย

“คนอยู่ไหน?” Kingถาม

คาริสารีบมองไปรอบๆคนพวกนั้นออกจากห้องโถง ตอนไหนก็ไม่รู้แม้กระทั่งพ่อบ้านเฉินก็ไม่อยู่แล้ว

“เดี๋ยวพวกเขาจะเข้ามา คาริสาขัดขืนอยากจะรีบลง

มา

Kingยืนขึ้นมาแล้วเอาตัวเธอไปวางบนโต๊ะอาหาร พูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “วางใจได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาติจากฉัน พวกเขาจะไม่เข้ามา
คาริสารับไม่ได้ในใจของเธอก็ยังกลัวๆอยู่แล้วพูด อย่างอ่อนโยนว่า “พวกเรากลับไปที่ห้องดีไหม?”

Kingหัวเราะเบาๆมือสองข้างไปไว้ข้างหัวเธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เสียงก็เริ่มแหบตาก็มอง ไปทางเธออย่างดุเดือด “ฉันจะออกไปช่วงเวลานึงกลัวว่า เธอจะลืมฉันถ้าตอนนี้อยู่บนโต๊ะอาหารทุกครั้งที่กินข้าวก็ จะนึกถึงฉัน ฮือ?”

คําสุดท้ายของเขาเหมือนยาชาที่ทำให้สมองส่วนรับ รู้ความรู้สึกไม่ทำงาน

คาริสาอยากจะหนีออกไปแต่เขาไม่ให้เธอโอกาสนี้ เขาสะบัดมือของที่อยู่บนโต๊ะหลนลงไปบนพื้นหมดดังปิงๆ ปิ้งๆ

เธอพึ่งนั่งก็…..(คิดเอาเองนะจ้า)

Kingไปแล้วคาริสานอนอยู่บนเตียงหนึ่งคืนไม่ลุก

เช้าวันรุ่งขึ้นเธอพักผ่อนเพียงพอแล้วก็เลยออกมา จากห้องนอน

พอคนใช้หญิงเห็นเธอก็เหลือกตาใส่ “น่ารังเกียจ จริงๆที่โต๊ะอาหารก็อดไม่ไหวต่อไปจะให้คนอื่นกินข้าวยังไงเนี่ย”

คาริสาไม่อยากจะตอบเธอก็เลยเดินไปทางด้านนอก

คนใช้หญิงยืนแขวงอยู่ตรงหน้าเธอกอดอกแล้วพูด ด้วยน้ำเสียงที่เชิดๆว่า “ฉันว่านะนายจะไม่มาที่นี่อีกตั้ง หลายเดือนเธอมันผู้หญิงอดอยากจะให้ฉันหาผู้ชายมาให้ เธอไหมไม่อย่างงั้นจะช่วยเธอแก้เหงาได้ไง”

คาริสาไม่มองไปทางเธอแม้แต่ครั้งเดียวแล้วพูดด้วย น้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “หลีกไป”

“โถๆ คิดว่าตัวเองเป็นใครก็แค่ของที่คุณชายซื้อ มายังจะมาขู่ที่นี่อีกทำไมหน้าไม่อายแบบนี้ถ้าพ่อกับแม่ เธอรู้ว่าเธอออกมาขายคงจะเครียดตาย

สายตาที่แหลมคมของคาริสามองไปทางคนใช้หญิง

นางก็รีบทำตาโตแล้วตะคอกไปว่า “สายตาอะไร เนี่ย!”

นางผลักคาริสาแรงๆแล้วพูดว่า “ฉันจะบอกเธอไว้ว่า ถ้าคุณชายไม่อยู่ฉันคือคนที่ใหญ่ที่สุด”

คาริสาโดนผลักไปใกล้กับกำแพงพอยืนนิ่งก็ไปตบที่หน้าของนางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอไม่มีสิทธิ์ มาวิพากษ์วิจารณ์พ่อแม่ฉัน