บทที่ 5 อยากให้ฉันป้อนเธอ?

คาริสาฝัน ฝันว่าพ่อมีเลือดเต็มตัวแล้วยืนอยู่ตรงหน้า ของเธอมองไปทางเธออย่างน่าสงสารเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็พูดออกมาไม่ได้นัยน์ตามีแต่เลือดไหลออกมา

เธอรู้สึกเจ็บปวดใจมากและตื่นขึ้นมาจากฝันแล้ว หายใจแรงร่างกายมีเหงื่อไหลเต็มตัว

เธอทำอะไรไม่ได้เธอไม่อยากที่จะใช้ชีวิตแบบนี้อีก

ต่อไป

เธอต้องไปจากที่นี่ต้องไปให้ได้

แต่ตอนนี้เธอถูกล็อคไว้ในห้องแล้วจะไปจากที่นี่ยัง

ไง!

คาริสาไม่รู้จะทำยังไงแล้วเธอรู้สึกโกรธและรู้สึกไม่ ยอมใจอารมณ์หลายๆอย่างมารวมอยู่ในตัวเธอหมดเลย เธอไปจับแจกัน

คนใช้หญิงเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเศษแก้วที่อยู่บนพื้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาดว่า “คุณคาริสาคะ ถึงเวลากินข้าวแล้ว คุณท่านถามว่าคุณอยากจะกินอะไร!”

“ฉันไม่อยากจะกินอะไรทั้งนั้นออกไปซะ คาริสาพูด อย่างโมโห
พอคนใช้หญิงได้ยินแบบนี้สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เลยแล้วยิ้มที่มุมปาก “ไม่ให้หน้าไม่เอาหน้าเรื่องเธอว่า คุณก็คิดว่าตัวเองสูงส่งแล้วเหรอ เธอก็แค่ของที่คุณท่าน เคยใช้ คุณท่านแค่ให้พวกเราดูแลเธอเธอคิดว่าตัวเอง สูงส่งแล้วจริงๆเหรอ”

คาริสาเอาหมอนโยนไปทางเธอ

คนใช้หญิงปิดประตูแรงๆ

หมอนไปตบโดนประตูที่ปิดไปแล้ว

คนใช้หญิงเปิดประตูอีกครั้งแล้วยื่นหัวเข้ามายิ้มแล้ว พูดว่า “ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่ารับใช้คุณท่านดีๆและหา วิธีทําให้คุณท่านมีความสุขอย่างนิดๆหน่อยๆก็โมโห อยู่ ที่คุณท่านเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะโมโหถ้าเธอทำให้คุณท่านมี ความสุขแล้วคุณท่านอาจจะพาเธอไปซื้อเสื้อซื้อกระเป๋า ซื้อเครื่องประดับก็ได้

เธอมองไปทางคนใช้หญิงนิ่งๆ

เธอไม่สนใจพวกกระเป๋าหรือพวกเครื่องประดับเลย

เธอแค่อยากไปจากที่นี่
แต่คนใช้หญิงคนนี้พูดถูกถ้าKingมีความสุขก็จะให้ อิสระกับเธอนิดๆ

เธอยิ่งขัดขืนKingก็ยิ่งจะดูให้เข้มงวดกว่าเดิม

“เธอออกไปได้แล้ว”คาริสาพูดอย่างเย็นชา

“เชอะ เป็นอะไรเนี่ย” คนใช้หญิงล็อคประตูดีๆ ข้าว เที่ยงข้าวเย็นก็ไม่ได้เอามาให้เธอ

คาริสาว่าเธอตั้งใจทำแบบนี้

เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยให้น้ำไหลลงมาที่ตัวอย่าไม่ สนใจแล้วหลับตาลงอยากกจะให้สติของตัวเองที่ขาดหาย ไปกลับมาเร็วๆๆ

เสียงเปิดประตูดังขึ้น

ไม่ต้องลืมตาเธอก็รู้ว่าคนที่เข้ามานั้นคือKing

เขาเดินไปข้างๆเธอพูดอย่างเฉยชาว่า “อาหารเช้า เที่ยง เย็นเธอไม่ได้กินสักมื้ออยากจะให้ฉันมาป้อนเธอเห รอ?”

คาริสาลืมตามองไปทางเขาอย่างนิ่งๆนัยน์ตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา

เธอยิ้มที่มุมปากอ่อนๆ “ไม่มีนายอยู่ฉันก็กินข้าวไม่ ลง”

Kingหัวเราะดังๆแล้วไปกอดที่เอวของเธอเข้ามาใน อ้อมกอดของตัวเอง “ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ใช่ ความจริงแต่ฟังแล้วก็รู้สึกสบายใจดีนะเธอจะทำแบบนี้ต่อ ได้”

“ต่ออะไร?”คาริสาไปกอดที่คอของเขา

Kingมองไปทางเธออย่างตกตะลึง “เธอที่เป็นคน เริ่มก่อนแบบนี้ทำให้ฉันไม่ค่อยชินเลย เธอไม่ชอบฉันแตะ ต้องตัวเธอไม่ใช่เหรอ?”

คาริสายิ้มกว้าง “ฉันคิดได้แล้ว ยังไงก็ต้องอยู่กับ นาย นายทํางานได้ดีคงไม่มีใครจะสู้ได้ฉันต้องอยู่กับนาย อย่างมีความสุขก่อนที่นายจะรังเกียจฉัน

Kingไปอุ้มตัวเธอขึ้นมาหัวเราะแล้วพูดว่า “พูด ความจริงเหรอ?”

“นายดูพฤติกรรมของฉันก็รู้แล้วหนิ
Kingยิ้มกว้างไปกว่าเดิม “วางใจได้ ถ้าเธอไม่ดื้อฉัน จะไม่มีวันที่จะรังเกียจเธอ”

เขาอุ้มตัวเธอแล้วเดินไปทางเตียงนอน…….

ไม่มีทางรังเกียจ?ฮ่าๆอนาคตอีกยาวนาน อยู่กับเขา เธอไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลยเธอแค่อยากจะไปจาก เขาเท่านั้นเอง