บทที่ 3 สายเลือดมาเฟีย 3

ห้องประชุมเล็กกำลังเคร่งเครียดกับแขกวีไอพีที่กำลังเดินทาง มาพักในโรงแรมสุดสัปดาห์นี้ หากแขกคนดังกล่าวไม่ใช่จอม เรื่องมากแห่งยุค คนที่กำลังประชุมอยู่คงไม่เครียดเช่นนี้ และการ มาของเขาทุกครั้ง ทางโรงแรมจะต้องจัดห้องใหม่ทั้งหมด ตกแต่งตามที่ผู้เข้าพักต้องการ ครั้นจะไม่ทำตามก็ไม่ได้ เนื่องจากนานโอ การ์รัซซีโน่ มาเฟียจอมเผด็จการของอิตาลีจ่าย เงินไม่อั้นกับการปรับเปลี่ยนตามความพอใจของตน ซึ่งเขาไม่ ธรรมดา มาแต่ละครั้งเหมาห้องพักทั้งชั้นเพื่อให้ลูกน้องและผู้ หญิงที่หิ้วมาด้วยพักอาศัย ผู้หญิงของเขามาไม่ต่ำกว่าห้าคนใน การมาแต่ละครั้ง

“ปัญหาเรื่องการปรับเปลี่ยนห้องไม่เท่าไหร่ เพราะยังไงคุณ นาน โอก็เป็นออกค่าใช้จ่าย แต่เรื่องล่ามนี่สิคะ บังอรคิดหนัก มากเพราะคุณนานโอไม่เอาล่ามคนเดิม และไม่เอาล่ามคนก่อน หน้านี้ด้วย เขาต้องการล่ามคนใหม่ที่มีความคล่องตัว พูดอ่าน และเขียนได้ทั้งภาษาอิตาเลี่ยน ภาษาสากลและภาษาจีน เพราะ เขาต้องติดต่อธุรกิจกับคนจีน และสหรัฐ เขาจึงอยากได้ล่ามที่มี ความสามารถพูดได้ตามที่เขาต้องการ

บังอรผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์พูดกลางที่ประชุมนาน โอเป็นมาเฟียหัวโบราณ เขาไม่ฝึกหัดพูดภาษาอื่น เพราะคิดว่าไม่มีความจําเป็น หากไปต่างบ้านต่างเมืองจึงเรียกใช้บริการล่าม เป็นตัวกลางการสื่อสาร

“มันหายากนักเหรอ ล่ามที่พูดได้หลายภาษาเนี่ย” นันทิพาเจ้า นายบังอรพูดขึ้น

“ก็หายากค่ะ เพราะน้อยนักที่จะพูดได้พร้อมกันสามภาษา บาง คนพูดได้สากลกับจีนได้ แต่พูดอิตาเลี่ยนไม่ได้ บางคนพูดอิตา เลี่ยนกับภาษาสากลได้แต่พูดจีนไม่ได้ มันต้องขาดอย่างใดอย่าง หนึ่งค่ะ” บังอรอธิบายเพิ่มเติม

“เอ…พี่นันกับพี่บังอรลืมคนหนึ่งไปหรือเปล่าคะ

ช้องนางเลขาผู้จัดการแผนกแม่บ้านที่ร่วมประชุมแทนรัศมี ผู้ จัดการแผนกแม่บ้านที่ลากิจไปพักผ่อนต่างจังหวัดเอ่ยขึ้นกลาง ห้องประชุม ซึ่งคำพูดของหล่อนเรียกความสนใจให้กับทุกคนใน ห้อง

“ลืมใครกุ้ง” บังอรรีบถาม

“ลืมเพ้นท์ไงคะ เพ้นท์พนักงานแผนกต้อนรับที่พูดได้หลาย ภาษา แล้วเป็นภาษาที่ตอบโจทย์คุณนานโอด้วยค่ะ”

เหมือนแสงสว่างปลายอุโมงค์ นันทิพา บังอรและอีกสามคนที่ อยู่ในห้องประชุมพากันโล่งใจ ที่สามารถหาล่ามตรงความ ต้องการของนานโอได้

“งั้นบังอรรีบไปบอกเพ้นท์เลยนะว่า ให้เตรียมตัวเป็นล่ามคุณ นานโอ ค่าจ้างที่คุณนานโอเสนอให้คือวันละหนึ่งหมื่นห้าพันบาท” ทุกคนในห้องต่างตกใจกับราคาค่าตัวของล่ามที่ได้สูง เทียบเท่าเงินเดือนพวกหล่อนทั้งเดือน

“ทำไมให้เยอะจังพี่นันตั้งหมื่นห้า” บังอรถามอย่างสงสัย

“ก็ให้ตามเลทนะ ไม่ได้ให้พิเศษอะไร เท่าที่รู้มา ค่าจ้างของ ล่ามคิดเป็นรายชั่วโมง ครึ่งวันก็มี เต็มวันก็ด้วย ค่าเดินทางบาง คนก็ให้ต่างหากแล้วแต่ตกลงกัน อย่างครึ่งวันคือสี่ชั่วโมง ถ้า งานไม่เสร็จเข้าชั่วโมงที่ห้าก็คิดเป็นรายชั่วโมงต่อไปเรื่อยๆ จน เสร็จงาน ราคาหมื่นห้าที่เพ้นท์จะได้ คือค่าจ้างล่ามที่พูดได้สาม ภาษานะ ค่าตัวก็ต้องสูงอยู่แล้ว” นันทิพาอธิบายให้บังอรเข้าใจ

“โห อย่างนี้เพ้นท์สบายเลย คุณนานโอมาอยู่เมืองไทยห้าวัน เพ้นท์ได้วันละหมื่นห้า ห้าวันก็เจ็ดหมื่นห้า” ช้องนางดีใจแทน เพชรหอมที่จะได้เงินค่าจ้างจำนวนมาก “ถ้ากุ้งพูดภาษาอิตา เลี่ยนได้ กุ้งจะเสนอตัวเอง แต่นี่เพิ่งหัดพูดหัดเขียน ยังไม่ถึงขั้น เซียน ให้เพ้นท์ทำดีที่สุด

“โอเค ตกลงตามนี้ งั้นเลิกประชุมได้ ใครทำหน้าที่อะไรก็ขอ ให้ทำให้เต็มที่ คุณนานโอมาพักที่โรงแรมเราประจำ อย่าให้เสีย ชื่อ พี่ไม่อยากเสียลูกค้ากระเป๋าหนักไป

นันทิพากำชับลูกน้อง ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันเดินออกจากห้อง ประชุม บังอรกับช้องนางรีบเดินไปหาเพชรหอมที่กำลังปฏิบัติ หน้าที่พนักงานต้อนรับลูกค้าตรงล็อบบี้ของโรงแรม

เพชรหอมมองบุตรชายที่นั่งวาดรูปด้วยรอยยิ้ม หล่อนคลาย ความกังวลเรื่องหนี้สินที่เพิ่งสร้างไว้หมาดๆ เมื่อวานนี้ รายได้จากการเป็นล่ามหาวัน ส่วนหนึ่งหล่อนตั้งใจเอาไปใช้หนี้เจ๊แมว อีกส่วนหนึ่งเก็บไว้เป็นทุนสำรอง และอีกส่วนหนึ่งหล่อนจะไปซื้อ สลากออมสิน เพื่อโชคดีถูกรางวัลใหญ่มีเงินเก็บก้อนโต หากไม่ ถูกก็ไม่เสียหลาย เพราะถึงอย่างไรสลากออมสินก็เปรียบเสมือน การเก็บออมวิธีหนึ่ง พอถึงกำหนดเวลา ได้ทั้งต้นคืนแถมยังได้ ดอกเบี้ยอีก มีแต่ได้กับได้ ไม่ต้องเสี่ยงอะไรด้วย

อนาคตของยศนัยเป็นเช่นไรเพชรหอมไม่รู้ หล่อนรู้เพียงว่า จะ ต้องเลี้ยงดูยศนัยให้ดีที่สุดเท่าที่หล่อนทำได้ ตามอัตภาพและ สองมือ หนึ่งสมองของตน โดยไม่ง้อคนเป็นพ่อและไม่มีวันง้อ ด้วย