บทที่ 8 ชื่อเสียงบารมีในกองทัพสร้างลำบาก (2)

เขาก็รู้สึกเชื่อที่หมิงพูดมากกว่า อย่างไรเสีย คำพูดพวกนั้น สำหรับหญิงสาวผู้หนึ่งแล้ว ที่จริงระดับความเลวร้ายไม่เป็นรอง การลงทัณฑ์ให้แช่น้ำในกรงหมูเลย

“มาแล้ว!” ฮี หลงเส้าจิ๋นยิ้มเยาะ ลมหายใจที่คุ้นเคย ในชั่ว พริบตาที่ลมหายใจนั้นปรากฏขึ้น หลงเส้าจิ้นก็ปล่อยให้ผู้หญิง เป็นอิสระในทันใด พุ่งทะยานออกไปในเดี๋ยวนั้น รวดเร็วเป็น พิเศษ ฟูหลิงมองเห็นเพียงภาพติดตาชั่วขณะเท่านั้น

หลงเส้าจิ่นพุ่งทะยานออกไปแล้ว ทว่า เป้าหมายของนางกลับ ไม่ใช่ชายแข็งแกร่งที่ยืนเมาสุราอยู่นอกกระโจม แต่เป็นชาย หนุ่มที่ไม่ได้เป็นจุดสนใจของผู้คนแม้สักนิด

“ทําไม่ดีแล้ว!” คนลึกลับตื่นตกใจ เขานึกไม่ถึงเลยว่า พอหลง เส้าจิ้นออกมาแล้วจะพุ่งเป้ามาที่ตน

แต่ต่อให้เขาคิดจะวิ่งหนีก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว! หลงเส้าจิ้น คว้าไหล่เขาไว้ พลังล้นเหลือ ทำให้เขาฉงนใจว่า นี่ใช่กำลังปกติ ที่สตรีทั่วไปสามารถเค้นออกมาได้หรือไม่

“เจ้านาย!” อู๋หมิงตื่นตระหนก จึงโจมตีไปยังหลงเส้าจิ้นใน ทันใด เขาก๋ามือเป็นกำปั้น ทะยานเข้าใส่อย่างไม่ลังเลแม้สักนิด

หลงเส้าจิ๋นเห็นคนผู้นี้มีวรยุทธ์ไม่ธรรมดา ก็ไม่กล้าที่จะลงมือ อย่างไม่ยั้งในเดี๋ยวนั้น ตอนที่ฝ่ามือของหมิงใกล้เข้ามา นางก็หมุนตัว หลบการโจมตีของหมิง ในบัดดล แต่พอหมุนตัวเท่านั้น ก็ทำให้คนที่เพิ่งจับตัวมาได้หลุดมือไป หลงเส้าจิ่นขมวดคิ้ว แต่ยังคงเข้าไปประชิดตัวอย่างรวดเร็ว

คราวนี้ คนผู้นั้นเตรียมการป้องกันหลงเส้าจิ้นไว้ก่อนแล้ว พอ

หลงเส้าจิ้นจะคว้าตัวเขาไว้ เขาก็หลบหลีกไปอย่างเงียบเชียบ

หลงเส้าจิ๋นเห็นหน้ากากหน้าคนของคนผู้นั้น ก่อนหน้านี้ตอนที่ คว้าไหล่เขาไว้ได้ หลงเส้าจิ้นก็ดูออกแล้วว่า บนใบหน้าเขาสวม หน้ากากหน้าคนไว้ นี่ก็หมายความว่า คนผู้นี้ปลอมตัวมา หน้าตา ในยามนี้ไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของเขาแต่อย่างใด

มองเจตนารมณ์ของหลงเส้าจิ้นออกแล้ว เขาก็รู้สึกประหลาด ใจเกินบรรยาย หลงเส้าจิ้น ดูท่าแล้วคงไม่ธรรมดาจริง ๆ มิน่าล่ะ ท่านพี่ จึงต้องระวังนางไว้ สตรีเช่นนี้ ไม่ด้อยไปกว่าบุรุษเลยสัก

ถูกแล้ว คนลึกลับผู้นั้นคือพระอนุชาร่วมพระมารดาของฮ่องเต้ นามจุนจื่อซิว เขาติดตามอยู่หลังกองทัพของหลงเส้าจิ้นมาหลาย วันแล้ว ครั้งก่อน ลมหายใจที่ไม่คุ้นเคยที่หลงเส้าจิ่นสัมผัสได้ ก็ คือลมหายใจของเขา

“เจ้านาย ไปกันเถิด!” อู๋หมิงเห็นโอกาสประจวบเหมาะ ปล่อย ฝ่ามือออกไป ทำให้หลงเส้าจิ้นเสียหลักถอยหลังไปสองก้าว จาก นั้น เขาก็ร้องเตือนจุนจื่อซิวในทันใด ทั้งสองคนหมุนตัว ก่อนหาย สาบสูญไปในชั่วพริบตา

หลงเส้าจิ่นหยุดมือ มองไปยังที่ที่คนทั้งสองหายตัวไป ครั้งแรก นี่ครั้งแรกมีคนหนีจากเงื้อมมือของนางไปได้

ทว่า ดูจากท่าทีของสองคนนั้นแล้ว เป้าหมายของพวกเขายังไม่ลุล่วง คงกลับมาใหม่หน เส้าจิ้นไม่กลัวคราวหน้าจับตัวพวกเขาไว้ไม่ได้

ฝูหลิงออกมากว่าหลงเส้าจีนเพียงหนึ่ง ทว่า กลับ ทันสังเกตเห็นหมายของหลงเส้าจิ้น คนนางโกรธตลอด มา คือ ชายแข็งแกร่งปากไม่มีหูรูดพูดแต่วาจาสกปรกหยาบ คาย นั้น ในชั่วขณะออกกระโจม ฝูหลิงเข้าปะทะ กับชายแข็งแกร่งนั้น

วรยุทธ์ของร่างกำยำไม่สูงส่ง ทว่า เหนือกว่าหนัง เหนียว ฝูหลิงปะทะกับเขา สิ้นเปลืองกำลังมาก รอจนฝูหลิง ล้มชายกํายำนั้นได้ ยามหันศีรษะกลับมาอีกหนมองหาหนู ของ

“หนู” ฝูหลิงไม่ใช่คนโง่ เห็นภาพเหตุการณ์ดังกล่าว นาง ก็เลยว่า เรื่องราวได้ง่ายดายอย่างที่เห็น

ไม่เป็นคิดจะพวกเขา โอกาสอีกเยอะหลงเส้าจิ่ นพูดอย่างใส่ใจ

แต่หน้าของฝูหลิงไม่ผ่อนคลายเหมือนกับเส้าใน ค่ายทหารคนนอกปะปนเข้าไม่ว่ากับทางหลวงหรือใน หมู่ของตน พวกนางล้วนไม่ว่าควรรายงานเช่นไร “จากไป แล้ว ไปก็เปล่าประโยชน์เส้าจิ้นก็กล่าวตักเตือนด้วยความหวังดี ตาของนางจ้องไปที่ชายร่างกำยำผู้เมามายถูกจัดการจนล้มนั้น “ค่ายทหารนี้ คนไม่ยอมรับก้าวออกมาเสียงของเส้าจิ๋นเต็มไปด้วยโทสะ ดวงตาคู่นั้นแหลมคมดุจดั่งแวว

เหยี่ยว ทหารพวกสัมผัสได้แววตาของนาง รู้สึกหวาด

กลัวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

ทว่า ความเกรงกลัวนั้นเป็นแค่การชั่วคราวเท่านั้น พวก นั้นตั้งสติได้แล้วก้าวไปข้างหน้าก้าวในทันใด ล้อเล่น กันหรือเปล่า เขานับถ้วน กลัวหญิงสาวเก็บตัวอยู่แต่ใน เรือนอย่างนั้นหรือ น่าขันยิ่งนัก

ดังในไม่ช้าหลงเส้าจิ้นก็ถูกกลุ่มหนึ่งล้อมไว้อยู่ตรง กลาง ท่ามกลางหมู่คน แม้นางจะสวมชุดทหารเต็มตัว แลดูตัวเล็กเหลือประมาณ

ฝูหลิงจํานวนคนเพิ่มอย่างไม่หยุดหน้าของนางก็เริ่มจะค่อย ๆ สีของเลือด คุณหนู คราวนี้เกิด ปัญหาใหญ่แล้ว

หลงเส้ามองคนเพิ่มเรื่อย กลับไม่ท่าทีจะหลบ หลีกแม้แต่น้อย ไม่ต่างอะไรที่นางคาดการณ์เท่าใด ถึง ขนาดสถานการณ์จริงยังดีกว่าที่คิดเล็กน้อยเสียด้วยซ้ำ

“ดีมาก ไม่เลว ออกยืนกันให้หมด

“คุณหนู มีอันกัน คนยอมรับคุณหนูมากมายถึงนั้น ต่อจากคุณหนูนำทัพออกศึก บังคับบัญชาคนพวกนี้ ได้อย่างไรค่ายทหารอย่างนาง รู้อย่างแจ่มแจ้งว่า แม่ทัพที่ไม่รับความไว้ วางใจจากลูกทัพนั้น ผลลัพธ์ที่กลัวอย่างไร

ดังจึงช่วยได้ มือของผู้หญิงกำแน่น หลังชนหลังกับคุณ

หนูของตน พร้อมฝ่าวงล้อม

เมื่อเปรียบเทียบกับความกังวลของผู้หญิง หลงในยามดูแล้วเหมือนไม่สนใจอันใดเลย นางแอบนับจำนวนคนก้าว ออกและทหารของเขาใจเงียบ ๆ นำคนจัดระเบียบออกเป็นกลุ่ม ๆ

อืม หน้าเดิม ๆ กันทั้งนั้น คนบ้านตระกูลหลงมาอยู่ไม่มากก็น้อย ดูท่า ฮ่องเต้คงจะนั่งเฉย แล้ว

ในค่ายทหารเตรียมเพียงเช่นนั้น ที่ลับตาคนเล่า

หลงเส้าจิ้นพลันนึกถึงเรื่อง ในวันนี้เกือบจับตัวสองคนได้ เขาสอง

ความเชื่อมโยงที่คลุมเครือปรากฏขึ้นในความคิดของหลง เส้าจิ่น ข้อสรุปได้คือ ฮ่องเต้นั่งไม่อยู่แล้ว คิดจะลงมือบ้าน

นี่ก็หมายความว่า ท่านพ่อของนางเพราะผู้นั้นแอบลงมืออย่างลับ ๆ
หลงเส้าจิ้นกำมือแน่น เดิมที่คิดจะทำตัวสุขุมสักหน่อย แม้ว่า จะล้างแค้นก็คงไม่อาจรีบร้อนลงมือในยามนี้ ทว่า จุนหลินเย เป็นเจ้าที่บังคับข้าเอง ในชาติที่แล้ว ขากล่าวว่า ราชวงศ์จักต้อง สูญสิ้น เจ้ารอช้าก่อนเถิด

กลุ่มคนวิ่งกันอุตลุด พอจำนวนคนนิ่งแล้ว ไม่มีคนเข้ามาเพิ่ม

อีก หลงเส้าจิ้นก็เริ่มเคลื่อนไหว

เพียงแค่ทะยานตัวออกไป นางก็หิ้วผู้ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่ อยู่ในกลุ่มคนออกมาได้ ยืนแน่นิ่ง ชายผู้นั้นก็ยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า นางเช่นกัน

“นี่! นี่มัน!”

การเคลื่อนไหวของหลงเส้าจิ้น ชวนให้คนที่อยู่ในที่นั้นส่ง เสียงโหวกเหวกโวยวาย อย่างไรก็ดี นางไม่มีความคิดที่จะไปขัด ขวางความอลหม่านนี้เลย

ไฟลูกนี้ จำต้องลุกโชติช่วง

การเคลื่อนไหวของหลงเส้าจิ้นตอนที่พุ่งไปหิ้วผู้ชายวัยกลาง คนผู้นี้รวดเร็วเหลือประมาณ คล้ายกับเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเพียงใน ชั่วพริบตา พอทหารเหล่านั้นตั้งสติได้ ผู้ชายวัยกลางคนผู้นี้ก็มา ยืนอยู่ท่ามกลางหมู่คนแล้ว ถูกหลงเส้าจิ้นหิ้วคอเสื้อไว้อยู่ ใบหน้าหวาดผวา

“ท่านคือทหารที่ยศต่ำกว่าข้าไปเพียงระดับหนึ่ง” หลงเส้าจิ่ นพูดเป็นประโยคบอกเล่า อำนาจที่แผ่ออกมาจากผู้ชายคนนี้ บอกกับนางว่า ในค่ายทหารแห่งนี้ ตำแหน่งของเขาสูงส่งไม่คําต้อย