บทที่ 13 ฝันร้ายที่ตามรังควาน

หลงเส้าจิ้นตะโกนออกมาเสียงดัง แต่กลับพบว่า วิธีที่ตนเองทำ อยู่แทบจะไร้ประโยชน์ เสียงที่น่ารังเกียจนั้น ยังคงดังขึ้นใน ของนางไม่หยุด ฟังดูชัดเจนเหมือนกับจะฉีกนางออกเป็นชิ้นๆ

ไม่รู้ว่าการเคลื่อนไหวของหลงเส้าจิ้นรุนแรงเกินไปหรือไม่ ทันใดนั้น หลงเส้าจิ้นก็ลืมตาตื่นขึ้น นางตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ จึง สามารถเรียกสติกลับคืนมา

บนฝ่ามือเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หลงเส้าจิ้นมองออกไปนอก เต็นท์ พบว่าตอนนี้เพิ่งจะรุ่งสาง ยังมีเวลาอีกพักใหญ่กว่าฟ้าจะ สว่าง แต่ว่าตอนนี้หลงเส้าจิ้นไม่สามารถจะข่มตานอนหลับได้อีก ต่อไป

เมื่อสวมใส่เครื่องแบบทหารของตนเองแล้ว หลงเส้าจิ้นก็เดิน ออกจากเต็นท์ไป

ออกมาถึงด้านนอก หลงเส้าจิ้นถูกลมพัดจนเย็นไปทั่วทั้งตัว ในเมื่อรู้สึกเย็น จึงช่วยไม่ได้ที่จะทำให้เสื้อผ้ารัดแน่นยิ่งขึ้น

เสียงของกองไฟกำลังลุกโชน ข้างๆกองไฟ มีทหารเฝ้ายามคน หนึ่งกำลังยืนสะลึมสะลืออยู่

แต่แล้ว ทหารที่ง่วงจนตากำลังจะปิดคนนั้น เมื่อเห็นหลงเส้า จีนเดินออกมาในชุดทหาร ก็ไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เขายืนตัวตรงแล้วหันไปทําความเคารพหลงเส้าจิ้นตามธรรมเนียมของทหาร “คารวะ ท่านแม่ทัพ หลงเส้าจิ้นพยักหน้า แล้วเดินผ่านทหารคนนั้นไป แล้วเดินไป ยังเนินเขาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล

ทหารคนนั้นมองดูหลงเส้าจีนเดินผ่านหน้าตนเองไป แม้แต่ หายใจก็ไม่กล้า จนเมื่อหลงเส้าจิ้นอยู่ห่างเขาออกไปไกลแล้ว เขาจึงค่อยทำตัวตามสบาย แล้วจึงอ่อนปวกเปียกลง ภาพที่หลง เส้าจิ๋นสอนบทเรียนในค่ายทหารเมื่อคืนนั้นยังคงติดตาอยู่ นัก ต่อสู้ระดับสูงและมีตำแหน่งเหล่านั้นยังเอาชนะแม่ทัพหลงไม่ได้

ถ้าหากว่าแม่ทัพหลงเห็นว่าเขาไม่ตั้งใจทำหน้าที่แล้วมาลงมือ กับเขาจะทำอย่างไร? เขาเองก็ไม่ได้มีความสามารถเหมือนนัก ต่อสู้ยังดี ยังดี ที่แม่ทัพหลงไม่ทันได้ใส่ใจ

ทหารคนนั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงใช้สติอย่างเต็มร้อย

ในการเฝ้ายาม

ตัวหลงเส้าจิ้นเองก็ไม่รู้ว่า หลังจากที่นางแสดงความแข็งแรง ออกมาจนสุดความสามารถนั้น ทหารที่อยู่ในค่ายทั้งหมด ต่าง ยกให้นางเป็นหัวหน้า เคารพและเชื่อฟังนางดั่งเจ้านาย

หลงเส้าจิ่นค่อยๆเดินขึ้นไปบนเนินเขา มองไกลออกไป บรรยากาศ ในค่ายทหารดูเงียบสงบและเป็นระเบียบ ท่านพ่อ คอยปกป้องอาณาเขตของแคว้นยู่หลิวมาตลอดชีวิต มาตอนนี้ หลงเส้าจิ้นเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านพ่อจึงจงรักภักดีเช่น นั้น เมื่อมองดูทหารเหล่านั้นที่คอยคุ้มกันทั้งค่ายทหารอย่างระมัดระวัง หลงเส้าจิ้นก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

ถึงแม้ทหารกองนี้ จุนหลินเยเป็นคนให้นางมา แต่หากไม่นับ รวมถึงคุณสมบัติของตัวจุนหลินเย่เองแล้วนั้น ความสามารถ ที่แท้จริงของทหารกองนี้ ก็ไม่อาจดูถูกได้เลยทีเดียว

หลงเส้าจิ้นมองหาพื้นหญ้าแล้วนั่งลง “ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้ว ต้องตามข้าแบบนี้อีก เจ้านายของเจ้าช่างเอาใจใส่ข้าจริงๆ

หลงเส้าจิ้นพูดอย่างชื่นใจ สำหรับนางแล้ว เสียงลมหายใจ โดยส่วนมากของทหารนับหมื่นนี้ นางคุ้นเคยแล้ว แต่ลมหายใจ ที่ออกมานี้ ไม่ใช่ของคนในกองทหารนับหมื่นนี้แน่

“ไม่ยินดีที่จะออกมาหรือ?” ที่ด้านหลังของตนเองไม่มีอะไร เกิดขึ้น แต่หลงเส้าจิ้นก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร สามารถตามนาง มาอย่างระมัดระวังเช่นนี้ ถ้าหากเป็นเพราะคำพูดเพียงแค่ ประโยคสองประโยคก็ปรากฏตัวออกมา ก็คงจะน่าขายหน้าไม่ น้อยจริงไหม?

ดังนั้นหลงเส้าจิ๋นจึงไม่ได้พูดอะไรอีก และมองออกไปยังที่ ไกลๆอย่างเงียบๆ มองดูสีของท้องฟ้า คิดว่าฟ้าก็ใกล้จะสว่าง แล้ว

ฝ่ามือของอู๋หมิงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ตัวของเขานอนราบอยู่ กับพื้น พยายามหายใจให้เบาที่สุด แต่ถึงแม้จะทำถึงขนาดนี้ แล้ว เขาเองก็ยังไม่กล้ากระดุกกระดิกตัว

สิ่งที่หลงเส้าจิ่นพูดเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกตกใจไม่น้อย จริงๆ แล้ววิชาล่องหนของเขาก็ไม่เลว ทำไมจึงถูกคนอื่นเห็นข้อบกพร่องได้ง่ายดายเช่นนี้

ความจริงเช่นนี้ ทำลายความมั่นใจของหมิงไปแล้ว

แต่ว่านี่อาจเป็นกลอุบาย ถึงแม้หลงเส้าจีนจะพูดเช่นนี้ออกมา หมิงเองก็ยังคงเชื่อว่าหลงเส้าจีนใช้วิชาเสแสร้งยอมแพ้ เขา ไม่มีทางที่จะหลงกลง่ายๆ อย่างแน่นอน ดังนั้น หมิงยังคงหมอบ อยู่บนพื้นหญ้าเช่นเดิม

เมื่อเห็นว่าทางด้านหลังของตนเองไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ หลงเส้าจิ้นจึงเลิกสนใจ หน้าที่ของคนผู้นี้ก็เพียงแค่คอยตามนาง ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย นางจึงไม่จำเป็นที่จะต้องไปใส่ใจ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลงเส้าจิ้นเองก็ไม่ได้สนใจความคิดของคนที่ อยู่ด้านหลังแล้ว ดูๆไปแล้ว พระอาทิตย์ขึ้นวันนี้คงจะสวยงาม มาก ตื่นเช้าขนาดนี้ ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นก็ดูเหมือนจะเป็นทาง เลือกที่ไม่เลวนัก

หลงเส้าจิ้นนอนทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้า มองดูท้องฟ้าที่ค่อยๆ สว่างขึ้น ประกายในแววตาของนางเองก็ค่อยๆสว่างขึ้นเช่น เดียวกัน ถ้าไม่ใช่ว่ามีคนคอยแอบตามอยู่ด้านหลัง หลงเส้าจิ้น เองก็คิดอยากจะตะโกนออกมาดังๆว่า ยังมีชีวิตอยู่ ดีจริงๆ

ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาว มีเส้นสีทองค่อยๆโผล่พ้นออก มาจากขอบฟ้า ทันใดนั้น แสงสีทองนั้นก็ค่อยๆสว่างขึ้น วัตถุทรง กลมค่อยๆเลื่อนขึ้นมา พระอาทิตย์ที่เพิ่งจะโผล่พ้นของฟ้าเปรียบ ได้กับผู้หญิงขี้อาย ค่อยๆ โผล่ออกมาทีละนิดๆ จนกระทั่ง โผล่พ้น ขอบฟ้าที่เต็มไปด้วยผืนหญ้าจนเต็มดวง
สวยจริงๆ ในหน้าที่เคร่งขรึมของหลงเส้าจิ้น กลับฉาบไปด้วย รอยยิ้มที่ดูสว่างสดใสกว่าพระอาทิตย์ ถึงจะเพียงแวบเดียว แต่ก็ ถูกอู๋หมิงสังเกตเห็น

ทันใดนั้น หัวใจของหมิงเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อมองไปทาง หลงเส้าจิ้นอีกครั้ง หลงเส้าจิ้นก็ลุกขึ้นและเตรียมตัวกลับค่าย

ทหารแล้ว

หมิงยังยืนตะลึงอยู่ที่เดิม เขายังไม่ทันได้เห็นว่าพระอาทิตย์ ขึ้นงดงามขนาดไหน แต่กลับได้เห็นใบหน้าของหลงเส้าจิ้นที่ปกติ จะดูแล้วเคร่งขรึม กลับมีรอยยิ้มที่งดงามออกมา

ในใจรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเคาะรู้สึกอ่อนระทวยแบบไม่มีปี่มี ขลุ่ย

หมิงค่อยๆลุกขึ้นจากพงหญ้า แล้วกลับไปรายงาน แต่ไม่รู้ว่า ต่อจากวันนี้ไป ในใจของเขาคงไม่สามารถลบรอยยิ้มนั้นออกไป ได้ ต่อไปถึงแม้เขาจะต้องผ่านวันคืนที่แสนโหดร้ายนับครั้งไม่ ถ้วน เป็นเพราะรอยยิ้มนั้นที่ช่วยสนับสนุนให้เขาก้าวผ่านทุก อย่างมาได้

“ท่านแม่ทัพ!” เมื่อหลงเส้าจิ้นปรากฏตัวขึ้นในค่ายทหาร บรรดาทหารที่ตื่นนอนแล้วเหล่านั้น แต่ละคนต่างหยุดกิจกรรมที่ ทำอยู่ลงแล้วหันมาทำความเคารพ

หลงเส้าจิ้นพยักหน้า แล้วเดินไปตามทาง จนกระทั่งถึงเต็นท์ ของตนเอง

ตลอดเส้นทาง ท่าทีของทหารเหล่านั้นไม่ทำให้นางรู้สึกผิดหวัง แม้แต่คนที่ถูกนางทำร้ายอย่างหลีต้าและหลินเปียวเมื่อ มองเห็นนาง นอกจากหลีต้าปูที่แสดงท่าทีอึดอัดเล็กน้อย หลิน เปียวก็ยกมือคำนับนางด้วยความจริงใจ

การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ สำหรับหลงเส้าจิ้นแล้วนับว่าเป็นเรื่อง ที่ดี และถือว่าได้ผลลัพธ์ออกมาตามที่นางคาดหวังไว้

กองทัพเช่นนี้ ถึงจะสามารถเอาชนะศัตรูในสนามรบได้ และ สามารถป้องกันแคว้นได้ มิใช่หรือ?

ถึงเวลาที่กองทัพจะต้องออกเดินทางแล้ว ไม่ทันได้พูดอะไร มาก หลงเส้าจิ้นก็กระโดดขึ้นหลังม้า และทำหน้าทหารนับหมื่น เพื่อมุ่งหน้าไปสู่ชายแดน การเดินทัพผ่านมาเกินครึ่งทางแล้ว ไม่ นาน พวกเขาก็เดินทางมาถึงเมืองไม่

ทางนี้ หลงเส้าจีนกำลังนำหน้ากองทัพที่เดินทางอยู่ ส่วนทาง ด้านท้ายขบวน ไกลออกไปสักระยะหนึ่ง หมิงและเจ้านายของ ตนเองบังคับม้าคนละตัว แล้วค่อยๆเดินตามกองทัพมาทางด้าน หลัง

“เจ้านาย ดูเหมือนว่าแม่ทัพหลงจะสามารถนำทหารเหล่านี้ไป เอาชนะศึกได้” หมิงกล่าวกับเจ้านายของตนเอง หลายวันมานี้ เขาเองก็ไม่กล้าดูถูกผู้หญิงที่ชื่อว่าหลงเส้าจิ้นคนนี้สักเท่าไหร่แล้ว