บทที่ 12 พิชิตทุกคน

เผชิญหน้ากับการโจมตีที่น่ากลัวของหลีต้า หลงเส้าจิ้นกลับทำ เหมือนไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ถึงขนาดว่า แม้แต่ท่าทีที่จะเตรียม รับมือยังไม่ปรากฏออกมาเลยสักนิด การปฏิบัติเช่นนี้ ยิ่ง เป็นการกระตุ้นหลต้า ตอนนี้ทั้งในใจและในตาของเขาล้วน เต็มไปด้วยความคิดที่จะให้หลงเส้าจิ้นตาย

อย่างไรก็ตาม ขณะที่หลีต้าโจมตีเข้าไปถึงด้านหน้าของหลง เส้าจิ้น เขาคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่า หลงเส้าจิ้นที่ยืนอยู่นิ่งๆมาโดย ตลอด อยู่ดีๆก็หลบการโจมตีของเขา แม้ในขณะที่หลบเขา ก็ โจมตีเขากลับมาในเวลาเดียวกัน

พรวด ปัง! ดึง!

หลีต้าผู่ที่เดิมที่กำลังเข้าโจมตี มาตอนนี้กลับนอนอ่อนระทวย อยู่บนพื้น อีกทั้งที่มุมปากของเขา ยังมีเลือดค่อยๆไหลออกมา

ตอนนี้ กองทัพที่มีทหารนับหมื่นเงียบสงัดจนหาอะไรเปรียบไม่ ได้ พวกเขาแต่ละคนมองดูหลงเส้าจิ้น แล้วก็หันไปมองหลีต้า ที่นอนกองอยู่บนพื้น รวมไปถึงคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหลังของหลิน ต้าฟู ทหารกลุ่มนั้นล้วนเป็นบุคคลสำคัญในกองทัพ

ทันใดนั้น เหล่าบรรดาทหารดูเหมือนแต่ละคนจะคิดอะไรออก พวกเขาค่อยๆคุกเข่านั่งลงทีละคนคนทันที ไม่นานทหารที่อยู่ใน เหตุการณ์นับหมื่น ก็คุกเข่าจนเต็มไปทั่วพื้นที่ทันที
อีกทั้งตอนนี้ฟูหลิง กำลังมองคุณหนูแม่ทัพของตนเองอยู่ แล้ว หันกลับไปมองทหารที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ก็ต้องตกใจจนอ้าปาก ค้าง

อีกทั้งหลงเส้าจีนที่กำลังมองดูพวกที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น ก็ไม่ได้ แสดงสีหน้าอาการอะไรออกมา กวาดสายตามองไปหนึ่งรอบ ขมวดคิ้วเล็กน้อยแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วก็คืนกลับสู่ สภาพเดิมทันที

คนคนนั้น ไม่ได้อยู่ในทหารนับหมื่นพวกนี้ ผลลัพธ์เช่นนี้ หลง เส้าจิ้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

นางมองดูทหารนับหมื่นที่คุกเข่าอยู่ โดยไม่มีความรู้สึกกลัว เลยแม้แต่น้อย ในแววตาแฝงไปด้วยความกล้าหาญและความ บากบั่นที่แม่ทัพพึงมี “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้า หลงเส้าจิ้น จะ เป็นผู้ที่มีอำนาจแต่เพียงผู้เดียวในกองทัพ ทหารทั้งหมด ให้ ปฏิบัติตามกฎระเบียบของกองทัพ ผู้ใดฝ่าฝืน จะจัดการด้วย กฎหมายของทหาร

เสียงของหลงเส้าจิ่นดังก้องกังวานและมีพลัง ไม่เหมือนกับ เสียงอันนุ่มนวลของผู้หญิงเลยสักนิด

ทหารนับหมื่นเหล่านั้นที่กำลังคุกเข่าอยู่ หลังจากที่หลงเส้าจิ้น ได้แสดงพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ออกมาเต็มที่แล้ว แต่ละคนก็นิ่ง เงียบเหมือนเป็นใบ้ แล้วก็ยิ่งแอบมุดหัวของตนเองต่ำลงไปอีก

“แม่ทัพหลงจงเจริญ! แม่ทัพหลงจงเจริญ!” ขณะที่ทุกคนกำลัง รู้สึกไม่ปลอดภัย ภายในค่ายทหารที่เงียบจนน่ากลัว ทันใดนั้นก็มีเสียงนี้ดังขึ้น

เมื่อมีเสียงนี้นำขึ้นมา ในค่ายทหารทั้งหมดก็เหมือนจะมี ปฏิกิริยาลูกโซ่ ทหารแต่ละคนค่อยๆเงยหน้าของตนเองขึ้น พวก เขากำมือขวาแล้วขึ้นและลง อีกทั้งปากของพวกเขาก็ตะโกน ออกมาว่า “แม่ทัพหลงจงเจริญ! แม่ทัพหลงจงเจริญ!

เสียงที่ดังก้องดังกังวานไปสุดขอบฟ้า ต่อเนื่องไม่หยุด

และบนเนินเขาที่อยู่ไม่ไกลจากค่ายทหารนัก หมิงกำลัง ขมวดคิ้ว แล้วหันหลังกลับไปมองเจ้านายตนเอง ในใจของหมิ งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีอะไรอัดอั้นขึ้นมา “เจ้านาย หลงเส้าจิ้นคน นี้ เกรงว่าจะได้รับการสนับสนุนไม่น้อย

“เจ้าเพิ่งจะมองออกอย่างนั้นหรือ? สถานะของนาง เกรงว่าจะ ไม่ใช่แค่เพียงแม่ทัพผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง” คนที่ถูกเรียกว่า เจ้านาย เมื่อได้ยินเสียงจากค่ายทหารที่อยู่ไกลๆ เป็นเสียงที่ดัง ก้องจนสุดขอบฟ้า ก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากัน คู่ต่อสู้ในครั้งนี้ คงจะ ไม่ง่ายเหมือนกับที่ผ่านมา ถ้าอยากทำภารกิจให้สำเร็จ ดูไปแล้ว คงต้องออกแรงเหนื่อยกันสักหน่อย

“อู๋หมิง ไปเถอะ พรุ่งนี้จะเริ่มแฝงตัวเข้าไปอยู่ในค่ายทหาร อย่างเป็นทางการ” คนผู้นั้นสั่งหมิงซึ่งเป็นลูกน้องของตนเอง จากนั้นก็หายตัวไปจากเนินเขาลูกนี้ แม้แต่เงาก็ไม่ทิ้งไว้ให้เห็น

“ขอรับ! เจ้านาย” อู๋หมิงกำหมัดขึ้นคำนับ และหายตัวไปเช่น เดียวกับเจ้านายของตนเอง

“ลุกขึ้น กลับไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกันต่อ” หลงเส้าจนทํามือให้ทุกคนลุกขึ้น ทหารนับหมื่นเหล่านี้ต่างเงียบ ไม่พูดไม่ จา นางค่อยๆพูด เพื่อให้ทหารนับหมื่นเหล่านี้ แยกย้ายกันกลับ เต็นท์ของตนเอง ส่วนหลีต้าและหลินเปียว มีคนนำส่งไปยัง หน่วยแพทย์ทหาร หลงเส้าจีนเองก็กลับเต็นท์ของตนเอง

“ท่านแม่ทัพ!” เมื่อทุกคนกลับไปหมด ผู้หญิงก็ผลักหลงเส้าจีน เข้าไปตรงกลางเต็นท์ที่พัก นางจ้องมองดูคุณหนูของตนเองอย่าง จริงจัง หัวใจดวงน้อยๆเต้นตึกตักไม่หยุด แล้วจึงฃานคำว่า แม่ทัพออกมา แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่ออีก

หลงเส้าจิ้นรอให้ฝูหลิงพูดต่อ แต่รออยู่พักใหญ่ ฝูหลิงกลับไม่ พูดอะไร

“ฟูหลิง เจ้าเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทาง

แต่เช้า” หลงเส้าจิ้นออกคำสั่ง ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดต่อ จึงส่ง

นางออกไป

“ท่านแม่ทัพ…” ฝูหลิงส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่หลังจากที่ เรียกท่านแม่ทัพแล้ว กลับยังไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อเหมือนเดิม

“มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า” หลงเส้าจิ๋นมองฟูหลิง นางรู้สึกว่า หลิงยังมีเรื่องที่อยากจะพูด แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมาอย่างไรดี

เมื่อหลิงได้ยินที่หลงเส้าจิ้นพูด ก็ส่ายหัว แล้วรีบถอยออกไป ทางประตูเต็นท์ แต่ก็ได้ทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยคว่า “ไม่มีอะไร หรอก คุณหนูรีบพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ”

ฝูหลิงออกไปจากเต็นท์ หลงเส้าจิ๋นเองก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดที่ ฝูหลิงยังพูดไม่จบ นางหันหลังกลับ แล้วพยายามคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้

นับตั้งแต่วันที่มีคนลึกลับเข้ามาในเต็นท์ตอนกลางดึกคืนนั้น ระหว่างการเดินทางตลอดหลายวันมานี้ คนลึกลับก็ไม่เคยกลับ มาก่อกวนพวกเขาอีกเลย แต่ก็ยังคงมีบางส่วน ที่ยังบอกไม่ถูก

คิ้วของหลงเส้าจิ่นขมวดเข้าหากัน แล้วค่อยๆนึกถึงเรื่องที่เกิด ขึ้นในวันนี้อย่างละเอียด เหมือนจะมีบางอย่างที่ผิดปกติอยู่

พลทหาร! ใช่แล้ว วันนี้ขณะที่นางกำลังต่อสู้กับนักต่อสู้อยู่นั้น ด้านข้างมีพลทหารสองนาย ที่สายตาจ้องมองมาที่นางอยู่ตลอด เวลา ไม่เคลื่อนไหวไปไหน อีกทั้ง เมื่อนางกลับไปนึกย้อนดู วันนี้ พลทหารทั้งสองนายนั้น ไม่ว่านางจะเคลื่อนไหวรวดเร็วแค่ไหน พวกเขาก็สามารถมองตามการเคลื่อนไหวของนางได้อย่าง ชัดเจน!

พลทหารทั่วไปไม่มีทางตามความเร็วของนางได้ทัน พลทหาร สองนายนั้น ต้องไม่ใช่แค่พลทหารธรรมดาๆแน่ๆ!

เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ หลงเส้าจิ้นก็ดูเหมือนจะคิดอะไรออก จึง เดินออกไปจากประตูเต็นท์

แต่ว่า ขณะที่หลงเส้าจิ้นเดินไปถึงที่ประตู นางก็ได้หยุด เคลื่อนไหว นางดูเหมือนจะจำได้ว่า หลังจากการประลองฝีมือ ดู เหมือนว่าจะไม่เห็นเงาของพลทหารสองนายนั้นแล้ว!

ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าเมื่อการต่อสู้ของหลงเส้าจิ้นจบลง พล ทหารสองคนนั้นก็หายตัวไป
หลงเส้าจิ้นทำได้เพียงแค่กลับขึ้นไปบนเตียงของตนเองอย่าง เงียบๆ คิ้วของนางยังคงขมวดเข้าหากันอยู่ คนทั้งสองซึ่งมีความ แข็งแกร่งอย่างมาก แอบซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ ไม่รู้ว่าเป็นมิตรหรือ ศัตรูกันแน่ สำหรับนางแล้ว ดูเหมือนจะเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง

“เฮ้อ” นางถอนหายใจแบบที่แทบจะไม่เคยเห็นมาก่อน หลง เส้าจิ้นเองคงจะเหนื่อยแล้ว จึงนอนหลับไปบนที่นอน เพียงแต่ การนอนหลับครั้งนี้ กลับทำให้หลงเส้าจิ้นนึกย้อนไปถึงความทรง จําที่ไม่ค่อยจะดี

“หลงเส้าจิ้น เจ้ามันก็แค่เครื่องมือชิ้นหนึ่ง เครื่องมือที่ฝ่าบาท ใช้ทำลายตระกูลหลง! เจ้ามันช่างน่าสมเพช ฝ่าบาทไม่เคยรักเจ้า เลย! ฮาฮาฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เสียงพูดที่เสียดแทงดังก้องอยู่ในหูของหลงเส้าจิ้น คิ้วของหลง เส้าจิ่นขมวดขึ้น มือทั้งสองข้างเหมือนอยากจะยื่นออกไปบีบคอ ของคนที่พูด แต่นางกลับพบความจริงที่ว่า ร่างกายของตนเองไม่ สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!”