บทที่ 11 พอใจหรือไม่พอใจ (3)

!!!” นักต่อสู้เหล่านั้นได้ยินสิ่งที่หลงเส้าจิ้นพูด แต่ละคนล้วน จ้องตาเขม็ง อย่างไรก็ตาม ความตกตะลึงนี้ก็เกินขึ้นเพียงแค่ชั่ว ครู่เท่านั้น พอเริ่มรู้ตัว พวกเขาก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะ แล้งมองไปที่ หลงเส้าจิ้นเหมือนกับกำลังมองคนปัญญาอ่อนก็ไม่ปาน

“แม่ทัพหลง คิดจะโอ้อวดก็ไม่ควรจะโอ้อวดเช่นนี้ ฆ่าตนเอง ชัดๆ? ท่านคิดว่าท่านเป็นวีรบุรุษของยุทธภพ จนมิอาจมีใคร ต่อกรได้อย่างนั้นหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า พี่น้องทุกท่าน แม่ทัพหลงของ เรา ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นยอดฝีมือของยุทธภพก็ได้” หลี่ต้ามองดู ท่าทางของหลงเส้าจิ้นแล้วพูดเยาะเย้ย

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เสียงหัวเราะเยาะของนักต่อสู้เหล่านั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ ใน สายตาของพวกเขา หลงเส้าจิ้นก็เหมือนไอ้ขี้แพ้คนหนึ่ง

เพียงแต่ว่า ในขณะที่ทุกคนกำลังหัวเราะกันอย่างไม่หยุด หย่อนนั้น มีหนึ่งในนักต่อสู้กลับค่อยๆถอยออกจากกลุ่มคนที่ กำลังหัวเราะเยาะอยู่ เขาค่อยๆถอยหลังไป แม้ในขณะที่มองหลง เส้าจิ่น แววตาก็แฝงไปด้วยความหวาดกลัว

ในที่สุด นักต่อสู้เหล่านั้นก็หยุดหัวเราะเยาะ เพียงแต่ว่าหลังจากหยุดแล้วนั้น หลีต้าฟูกลับรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น เขาลูบๆ หัว หรือว่าตนเองจะละเลยอะไรไป? เขาขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด จึงเพิ่งจะนึกออก จึงกันหลังกลับไป

หาคนที่เขาต้องรู้สึกถึงความผิดปกติคนนั้น ในบรรดาเสียง

หัวเราะเยาะเมื่อครู่นี้ เขารู้สึกว่าขาดเสียงของหลินเปียวไป

“หลินเปียว เจ้าเป็นอะไรไป? หรือเจ้าคิดว่าพวกเรามีกัน มากมายขนาดนี้ ยังจะไม่สามารถเอาชนะสาวน้อยคนหนึ่งได้? ”

หลีต้ารู้สึกโกรธหลินเปียวเป็นอย่างมาก ดังนั้น น้ำเสียงที่พูด ออกไปจึงเต็มไปด้วยความโกรธ

เจ้าหลินเปียวคนนี้ ปกติเสียงดังกว่าใคร เวลาเยาะเย้ยคนอื่น ก็ถือว่าปากร้ายที่สุด ทำไมครั้งนี้กลับไม่ส่งเสียง คงจะไม่ใช่ เพราะว่าหมอนี่หลงเสน่ห์ของสาวน้องหลงเส้าจิ้นเข้าให้แล้วนะ มี ใครไม่รู้บ้างว่าหมอนี้นอกจากจะรวดเร็วว่องไวแล้ว ยังบ้ากามอีก ด้วย

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หลีต้าก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขายังคงรอ ให้พรรคพวกของเขาช่วยไล่หลงเส้าจิ้นลงจากตำแหน่ง เพราะ ฉะนั้นจะปล่อยให้เกิดเรื่องขายหน้าเช่นนี้ไม่ได้

แต่ว่า เมื่อทุกคนหันมองตามเสียงของหลีต้าไปที่หลินเปียว ในสายตาของทุกคนกลับไม่มีแววตาของการเยาะเย้ยหลงเส้าจิ๋ นอีกต่อไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นแววตาแห่งความสงสัย ไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทุกคนกำลังมองไปที่หลินเปียว หลีต้าเองก็ยิ่งทนไม่ได้ จึงพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อหลินเปียว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความ ดุร้าย รู้สึกโกรธจนต้องเข้าไปจัดการ “เจ้าทำแบบนี้หมายความ ว่าอย่างไร? นี่เจ้ากลัวแม่สาวน้อยคนนั้นจริงๆ หรือ?

เพียงแต่ว่า ถึงแม้หต้าจะแสดงท่าทางที่หยาบคายออกมา เช่นนี้แล้ว หลินเปียวกลับท่าเพียงแค่มองดูหลงเส้าจิ้นด้วยความ กลัว แววตาเต็มไปด้วยความกลัวสุดขีด

“นี่ พวกเจ้าดู ดูเหมือนมือของหลินเปียวจะกุมที่คอของเขาเอา ไว้ตลอด คอของเขาเป็นอะไรหรือเปล่านะ?” นักต่อสู้เหล่านั้นเห็น ท่าทางของหลินเปียวเช่นนี้ ก็มองไปที่มือของเขา ขณะนั้นเองก็ เหมือนมีอะไรบางอย่างระเบิดขึ้นระหว่างพวกเขา อีกทั้งพวกเขา เชื่อว่า เรื่องนี้สําหรับพวกเขาแล้วคงจะไม่ใช่ข่าวดีแน่ๆ

เป็นอย่างที่คาดไว้ เมื่อรู้ตัวอีกที หลีต้าก็ค่อยๆปล่อยมือที่ กระชากคอเสื้อของหลินปิยวลง แล้วค่อยๆเอามือของเขาเข้าไป ใกล้มือของหลินเปียวที่กุมคอเอาไว้

อีกทั้งคนที่อยู่รอบข้างก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่า มือของหลีต้า กำลังสั่นไม่หยุด เหมือนว่าเขากำลังกลัวอะไรบางอย่าง อีกทั้งคน ที่อยู่รอบข้างก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็เลือกที่ จะไม่สนใจ ปรากฏว่ามีสีแดงหยดไหลซึมออกมาจากช่องว่าง ระหว่างนิ้วมือของหลินเปียว เป็นสีแดงสด

ปรากฏรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากของหลงเส้าจิน เหมือนกำลังเยาะ เย้ย เหมือนกําลังดูถูก อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าพวกหลีต้าจะไม่เต็มใจยอมรับ แต่ความจริงที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็เหมือนกับถูกตบหน้าอย่างโหดร้าย ตอนที่มือของหลินเปียวถูกหลี่ผ้าฝดึงออกมา เลือดสีแดงสดจาก คอหลินเปียวก็พุ่งออกมาตรงหน้าพวกหต้า เรื่องนี้ทำให้พวก เขาแต่ละคนต้องตกใจจนพูดไม่ออก

“ความทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูง สำหรับพวกเจ้าแล้ว จะว่า ไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก” หลงเส้าจิ้นพูดอย่างไม่แยแส แล้วเก็บกริช ที่อยู่ในมือเข้าปลอก

เมื่อได้ยินเสียงของหลงเส้าจิ้น พวกหลีต้าก็ดึงสติกลับมา จากความตกใจ แล้วจ้องไปที่หลงเส้าจิ้น “แม่สาวน้อย เจ้า เพียงแค่ลงมือโดยอาศัยจังหวะที่พวกเราไม่ทันได้ระวังตัว ถ้า หากพวกเราเอาจริงขึ้นมาละก็ เกรงว่าหากเจ้าไม่ตาย ก็คงจะ ต้องสาหัสน่าดู”

สิ่งที่หลีต้าไม่รู้ก็คือว่า ขณะที่เขาพูดประโยคนี้ น้ำเสียงของ เขาแฝงไปด้วยความกลัวอย่างไม่ทันได้ระวัง แต่กลับปรากฏให้ หลงเส้าจิ๋นเห็นอย่างชัดเจน

หลินเปียวที่มีความว่องไวขนาดนี้ ยังหนีไม่พ้นกริชของหลง เส้าจิ๋น หลี่ต้าผู่มั่นใจว่า ถึงแม้ตนเองจะไม่ได้รวดเร็วว่องไว เหมือนหลินเปียว แต่ตัวเขาเองทางนี้มีพวกมาก ไม่มีทางที่จะไม่ สามารถเอาชนะสาวน้อยคนนี้ได้

หลีต้าแอบให้กำลังใจตนเองอยู่ลึกๆ จากนั้นจึงพูดกับพรรค พวกของตนเองว่า: “พวกเจ้าเข้าไปทางซ้าย ข้าจะเข้าไปข้างหน้า พวกเจ้าเข้าไปทางขวา โจมตีทั้งสามด้าน สาวน้อยคนนี้ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเราได้อย่างแน่นอน”

พูดจบ หลีต้าก็พุ่งตรงเข้าไป แต่แล้ว เมื่อเข้าพุ่งตัวไปได้ครึ่ง หนึ่ง เขากลับหยุดชะงักลงกะทันหัน

“เหอะๆ เป็นอะไรไป ลงมือต่อสิ หยุดชะงักกะทันหันเช่นนี้ ไม่ กลัวจะบาดเจ็บภายในหรือ?” ดูเหมือนหลงเส้าจิ้นจะไม่ทัน สังเกตเห็นสีหน้าแดงคล้ำของหลต้า จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ ทุกข์ไม่ร้อน จนทำให้ผู้หญิงซึ่งคอยกังวลอยู่ข้างๆนางมาโดย ตลอด หัวเราะพรวดออกมา

“พรวด คุณหนู ท่านอย่ารังแกคนอื่นขนาดนี้เลย” ฝูหลินยิ้ม แล้วมองดูกลุ่มนักต่อสู้เหล่านั้นที่ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ จึงอดไม่ได้ที่ จะหัวเราะออกมา

“พวกเจ้า ทำไมพวกเจ้าไม่ตามมา!” สีหน้าของหลีต้ายิ่งดูไม่ ได้ เขามองสหายของตนเองด้วยความโกรธ โกรธจนทนไม่ได้ที่ จะปล่อยหมัดออกไป ไอ้พวกขี้ขลาดตาขาว ทำไมเวลาสำคัญ เช่นนี้ถึงทำได้แต่ยืนมองกันล่ะ?

อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันได้รอให้หลีต้าปูปล่อยหมัดออกไป หลินเปียวก็หล่นตุ๊บลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้นเสียก่อน

เมื่อมีเสียงนี้ดังนำขึ้นมา ภาพที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ กลับทำให้หล ต้าฟูโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา เห็นเพียงแต่ พวกปากดี ที่ดูถูกเยาะเย้ยหลงเส้าจิ้นเมื่อครู่นี้ ต่างพากันคุกเข่าลงไปที่พื้น

ทำให้บนสนามประลองตอนนี้ มีเพียงแค่หลงเส้าจิ๋นและหลี่

ต้าฝูยืนอยู่สองคน
ใบหน้าของหลีผ้าฝูเริ่มซีด เขากัดฟัน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง พูดดังลอดออกมาจากไรฟัน: “พวกเจ้า พวกเจ้าแต่ละคนล้วน ยอมรับความพ่ายแพ้แล้วเช่นนั้นหรือ? !”

แต่คนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น แต่ละคนกลับก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่ จา หัวของพวกเขาก้มจนไม่สามารถก้มได้อีก เหมือนกับว่าจะให้ ตนเอง จนกระทั่งหายไปท่ามกลางฝุ่นผงก็ไม่ปาน

“พวกขี้ขลาด ไอ้พวกขี้ขลาด!” หลีผ้าฝอดไม่ได้ที่จะโพล่งด่า ออกมา อย่างไรก็ตาม นอกจากด่าแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะแสดง ความรู้สึกของตนเองออกมาด้วยวิธีใดได้อีก

เมื่อหันหน้ากลับไปมองหลงเส้าจิ้น ความโกรธแค้นในใจของ เขาก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เขาพุ่งเข้าโจมตี ล้วนแล้วแต่เป็น เพราะสาวน้อยคนนี้ ที่ทำให้พวกเขาต้องอับอายขายหน้าต่อหน้า ทหารนับหมื่น ทั้งหมดนี้เป็นเพราะสาวน้อยคนนี้คนเดียว!

“อ้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!!

ตอนนี้ทั้งตัวของหลี่ต้า เต็มไปด้วยความรู้สึกอัปยศอดสู เวลานี้ เขาคิดเพียงแค่อยากจะตัดหัวของหลงเส้าจิ้นออกมาทันที