บทที่004 อยากตายเหรอ

เชียวคือหยี่หันหน้าหนี้, จูบของหลินเซียงโดนที่หน้า เธอ, ตอนที่เขาเอื้อมมือบีบที่คางเธอแล้วคิดจะจูบลงไป มือที่ใหญ่ก็ดึงมือหลินเซียงที่รัดเอวเชียวจือหยี่อยู่ออก อย่างง่ายดาย, วินาทีต่อมาเชียวคือหยี่ก็ตกลงในอ้อมกอด ที่อบอุ่นหนึ่ง.

“กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันนายอยากตายเหรอ นําเสียงที่เยือกเย็นของไมซวนเจ๋อในคืนมืดฟังแล้วน่า กลัวอย่างบอกไม่ถูก, หลินเซียงขนลุก, ผู้ชายคนนี้ทำให้ เขากลัว, แต่ว่าศักดิ์สิทธิ์กลับไม่ยอมให้เขาก้มหัว

“ใครเป็นผู้หญิงของนาย, หลีกไป, เธอเป็นแฟน ของฉัน. ”

แสงในตาไมซวนเจ๋อสว่างขึ้น, มองเชียวคือหยี่อย่าง อ่อนโยน, ไม่พูดมากถามอย่างปกติชัดเจน, “เสี่ยวจือ, บอกเขาว่าฉันเป็นใคร

เชียวคือหยี่ก้มหน้าลงไม่รู้ว่าจะพูดยังไง, แต่ก็ไม่ อยากให้หลินเซียงดูถูกเธอ.

ไมซวนเจ๋อแค่จูบผมข้างหลังอย่างไม่พูดอะไร, กอด เธอไว้อ้อมกอดอย่างเจ้าข้าวเจ้าของ, มองหลินเซียงอย่าง เยาะเย้ย.
ตอนที่เชียวลือหยี่กำลังลังเลว่าควรปัดมือไมซวนเจ๋อ ออกดีไหมก็เห็นหลินเซียงมองตัวเองด้วยใบหน้ารังเกียจ, เธอโมโหมาก, เขามีสิทธิ์อะไรมามองตัวเองด้วยสายตา แบบนั้น, “ใครเป็นผู้หญิงของนาย, ในตอนที่นายทั้งกอด ทั้งลูบผู้หญิงคนอื่นพวกเราก็ไม่ใช่แล้ว, ฉันจะบอกนาย ฉันชอบผู้ชายแก, ผู้ชายแกมีเงินและรู้จักดูแลผู้หญิง, ดี กว่านายร้อยเท่าพันเท่าเขาแกกว่านาย, แต่ยังไงก็ดีกว่า นาย, นายไม่มีอะไรที่สู้เขาได้สักอย่าง

“เธอ, ทำไมเธอแพศยาอย่างนี้ “หลินเซียงทนไม่ ไหว, หันหลังจากไปอย่างโมโห.

เชียวคือหยี่ร้องไห้อย่างเสียใจ เธอไม่คิดว่าวันหนึ่ง ความรักของเธอจะจบลงด้วยวิธีแบบนี้.

ไมซวนเจ๋อจับหน้าที่กลมน่ารักของเธอเงยขึ้นอย่าง มึนงง, “ฉันก็ไม่ได้แก่ขนานนั้นมั้ง, ฉันพึ่งจะ28, สำหรับ ผู้ชายแล้วเป็นช่วงอายุที่ดีมาก”

เขารับไม่ได้เล็กน้อยที่ในสายตาเธอเขาเป็นผู้ชายแก่ คนหนึ่ง.

เชียวคือหยี่เช็ดจมูกแล้วมองเขาแวบหนึ่งหันหลังเดิน ไป.
ไมซวนเจ๋อก็ไม่ได้ตามเธอไป, แค่พูดเบาเบาประโยค หนึ่ง, “เฟยเกอ, นายว่าฉันแก่ขนานนั้นเลยเหรอ?”

ผู้ชายที่น่ารักและน่าหลงใหลคนหนึ่งเดินออกมาจาก ที่มืดในสวนดอกไม้, “สำหรับเธอแล้วนายก็ถือว่าแก่ไป นิด. ”

ไมซวนเจ๋อพูดอย่างร้ายๆ, “ปีนี้เธออายุ20, ปีนี้ ฉัน28, นี้เป็นความห่างที่สวยงามมากแค่ไหน, ไม่มี รสนิยม,

ฉีเฟยเกอแค่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร, พี่ไม่รอเธอมาตั้ง หลายปีแล้ว, ความยึดมั่นนั้นทำให้เขานึกว่าไม่มีทางแตก สลายได้, ไม่คิดจะสงสัยตัวเองเพียงเพราะคำพูดประโยค เดียวของยัยเด็กนั้น, ความรักเอ่ย, ซึ่งเป็นของวิเศษจริง สามารถเปลี่ยนแปลงคนๆหนึ่งได้อย่างง่ายดาย

เชียวคือหยี่กับหลินเซียงก็เลิกกันไปทั้งอย่างนั้น ตอนแรกคิดว่าจะมีทางพัวพันกันอีกแล้ว, แต่ว่าตอนที่ แบ่งตำแหน่งฝึกงานเชียวคือหยี่กับหลินเซียงถูกแบ่งไว้ เดียวกัน, บริษัทเย้กรุ๊ป

หลินเซียงดีใจเหมือนเดิม, แต่เชียวคือหยี่กลับมึนงง อย่างมาก เพราะเธอรู้ว่าที่ทั้ง2คนเข้าเย้กรุ๊ปได้เป็น เพราะพี่สาว, แต่พี่สาวกลับไม่รู้ว่าเธอกับหลินเซียงเลิกกันแล้ว.

“เสี่ยวจือ, อยากทิ้งโอกาสนี้เพียงเพราะหลินเซียง, เธอรู้ว่าบริษัทเย้กรุ๊ปดีขนานไหนไหม, ฉันก็อยากเข้าเย้ กรุ๊ป, แต่ว่าพี่สาวฉันบอกว่าฉันทำงานไม่ตั้งใจและใจร้อน เข้าเย้กรุ๊ปจะทำให้พี่เฟิงลำบากใจ” ไมลี่ยิ่งพูดเสียงยิ่ง เบา, ฟ้ารู้ว่าที่จริงเธออยากเข้ามาทำงานที่เย้กรุ๊ปมาก ขนานไหน, แบบนั้นก็จะมีโอกาสเจอพี่เฟิงได้มากขึ้นแล้ว

สำหรับเย้กรุ๊ปเชียวจื่อหยี่ก็รู้จักเป็นอย่างดีอยู่แล้ว, เพราะพี่สาวทำงานที่นั้นมา10ปีแล้ว, แค่เธอคิดไม่ถึงว่าเข้ เฟิงจะเป็นคุณชายรองของบริษัทเย้กรุ๊ป,