บทที่ 6 รู้สึกแปลกไปทั้งตัว

เขียวชิงหญิงแล้วก็โมโหขึ้นมา “อะไรคือทำเป็น ไม่รู้ไม่เห็นอนุญาตให้เราคบกัน ถ้าฉันแย่ขนานนั้นก็ไม่ ต้องมาคบกัน.”

เธอรู้ว่าครอบครัวของเยื้องรังเกียจเธอมาตลอด, อย่า หาคนที่เหมาะสมกับฐานะครอบครัวให้กับเยอง, เธอก็เคย คิดจะหนี้ แต่ว่าใจกลับไม่เชื่อฟัง, มาถึงตอนนี้เธอก็แค่ อยากอยู่เคียงข้างเขา, ง่ายๆแค่นั้น เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มี ทางเป็นคุณนายเก๋ได้

“เสี่ยวชิง, คุณอยากดื้ออีกเลย, คุณก็ว่าใจผมคิดยัง ไง, คุณทำแบบนี้ผมลำบากใจนะ, ผมเคยบอกแล้วว่าจะ จัดการ, คุณให้เวลาผมหน่อย

คนสองเถียงกันนานมาก, ใบหน้าน้อยๆของเชียว จ๋อหยี่ก็นิ่งลง, เธอรู้ความสัมพันธ์ของพี่สาวกับเย้ยังมา ตลอด แต่ว่าเธอกลับคิดไม่ถึงบ้านเย็จะเกลียดพี่สาว ขนานนี้

พี่สาวทนลำบากเพราะเธอมากขนานนั้น ตั้งแต่พ่อ แม่ตายไปพี่สาวก็กลายเป็นครอบครัวคนเดียวของเธอ, เธอไม่อยากให้พี่สาวต้องทะเลาะกับพี่เย้ยังเพราะตัวเอง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนานไหนเชียวชิงหญิงกับเยื้องก็ เดินขึ้นตึกมา ทั้งสองคนไม่ได้แสดงท่าที่โกรธกันต่อหน้าเชียวจื่อหยี, เมื่อเชียวชิงหญิงเห็นมาม่าที่เชียวจื่อหยี่กิน เธอกับเชียวลือหยี่ไว้แน่นอย่างสงสาร

“ทำไมไม่รอพี่กลับมาทำกับข้าว, อยากกินอะไร, พี่ จะไปทำเดี๋ยวนี้? “เชียวชิงหยิงรีบร้อนเปิดตู้เย็นเตรียม จะทำกับข้าว, แต่ว่าในตู้เย็นว่างเปล่า, เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าสองวันนี้โกรธกันกับเยอังวันนี้ยังไม่ได้ไปซื้อผัก, พอ คิดถึงตรงนี้เธอก็รู้สึกเสียใจ

เป็นเพราะเธอไม่ดีเอง, เพราะเธอเอาความรู้สึกที่ แย่กลับมาบ้านเลยกระทบถึงเสี่ยวจือด้วย, ตลอดมาเธอ รักน้องสาวคนนี้มากขนานไหนมีแต่เธอที่รู้, หลังจากพ่อ แม่ตายไปเสี่ยวจอคือครอบครัวคนเดียวของเธอ.

“พี่, หนูไม่เป็นไร, เธอกินข้าวหรือยัง? ไม่งั้นเราสั่ง มากินเถอะ, หรือไม่เราออกไปกิน? “เชียวคือหยี่เหลือบ มองแย้องแวบหนึ่งอย่างระวัง, เยองรีบพูดขึ้น: “พวก เราออกไปกินเถอะ, ผมเลี้ยงเอง, เสี่ยวจือเธอไปเปลี่ยน เสื้อผ้า, ไปกินเป็นเพื่อนพี่สาวสักหน่อย

สำหรับน้องเมียในอนาคตคนนี้เขาก็ชอบมากอยู่อยู่ แล้ว, ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เธอเข้าบริษัท, ทางกลับกัน เขาดีใจด้วยซ้ำ, แต่ว่าไม่คิดว่าจะมีคนไปรายงานกับแม่ เรื่องราวก็เลยซับซ้อนวุ่นวายขึ้น เขาต้องการเวลาที่จะมา จัดการ.
“อืม, รอฉันแปปหนึ่ง “เชียวคือหยี่รีบกลับห้องไป เปลี่ยนเสื้อผ้า, ทำให้เชียวชิงหยิงไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธ สักนิด.

ในเมื่อน้องสาวอยากกินก็ออกไปเถอะ

ทั้งสามไปร้านอาหารที่อยู่ใกล้บ้าน, คิดไม่ถึงว่าจะ เจอไมซวนเจ๋อตรงหน้าประตู, และเยอังก็ชวนเขาอย่าง กันเอง, เชียวคือหยี่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าความสัมพันธ์ เพื่อนของผู้ชายทั้งสองคนดีมาก

ตอนแรกเชียวคือหยี่ไม่อยากกิน แต่ว่าเมื่อเห็นสาย ตาของไมซวนเจ๋อที่มองบนตัวเธอเธอก็รู้สึกแปลกไปทั้ง ตัว, ล้มลงหน้ากินดีสักกว่าและไม่มองเขาเลยสักแวบ เดียว.

ไมซวนเจ๋อแค่ยิ้มๆ, ท่าทีของเธอเขาไม่ใส่เลยสัก นิด, แต่ว่าสิ่งที่ควรมองเขาก็คงต้องมอง, มองใบหน้าที่ แดงก่ำของเธอที่กินข้าวอย่างมึนงงเขาก็ดีใจมาก

เชียวชิงหยิงมองเย้ยังแวบหนึ่งแล้วมองไมซวนเจ๋อ แวบหนึ่งกินรีบร้อนไปไม่กี่คำก็วางตะเกียบลง, “ฉันกิน เสร็จแล้ว, เสี่ยวจือ, กินเสร็จหรือยัง ถ้ากินเสร็จแล้วเรา กลับกันเถอะ! ”
เชียวคือหยี่เงยหน้าขึ้นอย่างนิ่งๆ, “พี่, พี่กินอิ่มแล้ว จริงเหรอ? พี่กินข้าวในถ้วยไปไม่กี่คำเอง, และพวกเขา เพิ่งนั่งลงแค่ห้านาที, หรือว่าพี่ยังโกรธพี่เย้ยังอยู่ใ

เย้องไอทีหนึ่ง, “เสี่ยวชิง, กินอิ่มแล้วค่อยกลับเถอะ “ดูแล้วที่เขาเรียกไมซวนเจอมาคือเรียกมาผิดแล้ว, ความ ขุ่นเคืองใจที่เสี่ยวชิงมีต่อเขายังคงแรงเหมือนเดิน

“คุณกับประธานไม่กินเถอะ, ฉันกับเสี่ยวจือกลับก่อน แล้ว. พูดแล้วก็ดึงเสี่ยวจือขึ้นแล้วเดินออกไป, เย้ยังไม่ วางใจเลยต้องตามออกไป