บทที่ 8 ขึ้นรถเถอะ

ค่ำคืนนี้บ้านเย้วุ่นวายเป็นอย่างมาก แม่ของเยอังซุน ยูนโมโหรุนแรงมาก ลั่นวาจาว่าจะไล่สองพี่น้องบ้านเชียว ออก, เป็นตายไร้ดียังไงก็ไม่เห็นด้วยที่เชียวคือหยี่เข้าไป ฝึกงานที่บริษัท.

เย้องทนไม่ไหว, น้ำเสียงเริ่มดังขึ้น “แม่, แม่มี เหตุผลหน่อยได้ไหม, เสี่ยวจือกับเสี่ยวชิงไปทำอะไรให้ แม่โกรธ, แม่ถึงไม่ชอบพวกเธอขนานนั้น, เสี่ยวจือแม่ยิ่ง ไม่เคยเจอด้วยซ้ำ, เอาความเห็นมากมายขนานนี้มาจาก ไหน? ”

สีหน้าของซุนยูนแน่นิ่ง, ไม่สามารถต่อรองได้เลย, “ผู้หญิงคนนั้นอายุมากกว่าลูก, หน้าตาก็สวยสู้หวันเหยี ยนไม่ได้, รสนิยมและนิสัยยิ่งสู้หวันเหยียนไม่ได้ยังหวัง จะแต่งเข้าบ้านเย้, ฝันไปเถอะ, น้องสาวของเธอถึงแม่จะ ไม่เคยเจอ, แต่ว่าเด็กที่เธอสอนมาจะดีได้สักแค่ไหน, ทั้ง ยังเป็นเด็กกำพร้า, เป็นลางไม่ดี, บริษัทเย้กรุ๊ปเป็นองค์กร หลักของบ้านเย้, ลูกเลือกพี่สาวมาเป็นเลขาคนหนึ่งแล้ว, ยังจะน้องสาวกับน้องเขยอีก, ลูกเห็นที่นี้เป็นที่ไหนกัน, เป็นที่ๆไม่ว่าคนแบบไหนก็เข้ามาได้อย่างนั้นเหรอ?

ยังไงเนี่ยวหวั่นเหยียนก็ดีกว่า เป็นแก้วตาดวงใจ ของประธานบริษัทเนี่ยวกรุ๊ป, การศึกษาสูง, ได้รับการ อบรม, รสนิยมดี, นิสัยอ่อนโยน, รูปลักษณ์ภายนอกก็สวย ทันสมัย, ดูยังไงก็ดีกว่าผู้หญิงอย่างเชียวชิงหยิง, แต่ลูกชายกลับไม่ชอบ, ทำให้เธออารมณ์เสียมาก

ใบหน้าเยอังก็แน่นิ่ง, เขาตัดสินใจไปแล้ว และได้ ออกคำสั่งย้ายบุคลากรไปแล้ว ไม่ว่าแม่จะไม่เห็นด้วยยัง ไงเขาก็ไม่มีทางอ่อน อ.

เห็นลูกชายหันหลังไปไม่สนใจเธอ, ซุนยูนดึงเย้เฟิง ที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบนเข้ามา, “เสี่ยวเฟิง, ลูกมา ตัดสินให้หน่อย, ผู้หญิงคนอื่นสำคัญหรือว่าคนที่เป็นแม่ อย่างฉันสำคัญกว่า

เย้เฟิงตบเบาๆที่มือของเธอ, ค่อยๆเปิดปากพูด, “แม่, แค่ฝึกงาน, ฝึกงานก็แค่เดือนเดียว ตอนนี้คำสั่ง ของแผนกบุคลากรก็ประกาศออกไปแล้ว, แม่ให้พี่ไล่พวก เธอออกตอนนี้ไม่เท่ากับตบหน้าตัวเองเหรอ?”

ซุนยูนฟังแล้วนิ่งไปพักหนึ่ง, อารมณ์โกรธหงุดหงิด นิ่งสงบลงทันที, ใช่สิ, เสี่ยวเฟิงพูดถูก, ก็แค่ฝึกงาน, เธอ มีวิธีมากมายที่จะทำให้ผู้หญิงสองคนนั้นทนอยู่บริษัทต่อ ไปไม่ไหว.

เมื่อคิดถึงจุดนั้นเธอก็ไม่โมโหและโต้เถียงกับเย้อง, ขึ้นชั้นบนไปอย่างเย็นชา

เย้เฟิงดื่มน้ำไปแก้วหนึ่งเพิ่งกลับถึงห้องก็ได้ยินเสียงข้อความจากมือถือดังมา, เปิดดูเขายิ้มเล็กน้อยทีหนึ่ง ในข้อความเป็นรูปภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง, ข้างล่างมีคำ บรรทัดหนึ่ง, “พี่เฟิง, วันจันทร์เสี้ยวจือจะไปทำงานที่ บริษัทพวกพี่แล้ว, พี่ต้องดูแลเธอมากๆนะ, เธอเป็นเพื่อน ที่ดีที่สุดของฉัน. ”

วันนี้ที่บ้านทะเลาะกันวุ่นวายเพราะเชียวคือหยี่คนนี้ ก่อนนอนก็ยังได้ข้อความบอกให้เขาดูแลหญิงสาวคนนี้ให้ มากๆ ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเธอไม่ได้แล้ว

วันจันทร์, เชียวลือหยี่ใส่ชุดทำงานสีดำอย่างรู้สึก แปลกลงจากตึกมา, เชียวชิงหยิงมองแล้วหัวเราะ, “ยัย เด็กโง่, เธอไปแผนกออกแบบ, ต้องจำเป็นต้องใส่แบบนี้, ใส่ตามสบายก็พอ.

“งั้นเหรอ? “เชียวคือหยี่สงสัยเล็กน้อย, ปกติเธอ เห็นพี่สาวใส่ชุดทำงานตลอด, ดูมีความสามารถมาก, สวย มาก.

“อืม, แผนกออกแบบเย้เฟิงเป็นคนดูแลอยู่, พนัง งานแผนกออกแบบไม่จำเป็นต้องใส่ชุดทำงาน, เป็นแผนก ที่อิสระที่สุดในด้านเสื้อผ้า, เย้เฟิงเป็นคนที่ชอบความ สมบูรณ์แบบ, ตอนที่ทำงานขอแค่ไม่ผิดจุดที่รุนแรงเขาก็ ถือว่าคบง่าย” เชียวชิงหยิงพูดเกี่ยวกับเรื่องของเย้กรุ๊ป แบบสั้นๆ หวังว่าเสี่ยวจะเรียนรู้ความรู้ที่เป็นประโยชน์ได้ที่นั้น.

“อืม. “เชียวคือหยี่นึกถึงผู้ชายที่สง่างามราวกับเจ้า ชายคนนั้น, ที่แท้แผนกที่เธอไปคือที่ทำงานของเขา, อีก ทั้งเรื่องเล็กใหญ่ในแผนกออกแบบเย้เฟิงเป็นคนดูแล ทั้งหมด และแผนกออกแบบยังดำเนินการอย่างอิสระใน เย้กรุ๊ป, ไม่น่าแปลกใจที่ไมลี่อิจฉาเธอขนานนั้น

เธอถอดชุดสีดำออก, เปลี่ยนใส่ชุดกระโปรงยาวสี ม่วงที่เชียวชิงหยิงเตรียมไว้ให้, ตอนที่กำลังจะนั่งรถของ พี่สาวไปบริษัทหลังเชียวชิงหญิงรับสายหนึ่งกลับออกไป คนเดียวอย่างรีบร้อน, เชียวคือหยี่เลยต้องไปนั่งรถเมล์

เพิ่งไปถึงป้ายรถเมล์รถลัมโบกินี่สีขาวคันหนึ่งก็จอด ลงตรงหน้าของเธอ, เลื่อนกระจกรถลง, ใบหน้าที่ยิ้มของ ไมซวนเจ๋อปรากฏขึ้นตรงหน้าเชียวคือหยี่

“พี่สาวคุณบอกให้ผมมารับคุณ, ขึ้นรถเถอะ, ไม่ อย่างนั้นจะสายแล้ว ไม่ซวนเจอกระพริบตาใส่เธอ, เชียวคือหยี่จ้องเขาอย่างสงสัยทีหนึ่ง, เมื่อกี้ทำไมไม่ ได้ยินพี่พูดถึง? “