บทที่002 อย่ามีความรัก

“ฉัน, ฉัน, ไมลี่, ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด. “เชี่ยวจือหยี่ ลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนก แต่ว่ายืนไม่นิ่งเลยล้มลงบนตัว ไมซวนเจ๋ออีกครั้ง, มือยังดันไปจับลงไปที่ตรงน้องชาย เขาอีก.

เชียวคือหยี่รู้สึกร้อนไปทั้งตัว, ราวกับเลือดทั้งหมด ในตัวพุ่งขึ้นสมอง, เธอรู้สึกว่าตัวเองจะตายเพราะความ อับอาย.

ไมซวนเจ๋อมองใบหน้าที่แดงของเธอแล้วยิ้มอย่าง อ่อนโยน, ท่าทางตอนนี้ของเธอเหมือนตอนเด็กมาก หน้าแดง, ดวงตาใสๆ, ระยิบระยับ, น่ารักมาก

ไมลี่มองทั้ง2คนนิ่งเงียบ, จากนั้นพูดกับไมซวนเจ๋อ ค่อยๆ: “พี่, คือว่า, คือว่าเพื่อนนักเรียนพวกเราหาเสียว คือ, ฉันอยากพาเธอออกไปแล้วได้ไหม?

วันนี้เป็นวันเกิดของไมลี่, เธอเชิญเพื่อนที่โรงเรียน มาเล่นที่บ้าน, แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่าพี่ชายจะอยู่บ้าน และ ดูจากท่าทางของเขาไม่รู้ว่าจะสนใจเสี่ยวจือใช่หรือเปล่า.

เธอแอบมองไมซวนเจ๋อแวบหนึ่งดึงเชียวจือหยี่วิ่ง ออกไป.

สําหรับพี่ชายที่เย็นชามาตลอดคนนี้เธอกลัวจากใจ,ดังนั้นทุกครั้งที่เจอเขาก็จะพูดติดขัดอยู่บ้าง

ไมซวนเจ๋อไม่ได้พูดอะไร, แค่มองเชียวคือหยี่ที่ตื่น ตกใจจากไปอย่างเงียบๆ

ไมล์พาเชียวคือหมาอีกฝั่ง, มองเธออย่างเป็นห่วง, “เสี่ยวจือ, เธอกับพี่ชายฉันมันยังไงกัน?

เชียวจื่อหยี่ลังเลครู่หนึ่งและบอกเรื่องที่หลินเชียง นอกใจกับไมชวนเพื่อช่วยเธอ แต่กลับไม่บอกเรื่องไม ซวนเจ๋อบังคับจูบเธอ

ฟังจบไมล์ก็โมโห, เธอมองไม่ออกจริงๆว่าหลินเชียง จะเป็นผู้ชายที่น่าเกลียดแบบนั้น เธอยังเคยแอบชอบเขา มาก่อน

“งเถอะ, ฉันไม่โมโหแล้ว, ไมล์, ขอโทษนะ, เธอ บอกว่าพี่ชายกลับมาปีละแค่2ครั้งไม่ใช่เหรอ ทำไม, กลับ มาตอนนี้คือมาร่วมงานวันเกิดเธอเหรอ? เชียวคือหยี่รู้ว่า ความสัมพันธ์พวกเขาพี่น้องไม่ดี, ไมล์ก็กลัวเขามาก, ที่ จริงการปรากฏตัวของไม่ชวนเจอเธอก็ตกใจมาก

สิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับไม่ชวนเพื่อส่วนใหญ่ก็รู้จากปากไม่ ลี่, ก่อนหน้าเธอเคยเจอไม่ชวนเจอแค่ครั้งเดียว, นั้นเป็น ตอนที่เธออยู่ปี1, เขาส่งไมล์มาโรงเรียน, เขาพูดกับเธอแค่ประโยคเดียว, “เด็กน้อย, เรียนดีๆ, อยู่ในมหาลัยอย่า มีความรัก. ”

คำพูดประโยคนั้นเธอจำได้ดี, บวกกับเรื่องที่ไมลี่พูด เกี่ยวกับเขา, ราวกับเป็นการประชด, วันที่2เธอก็รับการ บอกรักของหลินเชียงนักเรียนห้องเดียวกัน

“เสี่ยวจือ, เสี่ยวจือ, เธอดูหน่อยว่าวันนี้ฉันสวยไหม? ทันใดนั้นไมลี่ดึงเสื้อเชียวคือหยี่อย่างตื่นเต้น, แก้มแดง, ราวกับย้อมสี

เชียวคือหยี่ไม่เข้าใจ, พยักหน้าด้วยความมึนงง “สวย, ทำไมเหรอ?

“เสี่ยวจือ, ยังจำพี่เฟิงที่ฉันเล่าให้เธอฟังได้ไหม, เขากลับมาแล้ว, เขา, เขามาแล้ว, อยู่ตรงไหน? “ไมลี่กุม มือเชียวคือหยี่แน่น, ชี้ไปที่ชายหญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาทาง ประตูแล้วพูด.

เชียวคือหยี่มองไป, เห็นเพียงแค่ชายที่มีแสงประกาย ดูดีเดินเข้ามาทางประตูทางเข้า, การเดินที่เรียบง่ายแต่ดู แข็งแรงนั้นดูสวยมาก, เหมือนกับเจ้าชายสง่าที่เดินออก จากในนิยาย.

“ไมน้อย, สุขสันวันเกิด, เวลาผ่านไปเร็วมากเลยยัยเด็กน้อยโตแล้ว. เย้เฟิงเอื้อมมือไปลูบผมไมลี่เบาๆ

สาวสวยข้างกายเย้เฟิงขยับริมปากเล็กน้อย, “ใช่ แล้ว, อายุ20แล้ว, สาวน้อย, สุขสันวันเกิด! ไมหลินยื่น ถุงของขวัญที่สวยงามให้ไม

“ขอบคุณค่ะพี่สาว “ไมล์รับของขวัญของพี่สาวมา อย่างดีใจ, ใบหน้าเต็มไปด้วยยิ้มหวาน

สายตาเย้เฟิงมองผ่านไมลี่ ค่อยๆมองลงบนตัวเชียว จือหยี่, จากนั้นก็มีรอยยิ้มสวยงามที่มุมปาก, “เธอเป็น เสี่ยวจือใช่ไหม? ”

เชียวจือหยี่นิ่งไปครู่หนึ่ง, เขารู้จักเธอได้ยังไง