บทที่ 9 ผมไม่มีแฟน

ไมซวนเจ๋อเปิดประตูรถให้เธอ, พูดอย่างเฉยชาไป ประโยคหนึ่ง, “คุณกลัวผมเหรอ ไม่กล้าขึ้นรถ

เชียวคือหยี่ที่ลังเลในตอนแรกขึ้นรถไปด้วยใบหน้า ท่าทางที่แสดงออกว่าทำไมฉันต้องกลัวคุณ, ปิดประตูเอง ดังปึงก่อนหน้าที่เขาจะปิดมัน

ใครบอกว่าเธอไม่กล้าขึ้นรถ, ใครบอกว่าเธอกลัวเขา, เห่อ, ก็แค่จูบหนึ่งเท่านั้น, ก็แค่เห็นกับตาว่าเธอถูกแฟน นอกใจเท่านั้น นั้นไม่เป็นอะไรสักหน่อย, สมัยนี้จะมีสักกี่ คนที่ไม่เคยอกหัก, เห่อเห่อเห่อ.

ไมซวนเจ๋อขับรถไปก็หัวเราะไปแล้วมองดูเธอเอียง หน้าไปด้านข้างอย่างโกรธๆ, ก็แค่นั่งรถไม่ใช่เหรอ, ต้อง ทําเหมือนกำลังสู้ศึกกับเขาด้วยเหรอ.

เขาส่ายหน้าเงียบตลอดทาง แต่ว่าสายตาเขากลับ มองดูเธอจากกระจกมองหลังเป็นระยะๆ, หลายปีมานี้เขา เพียงแค่แอบเฝ้ามองเธอ, ตอนนี้เธอใกล้จบมหาลัย, เขา สามารถปรากฏตัวข้างกายเธออย่างเปิดเผยได้แล้ว.

“จำชื่อของผมได้ไหม? “ไมซวนเจ๋อโค้งริมฝีปาก เล็กน้อย, เปิดเพลง, ค่อยๆกวาดตามองเธอไปทีหนึ่ง

“ทำไม? ที่จริงเชียวคือหยี่ไม่อยากมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้มากเกินไป เพราะว่าคนที่ไมลี่ไม่ชอบเธอก็ ไม่ชอบเหมือนกัน.

“ผมชื่อไมซวนเจ๋อ, ปีนี้อายุ28ปี, โสด, ร่างกายแข็ง แรง, จิตใจแข็งแรง, ผมไม่มีแฟน

เชียวคือหยี่จ้องเขาอย่างมึนงงทีหนึ่ง, ท่าทางที่ ผู้ชายคนนี้ขับรถหล่อมาก, แต่ว่าเขาบอกเรื่องพวกนี้กับตัว เองทำไม?

เห็นเธอไม่พูดอะไรไมซวนเจ๋อก็พูดต่อ: “บริษัท เย้กรุ๊ปเป็นธุรกิจครอบครัว, ที่จริงภายในมีความวุ่นวาย มาก, แผนกออกแบบให้เย้เฟิงดูแล, อย่างอื่นให้เย้อัง ดูแล, แต่ว่าแผนกบุคลากรมีคนหนึ่งที่ทำให้คนปวดหัว มาก——-เนี่ยวหวั่นเหยียน, เธอเป็นคนที่แม่ของเย้ อังซุนยูนแต่งตั้งไว้ในเย้กรุ๊ปเพื่อเป็นคู่หมั้นของเย้อง, เข้า บริษัทเรื่องแรกคุณอาจจะต้องทำความรู้จักกับเธอ, กับเธอ คุณต้องเรียนรู้ที่จะอ่อนแอ, ทั้งยังต้องอ่อนแอกว่าเธอ

เชียวคือหยี่ที่ตอนแรกไม่สนใจจนตอนหลังฟังนั่ง อย่างเงียบๆ, เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะรู้จักเย้กรุ๊ปดี ขนานนี้, และสิ่งที่เขาพูดก็ละเอียดและรอบคอบกว่าที่พึ่ สาวพูดสักอีก.

“แผนกออกแบบของพวกคุณยังมีคนหนึ่งที่ชื่อว่าห้องเหยียนหง, ตัวตนของเธอพิเศษเล็กน้อย, เธอเป็น ลูกสาวของนายกเทศมนตรี, เข้าทำงานเพราะรักเย้เฟิง, สําหรับคนที่ชอบเธอสามารถให้ได้ทุกอย่าง, ในทางกลับ กันเธอจะค่อนข้างโหดร้าย, คุณอยู่ห่างเธอไว้

เชียวคือหยี่ “อืม”คำเดียวแล้วไม่ออกเสียงอีก, ไม่ว่า เขาจะพูดเรื่องพวกนี้กับเธอด้วยเหตุผลอะไร, เธอสินใจที่ จะเงียบตลอดทาง.

ไมซวนเจอรู้ว่าเธอฟังเข้าใจแล้วก็ไม่ใส่ใจกับท่าที ของเธอ, รถจอดลงที่หน้าประตูใหญ่ของบริษัทเย้กรุ๊ป อย่างรวดเร็ว.

“ลงรถเถอะ ไม่ชวนเจ๋อเรียกเชียวคือหยี่ที่กำลังจะ หลับตื่น, คนข้างหลังหาวลงจากรถด้วยความหน้าแดง, เธอไม่พูดขอบคุณสักคำขยี้ตาแล้วเดินเข้าไป

ไมซวนเจ๋อส่ายหัว, ยัยเด็กนี้ยังสับสนเหมือนกับตอน เด็กไม่มีผิด.

หลังมองเห็นเธอเดินเข้าไปในบริษัทเขาก็กลับรถ ออกไป.

เชียวคือหยี่มาถึงแผนกออกแบบเร็วกว่าเวลาทำงาน สิบนาที, และแผนกออกแบบวางเปล่า, เงียบจนราวกับเข็มหล่นลงพื้นยังสามารถได้ยิน, เธอเดินกลับอย่างแปลก ใจ, เพิ่งเดินได้สองก้าวก็มองเห็นเย้เฟิงที่สวมชุดสูทสีม่วง เข้ม, เธอตกใจตะโกนเรียกทันที, “คุณเยอรุณสวัสดิ์ค่ะ!

เย้เฟิงมองเธอทีหนึ่งแล้วยิ้มเบาๆ, สายตามองผ่าน กระโปรงยาวสีม่วงของเธอกลับมาบนใบหน้าเธอ, “อรุณ สวัสดิ์! รู้สึกแปลกที่ในบริษัทมีคนใช่ไหม?

เชียวคือหยี่พยักหน้าอย่างเขินๆ, “ค่ะ”

“คนในแผนกออกแบบของพวกเราตรงเวลาเข้างาน เสมอ, ถึงเวลาเลิกงานก็กลับทันที, ไม่ต้องแปลกใจ, ขอ แค่ทํางานในมือให้เสร็จก็พอแล้ว เย้เฟิงยิ้มอย่างอ่อน โยนแล้วชี้ที่โต๊ะๆหนึ่งแล้วพูดกับเธอ, “นี้เป็นโต๊ะทำงาน ของคุณ, สักพักคนจากแผนกบุคลากรจะมาพาคุณไปทำ เรื่องเข้าทํางาน

“ได้ค่ะ, ขอบคุณค่ะคุณเย้. เชียวคือหยี่ยืนขอบคุณ อย่างสุขภาพอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง, ราวกับ นักเรียนที่เชื่อฟังคนหนึ่ง

เย้เฟิงก็แค่ยิ้มๆ “แสดงฝีมือให้ดี! ”

“ฉันจะทําได้แน่ บนหน้าเชียวลือหยี่แสดงออกถึงรอยยิ้มที่จริงจังมั่นใจ, คิ้วที่โค้งๆ, ดูน่ารักมมาก, รอยสัก ยิ้มลึกราวกับน้ำผึ้ง, อบอุ่นและอ่อนหวาน, รอยยิ้มของเธอ ราวกับแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น, ส่องจนเย้เฟิงรู้สึกวิงเวียนเล็ก น้อย. “