บทที่ 10 นายนึกว่าฉันไม่อยากเหรอ

รอยยิ้มหญิงสาวคนนี้สวยงามมากจริงๆ เขาไม่เคย เห็นหญิงสาวที่ยิ้มแบบนี้นานแล้ว, หวังว่าเธอจะมีรอยยิ้ม ที่บริสุทธิ์อบอุ่นแบบนี้ได้ตลอดไป.

ตอนที่เชียวคือหยี่สำรวจสถานที่เพื่อนร่วมงานก็ ทยอยเดินเข้ามา, ทันใดนั้นใบหน้าที่สดใสคุ้มเคยหนึ่ง ก็ได้ตรงมาทางเธอ,

ทันใดนั้นเชียวลือหยี่ก็รู้สึกว่าเลือดทั้งหมดในตัว เดือดพล่านขึ้น, เป็นหลินเซียง

ทั้งที่รู้ว่าต้องเจอกัน, แต่ว่าพอเห็นตอนนี้ในใจก็ยังมี ความโกรธและอึดอัด, เรื่องที่บังเอิญก็คือที่นั่งของหลิน เซียงก็อยู่ข้างๆเธอ, เธอหงุดหงิดกับเรื่องนี้มาก

“เสี่ยวจือ, อรุณสวัสดิ์, หลินเซียงยิ้มๆ, นั่งลงอย่าง ไม่รู้สึกอะไร, มองสำรวจสำนักงานที่งดงามและเต็มไป ด้วยกลิ่นไอของศิลปะแห่งนี้อย่างอยากรู้อยากเห็น, คิดว่า ต่อไปจะได้ทำงานที่นี้เขาดีใจมาก, มองเชียวคือหยี่หนึ่ง เขายิ้มอย่างครุ่นคิด

วันนี้เชียวคือหยี่แต่งตัวสวยมาก, กระโปรงยาวสลวย สีม่วงอ่อนทำให้ตัวเธอดูลึกลับและมีเสน่ห์, เกล้าผมขึ้น เล็กน้อย, ท่าทางที่อ่อนหวานและดูดีแบบนี้ยังคงทำให้ เขาใจตื่นแรงไม่เปลี่ยน
บ้างทีเขาอาจจะใช่โอกาสในการฝึกงานนี้เอาชนะใจ เธออีกครั้ง หลายวันมานี้เขาคิดเยอะมาก, ท้ายที่สุดเขา ก็ไม่อยากเสียเชียวคือหยี่ไป, เขาชอบเธอมาก, แต่ว่าเธอ ก็นิ่งเฉยตลอดมา ดังนั้นตอนที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น ถึงได้พูดอย่างไม่คิด

เชียวคือหยี่ไม่อยากสนใจเขาสักนิด, ดังนั้นแค่กวาด ดูมองเขาทีหนึ่งถือว่าตอบสนองแล้ว

ตอนที่หลินเซียงขยับปากยังอยากพูดอะไรบ้างอย่าง ก็เห็นสาวสวยร่างสูงตรงเข้ามาทางพวกเขา, เดินไปยิ้ม ไป, “หลินเซียงกับเชียวจื่อหยี่.

ทั้งสองคนตอบรับแล้วลุกขึ้นยืน, “ค่ะ ครับ

สาวสวยกวาดตามองเชียวคือหยี่ทีหนึ่งหลังจาก นั้นสายตาก็หยุดลงบนตัวหลินเซียง, เสียงหัวเราะที่ราว กระดิ่งสีเงินดังขึ้นอีกครั้ง, “หน้าตาหล่อมากเลย, เหมาะ กับเชียวจื่อหยี่จริงชายหล่อสาวสวย,

หน้าของหลินเซียงแดงเลยทันที, สายตาของเขา มองริมฝีปากที่สีแดงเชอร์รี่ของสาวสวยรู้สึกเขินอายเล็ก น้อยเลยก้มหน้าลงอีกครั้ง ด้วยไม่ระวังก็ถูกหน้าอกที่สูง ตระหง่านของสาวสวย, หุ่นที่เซ็กซี่, อีกทั้งชุดที่เซ็กซี่ ทำเอาตกใจ, หน้าของเขาแดงอีกครั้งอย่างสงสัย
ฉวนเหยียหงมองดูท่าทีของชายหนุ่มแล้วยิ้มๆ สายตาหยุดลงบนตัวเชียวคือหยี่อีกครั้ง “ต่อไปพวกคุณ สองคนก็ทำงานกับฉันก็แล้วกัน, ฉันชื่อฉวนเหยียนหง หนึ่งในนักออกแบบหลายคนที่ตั้งอยู่ในตอนนี้

เชียวคือหยี่ได้ยินว่าเธอชื่อฉวนเหยียนหงเลยมอง เธอไปหลายที, สวยมากจริงๆ ไม่แปลกที่หลินเซียงเหม่อ ลอย, เธอดูแล้วท่าทางคบง่าย, แต่ไมซวนเจ๋อบอกว่า

อย่าไปสนใจเขา, เรื่องของตัวเองต้องจัดการเอา เอง.

เธอพยักหน้าอย่างสุขภาพ, “ขอบคุณค่ะพี่ฉวน, ฉัน จะพยายามค่ะ ฉวนเหยียนหงตะลึงไปชั่วขณะ, ตามติด ด้วยยิ้มขึ้นมา “พี่ฉวนไม่น่าฟัง เรียกฉันว่าพี่เหยียนหง เถอะ.

เชียวคือหยี่แลบลิ้น, รีบปิดปาก, “ค่ะ, พี่เหยียนหง

ฉวนเหยียนหงดูแล้วดีใจมาก อีกทั้งยังพาพวกเขา ไปทําเรื่องเข้าทำงานด้วยตัวเอง.

เฉี่ยวหวั่นเหยียนกับฉวนเหยียนหงเกลียดกันมา ตลอด, ตอนแรกวันนี้ตั้งใจจะกดดันเด็กใหม่, แต่ก็ถูกฉวนเหยียนหงขัดขวางไปสักแล้ว, แค่คิดก็รู้ว่าในใจเธอจะ โมโหขนานไหน, แต่ว่าต่อหน้ากลับยิ้มอย่างอ่อนโยน, “ต่อไปก็เป็นพนักงานของเย้กรุ๊ปแล้ว, ต้องทำงานดีๆ ไหม? ”

“ค่ะ. “เชียวลือหยี่พยักหน้าอย่างตั้งใจ.

“พวกเราจะทำให้ดีครับ “หลินเซียงมองเชียวคือห ทีหนึ่งแล้วพูดเสริมให้ทั้งสองคน

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเขาก็ไม่ใช่แค่เพื่อนนักเรียน แล้ว, นอกจากพวกเขาจะเคยเป็นคนรักกันยังมีความ สัมพันธ์เพิ่งโอกาสที่จะได้เจอหน้ากันมากขึ้นอีกโอกาส หนึ่ง, เพื่อนร่วมงาน.

อาคารสำนักงานใหญ่ของบริษัทจือหวัง

ฉีเฟยเกอถือกาแฟนั่งลงบนโต๊ะทำงานของไมซวน เจ๋อ, นิ้วมือหนึ่งแตะบนเอกสารเล่นหนึ่งด้วยรอยยิ้ม, “เมื่อเช้าเพิ่งส่งเธอไปทำงาน, ตอนนี้ก็เริ่มคิดถึงจนหยิบ เอกสารผิด? ถ้าเป็นแบบนี้จริงทำไมถึงไม่เอาเธอมาไว้ข้าง กาย? »

ไมซวนเจ๋อทิ้งปากกาที่อยู่ในมือลง, เอนตัวลงบน เก้าอี้หมุนแล้วถอนหายใจ, “นายคิดว่าฉันไม่อยากเหรอ