ตอนที่ 2

EP 2: เลขาบนเตียง

หล่อน ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเดิน เปลือยเปล่าออกมา และมาหยุดที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ภายในห้องนอน

ดวงตากลมโตยามไม่มีแว่นตาหนาเตอะอำพรางดูหวานน่า มอง ขนตาของหล่อนยาวงอนมาก จมูกโด่งเชิด ริมฝีปากอิ่มหนา สีแดงระเรื่อ ใบหน้ารูปไข่สวยงาม และก็มีลักยิ้มที่แก้มข้างซ้าย หนึ่งข้าง

กนกแก้วมองเงาของตนเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกบาน ใหญ่

ผู้หญิงรูปร่างอวบอัด เนื้อตัวล้วนแต่เต็มไปด้วยเนื้อนวล แม้ หล่อนจะมีเอวคอดกิ่ว แต่หน้าอกของหล่อนใหญ่โตเกินไปจน ต้องสวมใส่เสื้อตัวใหญ่ปิดบังเอาไว้ตั้งแต่สมัยวัยรุ่น แถมสะโพก ก็ผายเกินไป มันดูใหญ่โต เทอะทะ หล่อนต้องการที่จะตัวเล็ก กว่านี้ แต่ไม่ว่าจะอดอาหาร หรือออกกำลังกายยังไง ร่างกาย ของหล่อนก็เป็นแบบนี้

หล่อนไม่มีทางหุ่นดี และเป็นแบบผู้หญิงในฝันของภาคได้

อย่างแน่นอน

หญิงสาวถอนใจออกมาแรงๆ อย่างปลงตก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเสื้อผ้า มองชุดในตู้ไม้ที่ภายในมีแต่เสื้อผ้าเชยๆ ตาม รสนิยมของตนเอง

มือเล็กขาวสะอาดหยิบชุดสีน้ำตาลอมเทาออกมาจากตู้ มันคือ ชุดแม็กซี่เดรสตัวยาวคลุมเกือบถึงข้อเท้า หล่อนไม่ค่อยชอบสี มันสักเท่าไหร่ แต่ชุดนี้จะช่วยอำพรางสัดส่วนอวบอัดของหล่อน ได้เป็นอย่างดี

“ชุดนี้แหละ”

หล่อนไม่จำเป็นต้องสวยน่า เพราะงานเลี้ยงนี้จัดขึ้นเพื่อให้ ภาคและผู้บริหารระดับสูงของบริษัทฯ ผ่อนคลาย หล่อนเป็นแค่ผู้ ช่วยงานเท่านั้น

หญิงสาวหยิบกางเกงชั้นในลูกไม้สีชมพูหวานที่เข้าชุดกับบรา เซียร์ทรงโบราณขึ้นมาสวมใส่ และกำลังจะใส่ชุดแม็กซี่เดรส ตามลงไป แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน

“แปบนะจ๊ะแม่”

หล่อนตะโกนตอบออกไป ก่อนจะรีบเดินไปหยิบผ้าขนหนู สีชมพูหวานในตู้มาพันรอบกาย และถลาไปถึงบานประตูห้อง นอนให้เปิดออก

“แม่มีอะไรจ๊ะ….

หล่อนพูดได้แค่นั้นก็ชะงักค้าง ไม่สิ ไม่ใช่แค่ชะงักค้าง แต่ หล่อนช็อกเลยทีเดียว

กนกแก้วกะพริบตาถี่ๆ เพราะคิดว่าตัวเองมองผิดไป มองแม่เป็นภาค แต่… แต่ไม่ว่าจะหลับตาแล้วก็ลืมตาซ้ำไปซ้ำมาสักกี่ รอบ เขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงหน้า

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจกับสิ่งที่เห็น แน่ล่ะ

เขาจะต้องไม่ชอบกับสิ่งที่เห็นอย่างแน่นอน

หล่อนอับอาย และแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว ผู้หญิงอวบ เกือบอ้วนแบบหล่อน ไม่น่าจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เลย

ภาคยิ่งไม่มีหล่อนอยู่ในสายตาอยู่แล้ว พอเขาเห็นแบบนี้ เขา ก็คงจะยิ่งขบขัน

“บอส…”

“ผมไม่เคยเห็นคุณกับสีชมพูมาก่อนเลย

เขาทําหน้าสงสัย ใบหน้าอมยิ้มเกือบจะแสดงความขบขันออก

“และก็ไม่เคยเห็นคุณไม่สวมแว่นมาก่อนเช่นกัน”

ดวงตาคมกริบสีดำจ้องมองประสานเข้ามาในดวงตาที่เต็มไป ด้วยความตื่นตะหนกของหล่อน

“คือว่า… แก้ว…”

เขายิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะยื่นถุงกระดาษสีสวย ใบใหญ่ให้

“ผมเอาชุดมาให้น่ะ”
“ใช่ เพราะผมรู้ว่าถ้าผมไม่เอามาให้คุณ คุณจะต้องแต่งตัว เชยๆ แบบที่ใส่ไปทำงานแน่นอน

ใบหน้าของหล่อนร้อนผ่าว แต่ก็ทำได้แค่เพียงยื่นมือสั่นๆ รับ ไปถุงกระดาษใบสวยจากมือใหญ่เท่านั้น แต่พระเจ้าก็กลั่นแกล้ง หล่อนไม่หยุดหย่อน เมื่อปลายนิ้วดันสัมผัสกันโดยบังเอิญ

หล่อนสั่นสะท้านไปทั้งตัว รีบกระชากถุงกระดาษมาไว้ในมือ

และหนีกลับเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

ประตูถูกปิดลงแล้ว และหล่อนก็ไม่รู้ว่าภาคจะโกรธกับกิริยา รีบร้อนของหล่อนหรือเปล่า รู้เพียงแต่ว่า หล่อนทนยืนให้เขามอ งอย่างขบขันต่อไปไม่ได้

“บอส… ทำไมมาเร็วนัก…”

หล่อนยืนอยู่หลังบานประตูไม้ ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบน พื้น ความตื่นตกใจยังคงกระจายแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกายสาว

หล่อน ใช้เวลาแต่งตัวอีกเพียงแค่สิบห้านาทีก็ก้าวออกมาจาก ห้อง และลงบันไดบ้านมา หัวใจยังคงสั่นสะท้าน แข้งขาก็ยังคง อ่อนแรง

หล่อนเห็นภาคกำลังนั่งคุยกับแม่ของตนเองอยู่อย่าง สนุกสนาน ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองหล่อน เมื่อเห็นมารดา มองมา

สายตาของเขายังคงเหมือนเดิม มีแค่ความมืดเพียงบาง อย่างเท่านั้นที่อ่านไม่ออกเพิ่มขึ้นมา แต่หล่อนไม่ได้ใส่ใจมันเพราะลำพังจะฝืนยิ้ม ทำตัวปกติกับเขาเหมือนเมื่อก่อนเย็นเต็มที่แล้ว

ก็ดันมาเห็นหล่อนมาเห็นหล่อนสภาพไม่เรียบร้อย เห็นอวบอัดเป็นผู้หญิงของหล่อน แล้วไม่ให้หล่อน อับอายได้ยังไงกันล่ะ

เขามองหล่อนราวกับไม่เคยผู้หญิงรูปร่างแบบมาก่อน แน่ล่ะ เขาเคยเห็นแต่หุ่นเพรียวบาง น่า

ผมซื้อคอนแทคเลนส์ด้วย เอาในเสื้อผ้า คุณไม่ เห็นหรือแก้ว”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลลืมเรื่องเมื่อไปแล้ว

“เอ่อแก้วแก้วอยากนะแต่ก็ขอบคุณ บอส

คะ

เขาลุกขึ้นยืน มองหล่อนแบบเต็มตา

ไม่

หล่อนฝืนยิ้มหันไปสามารดา ในขณะภาคมองหล่อน แต่ปลายเท้า

คุณใส่ชุดเดรสพอแบบนี้ดูแปลกตาดีนะ”

หล่อนก้มลงมองสภาพตนเอง ก่อนจะลอบถอนใจออกมาอย่างประหม่า

หล่อนไม่ชอบชุดแบบนี้เลย มันรัดไปทุกสัดส่วน ไม่ว่าจะเป็น อก เอว หรือว่าสะโพกที่ใหญ่เกินไปของหล่อน แต่ก็ไม่อาจจะ ปฏิเสธคำสั่งของภาคได้

“แก้วไม่เคย… ใส่แบบนี้มาก่อนเลยค่ะ” หล่อนบอกเขาไป

ตามความจริง

เขาระบายยิ้ม

“ผมรู้ เพราะตั้งแต่คุณทำงานกับผมมา ผมเห็นคุณใส่แต่เสื้อ ผ้าป้าๆ ตัวใหญ่ๆ อย่างเดียว”

“แก้ว…”

“แต่ก็สวยไปอีกแบบครับ”

หล่อนรู้ว่าเขาเอ่ยชมไปอย่างนั้นแหละ เพื่อรักษาน้ำใจของ หล่อน

“งั้นเราไปกันเถอะค่ะบอส งานเลี้ยง ใกล้จะเริ่มแล้ว

“ครับ”

ภาคหันไปยกมือไหว้มารดาของหล่อน และกล่าวลา หล่อนเอง ก็ลาแม่อีกครั้ง ก่อนจะเดินตามเขาไปที่รถ

ผู้ชายตัวสูงใหญ่ ในชุดสูทหล่อ เขาดูดีทุกกระเบียดนิ้ว

จริงๆ

หล่อนก้มลงมองสารรูปของตนเองอีกครั้ง และก็ถอนใจออกมากับสภาพหญิงสาวแสนเพิ่มที่เห็น