ตอนที่ 10
EP10: เลขาบนเตียง
สายตาของภาค บอกให้รู้ว่าเขารู้ความลับของหล่อนหมดแล้ว
ไม่จริง…
“แล้วคุณรู้ไหมว่าเจสสิกามาหาผมทำไม
“เอ่อ…ไม่… ไม่ทราบค่ะบอส” หล่อนละล่ำละลักตอบออกไป เนื้อตัวสั่นสะท้าน
ภาคแสยะยิ้มหยัน
“เจสสิกาเอาเงินค่าตัวมาคืนผม เพราะว่าคืนนั้นไม่ได้ไปหา
ผม” สีบนใบหน้าของหล่อนตอนนี้มันไม่ใช่สีขาวอีกแล้ว แต่มันคือ
ความซีดเผือดจนน่าเวทนา
“คือว่า… บอสคะ…คือ…”
“ซึ่งก็แสดงว่าผู้หญิงที่ผมเอาอย่างมันส์หยดคืนนั้นไม่ใช่เจสสิ กา”
ทําไมเขามองหล่อนเขม็งแบบนี้ และหล่อนก็ไม่อาจจะสบตา กับเขาได้
“อย่าหลบตาผมสิกนกแก้ว แล้วตอบมาว่าคืนนั้นผมนอนกับใคร”
“เอ่อ… แก้ว… แก้วขอโทษที่ที่ไม่ได้บอกความจริงบอสนะ คะ แก้ว…”
“ไม่ต้องมาอีกอัก ผมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย พูดความ จริงกับผม”
นี่หล่อนจะทำยังไงดี หากภาครู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือหล่อน โลก ต้องแตกเพราะการอาละวาดของเขาแน่ งั้นหล่อนคงต้องบอกคน อื่น
“เอ่อ… แก้ว… แก้วหานางแบบคนอื่นมาให้แทนน่ะค่ะ”
“นี่จะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของคุณ พูดความจริงกับผม”
“เอ่อ… แก้วไม่ได้โกหกค่ะ… ก็พอคุณเจสสิกาบอกว่ามาไม่ได้ แก้วก็เลยติดต่อหาคนอื่นมาให้บอสค่ะ
หล่อนเห็นสีหน้าของเขาเย็นชา ก่อนที่น้ำเสียงเลือดเย็นจะ
เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยสีแดงระเรื่อ
“แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนี้ด้วยใช่ไหม” สร้อยข้อมือของหล่อนที่ทำหล่นหายไปตั้งแต่วันงานเลี้ยงถูก ภาคหยิบออกมาจากลิ้นชักหลังโต๊ะทำงาน และมาวางไว้บนโต๊ะ หล่อนช็อกค้าง คล้ายกับถูกมัจจุราบเอาค้อนยักษ์ฟาดหัว
“สร้อย… สร้อยนั่น…
นิ้วแกร่งของภาคไล้ไปตามสร้อยข้อมือตรงหน้า และมองหล่อนไม่วางตา
“สร้อยที่คุณทำหายยังไงล่ะ”
“เอ่อ…”
หล่อนอีกอัก และพยายามที่จะแก้สถานการณ์
“บอสเจอหล่นในงานใช่ไหมคะ”
เขาลุกขึ้นยืน กำสร้อยเอาไว้ในอุ้งมือ ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะมา หยุดตรงหน้าหล่อน
“ใช่ ผมเจอมันในงานเลี้ยง
หล่อนฝืนยิ้ม และก็พยายามกัดฟันข่มตัวเองให้ยืนนิ่งๆ ไม่เป็น ลมไปเสียก่อน
“แก้ว… คงทำตกข้างๆ เก้าอี้นั่งน่ะค่ะ แก้วนซุ่มซ่ามจริงๆ เลย”
“คุณทําตกเอาไว้บนเตียงต่างหากล่ะ กนกแก้ว”
หล่อนเผยอปากค้าง หน้าตาตื่น
“บะ… บอส…?”
“ผมตื่นมาในตอนเช้า และพบสร้อยเส้นนี้บนเตียง
เขาเดินเข้ามาและยื่นมือมาขยุ้มต้นแขนอวบทั้งสองข้างแรงๆ
“อ๊ะ… บอส… ปล่อยแขนแก้วค่ะ เจ็บ…
“คุณยังมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม “แก้ว… แก้ว… คือแก้ว…”
“ผู้หญิงที่นอนกับผมคืนนั้นคือคุณ! หล่อนส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลริน
“ไม่…ไม่ใช่ค่ะบอส…ไม่ใช่แก้ว…ว้ายยย”
มือใหญ่ของผู้ชายตรงหน้ากระชากคอเสื้อสูงแรงๆ จนขาดคา มือ รอยแดงจากการถูกดูดเม้มบริเวณลำคอของหล่อนที่ยังไม่ จางหาย ยิ่งประจานความหน้าอับอายจนยากจะแก้ตัว
“นรอยปากผมทั้งนั้น
“บอส… บอสคะ คือว่า…”
“คุณร้ายกาจมากนะ กนกแก้ว” เขาคงกำลังโกรธหล่อน และก็คงรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาคงเกลียดหล่อนแล้ว…
กนกแก้วร่ำไห้ด้วยความเสียใจ หล่อนยกมือขึ้นไหว้เขา และ
น้อมรับความผิด
“แก้ว…. แก้วจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับค่ะ แก้ว แก้ว ขอโทษนะคะบอส แก้ว… แก้ว…
สายตาคมกริบที่มองมาแม้มันจะไม่ได้บอกให้รู้ว่ากำลัง ขยะแขยงเศษขยะอย่างหล่อนมากมายแค่ไหน แต่หล่อนก็รู้ดีว่าเขากำลังรู้สึกยังไง
“แก้ว… ขอโทษค่ะ แก้วขอโทษบอสจริงค่ะ แก้ว แก้วจะลา aan…”
“คุณไม่ได้ทำความผิดร้ายแรง
“แต่แก้ว… แก้วทำให้บอสแปดเปื้อน
หล่อนซ้อนตาขึ้นมองเขา หยาดน้ำตาไหลทะลักผ่านเลนส์แว่น หนาออกมาท่วมท้น
หล่อนเห็นเขากัดฟันแน่น ก่อนจะเอานิ้วยาวมาถึงแว่นตาของ
หล่อนออกไป
“บอส…”
เขาจ้องเข้ามาในดวงตากลมโตของหล่อน และก้มหน้าเข้ามา หาเรื่อยๆ
“ผมโกรธมากนะที่คุณทำเป็นไม่สนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ระหว่างเรา”
“แก้ว…ขอโทษค่ะ
“ผมไม่เคยตื่นขึ้นมาบนเตียงเพียงคนเดียว และผมไม่เคยถูกทิ้งมาก่อน”
“แก้ว…”
หล่อนไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไง เพราะแค่ความผิดที่เกิดขึ้นนี้ก็ สาหัสสากรรจ์มากมายแล้ว
“ผมไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางเพศกับพนักงานของตัวเองมา
ก่อน”
เขามองหน้าหล่อนตลอดเวลา
และผมก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมาพลาดเอากับคุณ
นั่นสิ เพราะพนักงานของภาคที่ทั้งสาวทั้งสวยมีมากมาย แต่ เขากลับมาพลาดกับผู้หญิงเริ่มไร้เสน่ห์อย่างเช่นหล่อน
“แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาแล้ว ผมก็จะพยายาม ทำความคุ้นเคยกับมัน
หล่อนมัวแต่เสียใจ จึงไม่ทันสังเกตว่ามือใหญ่ได้เลื่อนไปที่ แนวโค้งหลัง และลูบไล้บั้นท้ายอวบงอน แสดงความเป็นเจ้าข้าว เจ้าของ
“มันอาจจะแปลกใหม่ แต่ผมคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา”
“บอส… หมายถึง…อะไรคะ…
“ผมก็หมายถึงหน้าที่ใหม่ของคุณยังไงล่ะ”
“คะ?”
เขายิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก แววตาเกรี้ยวกราดจางหายไปจนหมด สิ้น ตอนนี้เหลือแต่ไฟร้อนแรงบางอย่างที่กำลังลุกโหมอยู่ข้างใน
“เวลาทำงาน คุณก็เป็นเลขาหน้าห้องของผม แต่ถ้าผมเหงา คุณก็ต้องทำหน้าที่เลขาบนเตียง…
“บอส…?!”
“ผมรู้ว่าคุณตกใจ ผมเองก็ตกใจเหมือนกันกับสถานะของพวก เรา แต่มันเกิดขึ้นแล้ว จะทำยังไงได้ล่ะ
“บอสคะ…”
หล่อนขยับตัวพยายามจะออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ชาย หนุ่มไม่ยอมปล่อย
“ว่าไงครับ”
“แก้ว… แก้วว่าให้แก้วทำเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ หรือไม่ก็ให้แก้ว ลาออกไป..”
“ผมให้คุณลาออกไม่ได้หรอก คุณเป็นเลขาที่รู้ใจผมที่สุด อย่า
ลืมสิแก้ว”
“แต่แก้ว…”
หล่อนอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขาไม่ได้ หล่อนทะเยอทะยาน ต้องการมากกว่านั้น แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีวันจะได้สิ่งที่หวังมาครอบ ครอง
“ทําตามที่ผมบอก ไม่มีอะไรยากเย็นสักหน่อย
แล้วเขาก็ใส่สร้อยข้อมือคืนกลับมาให้เหมือนเดิม จากนั้นก็ก้ม ลงจูบปากอิ่มหนักหน่วง จูบเนิ่นนานเป็นสิบจูบกว่าจะยอมปล่อย
กนกแก้วหอบหายใจระรัวคล้ายกับจะเป็นลมเมื่อปากถูก ปล่อยให้เป็นอิสระ
“บอส…”
“ใส่แว่นซะ”
เขาใส่แว่นคืนให้กับหล่อน
“แล้วเย็นนี้ทิ้งรถเอาไว้ที่นี่ คุณกลับบ้านพร้อมผม
หล่อนส่ายหน้าไปมา งงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นี่หล่อนฝัน ไปอย่างนั้นเหรอ
“แก้ว… แก้วงงไปหมดแล้วค่ะบอส… นี่มันอะไรกันคะ
เขาก้าวเข้ามาหาอีกครั้ง กระชากหล่อนเข้ามาบดขยี้ปากอิ่ม หนักหน่วง ก่อนจะกระซิบถามชิดปากอิ่มเสียงแหบกระเส่า
“จูบ ของจริง ดังนั้นอย่าคิดว่าตัวเองฝันไป เพราะทุกอย่างมัน
คือเรื่องจริง”
“บอส…
“รวมถึงความสัมพันธ์ของเรา ต่อจากนี้ไปด้วย
เขาปล่อยมือจากร่างของหล่อน และถอยออกห่างไปเล็กน้อย หล่อนซ้อนตามองเขาอย่างมึนงง พูดไม่ออก สมองสับสน เหลือเกิน
“รีบออกไปทํางานซะ”
หล่อนยังคงยืนนิ่ง ขยับตัวไม่ได้หรือว่าอยากให้ผมใช้บริการคุณเสียตอนนี้เลยล่ะ กนกแก้ว”
“เอ่อ… แก้ว… แก้วไปแล้วค่ะ”
หล่อนหน้าแดงก่ำ เพราะเข้าใจความหมายของเขาได้เป็น อย่างดี
หญิงสาวรีบวิ่งขาสั่นออกมาจากห้องทำงานของภาคด้วย ความตื่นตกใจ มือเล็กยกขึ้นกุมหัวใจของตัวเอง และก็ถามตัว เองซ้ำไปซ้ำมาว่านี่มันเรื่องจริง หรือว่าความฝัน
“แก้ว… เธอฝันไปแน่ๆ
แม้จะพยายามบอกว่าตัวเองฝันไป แต่ความร้อนอุ่นซานจาก จุมพิตของภาคที่บดขยี้ลงมาบนปากอิ่มถึงสองครั้งสองครา ทำให้หล่อนรู้ว่ามันคือความจริง
ใช… มันคือความจริง
ภาครู้เรื่องหมดแล้ว และเขา…เขาก็กำลังจะลงทัณฑ์หล่อน ด้วยการย่ำยีกายสาวจนกว่าจะเบื่อ
นี่หล่อน… หล่อนควรจะทำยังไงดีนะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ