ตอนที่ 7

EP 7: เลขาบนเตียง

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ… เขาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง

“เกิดอะไรขึ้นอีก”

นี่เขาจะมาถามหล่อนทำไมว่าเกิดอะไรขึ้นอีก เขาน่าจะรู้ดีว่า ถ้าเขาอยู่กับผู้หญิงเพียงลำพังในห้องหับมิดชิดแล้วจะเกิดอะไร ขึ้น

ภาคไม่เคยกระทําการใดๆ หรือพูดจาอะไรให้หล่อนอับอาย ขายหน้าเลยนี่น่า แต่วันนี้เขากลับพูดและทำหลายครั้ง

“แก้ว…ออกมาก่อนค่ะ

“หึ งั้นเซ็กซ์เมื่อคืนก็คือเรื่องจริงสินะ ไม่ใช่ความฝัน เขายังคงมองหล่อน

“และผู้หญิงที่นอนกับผมอย่างสุดเหวี่ยงมันส์หยดก็คือเจสสิ กา”

“ก็… ใช่ค่ะ คุณ… คุณเจสสิกาค่ะ”

หล่อนไม่รู้ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของภาคมันคืออะไร และไม่มี โอกาสได้มองซ้าด้วย เพราะมันจางหายไปอย่างรวดเร็ว
“เอาล่ะ คุณออกไปได้แล้ว เดี๋ยวใกล้เวลาประชุมค่อยมาตาม ผมอีกที”

“ค่ะ บอส”

หล่อนรีบลุกขึ้น แต่ด้วยความรีบร้อนทําให้สะดุดกับขาของ เก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่ ร่างอรชรล้มลงก้นกระแทกพื้นเต็มแรง จนเจ็บลูก ไม่ขึ้น

“เป็นอะไรไหมครับแก้ว”

ภาครีบลุกขึ้นและมาประคองหล่อนอย่างเป็นห่วง กลิ่นหอม จากเรือนกายทรงพลังของเขา กำลังทำให้กายสาวปั่นป่วนอย่าง

รุนแรง

“เอ่อ… แก้วไม่เป็นไรค่ะบอส ขอบคุณค่ะ

หล่อนตอบเขาเสียงแผ่วเบา และพยายามที่จะขยับตัวออกจาก การกอบกุมของเขา ซึ่งแน่นอนว่าภาคไม่ได้ขัดข้องแม้แต่น้อย

“แก้วขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวก่อนสิครับ”

หล่อนที่กำลังจะเดินกะเผลกออกไปจากห้องทำงานหรูชะงักศึก และหันกลับมามองด้วยดวงตากลมโตที่ซ่อนอยู่หลังเลนส์แว่น หนา

“บอสมีอะไรให้แก้วรับใช้คะ”

เขาเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ อย่างรวดเร็ว จนหล่อนไม่อาจจะขยับหนีได้ทัน และสายตาของเขาจับจ้องมาคอระหงขาว เนียน

“ยุงบ้านคอเซียว”

“เอ่อ…”

หล่อน

ทั้งๆ อุตส่าห์ใส่ทำเห็นมันอีก รอยแดงปาก จากพื้นที่เป็นดูดเม้ม นั่นเอง

เอ่อบอส”

อืม เดินระวังครับ”

หล่อนจะพุ่งออกจากห้องทำงานของภาคเสียให้ได้ และเมื่อออกแล้วหล่อนแต่รอยปากดูดด้วย

ไม่แค่ลําคอหรอกภาคทิ้งร่องรอยสวาทแต่มันทุก ตารางนิ้วของกายสาวเลยทีเดียว โดยเฉพาะที่เต้านมทั้งสอง

เขาสัมผัสของยังคงอยู่ และมันความโหยหายิ่งนัก
ตลอดระยะเวลาการประชุม หล่อนสังเกตเห็นภาคปรายตาม องหล่อนบ่อยครั้ง ซึ่งปกติแล้วเขาจะไม่เคยมองหล่อนเกินสาม ครั้งในห้องประชุม

หรือว่าหล่อนมโนไปเองนะ…?

หญิงสาวเต็มไปด้วยความสับสน ขณะเก็บเอกสาร และก้าว ออกจากห้องประชุมเป็นคนสุดท้าย

หล่อนอุทานด้วยความตกใจเป็นที่สุด เมื่อเดินใจลอยออกมา แล้วชนเข้ากับร่างของผู้ชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง และร่างของ หล่อนก็ถลาเข้าไปในอ้อมแขนของผู้ชายคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ อีกด้วย

“ขอโทษครับ”

“เอ่อ… ไม่เป็นไรค่ะ แก้วเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเองค่ะ” หล่อนขยับแว่นหนาเล็กน้อย พร้อมกับถอยออกห่าง เมื่อผู้ชาย ตรงหน้าคลายอ้อมแขนออกจากร่างสาว

“ผมเห็นคุณหลายครั้งแล้ว ว่าจะทักแต่ก็ไม่กล้า หล่อนมองหน้าคนพูด

“เอ่อ…คุณทำงานที่แผนกอะไรเหรอคะ”

“ผมอยู่แผนก R&D ครับ เป็นหัวหน้าแผนก เพิ่งจะเข้ามา ทํางานได้เดือนครึ่งครับ”
หล่อนฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดขึ้น

“อ๋อ เพราะอย่างนี้นี่เอง เราก็เลยไม่รู้จักกัน ฉันซื้อแก้วนะคะ เป็นเลขาของประธานบริษัทค่ะ

“ผมชื่อสุพจน์ หรือเรียกว่าพจน์เฉยๆ ก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก นะครับ”

เขายื่นมือมาตรงหน้า และหล่อนก็ไม่ใจดีพอที่จะทำให้เขา เสียน้ำใจ มือเล็กจึงยื่นออกมาสัมผัสกับมือใหญ่ของผู้ชาย หน้าตาดีตรงหน้า

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”

“ถ้าไม่รังเกียจ กลางวันนี้ผมขอเลี้ยงข้าวนะครับ

“เอ่อ ขอบคุณมากค่ะ แต่ว่า… แก้วเกรงใจ

“อย่าเกรงใจเลยครับ ถือว่าผมเลี้ยงข้าวขอโทษที่เดินชนคุณ แก้วน่ะครับ”

หล่อนระบายยิ้มบางๆ ออกมา และก็ตอบตกลงไปอย่างเสียไม่ได้

“ก็ได้ค่ะ งั้นขอบคุณมากนะคะ

“ด้วยความยินดีครับ”

ผู้ชายตรงหน้าฉีกยิ้มกว้าง ในขณะที่หล่อนไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น อะไรเลยที่มีผู้ชายมาขายขนมจีบให้แบบนี้ เพราะทุกเสี้ยวหัวใจ หล่อนมีแต่ภาคนั้นเอง
“งั้นแก้วขอตัวไปทํางานก่อนนะคะ”

“ผมเดินไปส่งนะครับ

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ

“แผนกของผมอยู่ถัดไปนิดเดียวเองครับ ให้ผมเดินไปส่งนะ ครับ”

ความกระตือรือร้นของคู่สนทนา ทำให้หล่อนไร้ทางเลือกที่จะ

ปฏิเสธอีกครั้ง

“ก็ได้ค่ะ”

หล่อนยิ้มน้อยๆ และก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า โดยมีสุพนจ์เดิน ขนาบข้างมา พร้อมกับชวนคุยตลอดทาง

พักเที่ยง หล่อนก็ออกไปกินข้าวกลางวันตามนัดของสุพจน์ แต่ เพราะออกไปนอกบริษัททำให้กลับมาช้าไปเกือบสามนาที

หล่อนวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะชะงักศึก เมื่อเห็นภาคยืนกอดอกรออยู่ที่โต๊ะทำงานของหล่อนก่อนหน้า

“มอส…”

“คุณก็น่าจะรู้นะว่าผมไม่ชอบพนักงานที่ไม่ตรงต่อเวลา

“เอ่อ… แก้วขอโทษค่ะบอส”

“ทำไมต้องออกไปกินข้าวข้างนอกด้วย โรงอาหารเราก็มี อาหารดีๆ ทั้งนั้น”
“แก้ว…”

“หรือว่าพอมีผู้ชายมาจีบเข้าหน่อย อาหารในบริษัทก็เลยไม่ ถูกปากคุณขึ้นมา กนกแก้ว

ท่าทางของภาคเต็มไปด้วยความหงุดหงิด หล่อนรับรู้ได้ถึง ความเกรี้ยวกราดของเขาได้อย่างชัดเจน หล่อนผิด หล่อนเข้าใจ และยอมรับผิด แต่เขา…เขาไม่ควรจะดูถูกหล่อนแบบนี้เลย

“บอสคะ แก้วขอโทษค่ะ วันนี้แก้วจะทำงานเป็นเวลาค่ะ และจะ ไม่รับค่าแรงด้วยค่ะ”

“ผมไม่ชอบคนประเภทวัวหายแล้วล้อมคอก คุณควรจะ ปรับปรุงตัวใหม่ ถ้ายังอ่านจะกินเวลาทำงานของบริษัท ผมคิด ว่า คุณไม่เหมาะสมที่จะทำงานที่นี่ต่อหรอก”

“บอส…”

หล่อนมองเขาด้วยความตกใจ หยาดน้ำตาคลอสองหน่วยตา

ภาคกำลังขับไล่หล่อนทางอ้อมใช่ไหม

“แก้ว… แก้วจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกค่ะ

“มันจะเกิดขึ้นอีก และเกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ ตราบใดที่คุณอ่านมี แฟน”

“แก้วไม่ได้มีแฟนนะคะ แก้ว…”

“ผมเห็นทุกอย่าง และก็มั่นใจว่าคุณกำลังระริกระรี้ดีใจที่มี ผู้ชายหน้าตาดีๆ มาจีบ แถมยังหนุ่มยังแน่นเสียด้วย”
ทำไมเขาพจน์เลย แล้วนี่หล่อนเพิ่งออกกินกับสุพจน์แค่ครั้งเดียว เท่านั้นเอง

ทำไมภาคต้องโมโหใหญ่โตด้วย…

แก้วขอโทษคะทำให้บอสพอใจ แก้วจะปรับปรุงตัวค่ะ

“ดี ยังจะปรับปรุงตัว

เขาเน้นเสียงดุดัน ก่อน

แต่ถ้าปรับปรุงตัวไม่ได้ ไม่ควรจะทำงานนี่ ผมหวัง ว่าคุณจะเข้าใจกนกแก้ว”

เขาเรียก

งาน เสียงประตูที่กระแทกลงกบดังสนั่นหวั่นไหว มัน

ให้ว่ากำลังหัวเสียมหาศาล

แต่หล่อนทำอะไรผิดกันเล่า…หล่อนทำ

หล่อนทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานของตนเอง น้ำตาไหลริน ผ่านแว่นตา

“บอส… ใจร้าย….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ