บทที่ 16 คืนนี้นอนด้วยกันไหม

บทที่ 16 คืนนี้นอนด้วยกันไหม

เมื่อสามปีก่อน หลิวเหอฉางเจรจาธุรกิจกับชาวต่างชาติที่ ชายแดนภาคเหนือ ไม่คิดเลยว่าจะถูกทหารที่น่าหวาดผวาจับเป็น ตัวประกัน คนรอบข้างของเขาถูกฆ่าตายไปทีละคน ในขณะที่เขา สิ้นหวัง ฟางเหยียนก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

ทำให้กองทัพที่ดุร้ายอันน่าหวาดผวา กลับหวาดหวั่นขึ้นมาเมื่อ ได้พบกับฟางเหยียน หลังจากนั้น ฟางเหยียนคนเดียวจัดการ กองทัพทหารจนราบคาบ เหตุการณ์นั้น เขาประจักษ์แก่สายตา ด้วยตัวเอง

บางทีฟางเหยียนอาจจะจำเขาไม่ได้แล้ว แต่เขาไม่เคยลืมเลย แม้แต่วินาทีเดียว

“ผู้มีพระคุณ เมื่อสักครู่นี้ ต้องขอโทษจริงๆ”

“ไม่เป็นไร” ฟางเหยียนกล่าวตอบ

“ใช่สิ ท่าน จะซื้อของไปเป็นของขวัญให้กับใคร?

ฟางเหยียนคงสีหน้าเรียบเฉย ไร้ปฏิกิริยาใด
“ภรรยาของผมเอง

“หืม?” หลิวเหอฉางเพ่งพินิจฟางเหยียนด้วยความตกตะลึง ก่อนที่จะเอ่ย “ไม่คิดเลยว่าท่านยังหนุ่มยังแน่นขนาดนี้แต่กลับ แต่งงานแล้ว! ภรรยาของท่านต้องงดงามอย่างยิ่งเป็นแน่

ฟางเหยียนถ่อมตน “ก็พอใช้ได้!”

“ในเมื่อท่านจะท้อไปให้กับภรรยา ถ้างั้นก็มากับผมเลย ภรรยา ของท่าน ของธรรมดาพวกนั้นไม่คู่ควรเลยสักนิด ของที่ตั้งอยู่ข้างนอกอย่างน้อยก็15ล้านขึ้น จนถึงร้อยล้าน แต่กลับกลายเป็นของธรรมดาในสายตาของหลิวเหอฉาง หลิวเหอฉางพาฟางเหยียนมาที่ห้องลับพิเศษ เมื่อประตูถูกเปิด ออกก็ได้พบกับเครื่องประดับแปลกตาสุดพิเศษมากมาย ของเหล่านี้ล้วนแต่เป็นของหายากในท้องตลาด และไม่สามารถ หาซื้อได้ตามร้าน

“ของวิเศษของคุณหลิวมีอยู่ไม่น้อยเลยนะครับ” ฟางเหยียนเอ่ย

ชม
เถ้าแก่หลิวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านล้อผมแล้ว ของพวกนี้แค่จอง ภายนอก ผมสนใจในสิ่งของพวกนี้ ได้พบอะไรที่ว่าดีผมก็เก็บ สะสมเอาไว้ ของที่อยู่ในนี้ไม่เพียงแค่เป็นของผมเท่านั้น ยังมี ของที่ท่านพ่อและท่าของผมส่งทอดต่อมาด้วย

“พ่อท่านและท่านปู่ของผมเป็นพ่อค้าที่เดินทางขายของไปทั่ว พวกท่านได้เดินทางไปตามชนบทเมื่อตอนยังหนุ่ม ก็เลยได้ของมี มูลค่ามาไม่น้อย”

“ของที่อยู่ในนี้ ท่านชอบชิ้นไหน เลือกได้เลยตามใจชอบ

“ของที่อยู่ในนี้ แม้ว่าจะไม่ใช่ของที่มีมูลค่ามากมาย แต่ถ้านํา ออกไปตีราคายังท้องตลาด ผมคิดว่าอย่างน้อยก็ต้องหลายร้อย ล้าน มีเพียงแค่ของพวกนี้เท่านั้น ถึงจะคู่ควรกับภรรยาของท่าน

ฟางเหยียนไม่เกรงใจ เขาหยิบเครื่องประดับมาสองชิ้น ชิ้นหนึ่ง เป็นอัญมณีเลือดทอง อีชิ้นหนึ่งคือมรกตที่ภรรยาของผู้ดีเคยสวม ใส่ มรกตนั้นหาได้ทั่วไปตามท้องตลาด แต่อัญมณีเลือดทองนั้น เป็นของล้ำค่าที่ไม่สามารถตีค่าด้วยราคาได้

เมื่อเห็นฟางเหยียนหยิบอัญมณีเลือดทอง หลิวเหอฉางหัวเราะ ออกมาพลันยกนิ้วโป้งขึ้นให้กับเขา “ท่านผู้มีพระคุณ ของชิ้นนี้ไม่ สามารถตีค่าด้วยเงินทองได้ ท่านสายตาหลักแหลม พริบตาก็ดูออกว่าของในนี้ชิ้นไหนที่ล้ำค่าที่สุด!

“ถ้างั้นผมคงจะทำเกินไปใช่ไหม?” ฟางเหยียนเอ่ยถาม

หลิวเหอฉางกล่าวทันควัน “ไม่เลยครับ ของพวกนี้เป็นความภาค ภูมิใจ

“ของชิ้นนี้คุณปู่ผมได้มาจากชนบทแห่งหนึ่งในทิศตะวันออก ว่า กันว่านางในคนหนึ่งนำออกมาจากราชวัง หลังจากที่นางในคน นั้นได้เสียชีวิตลงก็ถูกส่งต่อให้กับลูกหลาน ลูกหลานเห็นว่าเป็น ของล้ำค่า จึงขายให้กับท่านของกระผม บางทีอาจจะเป็นเพราะ อิทธิฤทธิ์ของอัญมณีเลือดทอง วันนี้ก็เลยตกไปอยู่กับท่าน ท่าน ปู่ของผมบอกว่า ของชิ้นนี้ล้ำค่ามาก บนโลกใบนี้มีเพียงแค่สาม ชิ้นเท่านั้น คงจะมีเพียงแค่ภรรยาของท่านเท่านั้นถึงจะคู่ควรกับ

ฟางเหยียนเข้าใจหยก หยกที่เขาเลือกเป็นหยกชั้นดีที่หายาก จริงๆ ด้วย

หลิวเหอฉางพูดไม่ผิดหรอก อัญมณีเลือดทองมีเพียงแค่สามชิ้น ในโลก และทั้งสามชิ้นนี้ต่างก็มาจากแผ่นดินประเทศหวาทั้งนั้น

หลังจากที่เลือกของเสร็จ หลิวเหอฉางยังไงซะก็จะเลี้ยงอาหาร ฟางเหยียนให้ได้ ฟางเหยียนจึงไม่สามารถปฏิเสธได้
ท้องฟ้ามืดหม่น ฟางเหยียนยังไม่ได้กลับบ้าน เย่ชิงหยู่นั่งดู โทรทัศน์อยู่บนโซฟาอย่างใจไม่อยู่กับตัว ใจของเธอลอยไป ไหนต่อไหนตั้งนานแล้ว ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา หรือว่าเขา ทํางานสองส่วนหรือ? เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นึกถึง ทีท่าของคนในครอบครัวที่ปฏิบัติต่อเขา แค่คิดก็รู้สึกเจ็บปวดใจ แล้ว

ในเวลานี้เอง ประตูถูกผลักออก ฟางเหยียนเดินเข้ามาจากด้าน นอก

เขาเห็นว่าเย่ชิงหยู่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา ด้วยชุดนอนที่บางเฉียบ

เมื่อเปิดประตูเข้ามา ฟางเหยียนก็ได้พบกับขาวเรียวยาวขาวนวล ที่น่าดึงดูด ดวงตากลมโตกะพริบปริบ เดินเข้ามาในตัวบ้าน พลัน กล่าวถาม “ทำไมคุณยังไม่นอนอีกล่ะ?”

เย่ชิงหยู่ขยับหัวเล็กน้อย “อืม นอนไม่หลับ ใช่สิ ทำไมนายถึง เพิ่งกลับมา?”

“เพื่อนเลี้ยงข้าวน่ะ”
“เลี้ยงข้าว?” เย่ชิงหยู่คิดว่าฟางเหยียนคงอยากได้หน้า ไป ทำงานสองส่วนมาแท้ๆ ยังไงแสร้งว่ามีคนเลี้ยงอาหารอีก เขา มาอยู่ที่จินโจวเพียงแค่กี่วัน เพียงแค่ถึงได้มีคนเลี้ยงอาหาร ตลอด3วัน5วันซะล่ะ?

เย่ชิงหยู่แค่คิดก็ไม่เชื่อแล้ว!

เธอจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน “คุณทานอิ่ม หรือยัง?”

ฟางเหยียนนิ่งไป คืนนี้เย่ชิงหยู่แปลกๆ แฮะ

“อิ่มแล้วสิ! ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?”

เย่ชิงหยู่ยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าหากว่าคุณยังไม่อิ่ม ก็ไปทานซะสิ บนโต๊ะยังมีอยู่ ฉันเพิ่งจะอุ่นให้คุณเมื่อสักครู่นี้

“คราวหน้าจะกลับมาดึกดื่นไม่ได้แล้ว ต่อให้กลับดึก ก็ต้องโทร มาบอกให้ก่อน โอเค ฉันไปนอนก่อน คุณทานอิ่มแล้วก็รีบพักผ่อน

จับจ้องแผ่นหลังของเย่ชิงหยู่ ฟางเหยียนยากที่จะเชื่อ

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง เย่ชิงหยู่กัดริมฝีปากแน่น ชะลอตัวลง เสมือนกับว่าตัดสินใจอะไรอยู่ ผ่านไปนาน เธอจึงได้ตัดสินใจ หันไปพูดกับฟางเหยียน นาย คืนนี้จะนอนด้วยกันไหม?”