4

เราคงต้องไปนอนข้างถนน ฮือๆๆ เป็นคนผิดของน้าเอง น้ามัน ไม่ดีเอง ไม่น่าไปหลงเชื่อคนอื่นง่ายๆ เลย แรกๆ ตอนเล่นก็ได้นะ ปัท แต่พอเล่นไปมันยิ่งเสีย รัตนาแกล้งต๊อกซุกตัว แสดงละคร บทแตกจนปิ่นปัทมารีบเข้าไปจับไม้จับมือห้ามปรามเอาไว้ด้วย ความสงสาร

“น้ารัดอย่าทําร้ายตัวเองสิคะ เราจะขอผัดผ่อนหนี้สินไปก่อน ไม่ได้เหรอคะ เดี๋ยวปัทจะหาเงินมาช่วยใช้หนี้ เราช่วยๆ กันคงใช้ หนี้หมด เอาบ้านและที่ดินคืนมา อีกอย่างเท่าที่ดูคุณนายก็ไม่ใช่ คนใจไม้ไส้ระกรรมอะไรมากมายนะคะ เพราะจริงๆ ตอนนี้ถ้า บ้านหลุดจํานองแล้ว คุณนายก็คงมายึดและไล่เราไปแล้ว แต่ ท่านก็ยังปรานีให้เราอยู่ที่นี่ต่ออีก

“ใครบอกว่าใจดีกันล่ะ เจ้าหนี้ก็หน้าเลือดหมดนั่นแหละ” รัตนายืนขึ้นหันหลังให้ในปัทมา ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นสีหน้า แววตาของเธอเวลาพูด เดี๋ยวจะโดนจับโกหกได้

“นี่ปัทรู้ไหมลูก ยายคุณนายนั่นยืนคำขาดจะให้เราย้ายออก ไปแล้วนะ จะขอผัดผ่อนหาเงินมาใช้ก็ไม่ยอม” รัตนาหันมาทำ สีหน้าจริงจังในขณะที่น้ำตายังไหลพรากอาบแก้ม

“จริงเหรอคะน้ารัต

“จริงสิ น้าจะโกหกเราทำไม เจ้าหนี้อย่างคุณนายน่ะหน้าเลือด เค็มยิ่งกว่าเกลือในมหาสมุทร ที่เราเห็นน่ะแค่เปลือกนอก จริงๆไม่ได้แสนดีแบบนั้นหรอก”

“แล้วเราจะทํายังไงกันคะ” ปิ่นปัทมาพูดอย่างเป็นกังวล กลายเป็นเข้าทางรัตนาทันที อีกฝ่ายลอบเหยียดยิ้ม รอโอกาส ให้ลูกเลี้ยงถามแบบนี้มานานแล้ว

“ก็มีทางอยู่นะ แต่น่าเกรงใจปัทนะ รัตนาแกล้งถอนใจ เหมือนไม่อยากพูดเพราะเกรงอกเกรงใจเหลือเกิน

“เกรงใจปัทหมายความว่ายังไงคะ” ปิ่นปัทมาถามอย่างสงสัย เพราะท่านพูดเหมือนว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับเธอโดยตรง หรือต้อง ให้เธอไปทําอะไร ถึงจะช่วยครอบครัวได้

“คุณนวลแขเค้าอยากให้ปัทไปทำงานขัดดอกที่บ้านเค้านะ น้า คิดว่าเป็นการเอาเปรียบปัท น้าเลยไม่ได้รับปากเค้าไปหรอกนะ” รัตนาพูดแล้วถอนใจ เหมือนไม่อยากให้ในปัทมาไป

“โธ่… เรื่องแค่นี้เอง เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะน้ารัด ปัท ยินดีค่ะ แต่น้าต้องสัญญาว่าจะไม่เล่นการพนันอีกนะคะ ปัทว่าถ้า ไปทํางานที่นั่นปัทก็จะขอทำขนมส่งขายด้วยจะได้ใช้หนี้ไป พรางๆ น้ารัดว่าดีไหมคะ แต่ปัทไม่แน่ใจว่าคุณนายจะยอมหรือ เปล่า แต่ถ้าไปทำงานบ้าน พอทำหน้าที่ตัวเองเสร็จ เราก็น่าจะขอ อนุญาตทำงานเราด้วย จะได้มีเงินเพิ่มขึ้นมาอีก หนี้สินจะได้หมด เร็วๆ” ปิ่นปัทมาคิดในทางที่ดีเสมอ

“ได้สิจ๊ะ ปัทนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆ สมกับที่น้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่ เล็กแต่น้อย น้าสัญญาว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขพวกนั้น อีกแล้ว เดี๋ยวน้าบอกคุณนายให้นะว่าปัทจะทำขนมส่งขายด้วยหลังจากทํางานที่บ้านเสร็จแล้ว” รัตนาสวมกอดยิ้มอย่างสาสม ใจ โดย ปิ่นปัทมาไม่มีโอกาสได้เห็นหรือนึกเฉลียวใจสักนิดว่า มันจะมีเงื่อนไขมากกว่านั้น

“ฝากน้าตบอกคุณนายให้ด้วยนะคะ ได้ไม่ได้ยังไงจะได้รู้กัน ไปค่ะ เพราะถ้าไม่ได้จะได้หาลู่ทางอื่นหาเงินอีก”

“ได้สิจ๊ะ น้าว่าคุณนายคงต้องอนุญาตแน่นอน” รัตนาเหยียด

ปากใส่ลูกเลี้ยงสาวขณะกอดรัดอีกฝ่ายเอาไว้

ที! คงมีเวลาทําขนมหรอกนะ เวลานอนยังไม่รู้จะมีหรือเปล่า เค้าจะให้ไปผลิตลูกให้เค้าแบบนั้น

แต่ช่างเถอะ! ขอให้ปั่นปัทมารับปากว่าจะไป อย่างอื่นเธอก็ เออออห่อหมกไปแบบนั้นเอง พอไปถึงไม่ได้ทำขนมส่งขายจริงๆ ก็ไม่เป็นไร เพราะถือว่าเธอได้ทำตามข้อเสนอของเจ้าหน้ เรียบร้อยแล้ว เรื่องจะได้ทำขนมหรือไม่ได้ทำ ปิ่นปัทมาก็ต้องหา ทางแก้ปัญหาเอาเอง มันไม่ใช่ปัญหาของเธอแล้วนี่นา

“ถ้าอย่างนั้นน้าจะบอกคุณนายนวลแขเลยนะจ๊ะว่าปัทตกลง” รัตนารีบบอกลูกเลี้ยงสาว ตกลงกันให้เสร็จสรรพ เพราะตอนนี้ ปลายรุ้งไม่อยู่ เรียกว่าทางสะดวก

“เค้าจะยกหนี้ให้เราทั้งหมดเลยเหรอคะ” ปิ่นปัทมาถามซ้ำอีก ครั้ง เพื่อความแน่ใจ

“ใช่จ้ะ แค่ปัทไปทำงานกับเค้าก็พอ ไม่กี่เดือนก็ปลดหนี้ได้ แล้ว น้าบอกว่าปัทเก่งหลายอย่าง ทั้งทำอาหาร ทำขนม งานบ้าน ได้ทุกอย่าง บัญชีก็ได้ ปัทจบมาด้านนี้ คุณนายมีกิจการตั้งมากมายคงอยากหาคนไปช่วยจ้ะ”

รัตนาพูดโกหกทั้งเพ คนที่ดำเนินแผนการสำเร็จหัวใจพองโต คับอก เพราะจะได้บ้านและที่ดินกลับคืนมา เพราะสมบัติชิ้นนี้มัน มีราคามากกว่าค่าตัวของปิ่นปัทมาด้วยซ้ำไป ปิ่นปัทมาจะไปเป็น อะไร โดนขนาดไหน ก็ไม่เกี่ยวกับเธอนี่นา แค่ลูกเลี้ยง ถามอะไรเธอก็บอกว่าได้หมด ให้อีกฝ่ายรีบเดินทางไปอยู่บ้าน โน้นให้เร็วที่สุด แค่นี้ก็ถือว่าสำเร็จแล้ว

ปิ่นปัทมาเองก็ไม่อยากให้บ้านและที่ดินของบิดาต้องตกไป เป็นของใคร แค่ไปทํางานใช้หนี้เดี๋ยวก็คงหมดหนี้ ได้กลับมาอยู่ บ้านตัวเองอีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าว่าอนาคตของเธอจะเปลี่ยนแปลง ไปอย่างสิ้นเชิง!!!

ปิ่นปัทมามองบ้านหลังใหญ่ของคุณนวลแขด้วยความรู้สึก หวาดหวั่น เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัว เอง รัตนาผู้เป็นมารดาเลี้ยงบอกว่าแค่มาทำงานที่นี่ หนี้สินทุก อย่างก็จะหมดสิ้น เธอไม่อยากให้สมบัติชิ้นสุดท้ายหลุดลอยไป เพราะมีบ้านอยู่อย่างน้อยก็มีที่นอน ดีกว่าไปนอนข้างถนนหรือ เช่าคนอื่นอยู่ ส่วนเรื่องอุปกรณ์ทำขนมนั้น รัตนาบอกว่าค่อยเอา มาวันหลัง ให้เข้ามาอยู่ในบ้านของคุณนวลแขและตกลงอะไรกัน ให้เรียบร้อยก่อน ซึ่งเธอก็เห็นด้วย เพราะอย่างไร ท่านก็คุยกับ คุณนวลแขแล้ว คงไม่มีปัญหาอะไร

“มาแล้ว” คุณนวลแขขยับแว่นมองร่างที่นั่งพับเพียบบนพื้น หลังจากที่สาวใช้เชิญเข้ามาในบ้าน ปิ่นปัทมายกมือขึ้นพนมเพื่อ ไหว้เจ้าหนี้รายใหญ่ แต่แท้ที่จริงเธอเห็นว่าอีกฝ่ายมีอายุมากกว่าจึงทําความเคารพตามสมควร

“ค่ะคุณนาย จะให้ปัทท่าอะไรบ้างคะ” ปิ่นปัทมาเอ่ยถามเพื่อ ความแน่ใจ เพราะมารดาเลี้ยงบอกว่าคุณนวลแขจะให้ช่วย ทำงานบ้านและทำบัญชีเล็กๆ น้อยๆ ในไร่ของหลานชายท่าน

“ฉันให้เธอไปอยู่กับหลานชายของฉัน ก็ทำทุกอย่างแหละ รู้ ใช่ไหมว่าต้องทำอะไรบ้าง” คุณนวลแขเอ่ยถาม เพราะรัตนาบอก ว่าปิ่นปัทมาทราบเงื่อนไขทุกอย่างแล้ว จึงไม่อยากอธิบายให้ มากความ

“น้าโตบอกแล้วค่ะ” ปิ่นปัทมารับค่า เพราะถ้าไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลง ก็ทำอย่างที่รัตนาพูดไว้แต่แรก จะได้ไม่ต้องเสีย เวลาอธิบายกันอีก เพราะดูแล้วคุณนวลแขก้มดูนาฬิกาข้อมือ เรือนหรูหลายครั้งแล้ว คงจะรีบออกไปธุระข้างนอก

“งั้นก็ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ฉันเองก็กำลังจะออกไปธุระข้าง นอก เธอตามแม่พุดกรองไปที่บ้านหลานชายฉันแล้วกัน อยู่อีก หลังไม่ไกลจากที่นี่มากนัก คงต้องเดินกันอีกหน่อยนะ”

คุณนวลแขลุกขึ้น หยิบกระเป๋าแบรนด์ดังคล้องเข้าที่แขน เตรียมออกจากบ้าน และตอนนี้คนขับรถก็เอารถมารอรับอยู่หน้า บ้านหลังใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ค่ะคุณนาย” ปิ่นปัทมารับคำก่อนจะเดินตามสาวใช้ไปบ้าน อีกหลังหนึ่งซึ่งไม่ไกลกันนัก เธอปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อย รู้สึก กระหายน้ำเอามากๆ เพราะหลังจากตอบตกลง มารดาเลี้ยงก็ ช่วยเก็บข้าวของทันที บอกว่าคุณนวลแขต้องการให้เธอมาทํางานเร็วที่สุด ยิ่งเร็วเท่าไหร่ หนี้สินก็จะหมดลงไปเร็วเท่านั้น ระยะเวลาของการทำงานก็แค่ปีเดียวเท่านั้น โดยในปัทมาไม่รู้ เลยว่าปีเดียวสำหรับเธอแล้ว คือการเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่าง ในชีวิตของเธอ

“คุณปัทมีอะไรสงสัยก็ถามพูดได้นะจ๊ะ” พุดกรองเอ่ยบอก อย่างมีไมตรีจิต

“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกจ้ะ เรียกพี่ปัทก็ได้” ปิ่นปัทมาบอกอย่างใจดี