บทที่ 7 งานแต่งงาน

งานแต่งจบแล้ว ม่านถูกเปิดในคืนแต่งงาน

หลังจากที่ซูพาเธอกลับไปที่บ้านตระกูลซูก็ได้รับโทรศัพท์ และออกไป

หลังจากนั้นเธอก็ยืนอยู่ที่หน้าต่างบานยาวอย่างงุนงง

ห้องใหม่ถูกตกแต่งอย่างมีชีวิตชีวา ผ้าปูเตียงสีแดงผืนใหญ่ แต่มันก็แค่นั้น เธอไม่ได้รู้สึกถึงความกระตือรือร้นกับการ แต่งงาน สิ่งที่รู้สึกคือความอับอายเท่านั้น

ถึงแม้ว่าก่อนแต่งงานเธอเดาเอาไว้ว่ามันจะเป็นการแต่งงานที่ น่าอาย แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับมันจริงๆ เธอยังคงสับสนเล็ก น้อย

น่าอาย…

คืนแต่งงานที่น่าอาย…

ซูไปแล้ว ไม่มีการบอกเหรอว่าจะไปไหน แล้วก็ไม่มีการบอก เลยว่าจะกลับมาเมื่อไหร่

ที่จริงแล้ว เธอก็ไม่อยากให้เขากลับมา

ชายหญิงสองต่อสองที่ไม่คุ้นเคยกัน แล้วจู่ๆ ต้องให้มามีอะไร

กัน มันน่าอายมากจริงๆ!

จนถึงเที่ยงคืน ซูซี่ก็ยังไม่ได้กลับมา
เธอถอนหายใจเล็กน้อย คิดดูแล้วไม่กลับมาก็ดี

เธอหันไปหาชุดนอนในตู้เสื้อผ้า ในตู้เสื้อผ้ามีชุดนอนทุก ประเภท เธอเลือกชุดนอนสีชมพูพืช

อาบน้ำเสร็จแล้ว ทำการบำรุงผิวอย่างดี เมื่อเธอกำลังจะเข้า นอนประตูก็ถูกผลักเปิด

ดวงตาที่สวยงามของเธอเคร่งเครียดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ใคร

คะ”

ที่เข้ามาไม่ใช่ใครอื่น เป็นซู เขาเปลี่ยนชุดสูทสีขาวสำหรับ งานแต่งงาน แทนที่ด้วยชุดสูทคัตติ้งมือประณีตสีดำบริสุทธิ์ กางเกงไม่มีจีบ เพียงพอที่จะพิสูจน์รูปร่างขาที่สมบูรณ์แบบของ เขา

หลังตั้งตรง อกกว้างผึ่งผาย ด้วยการก้าวเดินที่มั่นคง ส่งเสริม ให้เขาดูหล่อมาก เสน่ห์ไม่มีที่สิ้นสุด

บนใบหน้าหล่อเหลาเนียนใสของเขาแสดงสัญญาณของความ ไม่แยแส ตั้งแต่เขามา บรรยากาศในห้องก็เย็นลงเล็กน้อย

ซูยี่กลับมาแล้วงั้นเหรอ

จิตใต้สำนึกของเถียนจิ้งอึดอัดตึงเครียด ม่านตา หดตัว กะทันหัน หายใจเข้าลึกทำเป็นนิ่งสงบ “นั่นคุณเหรอ”

ซูยยกมือขึ้นคลายปมหูกระต่ายงดงาม เอ่ยบางเบาอย่างเน้น คำ “นี่ก็ห้องผม”
เถียนจิ้งหายใจลึกแล้วพูดออกไปตรง “ฉันรู้ค่ะ ก็แค่ ยังไม่ ค่อยชิน

ซูก้าวเข้ามา เถียนจึงถอยหลังด้วยจิตใต้สำนึก เธอไม่ใช่เด็ก ผู้หญิงขี้ขลาดแบบนี้ แต่ต้องเผชิญกับชายผู้ที่มีอำนาจ เธออดไม่

ได้ที่จะประหม่า เห็นริมฝีปากของชายคนนั้นยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเสียง ยานคาง “ทําไม กลัวฉันมากเหรอ”

หลังจากเถียนจิ้งหายใจเข้าลึกก็มองเข้าไปในดวงตาของเขา แล้วพยักหน้าอย่างยอมรับ “บอกตามตรง ฉันประหม่านิดหน่อย ฉันก็รู้ว่าพวกเราไม่คุ้นเคยกัน เพราะฉะนั้น การแต่งงานนี้ค่อน ข้างตั้งตัวไม่ทัน และสำหรับคืนวันแต่งงาน ในความเป็นจริงมัน ค่อนข้างน่าอายนิดหน่อย…

เธอมักจะร่าเริงอยู่เสมอ มีความกล้าหาญ เป็นผู้หญิงมั่นใจ หลังจากช่วงเวลาสั้นๆของความตึงเครียด เธอก็บังคับตัวเองให้ มีไหวพริบขึ้นมาได้

ซูยี่ขัดจังหวะเธอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยพลังน่าดึงดูด แต่ก็กลับ ฟังดูแล้วรู้ได้มากพอว่าไม่แยแสแน่ๆ “ผมจะไม่แตะต้องคุณ

เขาไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าใดๆ แต่โทนเสียงนั้นเย็นชา มาก ปลายคิ้วและช่วงหางตาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกของคน แปลกหน้า

เถียนจิ้งตอบสนองในสองวินาทีต่อมา ถอนหายใจด้วยความ โล่งอกจากก้นบึ้งของหัวใจ “งั้นก็ดีค่ะ ฉันไม่ได้คิดเกี่ยวกับการมีอะไรกับคุณ อย่างน้อย ก็ไม่ใช่การทำอะไรกับคุณในคืนนี้ นี่คือ ความคิดจริงๆของฉัน”

ซูมองตาที่ชัดเจนของเธอ จมอยู่ในความเงียบไปสักพัก แล้ว ริมฝีปากบางก็เปิดออก “พักผ่อนเถอะ”

ขณะที่เขาหันหลังกลับและกำลังจะออกไป เถียนจึงได้ถามขึ้น อีกครั้ง “คุณชู ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา ฉันอยากรู้ ทำไมคุณถึง แต่งงานกับฉัน ฉันอยากรู้คำตอบที่แท้จริง ฉันไม่สนใจว่าคุณ กำลังทำอะไร ผลประโยชน์หรืออะไรนั่นฉันคิดว่าฉันสามารถ ทําความเข้าใจกับมันได้ ฉันแค่อยากฟังความจริง” เธอต้องการ คําตอบ แค่เพียงได้ค่าตอบ เธอจะได้รู้ได้ว่าในอนาคตจะทำ อย่างไรต่อไป

ซูยี่หยุดก้าวเท้า