บทที่ 3 ขอบคุณที่ช่วยให้สมหวัง

ซูยี่กวาดฝูงชนโดยรอบเหมือนกลุ่มฮีโร่ ในที่สุดสายตาก็ตกลงที่ เถียนจิ้งพลางเอ่ยแผ่วเบา “ผมไม่ได้ล้อเล่นครับ!”

แค่หกคำง่ายๆ ทำให้ในตอนนี้นักข่าวที่ตั้งคำถามเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นหน้าแดงก่ำ

นักข่าวคนอื่นๆได้ตั้งคำถามต่ออีกมากมาย แต่ทุกครั้งซูจะ ฆ่าความวุ่นวายและความปั่นป่วนในอากาศด้วยค่ไม่กี่คำ

เถียนจึงได้รับการคุ้มครองอย่างดีจากเขา มีความรู้สึกบาง ส่วนที่ไม่รู้จะทำยังไง ยังคงมีข้อสงสัยอีก เขาเป็นผู้ชายในคืนนั้น จริงๆน่ะเหรอ

ในขณะที่โมฮาวกำลังเพิ่มความโกรธจัดขึ้นสูงกับเรื่องใหม่ หลังของเขาตึงแน่น แม้แต่ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย ดวงตาของเขา เหมือนใบมีดบินเข้ามา “เถียนจิ้ง เขาพูดความจริงใช่ไหม คุณ กำลังท้องลูกของเขางั้นเหรอ พวกคุณเริ่มต้นกันตั้งแต่เมื่อไหร่

ณ เวลานี้ กับคำถามนี้ เถียนจิ้งตอบไม่ได้จริงๆ ตัวเธอเองก็ กําลังสงสัยอยู่…

ซูยี่ตอบคำถามนี้แทนเถียนจิ้ง ดวงตาลึกของเขาปะทะดวงตา สีเข้มของ โม่ลี่ฮาว ดวงตาลึกลับของเขาราวกับว่ามันสามารถ กลืนความขุ่นมัวและความโกรธของโมฮาวได้ น้ำเสียงของเขา ยังคงบางเบาดั่งสายลม แต่กลับเย่อหยิ่งและเย็นชา “คำตอบสําหรับคำถามนี้ไม่มีความหมาย ตราบใดที่คุณรู้ว่าผมจะ แต่งงานกับเธอ!”

คำพูดประโยคเดียว ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นโดยรอบ

คิ้วของโมฮาวที่ขมวดแน่นกำลังสั่น เขากัดฟันและชี้ไปที่ เถียนจิ้ง “คุณเป็นคนต่ำช้าจริงๆ คุณมันไม่คุ้มค่าเวลาที่ผมเสีย ไป พวกเราถอนหมั้นกัน!

ริมฝีปากของซูยยกบางเบา “ขอบคุณที่ช่วยให้สมหวัง เมื่อพูดจบก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้เคียง

เขาโอบกอดพาเถียนจิ้ง ทำให้เธอปลอดภัยจากวังวนของนัก ข่าว

ซูยี่คุ้มครองปกป้องเรียนจึงไปยังรถของเขา จนในที่สุดเถียน งก็หันมามองเขา

หยูจิงหญิงก็ขึ้นรถไปด้วย ถอดแว่นกันแดดหลังจากขึ้นรถ

ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

เถียนจิ้งนั่งอยู่ข้างๆเขา สูดลมหายใจจากความเย็นของ ร่างกายของเขา ในที่สุดก็ทนไม่ได้ที่จะถาม ดวงตาที่ชัดเจนของ เธอเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณชายรองซู สิ่งที่คุณพูดเมื่อครู่ เป็นความจริงใช่หรือไม่”

ซูยี่ดูเหมือนค่อนข้างอ่อนเพลียเล็กน้อย ยกนิ้วมือขึ้นบีบช่วง คิ้วพร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่”
หัวใจของเถียนจึงคับแน่นเล็กน้อย ดวงตาสวยกะพริบตาปริบ ปริบ ไม่ใช่งั้นเหรอ

หยูจิงหญิงสูดอากาศเย็น ความผิดหวังที่เห็นได้ชัดแบบผ่าน

ช่วงแก้ม เธอหวังว่าคนคนนั้นจะเป็นคุณชายรองซู ปัญหาทั้งหมด นี้จะได้ได้รับการแก้ไขเสียที เถียนจิ้งหายใจเข้าลึก หลังจากที่ใจเย็นลงอีกหน่อยก็เอ่ยถาม

“แล้วถ้าอย่างนั้นคุณช่วยฉันทำไมคะ ทำไมต้องช่วยฉันด้วย พวก

เราไม่ได้ดูเหมือนจะรู้จักกันเสียหน่อย

ซูยี่หันมองที่เธอ ดวงตาที่ลึกลับนั้นทำให้เขียนจึงค่อนข้าง เสน เขาเปิดปากเล็กน้อย “ผมสนใจในตัวคุณ

คำพูดที่ตรงไปตรงมาเกินไป ทำให้เถียนจึงตกอยู่ในภวังค์ แต่หยูจิงหยิงถามขึ้นเสียก่อน “คุณชายรองซู จริงหรือเท็จคะที่ เมื่อครู่คุณบอกว่าต้องการแต่งงานกับจิ้งจิ้ง”

ซูยี่ตอบโดยไม่ต้องคิด “จริงครับ”

เถียนจิ้งตกตะลึง การแต่งงานสามารถล้อเล่นได้งั้นเหรอ เธอ ได้สติกลับมา สายศีรษะเบาๆ “ฉันขอปฏิเสธได้ไหม”

ซูยี่ทำการจัดสูทให้เรียบร้อย จากนั้นก็เอ่ยเสียงบางเบา “ได้ แต่ว่า มันไม่ฉลาดเลยนะที่จะปฏิเสธ

เถียนจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย เลื่อนบานหน้าต่างลง เส้นผมหยิก ดั่งผ้าลินินพลิ้วสยายตามลม จากนั้นก็ฟังเขาอีกครั้ง “ผม ต้องการภรรยา และเด็กในท้องของคุณต้องการพ่อ อีกอย่าง ผมต้องเตือนคุณ คุณต้องกลับไปดูข่าวการเงิน และทำความเข้าใจ กับสถานะทางการเงินในปัจจุบันของบริษัทเถียน”

เถียนจึงพักที่บ้านหนึ่งเดือน สองหูเกือบจะไม่ได้ยินเรื่องราว ใดๆ ในโลกนี้เลย จู่ๆก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี “คุณหมายถึงอะไร คุณหมายถึงบริษัทของครอบครัวฉัน…”

รถมาถึงยัง เขตปลอดภัย ภายใต้คำสั่งของซูยี่ คนขับหยุด

รถ

ริมฝีปากบางของซูยยกขึ้นเล็กน้อย “คุณเถียนจิ้ง ผมให้เวลา คุณคิดสองวัน ลงไป!”

จนกระทั่งเถียนจึงกำลังลงจากรถก็ยังคงอยู่ในสภาพที่สับสน

ไม่เข้าใจ

ซูนั้น ในขณะที่เถียนจึงกำลังลงจากรถก็ได้รับโทรศัพท์จาก สายที่เข้ามา คนที่โทรมาถามเขาว่า “แน่ใจนะว่าจะแต่งงานกับ คุณเถียนจิ้ง”

“แน่ใจ”

เถียนจึงอดไม่ได้ที่จะหันมองเขา ร่างกายของเขาดูเหมือนจะ ถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศแห่งการบังคับกดขี่โดยธรรมชาติ เพียงชั่วขณะที่ประตูปิด เธอเห็นบาดแผลเล็กน้อยในดวงตา ลึกล้ำของเขา

สายลมพัดผมยาวของเธอ เธอสะบัดศีรษะเพื่อทำให้ตัวเอง สงบสติ หันหลังกลับไปและพูดว่า “คุณแม่ใหญ่คะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”

หยูจึงหญิงเห็นสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดี ตลอดทางจึงไม่กล้าที่จะ เกลี้ยกล่อมเธอ

หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านตระกูลเบียน บรรยากาศที่ หดหูของห้องโถงนั้นรู้สึกตั้งแต่อยู่ที่ประตู