บทที่ 2 เป็นผม

วันหยุดปกติของเถียนจิ้งเป็นวันปกติทั่วไป คราวนี้มันถูกเลื่อน ออกไปหลายวัน ตอนแรกมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เมื่อเดือนที่ แล้วเธอถูกนักข่าวกลุ่มหนึ่งจับได้ในรถ เธอยังไม่รู้ว่าใครกันที่ เป็น“ชู้”

รู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจ กังวลเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ จึงเรียก แม่ใหญ่ของเธอหยูจึงหยิงไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเพื่อตรวจดู

หลังจากที่หยูจิงหยิงได้ยินเรื่องนี้ก็เครียดขึ้นมาทันทีและรีบไป ที่โรงพยาบาลกับเถียนจิ้งเพื่อหาหมอที่คุ้นเคยสำหรับตรวจการ ตั้งครรภ์

หลังจากมาถึงโรงพยาบาลเพื่อรับการตรวจ ก็ตรวจสอบจน แน่ใจแล้วว่าเถียนจึงได้ตั้งครรภ์จริงๆ

เมื่อรู้ข่าวนี้ หยูจิงหยิงถอนหายใจ ใบหน้าสวยของเถียนจิ้งซีด เผือด

ไม่กี่นาทีต่อมา เถียนจิ้งก็ได้สติก่อน บังคับตัวเองให้สงบลง “คุณแม่ใหญ่คะ พวกเรากลับกันก่อนเถอะค่ะ จะต้องแจ้งให้คุณ พ่อทราบโดยเร็วที่สุด”

ทั้งสองคนเพิ่งออกมาจากลิฟต์ก็มีนักข่าวกลุ่มใหญ่กรูกันเข้า มาทันที

หยูจิงหยิงกับเถียนจิ้งใส่เครื่องป้องกันครบก่อนที่จะออกไปทั้งคู่ใส่แมสุขนาดใหญ่และแว่นตาอันใหญ่ แต่ก็ยังคงถูก ขวางกั้นโดยนักข่าว

หนึ่งเดือน ให้หลังที่เรียนจึงถูกล้อมอีกครั้ง ใบหน้าก็ยังคงแดง ด้วยความอับอาย ถึงจะใส่แว่นตาดำ แต่ดวงตาที่สวยงามก็ยัง

ไม่มีจุดวางสายตา

หยูจิงหยิงปกป้องเธอเหมือนเป็นแม่แท้ๆ แต่คำถามที่ตรงชัด ของนักข่าวเหล่านั้นมันรุนแรงเกินไป…

หูเถียนจิ้งปิดกั้นคำถามที่น่าอับอายเหล่านั้น โดยอัตโนมัติ แต่ ในใจยังคงมีเครื่องหมายคำถามอยู่ทุกที่

ชู้เป็นใคร

เป็นใครกันแน่

ในหมู่พวกเขายังมีนักข่าวที่ถามเธอด้วยความเห็นใจ “คุณ เถียนจิ้ง คุณชายโม่รู้เรื่องนี้แล้ว การหมั้นหมายระหว่างคุณสอง คน…”

เมื่อคิดไปถึง โมฮาว เถียนจึงรู้สึกว่ามีคนจ้องเธอในฝูงชน ด้วยสายตาเย็นเจาะลึกถึงกระดูก

เมื่อมองขึ้นไป เห็นไม่ฮาวเดินเข้ามาด้วยบรรยากาศที่ แข็งแกร่ง

นี่เป็นครั้งแรกที่เถียนจิ้งเห็นสีหน้าหมองเศร้าของโมฮาว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธลึกล้ำและยังมีความอัปยศ อดสู
เธอต้องการจะอ้าปากอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็น เรื่องตลก ในหัวข้อข่าวของวันพรุ่งนี้ เธอได้แต่ก้มหน้าอย่าง อับอาย

ฝูงชนแออัดตลอดเวลา เธออยากจะหนีก็หนีไม่พ้น ในที่สุด โมฮาวก็เปิดปาก “คุณท้องเหรอ”

ฝูงชนแออัด แต่เขาไม่สามารถปิดบังน้ำเสียงโกรธจัดของเขา

เถียนจิ้งอับอายมาก

โมฮาวคำ โทนเสียงสูงขึ้นจนเกือบจะเป็นการตะคอก “พูดสิ ท้อง ใช่ไหม ใช่ไหม!

เถียนจิ้งไร้ค่าตอบ จิตใต้สำนึกสั่งให้บีบกระเป๋าโดยไม่รู้ตัว แววตาของโมฮาวสั่นไหว คว้ากระเป๋าถือของเธอโดยไม่มี

เหตุผล

หยูจึงหยิงหวังจะป้องกันเถียนจิ้ง แต่โมฮาวกลับไม่ยอม

ภายใต้สีหน้าไร้สีเลือดของเถียนจิ้ง โมฮาวยกแผ่นทดสอบ การตั้งครรภ์ขึ้นมาดูด้วยดวงตาสั่นไหว “เถียนจิ้ง ทำไมคุณถึงได้ หน้าไม่อายขนาดนี้ คุณท้องจริงๆเหรอ!!!” คบกันมานาน เขาไม่ เคยได้แตะต้องเธอเลยสักครั้ง

เถียนจิ้งพูดไม่ออก กัดริมฝีปากอย่างอับอายจนริมฝีปากเป็นสี ขาวซีด
ในขณะนี้เถียนตั้งอยู่ในความยุ่งเหยิงอย่างไม่ต้องสงสัย มอง ไปที่ดวงตาของโมฮาวก็ดูเหมือนว่าจะกินคนได้ เธอถอนหายใจ อย่างเศร้าเสียใจ หวังว่า ในเวลาแบบนี้ เขาจะสามารถรักษา ศักดิ์ศรีเพื่อเธอสักเล็กน้อย แต่เขากลับกลายเป็นสัตว์ประหลาด ที่หวังจะกลืนเธอ

เธออยู่ในระหว่างถูกตั้งคำถามที่วิปริตและน่าอึดอัดเหล่านี้ เป็นการบีบบังคับให้ต้องปล่อยพลังรุนแรงออกมา ในเวลานั้นได้ มีคนหนึ่งเดินเข้ามา ชายคนแรกอยู่ในชุดสูทสีดำ ร่างกายของ เขาสูงโปร่ง คุณสมบัติทั้งห้าบนใบหน้า โดดเด่นดั่งเพชร เสน่ห์ ท่ามกลางแสงอาทิตย์นั้นหาที่เปรียบมิได้ ดวงตาสีดำนั้นลึกลับ จนดูเหมือนจะเป็นพันปี จมูกโด่งสูง ริมฝีปากบางดูเย็นชา ดวงตาลึกและนิ่ง ร่างกายทั้งหมดของเขาแสดงถึงความสมบูรณ์ แบบ

ตามมาด้วยลูกน้องสองคน เป็นชุดสูทสีดำเหมือนกัน แต่ เหมือนมีบรรยากาศด้านมืดแอบซ่อนอยู่เบื้องหลัง

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของสงคราม ผู้ชายที่ดูเหมือน เป็นพระเจ้าที่ตกลงมาจากท้องฟ้าปรากฏในสายตาของทุกคน เห็นเขาก้าวเดินตรงเข้ามา ปกป้องเธอในตำแหน่งกึ่งโอบล้อม ความเย็นชาในดวงตาสีดำกราดยิงไปรอบๆ เสียงทุ้มมีเสน่ห์ ท่ามกลางลมหายใจเย็น “ผู้ชายในคืนนั้นเป็นผมเอง เด็กในท้อง ของเธอก็เป็นของผม!”

คำไม่กี่คำ ก่อให้เกิดพายุ นักข่าวในตอนนี้จ้องมองเขาอย่าง เหลือเชื่อ
ไม่ใช่แค่นักข่าวที่ตกใจ แม้แต่เถียนจิ้งเองก็ตกใจกับคำพูด ของผู้ชายคนนี้

หลังจากนั้นมันก็ยิ่งน่าตกใจมากขึ้น ซูยื่นมือออกและถอด แว่นกันแดดออกจากจมูกของเถียนจิ้ง และยังช่วยเธอถอดแมส เปิดเผยใบหน้าที่เนียนละเอียดของเธอ

เขียนจึงสวยมาก ความงามนั้นไม่เหมือนมนุษย์ที่มีอยู่จริง ใบหน้าขาวผ่อง ดวงตาใส ปีกจมูกเล็ก ริมฝีปากอิ่ม คุณสมบัติ ทั้งห้าบนใบหน้านั้นละเอียดอ่อน แม้กระทั่งในฝูงชนที่แออัด ตัว เธอก็ยังคงสง่างาม รูปลักษณะและบรรยากาศของความมั่นใจ ไม่สามารถปกปิดได้

นักข่าวบางคนไม่เคยเห็นเถียนจิ้งตัวจริง ได้ถูกทำให้ตื่นตะลึง โดยทันทีที่เห็นเธอเผยออกมาอย่างนี้

ความสับสนวุ่นวายของเถียนจึงได้ถูกบังคับให้ลดระดับลงมา

ได้ยินเสียงทุ้มมีเสน่ห์ดังก้องขึ้นที่ข้างหู “ลำบากคุณแล้ว

ขอบคุณนะครับ”

ใบตรวจการตั้งครรภ์ในมือของโมฮาวได้ถูกซูยี่ดึงมาแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาขอบคุณเด็กในท้องของเธอ ดวงตาของเขายังคง ตกอยู่ตรงช่วงท้องของเธอ…

หัวใจของเถียนจิ้งคับแน่นเล็กน้อย มีเหงื่อบางๆออกฝ่ามือ เอวของเธอถูกจับโดยชายคนนี้ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการให้พลังแก่ เธอ

ในไม่ช้าผู้สื่อข่าวคนหนึ่งก็จำได้ “คุณชายรองซู คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ”