บทที่ 14 ไม่รู้จัก

ซูยี่เลิกคิ้วเบาๆ แล้วตอบว่า “ถ้าก่อนหน้าเมื่อวาน ผมว่าเราน่าจะ

ไม่เคยรู้จักกันนะครับ เถียน โม่เซียนหรี่ตาลง พยายามคิดย้อนกลับไปเมื่อก่อน จน ผ่านไปซักพักถึงตอบว่า “แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุณจัง?”

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น

ตอนที่เขากำลังพูดอยู่นั้น สายตาของซูก็สั่นเล็กน้อย “บางที อาจจะเคยเห็นในหนังสือพิมพ์ นิตยสารก็ได้ครับ”

เถียนจิ้งที่นั่งอยู่ข้างๆเตียน โม่เชียนก็ตอบออกมาว่า “คุณซูพูด ถูกแล้ว พ่อน่าจะเคยเห็นตามหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารนะคะ” เถียน โม่เขียนพยายามนึกอยู่ซักพัก แล้วก็ยิ้มออกมาอย่าง

ปล่อยวาง “ก็คงจะเป็นแบบนั้น”

ซูนั่งหลังตรงอย่างสง่า ใบหน้าที่หล่อเหลาดูสุขุมนิ่งเรียบ “คือแบบนี้ครับพ่อตา วันนี้ผมมาเยี่ยมบ้านเป็นเพื่อนเถียนจิ้ง แล้วก็อยากจะมาคุยเรื่องช่วยบริษัทเถียนค้ำประกันเงินกู้ ธนาคารด้วย”

คำพูดนี้ทำให้เถียน โม่เชียนรู้สึกประหลาดใจ เขาตัวตรงขึ้น และดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “กลับมาเพราะเรื่องนี้น่ะเหรอ? คือ…มันค่อนข้างจะน่าลำบากใจใช่ไหมล่ะ?”ลูกสาวพึ่งแต่งงาน ไปได้วันเดียว ก็กลับขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยค้ำประกันเงินกู้จำนวนมหาศาลแล้ว เขารู้สึกไม่ดีเลย

โดยเฉพาะเขาเข้าใจสถานการณ์งานแต่งงานของลูกสาว อย่างดี ถ้าเกิดอีกฝ่ายไม่เอ่ยปากออกมาก่อน เขาก็ไม่มีทางกล้า ขอร้องออกมาแน่นอน

ซูยตอบนิ่งๆว่า “ไม่หรอกครับ ครอบครัวเดียวกันก็ต้องช่วย เหลือกัน”

เถียน โม่เขียนพยักหน้า “ครับ ขอบคุณนะครับ คุณชายรอง “ตอนนี้สะดวกไหมครับ? เรามาคุยเรื่องรายละเอียดที่ต้อง จัดการกันดีกว่า”

“สะดวกครับ สะดวก”

ปัญหาที่แก้ยากลำบากกำลังจะได้แก้ไขแล้ว พอคิดแบ บนี้เถียน โม่เชียนก็สบายใจขึ้นมาก สีหน้าก็ดูผ่อนคลายขึ้น เขาไปที่ห้องอ่านหนังสือ เพื่อคุยรายละเอียดเรื่องนี้กับซู

เถียนจิ้งนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก มองไปยังทางห้องอ่านหนังสือ ในใจเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่พูด ทั้งรู้สึกอบอุ่น และก็รู้สึกไม่ แน่ใจ ถึงแม้ว่าจะพึ่งแต่งงาน แต่คุณก็ทำดีกับเธอมาก เอาใจ ใส่และอบอุ่น แถมยังดีกับคนในครอบครัวเธอมาก

เรื่องดีๆพวกนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไป…

ตอนนั้นเอง คุณหญิงใหญ่หยูจิงหญิงก็ล้างผลไม้มาให้ใบหน้า เต็มไปด้วยความเป็นห่วง “จิ้งจิ้ง กินผลไม้ซะหน่อยสิ ตอนท้องต้องกินผลไม้เยอะๆนะ รีบกินเถอะ”

เถียนจิ้งมองรอยยิ้มของแม่ก็รู้สึกอบอุ่นใจแล้วก็ยิ้มออกมา “ขอบคุณค่ะแม่ใหญ่ แม่ดีกับหนูที่สุดแล้ว”

หยูจิงหยิงกอดเธอไว้ “ยัยซื้อ หนูเป็นลูกสาวแม่นะ ถ้าไม่ให้ดี กับลูก แล้วจะให้ไปตีกับใครล่ะ?”

หยูจิงหญิงเป็นภรรยาที่เข้าพิธีแต่งงานกับเถียนโม่เชียน ส่วน เถียนจิ้งเป็นลูกนอกสมรสของเถียน โม่เชียน ตอนนั้นแม่ของเธอ อุ้มท้องเธออย่างลับๆ เพราะฉะนั้นเรียนไม่เขียนเลยเกลียดการก ระทําของแม่เธอมาก ว่ากันว่า หลังจากที่แม่ของเธอคลอดเธอ ออกมา ก็ได้รับค่าชดเชยจากเถียนไม่เขียนเป็นจำนวนมาก หลัง จากนั้นก็หายตัวไปแล้ว

เถียนไม่เรียนก็เลยพาเถียนจึงกลับมาเลี้ยงดูที่บ้านตระกูล เถียน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของหยูจิงหยิง แต่หยูจิงหญิงก็ ดูแลเธอราวกับแม่แท้ๆตลอดมา

สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก ในโลกใบนี้ คงจะไม่มี ผู้หญิงคนไหนที่จิตใจโอบอ้อมอารีเท่าเธออีกแล้ว

เธอซบลงที่อกของแม่ใหญ่อย่างสบายใจ หยูจิงหญิงก็แอบ หยิบโทรศัพท์ออกมาให้เธอดูรูปภาพที่เถียนต้าตงส่งมาให้จาก ต่างประเทศ “จิ้งจิ้ง ดูพี่ชายหนู

หลังจากที่เถียนต้าตงออกจากงานแต่งไปก่อน ก็ได้แต่ส่ง ข้อความมาบอกว่าถึงปลายทางโดยสวัสดิภาพ เธอหยิบ โทรศัพท์มาดูรูป แต่ก็กลับยังรู้สึกไม่สบายใจ “ทำไมหนูถึงรู้สึกว่าพี่ชายดูผอมลงไปล่ะ? แถมสีหน้ายังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย ทำไมดวงตาเขาดูเศร้าขนาดนั้น?

หยูจิงหยิงซ่อนความกังวลบนใบหน้าไว้ไม่ได้อีกต่อไป “จิ้งจิ้ง ลูกก็มองออกเหมือนกันใช่ไหม? ถึงแม้ว่าพี่ชายของลูกจะ พยายามยิ้มต่อหน้ากล้องแบบนั้น แต่แม่กลับรู้สึกว่าเขาดูไม่มี ความสุขที่อยู่ที่นั่น แต่มันไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนี่นา เพราะว่าเขา ได้ทำตามสิ่งที่เขาอยากทำแล้ว ในที่สุดก็ได้ไปเรียนต่อต่าง ประเทศ ก็ควรที่จะมีความสุขส

ยิ่งดูรูปภาพของพี่ชาย เถียนจึงยิ่งรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรอย ยิ้มที่ดูฝืนมาก ดูเจ็บปวด เธอก็รู้สึกเหมือนแม่ใหญ่ว่าพี่ชายดูผิด ปกติไป แต่ว่า เธอก็ค่อนข้างใจเย็นและปลอบแม่ใหญ่ว่า “อย่า กังวลไปเลยแม่ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าพี่ชายยังปรับตัวไม่ ค่อยได้ก็ได้ พวกเราคิดมากไปแล้ว”

“พวกเราคิดมากไปจริงๆ ใช่ไหม?”คนเป็นพ่อเป็นแม่ผู้น่า สงสาร จิตใจของหยูจิงหยิงเต็มไปด้วยความกังวล

“แม่ใหญ่ รับปากกับหนูก่อนว่าจะไม่คิดมาก เดี๋ยวหนูจะโทร ถามพี่ชายว่าเป็นยังไงบ้าง น่าจะเพราะว่ายังปรับตัวไม่ได้นั่น แหละ”

หยูจิงหยิงพยักหน้า “ลูก โทรตอนนี้เลยได้ไหม? พี่น้องกันน่า จะเล่าอะไรให้กันฟังได้มากกว่า ถ้ามีอะไรให้รีบบอกแม่ทันทีเลย

เถียนจิ้งพยักหน้า กลับห้องของตัวเองไปแล้วก็โทรหาพี่ชายทันที