บทที่ 12 ระมัดระวัง

พอเถียนจิ้งเห็นสีหน้าของคุณหมอแล้ว เธอก็รู้สึกใจไม่ดี แต่ยัง ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากถาม ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอก็ขมวดคิ้ว พลางถามออกมาก่อนว่า “ทำไมเหรอ?มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

คุณหมอผู้หญิงคนนี้เงยหน้าขึ้นมองพวกเขา แล้วก็ตอบอย่าง ระมัดระวังว่า “คือมันเป็นแบบนี้นะคะ จากผลตรวจพบว่ามดลูก ของคุณผู้หญิงจะบางกว่าปกติทั่วไปเล็กน้อย เพราะฉะนั้น จึงต้อง ระมัดระวังเป็นพิเศษตลอดการตั้งครรภ์ ถ้าเกิดว่าอยู่ๆร่างกายมี อะไรผิดปกติขึ้นมาให้รีบบอกหมอทันที”

พอเถียนจึงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเครียดเล็กน้อย ใบหน้าที่งดงาม ของเธอซีดเซียวลงทันที

ซูยี่ยื่นมือไปรับผลตรวจ

คุณหมอปลอบใจทั้งสองคนว่า “คุณผู้หญิงคะ คุณอย่าเครียด เกินไปนะคะ พอกลับไปแล้วต้องทำใจให้สบายนะ”

เถียนจิ้งพยักหน้า “ค่า ฉันทราบแล้ว ขอบคุณมากนะคะคุณ

หมอ”

พอออกมาจากห้องคุณหมอ เธอก็ถอนหายใจออกมา ทำไม มดลูกของเธอถึงได้บางกว่าปกติได้นะ?

มดลูกถือว่าเป็นบ้านของเทวดาตัวน้อย แต่ถ้ามดลูกบาง ก็ หมายถึงบ้านของเขาไม่ปลอดภัยน่ะสิ
ปกติแล้วเวลาท้อง อารมณ์ของคุณแม่ก็จะเปราะบางแล้วเศร้า ง่ายอยู่แล้ว ตอนนี้อารมณ์ของเธอนั้นตกต่ำลงมากๆเลยทีเดียว

เหมือนกับว่าผู้ชายข้างๆรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเธอ เขายื่นมือ ไปจับไหล่ของเธอแล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า “ไม่ต้องเครียด มันจะไม่มีอะไร

เถียนจิ้งหันหน้ามาสบตาเขา แล้วก็เกิดความอบอุ่นในใจขึ้น มาอย่างอธิบายไม่ถูก เธอหยักหน้าเบาๆ ซ่อนอารมณ์ของตัวเอง ไว้ แล้วตอบว่า “อืม มันจะต้องไม่มีอะไร

– ระหว่างทางกลับบ้าน อยู่ๆก็พูดออกมาว่า “พักผ่อนให้ เยอะๆ ดูแลลูกในท้องให้ดีๆ ช่วงนี้ก็เลิกทำงานไปก่อน

เถียนจิ้งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นทำงานไม่ได้ เธอกระ พริบตาใสๆของเธออย่างนุ่มนวล แล้วตอบด้วยน้ำเสียงไพเราะ ว่า “ฉันคิดว่าตอนนี้ยังทำงานต่อได้นะ หมอบอกว่าอารมณ์ สำคัญ งานของฉันมันไม่เหนื่อย แถมยังทำให้ฉันมีความสุขได้ ด้วย”

พอได้ยินดังนั้น ซูก็พยักหน้านิ่งๆ แล้วตอบว่า “เดี๋ยวฉันจะ จัดการให้คนขับรถไปรับไปส่งเธอทำงาน

เถียนจึงคลี่ยิ้มออกมาแล้วตอบว่า “โอเค ขอบคุณนะ”

ซูไม่ได้พูดอะไรต่อ ทั้งสองคนเงียบไปตลอดทั้งทาง ตอนที่กำลังจะถึงบ้านนั้น โทรศัพท์ของเถียนจิ้งก็ดังขึ้น พอเธอ เห็นเบอร์คนโทรเข้าก็ขมวดคิ้วเล็กหน้า เหอหย่าโทรมานั่นเอง
ทันทีที่รับโทรศัพท์ เสียงดังๆของฝั่งตรงข้ามก็ทะลุเข้ามาทันที “คุณหญิงซู ยินดีด้วยกับการแต่งงานนะ ตอนนี้เธอก็ได้เป็นคุณ หญิงซูจริงๆแล้ว พ่อของเธอเลี้ยงดูเธออย่างดีมาโดยตลอด เธอ ก็ควรจะตอบแทนเขาซักหน่อยว่าไหม?”

เถียนจิ้งรู้ทันทีว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร เธอกระพริบตาอย่าง เก้ๆกังๆ และรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย ตอนที่เธอแต่งงานมา เธอก็ คิดแล้วว่าจะขอร้องให้ช่วยเหลือ แต่ว่า นี่พึ่งจะเป็นวันที่สอง เอง เธอยังไม่กล้าพูดตอนนี้

เธอเงียบ ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรดี

ตั้งแต่ที่เถียน โม่เซียนลุ่มรักลุ่มหลงเหอหย่านั้น เธอก็กลาย เป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวง่าย ในตระกูลเถียนนั้น เธอถึงไม่เกรง กลัวอะไรเพราะมีคนคอยหนุนหลังอยู่ตลอด

เธอเริ่มรีบร้อนอีกแล้ว “นี่ เถียนจิ้ง ที่เธอเงียบนี่มัน หมายความว่ายังไง? เธอไม่รู้หรือยังไงว่าพ่อของเธอจะซื้อไว้ไม่ ไหวแล้วน่ะ? ไม่รู้รึไงว่าถ้าไม่ได้เงินกู้จากธนาคารครั้งนี้ ตระกูล เถียนจะถูกประกาศล้มละลาย? เธอเป็นคนของตระกูลนี้จริงๆ เปล่า? ทำไมถึงยังนิ่งขนาดนี้ได้อยู่อีก?”

เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อยๆ เถียนจิ้งที่ทำตัวไม่ถูกได้แต่ลดเสียง โทรศัพท์ลง

“เมื่อคืนความดันของพ่อเธอก็ขึ้นสูงมาก…

เถียนจิ้งรีบตัดบทเธอ “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวไว้ฉันจะกลับไปเยี่ยมพ่อ แค่นินะ”
ตอนที่เธอไม่รู้จะทําตัวยังไงนั้น ผู้ชายข้างๆก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า “เดี๋ยวฉันกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอเอง

เถียนจึงมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

แล้วก็พูดออกมาอย่างนิ่งๆว่า “จะได้ไปคุยเรื่องค้ำประกัน เงินกู้ด้วยเลย”

เถียนจิ้งมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ “

“เมื่อกี้ฉันได้ยินเรื่องที่คุยกันในโทรศัพท์แล้ว”

“นายจะช่วยครอบครัวพวกเราจริงๆเหรอ?”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”

ซูเปลี่ยนจากมองเอกสารในมือเป็นเงยหน้าขึ้นมามองหน้า เธอ เพราะรู้สึกเก้อเขิน ใบหน้าของเธอเลยกลายเป็นสีแดง แสง อาทิตย์ส่องเข้ามาทำให้เห็นใบหน้าที่เนียนละเอียดของเธอได้ อย่างชัดเจนแม้กระทั่งรูขุมขน ช่างเปล่งปลั่งน่าดึงดูดสายตา ตา ดาของเขาหดลงเล็กน้อย เขาพยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเอง ไว้ แล้วก็พูดจากออกมาอย่างมีเหตุผลว่า “ครอบครัวเดียวกัน ก็ เป็นสิ่งที่ควรจะทำอยู่แล้ว!

หัวใจของเถียนจิ้งรู้สึกพองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน…….