บทที่ 10 ความลับหนึ่ง

หัวใจของเถียนจิ้งเกิดความรู้สึกที่ไม่ดี แต่ภายนอกยังคงสงบนิ่ง คิ้วตื้นกับเสียงที่จงใจผ่อนคลาย “ดูเหมือนว่าฉันจะไม่อยากรู้ก็ คงไม่ได้สินะ ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะตั้งใจฟังแล้วกัน”

ซูเทียนเทียนยนคิ้วอย่างเหยียดๆ จับเธอพร้อมกับก้าวเข้าไป ใกล้หนึ่งก้าวแล้วลดเสียงลง “ความลับคือพี่รองของฉันมีผู้หญิง ที่เขารัก ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมากเสมอมา มันก็แค่เดือนที่ แล้วที่พวกเขามีปัญหาเรื่องเข้าใจผิด แล้วพี่รองของฉันก็หุนหัน พลันแล่นไปแต่งงานกับเธอ เพราะงั้น การหย่าร้างของพวกเธอก็ หลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกนะ”

หลังจากที่เรียนจึงได้ยินเรื่องนี้ ภายนอกไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ในใจกลับกำลังคิดวิเคราะห์ พวกเขามีปัญหาเมื่อเดือนที่แล้ว งั้นเหรอ เธอก็มีเรื่องอื้อฉาวนั้นเมื่อเดือนที่แล้วเหมือนกัน นั่นคือ เหตุผลที่พวกเขาแต่งงานกันอย่างไร้สาระ สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้ บางครั้งก็ยากที่จะคาดเดาได้

ซูเทียนเทียนต้องการที่จะค้นหาบาดแผลบนใบหน้าของเธอ แต่เธอต้องผิดหวัง เพราะเถียนจึงนั้นนิ่งสงบและสง่างามอยู่ ตลอด ยังยกริมฝีปากขึ้นบางเบา “แบบนี้ก็ดูฟังขึ้นนะ ฉันกับพี่ รองของเธอช่างมีโชคชะตาต้องกัน พวกเขามีปัญหาบางอย่าง ฉันก็มีปัญหากับคู่หมั้นของฉัน ตอนนี้ฉันแต่งงานกับพี่รองของ เธอแล้ว โชคชะตานี้ไม่ได้ตื้นเขินเลย
คำพูดของเธอ ทำให้พื้นที่โกรธของซูเทียนเทียนลั่นเอี๊ยดอ๊าด เธอกัดฟัน “เธอนี่หน้าด้านจริงๆ ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน!”

เถียนจิ้งพยักหน้าเล็กน้อย “อืม ฉันไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน เธอก็ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนไม่ต่างวิ่งโร่มาแต่เช้าเพื่อมายั่วยุ พี่สะใภ้รอง เธอนี่ช่างเป็นน้องสามีที่ดีที่สุดในโลกอย่างที่ไม่เคย มีมาก่อนเลยนะ”

คำพูดนั้น ทำให้ดูเทียนเทียนหน้าแดงก่ำ ด้วยนิสัยหยิ่งยโส ของเธอแน่นอนว่าต้องทนไม่ได้ ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าของ เถียนจิ้ง

เถียนจิ้งเองก็เป็นคนดุที่ไม่ยอมคน สายตาเฉียบคมจับการ เคลื่อนไหวของเธอ จากนั้นก็เบี่ยงไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว และ ยังเสียดสีอย่างตรงไปตรงมา “ทำไม ยังคิดจะทำร้ายพี่สะใภ้รอง อีกงั้นเหรอ พี่สะใภ้รองเป็นหญิงมีครรภ์นะ การทำร้ายหญิงมี ครรภ์ไม่ใช่ว่ามากเกินไปหรือไง”

อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแขนของซูเทียนเทียนก็ไม่ได้มีการตวัด ลงมา…

หลังจากที่รู้สึกว่าข้อมือของตัวเองถูกจับ เธอหันหน้าไปพูด ด้วยความโกรธ “ปล่อยฉันนะ! วันนี้ฉันต้องสั่งสอนผู้หญิงปาก พล่อยคนนี้!”

เมื่อบิดศีรษะไปก็เห็นซูยี่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ ความโกรธกลาย เป็นความอับอาย “พี่รอง ทำไมเป็นคุณ

ซูยี่อยู่ในชุดสูท ร่างสูงตั้งตรง สองไหล่กว้างผึ่งผาย ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะไร้อารมณ์ แต่ความโกรธแพร่กระจายออกสู่ บรรยากาศโดยรอบ “สร้างปัญหาอะไร”

ซูเทียนเทียนอยู่ในบ้านด้วยนิสัยดื้อด้านเอาแต่ใจ แต่เพียง แค่อยู่ต่อหน้าที่เท่านั้นที่จะสร้างภาพกักเก็บมันเอาไว้ เธอรีบ ถอนแขนของเธอ มือซ้ายลูบข้อมือขวาเบาๆ พร้อมกับพิมพ์ “ใครสร้างปัญหากันคะ เป็นเธอที่พูดมากเกินไปเอง บอกว่าฉัน ยั่วยุ แถมยังเสียดสีว่าฉันเป็นน้องสามีที่ดีที่สุดในโลกอย่างที่ไม่ เคยมีมาก่อนอีก ช่างเป็นคนที่เกินไปโดยแท้เลย…

“พอได้แล้ว” ซูยี่ขัดจังหวะเธออย่างขี้เกียจฟัง แล้วพูดประโยค ที่มีความหมาย “ฉันรู้จักนิสัยของเธอดี

ถึงแม้ว่าซูเทียนเทียนจะคับข้องใจ แต่ก็ไม่กล้าสร้างเรื่องอีก เพียงทําเสียงเล็กเสียงน้อย “พี่รองคนแย่ ไม่นึกเลยว่าจะไม่ช่วย ฉัน ฉันเกลียดคุณจะตายอยู่แล้ว!”

เมื่อพูดจบก็หันเดินออกไปด้วยความไม่พอใจหนัก

เถียนจึงมองด้านหลังของเธอพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย ยัง เป็นเด็กจริงๆ ถึงแม้ว่าจะแต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่ในความเป็นจริง แล้วนิสัยยังไม่โตเลย

ซูเหล่มองเธอ เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นในอากาศ “หลับสบายไหม” เถียนจิ้งพยักหน้า “สบายค่ะ”

“เด็กนั่นถูกตามใจจนเสียเด็กแล้ว” ถึงแม้ว่าจะพูดสั้นๆ แต่ มีคำอธิบายและการปลอบใจอยู่ในนั้น
เกียนจึงค่อนข้างคาดไม่ถึง เธอยกริมฝีปากบางเบาพูดอย่าง ใจกว้าง “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่เก็บมันมาใส่ใจ

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้ลงไปทานอาหารเช้า”

“ค่ะ”

รอจนกระทั่งเถียนจิ้งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมา ก็ได้พบว่า รอเธอลงไปข้างล่างพร้อมกัน