บทที่ 16 หัวใจเต้นเร็วขึ้น

เจนอารีน่าลัก

เหตุผล?

แค่เพราะเราเคยมีความสัมพันธ์กันเหรอ?

ไม่ ไม่ เหตุผลนี้ เธอพูดไม่ลง

แต่นอกเหนือจากนั้น ระหว่างเธอกับเบรย์เดนไม่มีอะไรที่จะพูด ได้จริงๆ

“ฉัน…” เจนอารีคิดสุดกำลัง “ฉันจะตั้งใจทำงานให้ดี ฉันจะ ช่วยนายเอาพ่อค้าชาวสเปนอยู่แน่นอน ”

เบรย์เดนนิ่งไม่ไหวติง “เดิมทีนั่นก็เป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้ว

หนิ”

เจนอารีรู้สึกล้มเหลวทันที “งั้น… นายคิดยังไง? ”

ดวงตาทั้งสองของเบรย์เดนที่มองเจนอารีอยพลันลึกล้ำและ อันตราย “เธอว่า บนตัวของเธอ ยังมีอะไรอีกที่ฉันต้องการอีก หรอ? ” พูดไปก็มองพิจารณาเจนอารีตั้งแต่หัวจรดเท้า

เจนอารีชะงักไป ก่อนจะโกรธเกรี้ยว

คำพูดของผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยคำใบ้ ดวงตาของผู้ชายคนนี้ เต็มไปด้วยความก้าวร้าว สิ่งที่ผู้ชายคนนี้หมายถึงคืออะไร ไม่ ต้องพูดก็รู้
“คิดว่าฉันไม่ได้มาแล้วกัน!” เจนอารถลึงตาใส่ชายหนุ่มอย่าง ตุตัน ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

แต่เบรย์เดนคว้าข้อมือของเจนอารีไว้แน่น อย่าอวดดีนัก ผู้ หญิงถ้าหยิ่งเกินไป จะเสียเปรียบ ” พูดไปก็ลุกขึ้นมา ยื่นแขน โอบเอวของเจนอารีไว้ แล้วใช้แรงดึงเข้าอ้อมแขน ” เดินไป ”

เจนอารีนิ่งอึ้งไปทันที เธอมองชายที่จู่ๆ ก็ตอบตกลง แล้วเดิน ตามเขาไปโดยไม่รู้ตัว

เดินไปหาลินคอล์นกับมาทิลด้า

เพราะอย่างนั้น ความอึดอัดใจรอบใหม่ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

หลังจากเจนอารีแนะนำชื่อให้กันทั้งสองฝ่ายลินคอล์นก็ยื่นมือ ออกไปหาเบรย์เดน “นับดูแล้วพวกเราพบกันเป็นครั้งที่สองแล้ว ดีใจที่ได้เจอ! ”

เบรย์เดนมองลินคอล์นอย่างเฉยเมย พักนึงถึงจะยื่นมือออกไป “ดีใจที่ได้เจอ!”

เมื่อมือทั้งสองจับกัน เจนอารีก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสองต่าง ใช้แรง ข้อนิ้วของทั้งสองคนซีดเล็กน้อย เส้นเลือดบนหลังมือยิ่ง พองขึ้นทันที

แต่เห็นได้ชัดว่า สุดท้ายเบรย์เดนจะได้เปรียบ เพราะเมื่อมือทั้ง สองข้างแยกจากกัน มือของลินคอล์นก็สั่นระริกอย่างควบคุมไม่

ได้

เจนอารีหรี่ตาลง ทําเป็นไม่เห็น หยิบมีดและส้อม และเริ่มหั่นสเต็ก ในจาน

แต่ทำไมมือของเธอถึงสันนิดหน่อยนะ?

“เดี๋ยวฉันหั่นให้!” เบรย์เดนนั่งลงข้างๆ เจนอารี ยื่นมือไปหยิบ มีดและส้อมจากมือของเจนอารี น้ำเสียงที่พูดอ่อนโยนอย่างถึงที่

สุด

เจนอารีกะพริบตาปริบๆ ไม่ใช่ว่าหลังจากแนะนำเสร็จก็ไปได้ แล้วหรอ?

นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกเนี่ย?

แต่ในเวลาเดียวกันเจนอารีก็ต้องยอมรับว่า วิธีการถือมีดและ ส้อมแบบเดียวกัน แต่ตกไปอยู่ในมือของเบรย์เดนนั้นมีความ สง่างามที่แตกต่างออกไป นั่นเป็นการฝึกมารยาทจากสังคมไฮ โซที่ลูกหลานของตระกูลที่มั่งคั่งได้รับอบรมตั้งแต่เล็กจนโต และ ได้ปลูกฝังความเยือกเย็นและความสงบที่ฝังลึกอยู่ในไขกระดูก

“ว้าว อารีที่รัก แฟนใหม่เธอคนนี้ เขามีเอาใจใส่มากเลยนะ!” มาทิลด้าดึงเจนอารีด้วยความอิจฉา แล้วกระซิบ

“อืม เอาใจใส่มาก” เจนอาชีพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอรีบหยิบของหวานที่อยู่ ข้างๆ ก้มหน้าก้มตากิน

มาทิลด้าเหลือบมองลินคอล์นด้วยสายตาไม่พอใจ “คอล์น นายช่วยฉันนั่นสเต็กด้วย โอเคไหม? ”

ลินคอล์นเริ่มเงียบ “ก็ได้! ”
มาทิลด้ายิ้มออกมาทันที รีบย้ายจานสเต็กของตัวเองไปตรง หน้าลินคอล์น

ลินคอล์น นเสร็จอย่างรวดเร็ว

จากนั้นมาทิลด้าก็รู้สึกมีความสุข และจูบลงบนหน้าของ ลินคอล์นทันที “ขอบคุณนะที่รัก” ”

ลินคอล์นแข็งทื่อ เงยหน้ามองไปทางเจนอารี

เจนอารีนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พอเห็นฉากนี้ เธอก็รีบเบือนหน้ามอง

ไปด้านข้าง

และด้านนี้คือเบรย์เดน

“ซึ้งใจมั้ย?” เบรย์เดน นสเต็ก ให้เสร็จพอดี และย้ายไปตรง หน้าเจนอารี เขามองหน้าเจนอารอยู่ๆ ก็กวักนิ้วไปที่เจนอารีจาก นั้นก็แตะไปที่แก้มขวาของตัวเอง

เจนอารีที่เดิมทีรู้สึกซาบซึ้งใจนิดๆ พลันไม่กล้าขยับตัว

เขาหมายความว่ายังไง?

พอเห็นมาทิลด้าจูบลินคอล์นที่นั่นสเต็กให้เธอ ก็เลยมาขอ รางวัลจากเธอด้วยเหรอ?

แต่พวกเขาเป็นคู่รักกันจริงๆ เธอกับเขาแค่แสดงละครเท่านั้น หรือว่าเจ้าหมอนี่จะเข้าถึงบทบาทลึกเกินไป หรืออาจจะรังแกเธอ อีก และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้

“ตรงนี้!” เบรย์เดนยังคงจ้องเขม็งไปที่เจนอารี นิ้วชี้ไปที่ล่างมุมปากด้านขวาขวาของเขา

มือของเจนอารีที่อยู่ใต้โต๊ะ เริ่มกำหมัดแล้ว

เอาล่ะ เล่นแล้วก็ต้องเล่นให้สุด จูบก็จูบวะ!

เจนอารหลับตา แล้วขยับเข้าไปใกล้ ขนตาที่ขดตัว สั่นไหว เบาๆ แล้วจูบแก้มขวาของเบรย์เดนอย่างรวดเร็วเหมือน แมลงปอจิ้มน้ำ จากนั้น ก็ถอยกลับไปยังที่ของตัวเองด้วย ใบหน้าแดงก๋า

เมื่อเห็นฉากนี้ ลินคอล์นและมาทิลด้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตะลึง

เพราะว่า คนที่รู้จักเจนอารีดีต่างก็รู้ว่า เจนอารีเป็นผู้หญิงที่มี ความคิดอนุรักษนิยมมาก ไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มเรื่องชายหญิง ยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงการที่เธอไปจูบผู้ชายต่อหน้าผู้คนมากมาย

ในประเด็นนี้ ลินคอล์นเข้าใจดีที่สุด

ปีนั้นเขากับเจนอารีรักกันจนจะเป็นจะตาย แต่ไม่เคยทะลาย ผ่านก้าวสุดท้าย ข้อที่หนึ่ง ตอนนั้นเขาช่างเป็นสุภาพบุรุษเกินไป จริงๆ ข้อที่สอง เจนอารีบอกว่าเธออยากให้ครั้งแรกอยู่ในห้อง หอคืนวันงานแต่งงาน

ในตอนนั้นทั้งสองคนไร้เดียงสา คิดว่าจะมีกันและกันในห้อง หอคืนวันงานแต่งงาน แต่น่าเสียดาย สวรรค์กลั่นแกล้ง พวกเขา ยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนก่อนได้อีก

ในทำนองเดียวกัน เบรย์เดนก็ถูกเจนอารีจูบเบาๆ อย่างไม่ทัน ตั้งตัว
นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เบรย์เดนจู่ๆ ก็ยิ้มออกมา มือหนึ่งวางพาด หลังเก้าอี้ อีกมือหนึ่งยันตัวของเจนอารีไว้ โอบเจนอารีไว้ ภายในอ้อมแขนของเขา พูดราวกับไม่มีใครอยู่ข้างๆ ว่า “ทำไม จู่ๆ ถึงแอบจูบฉันล่ะ? ”

เจนอารีใช้มือยันหน้าอกของชายหนุ่มอย่างลนลาน “ไม่ใช่…

ก็นายขอเองไม่ใช่เหรอ?

เบรย์เดนหัวเราะเสียงต่ำ “เธอคิดอะไรอยู่ ฉันแค่จะเตือนเธอ ว่ามุมปากเธอเลอะของหวาน

เจนอารีในตอนนี้รู้สึกอับอายมาก

“นาย… นายไม่รีบบอก…” ทำให้เธอเข้าใจผิด เจนอารีทั้งอาย ทั้งโกรธ เธอกำลังจะยกมือขึ้นไปเช็ดมุมปากตัวเอง

แต่เบรย์เดนคว้ามือเธอไว้และพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนสุดๆ ว่า

“ฉันช่วยเธอเอง” ”

เจนอารีมองใบหน้าที่ใกล้เข้ามาของชายหนุ่ม และดวงตา หวานปานน้ำผึ้งคู่นั้นของเขาอย่างงุนงง ในสมองกลับว่างเปล่า เธอลืมไปแล้วว่าลินคอล์นกับมาทิลด้านั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

เบรย์เดนยื่นมือไปยกคางของเจนอารี ขึ้น ขณะที่เจนอารีคิดว่า เขาจะใช้นิ้วเช็ดของหวานที่มุมปากให้เธอ ทันใดนั้นชายหนุ่ม กลับจูบเธออย่างขี้โกง

เขากลับ… ใช้ปากกินขนมที่เลอะมุมริมฝีปากของเธอเข้าไป

เจนอารีแข็งทื่อไปทั้งตัว
แต่นี่ยังไม่จบ ริมฝีปากของชายหนุ่มค่อยๆ ขยับขึ้น ประทับ ลงบนริมฝีปากของเธออย่างบางเบา ลูบไล้อย่างนุ่มนวล ดูดด้วย ความอ่อนโยน ตวัดลิ้นไปทั่วอย่างเบาๆ เต็มไปด้วยความรัก และความอ่อนโยน

เจนอารีกลายเป็นก้อนหินอย่างสมบูรณ์ ลืมที่จะตอบสนองและ

ลืมที่จะปฏิเสธ

หัวใจเต้นรัว แต่ทันใดนั้น ความเร็วก็เร่งขึ้นในทันที ปัง ปัง ปัง ราวกับกำลังจะทะลวงห่วงพันธนาการของหน้าอก

“เคร้ง!” ในตอนนั้นเอง เพราะลินคอล์นลุกขึ้นยืนอย่าง กะทันหัน เพราะใช้แรงมากเกินไป เก้าอี้ที่อยู่ที่ของเขาจึงถูกพลิก คว่ำลงกับพื้น