บทที่ 14 ใส่เสื้อผ้าของเขา

“ไม่มี” เจนอารีสายหน้า ไม่จำเป็นแล้วจริงๆ แล้วก็ไม่สำคัญ แล้ว

ในขณะนั้นเอง บริกรก็เสิร์ฟอาหารกลางวันที่ทั้งสามคนสั่งมา

มาทิลด้าสั่งสเต็ก Medium rare ให้เจนอารี

พอเจนอารี นสเต็กออก เห็นเลือดไหลออกมาจากข้างใน หนังศีรษะก็ชาไปทันที

“เธอมาเปลี่ยนกับฉันดีกว่า ของฉันเป็น Well done” ลินคอล์นพูด เขารู้ดีว่าเจนอาร์ไม่ชอบของดิบ “ไม่ ไม่ต้อง” เจนอารีปฏิเสธ ลินคอล์นกับมาทิลด้าสั่งอาหาร

คู่รัก ถ้าเปลี่ยนกับเธอ มาทิลด้าจะรู้ทันที แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่อง

ใหญ่อะไร แต่เจนอารีก็ยังไม่อยากให้มาทิลด้าเข้าใจผิด

“อยู่ต่อหน้าฉัน เธอไม่ต้องอวดเก่งหรอก” ลินคอล์นยื่นมือไป หยิบสเต็ก Medium rare ตรงหน้าเจนอารี เตรียมจะแลกกับ เจนอารี

“ไม่ต้องจริงๆ ” เจนอารีรีบดึงจานอาหารไว้ เธอก็รู้เหมือนกัน ว่าลินคอล์นเองก็ไม่ชอบกินของดิบ ไม่อย่างนั้นสเต็กของเขาจะ เป็น Well done ได้ยังไง

ไม่คิดเลยว่าเมื่อทั้งสองหยิบมื้อดึงกันไปมา พวกเขาก็รู้สึกตื่น เต้นมากเกินไป ผลสุดท้ายก็ทำให้สเต็กบนจานลอยออกไป มุมหนึ่งของจานมี มีซอสพริกไทยดำอยู่ พอโดนสเต๊กชนคว้า ก็ กระจายเลอะเต็มหน้าอกของเจนอารี

“อ๊า!” เจนอารีร้องออกมาด้วยความตกใจ วันนี้เธอใส่สูท ทํางาน ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวแขนยาว ถูกซอสพริก ไทยดำนี้ชุ่มโชก ทั้งสกปรกทั้งน่าขยะแขยง

“มีโดนลวกตรงไหนมั้ย?” น้ำเสียงของลินคอล์นร้อนรน แต่ก็ ยังคงอ่อนโยนอยู่ดี

“ไม่” เจนอารีใช้นิ้วดึงเสื้อเชิ้ตที่ติดอยู่กับผิวของเธอขึ้นมา ที่ จริงแล้วเธอถูกลวกไปแล้ว “ฉันจะไปห้องน้ำ” พูดจบเจนอารีก็ยก กระเป๋าขึ้นด้วยความอับอาย แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

ถอดเสื้อสูทออก ถอดกระดุมเสื้อออกดู หน้าอกที่แต่เดิมขาว ผ่องกลับแดงก่ำ เจนอารีรีบใช้กระดาษทิชชู่ซุบน้ำเย็นเช็ด

แต่พอมาเป็นอย่างนี้ เสื้อตัวนี้ก็ใส่อีกไม่ได้แล้ว เจนอารีลังเล อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของเบรย์เดินออกมาจาก กระเป๋า

ไม่มีทางเลือกแล้ว ได้แต่ใส่มันไปก่อน เดี๋ยวเธอค่อยไปซื้ออีก ตัวนึงทีหลัง

เบรย์เดนสูง 188 ซม. เสื้อผ้าของเขาพอสวมอยู่บนตัวของเจน อารี ก็ดูหลวมใหญ่เป็นพิเศษ

ยังดีที่ยังมีเสื้อสูทที่ใส่ปิดได้ ดูจากภายนอกก็ไม่ได้แปลกอะไร เพราะเสื้อเชิ้ตมีสไตล์ไม่แบ่งชายหญิง แต่พอคิดว่าชุดนี้ถูกผู้ชายนั่นใส่มาแล้วเจนอารีก็รู้สึกไม่สบอารมณ์

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า ทั้งๆ ที่ซักไปแล้วแน่ๆ แต่เหมือน จะได้กลิ่นอายของผู้ชายนั่นอยู่บนเสื้อเชิ้ต เป็นกลิ่นมิ้นต์ต่างๆ แต่กลับเหมือนจะเต็มไปด้วยกลิ่นของฮอร์โมนที่เข้มข้น

เกี่ยวกับกลิ่นกายที่น่ารำคาญของชายคนนี้ เจนอาร์ไม่รู้สึก แปลกแน่นอน เพราะเบรย์เดนเป็นผู้ชายคนเดียวที่เคยมีสัมพันธ์ ใกล้ชิดกับเธอ แม้แต่ลินคอล์นและอาร์เธอร์ก็ไม่ได้เข้าใกล้เธอ เท่ากับเขา

เขาว่ากันว่า ผู้หญิงจะมีความรู้สึกพิเศษเกี่ยวกับผู้ชายคนแรก ของเธอ เจนอารีไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย

แต่ ในตอนนี้ เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่เสื้อเชิ้ตสีดำตัวนี้นำมาให้ เธอ ในหัวของเจนอารีก็ปรากฏภาพของเบรย์เดนที่ช่วงเช้าวันนี้ สวมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวนี้ ทำงานอย่างจริงจัง ท่าทางที่มั่นใจในตัว เอง ออร่าที่เปล่งประกายของเขา ที่ทำให้ผู้คนไม่กล้ามองตรงๆ ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์จริงๆ

หยุด!

คิดอย่างนี้ทำไมเนี่ย?

เจนอารีกดหน้าอกไว้ รีบกดความรู้สึกแปลกๆ ออกจากใจ แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยท่าทางแข็งแกร่งและใจเย็น แต่ คิดไม่ถึงว่าพอเดินออกจากประตูห้องน้ำ ตรงหัวมุม ก็ชนเข้ากับ หน้าอกที่แข็งแกร่งไปเต็มๆ
เจนอารีถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ เงยหน้ามอง หัวใจเต้นผิดจังหวะ ทันใดนั้นหัวใจก็เร่งเร็วขึ้น จากนั้นจึงรีบ หมุนตัวกลับอย่างกระวนกระวาย และมุดกลับเข้าไปในห้องน้ำ

ว่ากันว่าพูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา แต่เธอเพียงแค่คิดไปนิด หน่อย คนคนนี้กลับปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

เจนอารีจับคอเสื้อแน่น หายใจแรง

“เธอมาทำอะไรที่นี่?” ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยของชายคนนั้นก็ ดังขึ้นข้างหู

เจนอารีหันหน้าไปมองเบรย์เดนที่เดินตามเข้ามาในห้องน้ำ อย่างไม่อยากจะเชื่อ ใช้เสียงดังปิดบังความประหม่าในตอนนี้ ของเธอ “นายโรคจิตหรือไง? นี่ห้องน้ำหญิงนะ!”

“เธอแน่ใจนะว่านี่คือห้องน้ำหญิง?” เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้นเล็ก

น้อย มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

เจนอารีใจเต้นแรง รีบเงยหน้ามองป้ายห้องน้ำ วินาทีต่อมา ก็ ถูกป้ายห้องน้ำชายบนผนังฟาดใส่ซะไหม้เกรียม

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เมื่อเธอวิ่งเข้าห้องน้ำผิดตั้งแต่เริ่ม ดังนั้น เธอก็พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำชาย

เปลี่ยนแล้วก็แล้วไป แต่ยังโดนเจ้าของเสื้อตัวนี้เบรย์เดนชน เข้าใส่อีก….

โอ้มายก็อด!!!
“ทำไม… ทำไมถึงเป็น..” ห้องน้ำชาย

เจนอารีแทบอยากจะฉีกพื้นให้แยกทันที เพื่อให้เธอมุดเข้าไป

ได้

“เพราะงั้น…” เบรย์เดนพลันเปลี่ยนท่าทางเฉยเมยของเขา ในสำนักงานของประธานเมื่อเช้า เขายื่นแขนของเขา กดมือของ เจนอารีเข้ากับกำแพง ตัวซีด ก้มหน้าลง ขยับเข้าไปใกล้ ระยะ ห่างค่อยๆ น้อยลงๆ จนกระทั่งลมหายใจอุ่นๆ ของเขากระทบ กับใบหน้าของเจนอารี ริมฝีปากของเขากับเธอห่างกันเพียงนิด เดียว “ใครโรคจิตกันนะ หึม?”

“ฉัน…ฉันเดินมาผิด…” ระยะห่างระหว่างทั้งสองสั้นลง ร่างกาย ใกล้ชิดกัน ทันทีที่ร้องเจนอารหายใจถี่ เธอตัวแข็งทื่อ หลังแนบแน่นกับผนัง คิดว่าวิธีนี้จะทำให้อยู่ห่างจากชายคนนี้ได้ เล็กน้อย นิ้วจับที่คอเสื้อตัวเองไว้ตลอด ทั้งยังตึงเครียดจนข้อต่อ นิ้วเริ่มขาวซีด

“เธอกังวลขนาดนี้ เธอทำอะไรรึเปล่า….” สายตาของเบรย์เดน พลันจับจ้องไปยังเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถูกเจนอารีสวมอยู่ในเสื้อสูท จาก นั้นเขาก็ยิ้มมุมปาก “อย่างที่คิด เธอคิดอะไรกับเสื้อตัวนี้จริงๆ ด้วย! ”

“ไม่ใช่…ไม่ใช่อย่างที่นายคิด…” เจนอารีพูดไม่ออก เธอรู้สึก ว่าทุกตารางนิ้วของผิวที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตกําลังลุกไหม้อยู่

“ไหนเธอลองบอกมาสิ ว่าฉันคิดแบบไหน?” เบรย์เดนยื่นมือ ออกไป ช่วยเจนอารีจัดคอเสื้อที่โค้งงอเล็กน้อย ปลายนิ้วของเขาดูเหมือนจะตัดผ่านข้างคอของเจนอารีโดยไม่ได้ตั้งใจ

อุณหภูมิที่ปลายนิ้วของชายหนุ่มเหมือนกับเมื่อก่อน ร้อนผ่าว จนลวกคน เพียงลากผ่านมาอย่างเบามือก็สามารถจุดไฟได้ ทำ ให้เจนอารลุกไหม้ไปทั้งตัว

ความรู้สึกแปลกๆ และควบคุมไม่ได้แบบนี้ทำให้เจนอารีใจ สั่น ผลักชายหนุ่มออกไปอย่างแรง เจนอารีทั้งเขินอายทั้งโมโห “ท่านประธานเบรย์เดน ตอนเช้ายังแสร้งทำเป็นไม่รู้จักไม่ใช่เห รอ ทำไมถึงไม่เสแสร้งทำต่อล่ะ? “ยังมายั่วยวนเธออีก ช่างน่า เกลียดน่าชังจริงๆ

“ฉันไม่จำเป็นต้องเสแสร้งหรอก ที่จริงเธอกับฉันก็ไม่รู้จักกัน อยู่แล้ว เธอคงไม่คิดว่าแค่เล่น carsex ไปครั้งนึง แล้วฉันจะ คิดถึงเธอตลอดเวลาเลยใช่ไหม?” เบรย์เดนพูด พลางถอดแว่นสี เงินออกจากตั้งจมูก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน การล้อเลียนและความไม่แยแส