บทที่ 13 ใครโกหกกันแน่?

เจนอารีตะลึงงัน

คนๆ นี้ไม่พูดดีแล้ว พอพูดก็น่าโดนทุบแบบนี้ มีเจ้านายเป็น แบบไหนก็มีลูกน้องเป็นแบบนั้นจริงๆ เจ้าสารเลวนี่ก็เหมือนกัน กับเบรย์เดน

“เลขาธิการโดมินิคกรุณาคุมความประพฤติด้วย ในอีกเจ็ดวัน ข้างหน้า เราจะเป็นเพื่อนร่วมงานกัน คุณล้อเล่นแบบนี้ มันไม่ เหมาะเลยจริงๆ ” เจนอารีกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

โดมินิคร้องออเบาๆ ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง แล้วพูดว่า “วัน นั้นที่เธอตบฉันอย่างไม่ดูผิดดูถูก เหมาะสมมากหรอ? ”

เจนอารียิ้มอ่อน “ทำไมฉันคิดว่าตอนนี้ฉันอยากตบหน้านาย

อีกแล้วกันนะ? ”

โดมินิคเลิกคิ้วขึ้น “เธอก็ลองดูสิ ว่าครั้งนี้ฉันจะยอมให้เธอตบ ง่ายๆ มั้ย? ”

เจนอารี: “อย่าเล่นแบบนี้กับฉัน แฟนเก่าของเพื่อนฉันไม่คิดจะ สนใจสักนิด ”

โดมินิค: “เธอกับมาทิลด้าต่างกันมาก คุณนี่ล้อเล่นด้วยไม่ได้ เลยจริงๆ ”

เจนอารีร้องเหอะๆ
โดมินิคหยิบเสื้อคลุม แล้วหันไปเปิดประตู “ยังจะกินมื้อเที่ยง ด้วยกันมั้ย? ”

เจนอารี: “ไม่กิน อิ่มแล้ว

โดมินิคหัวเราะเบา ๆ ก่อนออกไป ทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ว่า “ทีหลัง อย่ามาพูดถึงมาทิลด้ากับฉันอีก ขยะแขยง

อกของเจนอารียกขึ้นยกลงด้วยความโกรธทันที คำพูดนี้ของ โดมินิคช่างดูถูกคนจริงๆ

ในขณะนั้นเอง มาทิลด้าก็โทรเข้ามา นัดเจนอารมากินข้าว ด้วยกันตอนเที่ยง แล้วบอกว่ามาถึงชั้นล่างแล้ว

เจนอารีตอบตกลงอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนออกไปก็เหลือบ มองเสื้อตัวนั้นที่เธอตากไว้ที่หน้าต่าง

ตอนนี้อากาศร้อน ตากมาตั้งนาน เสื้อก็แห้งแล้ว

เจนอารีเก็บเสื้อ แล้วเตรียมจะคืนให้เบรย์เดนตอนที่ไม่มีใคร

อยู่

แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของเบรย์เดน และมองไปที่ ล็อคลายนิ้วมือที่ประตู เจนอารีก็ตระหนักได้ว่า เธอไม่มีสิทธิ์เข้า ออกห้องทำงานของประธานตามอำเภอใจ ทุกคนในบริษัท HE กรุ๊ป นอกจากเบรย์เดนเองแล้วมีเพียงโดมินิคเท่านั้นที่มีสิทธิ์นี้

เจนอารีจนปัญญา จึงได้แต่เก็บเสื้อไว้ในกระเป๋า แล้วลงไป ตามนัดที่ชั้นล่าง
สิ่งที่เจนอารีคิดไม่ถึงก็คือมาทิลด้าไม่ได้มาคนเดียว ลินคอล์น ก็มากับเธอด้วย

เจนอารีชะงักฝีเท้า รู้สึกว่าวันนี้ออกมาโดยไม่ได้ดูปฏิทิน เรื่อง ไม่สบายใจพวกนี้มาต่อๆ กันเลย

“อารีที่รักทางนี้” มาทิลด้าเห็นเจนอารีแล้ว เธอก็รีบโบกมือ

เรียก

เจนอารีที่เดิมที่คิดจะถอยออกไปอย่างเงียบๆ ก็ได้แต่ยึดสู้ แล้วเดินเข้าไป

“อารีที่รักเธออยากกินอะไรหรอ? รีบสั่งเถอะ ฉันและลินคอล์น สั่งเซทคู่รักมาแล้ว “มาทิลด้ากอดแขนลินคอล์นไว้ ยิ้มอย่างมี ความสุข

“ฉันอะไรก็ได้” สายตาของเจนอารีกวาดตามองผ่านมือ

ประสานกันของทั้งสองคนเบาๆ พวกเขาสองคน อยู่ด้วยกัน

อย่างเป็นทางการแล้วหรือ?

“โอเค งั้นฉันจะช่วยเธอเลือกเอง” มาทิลด้ายกมือเรียกบริกรม สั่งสเต็กเนื้อให้เจนอารี จากนั้นจึงพูดกับลินคอล์นว่า “ที่รัก ทำไมคุณไม่ทักทายเจนอารีล่ะ? ”

ลินคอล์นที่ไม่เคยส่งเสียงออกมา จึงยิ้มให้เจนอาเล็กน้อย แล้วพูดว่า “สวัสดี! ”

นิ้วของเจนอารีขดตัวเล็กน้อย จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “สวัสดี!
ช่างดีจริงๆ เธอกับเขาในที่สุดก็กลายเป็นคนแปลกหน้า

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งลินคอล์นก็พูดกับมาทิลด้าด้วยน้ำ เสียงอ่อนโยนว่า “เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำนะ” พูดจบก็ลุกขึ้นอย่าง สง่าแล้วออกจากที่นั่ง

“โอเค กลับมาเร็วๆ นะ” มาทิลด้าปล่อยลินคอล์นไปอย่างไม่ เต็มใจ จนกระทั่งลินคอล์นเดินจากไปไกลและหายไปจากสายตา ของเธอ เธอจึงถอนสายตากลับมา ยิ้มเจื่อนๆ มองเจนอารีแล้ว พูดว่า “ทำไงดีอ่ะ อารีที่รัก ฉันรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ เลยจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนฉันห่างเขาไม่ได้สักวินาทีเลย ”

สีหน้าของเจนอารีแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าจะรับคำนี้ยังไง

มาทิลด้าถอนให้ใจกับตัวเอง เธอก็ไม่ได้ต้องการให้เจนอารี ตอบอะไร เธอจึงย้ายไปนั่งข้างๆ เจนอาแล้วพูดเสียงเบา ว่า”อารีที่รักวันนี้เธอไปทำงานที่ HE น่าจะเจอโดมินิคแล้วนะ เขา… เขาได้พูดอะไรเธอมั้ย? ”

เจนอารีเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่าทำไมมาทิลด้าถึง มาที่นี่ตอนเที่ยงชวนเธอกินฉันว

“จู่ๆ เธอก็มองฉันขนาดนั้นทำไม?” มาทิลด้ากระวนกระวาย เมื่อโดนเจนอารีมอง กัดริมฝีปากและพูดว่า “โดมินิคบอกเธอใช่ ไหมว่า… ว่าฉันนอกใจ? ”

เจนอารีพยักหน้าเบาๆ อย่างไม่ออกความเห็น มาทิลด้าโกรธจนหน้าอกของเธอขยับขึ้นลง น้ำตาของเธอไหลออกมา เธอจับมือของเจนอารีและอธิบายอย่างคับข้องใจว่า “อารีที่รักเธออย่าเชื่อเขานะ นอกใจการกระทำต่ำๆ อย่างนั้น ฉัน จะไปทำได้ยังไง? ฉันไม่ได้ทำนะ โดมินิคเป็นคนสงสัยไปเอง ฉัน กับลินคอล์นหลังเลิกกับเขาแล้วถึงอยู่ด้วยกัน วันนั้นที่เธอลาก กระเป๋าเดินทางมาหาฉันที่บ้าน นั่นเป็นครั้งแรกของเรา….ครั้ง แรกที่เริ่มเกิดความสัมพันธ์กัน เธอก็รู้ ตอนนั้นฉันเลิกกับ โดมินิค ไปแล้ว ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจนอารีก็รู้สึกว่ามีบางอย่างระเบิดในหัว “เธอว่าไงนะ?” วันนั้น เธอกับลินคอล์น มีความสัมพันธ์ ระหว่างชายและหญิง? ” เจนอารีจะไม่ลืมว่าลินคอล์นเคยอธิบาย ให้เธอฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าวันนั้นเขาไม่เคยแตะต้องมาทิลด้า แม้แต่นิ้วเดียว

“อืม ใช่” ใบหน้าของมาทิลด้าแดงระเรื่อ “เขา คืนนั้นเขาเมา แต่…เขาก็ยังอ่อนโยนมาก… อ่อนโยนเป็นพิเศษ…

“อ่อนโยน?” เจนอารีรู้สึกเพียงว่าเลือดในตัวเธอแข็งตัวหมด แล้ว เธอรู้มาตลอดว่าลินคอล์นเป็นคนอ่อนโยน แต่เธอไม่เคยรู้ ว่าตอนอยู่บนเตียงเขาอ่อนโยนแบบไหนกัน เพราะตอนนั้นเธอ กับเขา เป็นรักแรกที่บริสุทธิ์จนบริสุทธิ์ไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้ความ รักจะอบอุ่น แต่ทุกอย่างที่อยู่ในการรักและให้เกียรติ ไม่เคย เส้น

แต่ตอนนี้มาทิลด้ากลับกำลังบอกเธอว่าลินคอล์น… อ่อนโยนมาก!
มาทิลด้าใช้มือของเธอปิดหน้าอย่างเขินอาย “ทำไมเธอยัง ถามอีกนะ? เรื่องแบบนี้… พูดละเอียดไม่ได้ คร่าวๆ…คร่าวๆ ก็ เขาเป็นคนที่อ่อนโยนถึง ในกระดูกจริงๆ เลยล่ะ ฉันชอบเขา ชอบ มากมาก อา ไม่พูดแล้ว อายคนจะตายแล้ว ”

เจนอารีมองมาทิลด้าที่เขินอายจนกลายเป็นแบบนี้ อ้าปาก ค้าง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ในขณะนั้น ได้แต่รู้สึกจุกในอกเท่านั้น

มาทิลด้าจมอยู่ในความสุขของเธออย่างสมบูรณ์ เธอพูดอีก “ทำไมคอล์นยังไม่กลับมา ฉันจะไปหาเขา อารีที่รัก เธอนั่งคน เดียวไปก่อนนะ” พูดจบ ก็ลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ

เจนอารีใช้มือก่ายหน้าผาก ตอนนี้เธออยากจะไปจริงๆ เธอ แยกไม่ออกแล้วว่าใครโกหกกันแน่ ลินคอล์นหรอ? หรือเป็นมาท ลด้า? หรือว่า โดมินิค

อาหารมื้อนี้ เธอกินไม่ลงแล้ว

เจนอารีลุกขึ้นกำลังจะไป แต่ลินคอล์นก็กลับมา

เจนอารีได้แต่กลับไปนั่งบนเก้าอี้ มองลินคอล์นที่กลับมาเพียง คนเดียว แล้วพูดว่า “ทิลด้าไปหานายแล้ว ”

ลินคอล์นพูดเบาๆ “อาจจะคลาดกันละมั้ง ” เขาพึ่งกลับมา เขาไม่มีทางที่จะไปแน่

เจนอาก้มหน้าลงเล็กน้อย กัดริมฝีปากเบาๆ ตอนนี้ เธ เธอ อยากจะถามลินคอล์นจริงๆ ว่าใครโกหกกันแน่ แต่พอคิดอีกทียังจะจําเป็นต้องรู้ด้วยหรอ?

เธอเป็นที่ปล่อยมือก่อน และลินคอล์นกับมาทิลด้าก็จับมือกัน

แล้ว เธอจะไปถามในฐานะอะไร? “เธอมีอะไรจะพูดมั้ย?” ลินคอล์นเข้าใจเจนอารีอย่างไม่ต้อง สงสัย ต่อให้เป็นแค่การแสดงออกทางสีหน้าเล็กๆ เขาก็พอจะ

เดาใจของเจนอารีได้นิดหน่อย