บทที่ 11 อ่อนโยนและดุร้าย

เจนอารีสะดุ้งเฮือก มือที่คิดจะเปิดประตูพลันแข็งที่อกลาง อากาศ หันหน้าไปมอง โดยไม่รู้ตัว แต่พอเห็นเบรย์เดนรับวิดีโอ การเจรจาทางธุรกิจแล้ว บนผนังฝั่งตรงข้ามก็ปรากฏภาพฉาย ขนาดใหญ่ – ใบหน้าของคนตะวันตกที่ดูลึกล้ำ รูปร่างท่าทาง ของคนอายุประมาณสี่สิบ ใส่ชุดสูทรองเท้าหนัง ดูแล้วเป็นสุภาพ บุรุษมาก

เมื่อวิดีโอเปิดขึ้น ชายคนนี้ก็ระเบิดคำพูดมากมายออกมาไม่ หยุด

เขาพูดภาษาโปรตุเกส

“แปล” เบรย์เดนเงยหน้ามองเจนอารีอย่างเฉยเมย แววตา ของเขาไม่แสดงอาการใดๆ เลย

เจนอารีนิ่งอึ้ง เพราะสายตาที่ชายคนนี้มองเธอราวกับไม่รู้จัก เธอ

ไม่ได้เจอกันแค่ครึ่งเดือน คนคนนี้… ลืมเธอไปแล้วเหรอ? “แปลไม่ได้หรอ?” เบรย์เดนขมวดคิ้วถาม

“กรุณาอย่ามาสงสัยในอาชีพของฉัน” เจนอารีเก็บคำถามไว้ ในใจ กระแอมเบาๆ แล้วเริ่มแปลพร้อมเนื้อหาที่ชาวสเปนพูดใน วีดีโอ
การสนทนาทางวิดีโอกินเวลาไปแปดนาที เพราะการแปลที่ แม่นยำของเจนอารี การสนทนาจบลงอย่างมีความสุข

หลังจากสิ้นสุดลง เอกสารที่ส่งมาจากฝั่งตรงข้าม ก็เป็นภาษา

สเปนเหมือนกัน

“แปลให้ฉัน” เบรย์เดนเงยหน้ามองอีกครั้ง และพูดด้วยเสียง ที่เป็นการเป็นงาน

“กรุณาพิมพ์มันมาให้ฉันก่อนค่ะ” เจนอารีสบตากับเขา แล้ว ตอบกลับไปอย่างเป็นการเป็นงานเหมือนกัน เธอเองก็มีความ เป็นมืออาชีพมาก ในเมื่อชายคนนี้แสร้งทำเป็นไม่รู้จัก ก็ไม่รู้

สายตาของทั้งสองประสานกัน เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้น หางตา เรียวยาวยกขึ้นเล็กน้อย “อยากให้ฉันพิมพ์ให้เธอ แล้วส่งให้ถึง ในมือเธอหรอ? ”

ต้องบอกเลยว่า เวลาทำงาน ผู้ชายคนนี้มีบรรยากาศเหมือน เขา ทั้งๆ ที่ถามกลับอย่างธรรมดา แต่กลับทำให้เจนอารีรู้สึก กดดันในทันที เหมือนกับการเผชิญหน้ากับบอสใหญ่ของตัวเอง เธอยอมจํานวนโดยไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวฉันทำเอง” เจนอารีไม่อยากยอมรับว่าเธอกลัวไปเล็ก น้อย เห็นได้ชัดว่าห่างจากคอมพิวเตอร์ของชายคนนี้เพียงไม่กี่ ก้าว แต่กลับใช้ความพยายามอย่างมากในการเดินเข้าไป

อย่างไรก็ตาม ชายที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ไม่ได้มีท่าทีจะ หลีกทางให้เลยสักนิด แต่เธอต้องการที่จะใช้คอมพิวเตอร์เพื่อพิมพ์เอกสาร จึงจำเป็นต้องใกล้ชิดกับเขา

เจนอารหยุดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อยู่หลายวินาที ชายหนุ่มมอง

เธอ ใช้สายตาส่งข้อความ ราวกับกำลังพูดว่า ยังไม่รีบทำอีก? เธอสูดหายใจลึก เจนอารึกลั้นใจ ก้าวไปอีกก้าวหนึ่ง ผ่าน ร่างกายของชายหนุ่มไปควบคุมคอมพิวเตอร์

เพียงแต่ว่าเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่าทางของทั้งสองคนก็ดูคลุมเครือ มาก หากชายหนุ่มคิดไม่ซื่อ ก็สามารถยื่นมือไปโอบเธอไว้ใน อ้อมแขนได้

เพราะอย่างนั้นเจนอารีเกร็งประสาทจะกิน ดวงตามองไปยัง

คอมพิวเตอร์ แต่หางตากลับระวังชายหนุ่ม พอเธอดึงเอกสาร

ออกมา แล้วกดปุ่มพิมพ์ หางตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มยื่นแขน ออกมาหาเธอ เจนอารีเกือบจะตอบสนองกลับไป เหมือนกระต่ายตื่นตูม เธอ

หันหลังไป ยกมือขึ้นเพื่อตบหน้าเขา

มันเป็นเพราะผู้ชายคนนี้มีประวัติที่ไม่ดีแบบนี้มาแล้ว ยกตัวอย่างเช่น วันนั้น…การแข่งรถ

แต่ไม่คิดว่า ครั้งนี้เบรย์เดนยื่นมือออกไปหากาแฟบนโต๊ะ ปฏิกิริยาใหญ่โตของเจนอารีน กลับชนเข้ากับกาแฟในมือเขา จนหกใส่บนร่างของเขา

เจนอารีรู้ได้ทันทีว่าตัวเองเข้าใจผิด เธอรีบเก็บฝ่ามือที่กำลังจะ ตบหน้าชายหนุ่มในนาทีสุดท้าย
“จะตบฉันเหรอ?” เบรย์เดนคลายเน็คไททคอและหรี่ตาลงอ ย่างอันตราย กาแฟที่ถูกเจนอารีพลิกคว่ำกลงบนหน้าอกของ เขา เน็คไทของเขาเปียกโชกไปหมด

“ไม่… เดี๋ยวฉันช่วยเช็ดให้ ” ทั้งหน้าของเจนอารีแดงด้วย ความกระอักกระอ่วน รีบดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ตเสื้อเชิ้ตของชาย หนุ่ม

เสื้อเชิ้ตเป็นสีดำ หลังจากถูกกาแฟซบจนเปียกชุ่ม ก็มองไม่ เห็นคราบสกปรก แต่กลับเปียกชุ่มแนบกับหน้าอกของชายหนุ่ม เจนอารียิ่งเช็ดก็ยิ่งรู้สึกว่าเสื้อตัวนี้ดูคุ้นตา เหมือนกับ… คืนวัน นั้นในรถ บนร่างของชายหนุ่มก็สวมเสื้อสีดำตัวนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น มือของเจนอารีก็สั่นสะท้าน เรี่ยวแรงหดหาย พอเช็ดกระดุมเสื้อออกไปสองเม็ด ทันใดนั้นคอเสื้อของเบรย์เดน ก็เปิดออกเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่และกล้ามอกที่เรียบ เนียนสดใส

ฉากที่เห็นนี้ทำให้เจนอารหายใจลำบาก ต้องบอกเลยว่ามี เสน่ห์มากๆ

คิดอะไรอยู่เนี่ย?

เจนอารีรีบหลับตาลง แล้วขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีก “ขอขอขอโทษ ด้วย…ฉันฉันฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เดี๋ยวฉันติดกระดุมให้ ติด ให้…” พูดไปก็รีบยื่นมือไปช่วยชายหนุ่มติดกระดุม แต่มือทั้งสอง ข้างก็สั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ติดอยู่นาน ก็ไม่อาจติดเข้าไป ได้แม้แต่เม็ดเดียว
“ไม่ต้องติดแล้ว” เบรย์เดนคว้ามือที่สั่นเทาของเจนอาไว้ มุม ปากกลับตวัดมุมโค้งที่แทบจะมองไม่เห็นอย่างมีเลศนัย

เจนอารีตัวแข็งทื่อ ความอุ่นจากมือของชายหนุ่ม เหมือนเช่น เคย ความรู้สึกจากฝ่ามือที่แนบติดกับหลังมือของเธอ ทำให้ หัวใจเธอสั่นอย่างง่ายดาย เธอลืมดึงมือตัวเองกลับมาพักนึง ก็ มองชายหนุ่มอย่างงุนงง รอดูก้าวต่อไปของเขา

“ฉันจะไปเปลี่ยนชุด” แต่เบรย์เดนกลับปล่อยเธอ แล้วลุกขึ้น เดินเข้าไปข้างใน

ห้องทำงานของประธานระดับบริษัท HE กรุ๊ป ด้านในมีทั้งห้อง นอน ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำและห้องเสื้อผ้า มีหมดทุกอย่าง

เจนอารียนเขินอายอยู่ที่เดิม จริงๆ แล้วที่เขาจับมือเธอก็เพื่อ เอามือเธอออกไป…

หลายนาทีต่อมา เบรย์เดนก็เดินออกมาจากด้านใน และ เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง การผลิตระดับสูง พอดีตัวเป็น พิเศษ ทำให้ตะเข็บที่ไหล่ของเขาเป็นเส้นตรง เขาเดินไปพลางติด กระดุมที่แขนเสื้อ ท่าทางสง่างามและไร้การควบคุม

เจนอารีหยิบเอกสารขึ้นมา นั่งแปลบนโซฟาที่ไกลๆ พอเงย หน้า ก็นิ่งอึ้งไป

ชายคนนี้สามารถคุมสีดำขาวสองสีนี้ได้อย่างสบายๆ เลย จริงๆ สีดำสันโดษ เหมาะกับร่างของประธานผู้มีอำนาจ และสี ขาวในตอนนี้ ทั้งอ่อนโยนและสง่างาม แต่ก็ยังเป็นแค่ เดรัจฉานในคราบมนุษย์
“มองอะไร?” ทันใดนั้นสายตาของเบรย์เดนก็หันมาสบกัน

“ไม่…ไม่ได้มองอะไรเลย ” เจนอารีตกใจรีบถอนสายตากลับ มา แสร้งทำเป็นมองเอกสารในมือ

“ไปซักเสื้อผ้าให้ฉัน” เบรย์เดนกลับไปนั่งที่เก้าอี้ใหญ่ของเขา

“อะไร? ซัก… ซักเสื้อผ้า?” เจนอารีมองชายหนุ่มด้วยความ

ประหลาดใจ

เบรย์เตนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “หรือว่า เธอจะเลือกชดใช้มาชุด นึงก็ได้”

เจนอารีสำลัก ” ”

ชดใช้?

ล้อเล่นน่า

คนอย่างเบรย์เดนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ละอย่างล้วนเป็นงาน ผลิตด้วยมือระดับสูง อย่าว่าแต่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว แต่ราคากลับ เริ่มเป็นเลขหกหลัก เธอเอาอะไรไปชดใช้

ตอนนี้เธอเกือบจะเป็นยาจก

“ได้ ฉันจะซัก” เจนอารีวางเอกสารลง แล้วไปซักเสื้อผ้าอย่าง

ว่าง่าย

ซักเสร็จ บิดหมาด แต่หาที่ตากไม่ได้

“แล้วจะตากเสื้อผ้าที่ไหนหรอ?” เจนอารีถือเสื้อผ้าที่ซักแล้ว เดินออกมาจากห้องน้ำ พอถามออกไป วินาทีต่อมาเธอก็นึกเสียใจแล้ว

เพราะตอนนี้ ในห้องทํางานของประธานนอกจากเบรย์เดน แล้ว ยังมีโดมินิค นิวลินและสาวสวยอีกสองคน ทั้งสี่คนกำลังฟัง งานใหม่ที่เบรย์เดนส่งมา

และคำพูดของเจนอารีที่จู่ๆ ก็แทรกเข้ามาในเวลานี้ ไม่ต้อง สงสัยเลยว่าไม่ถูกกาลเทศะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำพูดเหมือนอยู่ บ้านเช่นนี้ ทำให้ผู้คนเกิดความเข้าใจผิด

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เจนอารีและ

เสื้อเชิ้ตสีดำในมือเธอ

เจนอารียืนนิ่งอยู่ที่เดิม รู้สึกเพียงว่าเสื้อเชิ้ตที่ถืออยู่ในมือ แม้ จะเปียกชุ่ม แต่กลับร้อนผ่าวมาก