บทที่ 09 กระโดดตึก

เธอไม่ใช่นิวลิน เพราะงั้นเธอไม่มีทางไปแย่งผู้ชายของเพื่อน อย่างแน่นอน

ลินคอล์นก็ขมวดคิ้ว “ฉันบอกกับคุณแล้วไงว่าฉันกับทิลด้าเป็น แค่เพื่อนกัน คืนนั้นไม่ได้แตะต้องเธอเลยแม้แต่นิ้วเดียว ถ้าคุณ ไม่เชื่อเดียวฉันไปเรียกเธอมาคุยต่อหน้าเลย

ใจของเจนอารีสั่นเทา ก่อนจะพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ลินคอล์นถอดหายใจเบาๆ แล้วนั่งลงข้างเตียงของเจนอารี สายตาที่แสดงถึงความอาลัยรัก “ก็เลยอารี ถ้าพวกเราคบกัน คุณไม่จําเป็นต้องรู้สึกผิดกับหล่อนเลย”

เจนอารีและลินคอล์นสบตากันไปสักพัก เกือบจะโดนความ รู้สึกรักละมุนกลืนเข้าไปแล้ว “แล้วทำไมตอนอยู่ในรถก่อนหน้านี้ คุณต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน?”

ลินคอล์น “ก็คุณพูดมาตลอดว่ามาทิลด้าเป็นเพื่อนของคุณ ถ้า เป็นแบบนี้นั้นก็ทำเป็นพวกเราพึ่งรู้จักกัน แล้วฉันก็ตามจีบคุณ ใหม่ แบบนี้คุณจะได้ไม่อึดอัดไง”

เจนอารหายใจแทบไม่ออก เงียบไปสักพักใหญ่สุดท้ายเธอก็ ส่ายหัว “ระหว่างพวกเราสองคนมันกลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ คุณ ปล่อยมือเถอะ!”

ตอนนั้นทั้งสองคนเพื่อคบกันทุ่มเทความเจ็บปวดไปมากพอแล้ว โดยเฉพาะทำให้แม่ของลินคอล์นเสียชีวิตด้วย

ปัจจุบันถึงเรื่องมันจะกลายเป็นอดีตแล้ว แต่แผลที่เคยเจ็บ ปวดมาก่อนมันยังมีอยู่ ถ้าบังคับให้กลับมาคืนดีกันมันก็เหมือนมี อะไรมาขัดใจอยู่ทุกวัน

และอีกอย่าง เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับเขาแล้วจริงๆ

เธอไม่ใช่สาวน้อยสะอาดใสซื่อ ในใจของเขาอีกต่อไปแล้ว ให้ ความงดงามพวกนี้มันหยุดอยู่ที่อดีตเถอะ!

“อารี คุณบอกฉันก่อน คุณเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นแล้วใช่ ไหม?” ลินคอล์นมองเจนอารด้วยความเสียใจ “ใช่ผู้ชายที่มารับ คุณตอนกลางวันคนนั้นใช่ไหม?

เจนอารีอยากปฏิเสธแต่สุดท้ายก็พยักหน้า “ใช่”

การที่เธอพูดแบบนี้ไป เขาก็คงตัดใจแล้วใช่ไหม?

ลินคอล์นขมวดคิ้ว “แต่วันนี้คุณเจอกับเรื่องอันตรายเพราะเขา ทิ้งคุณไว้ตรงนั้นหรือเปล่า? คนที่ไม่สนใจความปลอดภัยของคุณ ตกลงคุณชอบอะไรของเขากันแน่?”

ผู้ชายที่ละมุนละไมคนนี้ ขนาดมาซักถามยังอ่อนโยนขนาดนี้ เจนอารีใจแข็งแล้วพูด “คุณไม่เห็นหรือไง เขาขับรถโรลส์รอย ช เขารวย!”

ลินคอล์นลูกตาดำหด ถึงแม้ภายนอกเขาดูดีเลิศยอดเยี่ยม แต่ กลับกันเขาไม่ใช่คนที่มีฐานะทางบ้าน ไม่มียังไม่มีอำนาจเป็นจุดอยที่เจ็บปวดที่สุดของเขา

คำพูดของเจนอารีราวกับมีดคมปักเข้าไปในแผลของ ลินคอล์น

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!” อยู่ๆลินคอล์นก็ส่งยิ้มให้ เจนอารีแล้วพูด “งั้นรบกวนแล้วนะ”

เมื่อพูดจบ ก็เดินออกไปโดยไม่หันหลังมามองเลย

มองไปที่แผ่นหลังของลินคอล์น เจนอารีเปิดปากพูดเบาๆ ขอโทษ คนที่ฉันไม่อยากทำร้ายมากที่สุดคือคุณแต่สุดท้ายฉันก็ ทำร้ายคุณ เมื่อก่อนฉันสามารถรักคุณได้โดยไม่สนใจอะไร แต่ ตอนนี้มันกลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ

เจนอารียกข้อมือข้างซ้ายขึ้นมา ตรงนั้นมีรอยแผลจางๆ เป็น รอยแผลที่เธอคิดจะฆ่าตัวตายแล้วกรีดลงไปตอนนั้น

ตอนนั้นทุกคนคิดว่ามีแต่ลินคอล์นทุ่มเทความเจ็บปวดเพื่อเธอ อย่างเดียว แต่หารู้ไหมว่าเธอก็ทุ่มเทไม่ต่างกัน?

ตอนนั้นชื่อเสียงเธอเสียหายหมด โดนบังคับให้พักการเรียน จากนั้นก็โดนแม่บังคับให้ย้ายโรงเรียนไปที่อื่น แต่แล้วเธอก็หนี ออกมาหลายครั้งเพราะจะตามหาลินคอล์น ยอมเอาการฆ่าตัว ตายมาแต่สุดท้ายเธอก็ไม่ตาย แต่แม่ของเธอกลับขึ้นไปชั้นบน สุดของโรงพยาบาลหลังจากที่เธอฟื้น

เธอยังจําคำพูดที่แม่เธอกระวนกระวายแล้วพูดกับเธอตอนนั้น “อารี แม่เลี้ยงหนูมา20ปี ลำบากมาตลอดแต่สุดท้ายหนูกลับทิ้งอนาคตทิ้งแม่เพื่อผู้ชายคนหนึ่ง หนูมันเลวเกินไปแล้ว แม่รู้ นิสัยหนูดีถ้านี้หนูฆ่าตัวตายไม่สำเร็จก็จะมีครั้งต่อไปอีก แม่เลี้ยง หนูมาและเป็นแม่ของหนูนะ หนูจะมาร้ายกว่าแม่ได้ยังไง? แม่จะ ตายให้หนูดูก่อนเลย คราวหลังแม่จะได้ไม่ต้องมาระแวงอีกว่าหนู จะฆ่าตัวตายเมื่อไหร่ หนูจำไว้เลยนะ หนูเป็นคนบังคับให้แม่ตัว เองตายเอง”

พูดจบ ก็กระโดดจากชั้น18ลงไป

“แม่ อย่า…….. เธอรีบพุ่งเข้าไปหาด้วยเจ็บปวดใจ แต่กลับจับ ได้เพียงอากาศ เธอเห็นแม่ตัวเองตกลงไปกับตา มันทำให้เธอ ช็อกจนดวงตาแทบจะระเบิด

สุดท้ายแม่เธอก็ไม่ตาย เพราะตกลงไปบนเบาะลมแทน เลย รอดชีวิตอย่างฉิวเฉียด

และจากนั้นมาเจนอารีก็ไม่กล้าพูดถึงลินคอล์นอีกเลย ขนาด แค่คิดก็ยังไม่กล้า

แม่ของเธอ แม่ที่ใจของเธอใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อให้บท เรียนกับเธอ ทําให้เธอตัดขาดความคิดถึงจากลินคอล์น โดยเด็ด ขาดไปเลย

ก็เลยตอนอาร์เธอร์มาขอแต่งงานกับเธอ เธอตอบตกลงทันที ด้วยความแค้นใจ

เธอรู้ว่าเธอแต่งงานกับอาร์เธอร์แล้วเธอจะไม่มีความสุข เพราะเธอไม่ได้รัก อาร์เธอร์ และอีกอย่างถึงปากอาร์เธอร์จะบอก ว่ารักเธอ แต่ในใจเขาคิดว่าโดยตลอดว่าเธอเคยนอนกับลินคอล์นแล้ว เลยรังเกียจที่เธอไม่สะอาด ยอมที่จะไปมีชู้กับนิว นที่ท้องลูกคนอื่นแต่หน้าบอกว่าบริสุทธิ์ แต่ก็ไม่เคยแตะต้อง เธอ

แต่เธอก็ไม่สนใจเพราะเดิมแรกเธอก็ไม่อยากได้ความสุขอยู่ แล้ว เธอแค่อยากให้บทลงโทษกับตัวเองและบทลงโทษกับแม่ ตัวเอง เธอแค่อยากให้แม่เธอเห็นว่าที่เธอไม่มีความสุขเป็น เพราะแม่ทั้งหมด

แต่ว่าพอตอนหย่ากันจริงๆ จนถึงตกงานไปด้วย เธอพบว่าตัว เองใจอ่อนและเธอก็กังวลกลัวแม่จะแบกรับไม่ไหว เธอเลยไม่ กล้าโทรไปหาแม่สักสาย บอกแม่แม้แต่คำเดียว

ถ้าตอนนี้เธอกลับไปคืนดีกับลินคอล์น เธอนึกภาพออกเลยว่า แม่เธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ แม่ต้องคิดว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะ ลินคอล์นอีก ไม่แน่อาจจะไปกระโดดตึกอีกรอบ

ประสบการณ์ที่ปวดร้าวแบบนั้น เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก รอบ

และต้องรู้ด้วยว่า ไม่ใช่ทุกครั้งที่กระโดดตึกแล้วจะโชคดี ที่ได้ ตกลงบนเบาะลมพอดี

ก็อย่างที่แม่พูด แม่เลี้ยงเธอมา ยังไงเธอก็ใจสู้แม่ไม่ได้

และอีกอย่างตอนนั้นแม่ของลินคอล์น โมโหจนเสียชีวิต ถ้าเธอ กลับไปคืนดีกับลินคอล์น คน ในตระกูลพูนเจริญคงมาฆ่าเธอตัว เป็นๆไปเลย และอีกอย่างพ่อของ ลินคอล์นก็อายุมากแล้วถ้าเกิด โมโหขึ้นมาแล้วเกิดอะไรขึ้น ต่อให้เธอตายไปกี่พันครั้งก็ชดใช้หมดแน่

ก็เลยปัจจัยที่ขัดขวางระหว่างเธอและลินคอล์น ไม่เพียง แค่วันสอง เจนอารีลากกระเป๋าออกมาจากบ้านของทิลด้า

แต่เช้า เธออยากมีส่วนไปเกี่ยวข้องพัวพันกับลินคอล์นอีกแล้ว แบบมันต่อทุก

อยู่ที่ นอนซึมเซาไปวันสามคืน จนถึงวันสี่เธอได้รับแจ้งจาก โรงเรียน : เธอ โดนไล่ออก

เกินกว่าคาดหมายแต่เป็นเป็นไปตามคาดหมาย

เจนอารีไม่เศร้าอะไรมากเพราะเธอยังทางเลือก

เธอจากมหาวิทยาลัยครุศาสตร์แต่เรียนเธอพรสวรรค์ด้านภาษาจนน่าทะลึ่ง ไม่ภาษาอะไรแค่ เธอถนัดภาษาตั้งแต่อายุยังน้อย

อันนี้สิ่งที่เจนภาษาได้

มาก ยิ่งอย่างเจนอารีถนัดตั้งภาษาและสามารถแปลได้ ทันที ยิ่งเป็นบุคคลที่ความสามารถขาดตลาดอีกด้วย แต่เจนอารีหวาดกลัว เพราะตอนนั้นแม่เธออยากให้เธอได้อาชีพครูเพื่อที่จะได้มีหน้ามีตา เลยต้องใช้เส้น เพื่อส่งใต้โต๊ะให้ ผู้หลักผู้ใหญ่จนเกือบจะใช้เงินออมที่ออมมาครึ่งชีวิตจนหมด

นึกสภาพออกถ้าแม่เธอรู้ว่าเธอตกงาน คงโมโหแย่เลย

ก็เลยต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ เธอเลยต้องรีบหางานใหม่ ถึงแม้งานแปลภาษาอาจจะไม่มีเกียรติสูงเท่างานครู แต่ว่าเงิน เดือนสูงกว่า อย่างน้อยก็ปลอบใจแม่เธอได้อยู่

เจนอารีไม่กล้าทำตัวเหลวไหล รีบจัดการโพสต์เรซูเม่ขึ้นไปบน เว็บไซต์ แค่แป๊บเดียวก็ได้รับข้อมูลรับสมัครงานเยอะแยะ จาก ประสบการณ์ที่เคยสัมภาษณ์งานมาเยอะแยะ สุดท้ายเจนอารี เลือกบริษัทแปลภาษาชื่อเสียงดังในประเทศ รีบปรับเปลี่ยน สถานะกลายเป็นนักแปลอย่างเป็นทางการ

วันนี้ แสงแดดสอดส่องสดใส

เจนอารีใส่แว่นกันแดด สวมใส่ชุดสูททำงานอย่างเป็นระเบียบ ยืนอยู่ตรงหน้าบริษัทชื่อเสียงดังระดับโลกบริษัท HE กรุ๊ป

เพราะเธอได้รับภารกิจงานแปล ไปเป็นล่ามส่วนตัวให้กับ ประธานบริษัท HE กรุ๊ป ระยะเวลาของโครงการ : เจ็ดวัน

ยืนมองดูตึกขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า เจนอารีค่อยๆยกยิ้มมุม ปาก เพราะนิวลินก็ทำงานที่นี่