บทที่ 08 ฉันอยากกอดคุณ

เจนอารีต้องคอยพึ่งแสงสว่างอันน้อยนิดจากดวงจันทร์ถึงจะ พอมองเห็นทางเดินได้ชัด ในวินาทีนี้เธอลืมความหวาดกลัวจาก ความมืด เพราะผู้ชายสองคนนั้นทำให้เธอรู้สึกน่ากลัวมากกว่า เธอวิ่งหนีเร็วมากและเร็วมากๆด้วย

เพราะเคยชินกับการออกกําลังกายวิ่งตอนเช้ามาหลายปี ตอน วิ่งมาจริงๆ เลยไม่มีใครรู้ความอดทนของเจนอารีไหวเลย

อย่างน้อยชายหนุ่มหัวทองสองคนนี้สู้ไม่ไหว

ห้านาที สิบนาที ยี่สิบนาที……..

เจนอารีวิ่งจนหายใจหอบหืด และยิ่งชายหนุ่มหัวทองสองคน นั้นยิ่งหายใจไม่ทันจนทำให้ก้าวเดินต่อไม่ไหว

“ผู้หญิงคนนี้………เก่งเกินไปละ……..

“ไม่ไหวแล้ว………ฉันไม่มีแรง……….ไม่ไหวแล้ว………

พอดีกับที่บนถนนมีแสงสอดส่องเข้ามา มีรถวิ่งผ่านมาพอดี ชายหนุ่มหัวทองสองคนนี้พอเห็นมีคนมาก็วัวสันหลังหวะ รีบ หันหลังและวิ่งกลับไป

รถหยุดตรงหน้าเจนอารี ประตูรถถูกเปิดออกมาก็มีร่างสูง ใหญ่คนหนึ่งออกมาจากในรถ ยืนย้อนแสงไฟ ดวงตาและหว่าง คิ้วราวกับภาพวาดราวกับเทวดาที่ถูกหลงลืมในมนุษย์ เจนอารีชะงักยืนมอง รู้สึกแสงสว่างบนโลกใบนี้เหลือเพียงเขาคนเดียว

“คุณครู……. เจนอารีร้องไห้ทันที ความหวาดกลัวและความ ” ตื่นตระหนกทั้งหมดในตอนนี้ ถูกระบายออกไปพร้อมกับเสียงที่ ร้องออกไป

เจนอารีรีบวิ่งเข้าไปหาลินคอล์น นั่นเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่ง

เดียวของเธอ ในชาตินี้

ในวินาทีนี้ เธออยากโอบกอดเขา!

แต่แล้ว…….

“อารีที่รัก!” ทันใดนั้น ประตูรถอีกฝั่งถูกเปิด มาทิลด้าออกมา จากรถ เธอรีบวิ่งมาหาเจนอารีด้วยความตื่นเต้นและสวมกอด เจนอารีทันที

เจนอารีได้สติขึ้นมาทันที

“อารีที่รัก คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ ไหม?” มาทิลด้ารีบกวาดมองเจนอารีด้วยความเป็นห่วง จากนั้น ก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มหัวทองสองคนนั้น “พวกเขาเป็นใคร เมื่อ กำลังวิ่งตามคุณอยู่หรือไง?”

“เป็น……… เจ.อารีก้มหน้าลงไม่กล้ามองมาทิลด้า เธอรู้สึก ” ละอายใจและรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองที่อยากเข้าไปกอด ลินคอล์นเมื่อกี้

“พวกขยะสังคม!” ลินคอล์นแค่ได้ยินนิดเดียว ก็รู้เลยว่าเมื่อกี้ เจนอารีเพิ่งผ่านอะไรมา นัยน์ตาเย็นชาของเขาเตรียมจะวิ่งตามสองคนนั้นไป

“ไม่ต้องไป” เจนอารีรีบห้ามไว้ “คุณไม่ต้องไป พวกเขามีกัน สองคน คุณสู้เขาไม่ไหวหรอก ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่ได้เป็นอะไร จริงๆ เมื่อกี้พวกเขาวิ่งตามฉันไม่ทัน พวกเรารีบขึ้นรถกันเถอะ!

เจนอารีรู้ดีว่าลินคอล์นไม่ถนัดเรื่องการต่อยตี ผู้ชายคนนี้ที่เคย เป็นครู อ่อนโยนราวกับหยกไม่เคยเห็นด้วยกับความรุนแรงมา ตลอด มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เกิดการทะเลาะวิวาทเพื่อเธอ อย่างเช่น ตอนกลางวันตอนอยู่โรงเรียน

มาทิลด้าก็รีบพูดต่อ “คอล์นแถวนี้มันเปลี่ยวเกินไป พวกเรา อย่าบุ่มบ่ามเลย ตีตัวออกห่างเป็นทางเลือกที่ดีกว่า รีบขึ้นรถกัน เถอะ”

พึ่งพูดจบก็ช่วยพยุงเจนอารีขึ้นรถ

ลินคอล์นมองดูวี่แววคนเลวสองคนนั้นที่ค่อยๆหายไปจาก สายตา ถ้าเขาวิ่งตามไปตอนนี้ที่จริงก็ตามไม่ทันและอีกอย่างเจน อารีดูเหมือนจะตกใจและกังวลใจหนักมาก เขาจะทำให้เธอยิ่ง กังวลตกใจเพิ่มอีกได้ยังไง? ก็เลยกลับตัวขึ้นรถ เลี้ยวรถกลับ เข้าไปในเมือง

“อารีที่รัก อยู่ดีๆคุณไปที่เปลี่ยวและไกลแบบนั้นได้ยังไง?” ใน รถเงียบ มาทิลด้าไถ่ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน มือของเธอ สวมกอดเจนอารีด้วยความปลอบใจ

เจนอารีตัวสั่นตลอด เธอส่ายหัวตอนนี้เธอไม่อยากพูดอะไร แค่อยู่พึ่งพิงอยู่ในอ้อมกอดของมาทิลด้าแบบนี้ ก็เป็นที่สุดท้ายที่ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

มาทิลด้าถอดหายใจเบาๆ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่ ด้วยทั้งคน!”

หยุดไปสักพักแล้วพูดต่อ “ยังไม่ได้แนะนำให้คุณเลย คนนี้เป็น ลินคอล์น ตอนกลางวันฉันไปทำงานไม่มีเวลาว่าง เลยให้เขาช่วย เอากระเป๋าและโทรศัพท์ไปคืนให้คุณ พวกคุณน่าจะรู้จักกันแล้ว ใช่ไหม? ทีแรกฉันจะขับรถมาหาคุณคนเดียว แต่ว่ามาถึงครึ่ง ทางรถเสีย ฉันเลยเรียกเขามาด้วยยังดีที่ยังไม่สายเกินไป ค่อย

เจนอารีรีบสวมกอดมาทิลด้าไว้แน่น “ยังดี โชคดีที่ฉันยังมี คุณ” เธอไม่หันไปมองลินคอล์นอีก

ลินคอล์นที่กำลังขับรถอยู่ หลังจากได้ยินที่มาทิลด้าแนะนำ เสร็จก็หันข้างมาแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ใช่ ฉันเป็นเพื่อนขอ งมาทิลด้า ยินดีที่ได้รู้จักคุณ”

เจนอารีชะงัก

“อะ……..อะไรนะ?” นี่เขากำลังแกล้งไม่รู้จักกับเธองั้นเหรอ?

“เพื่อนของทิลด้าก็ถือว่าเป็นเพื่อนของฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นในวัน นี้ฉันจะไม่ไปพูดกับคนนอกเด็ดขาด ที่จริงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ ถ้าพูดออกไปแล้วเดียวโดนคนอื่นเอาไปนินทาอยู่ดี” ลินคอล์น พูดด้วยสีหน้าปกติ

” เจนอารีหมดคำพูดจริงๆ
นี่เขากำลังแกล้งเป็นไม่รู้จักเธอจริงๆด้วย

ทำไมเหรอ? ไม่อยากให้มาทิลด้ารู้เรื่องอดีตระหว่างเธอและ เขา เพราะไม่อยากให้มันไปกระทบกับความสัมพันธ์เขาสองคน งั้นเหรอ?

เจนอารีรู้สึกแน่นหน้าอกจนเจ็บ ได้ เยี่ยมไปเลย ทีแรกเธอก็

อยากอวยพรพวกเขาสองคนอยู่แล้ว

งั้นก็ทําเป็น……..ไม่เคยรู้จักกันก็ได้

เจนอารีหลับตาลงไม่อยากพูดอะไรเพิ่มอีกแล้ว เธอขดตัวเอง อยู่ในอ้อมกอดของมาทิลด้า เงียบจนเหมือนหลับไปแล้ว

สุดท้ายเจนอารีโดนมาทิลด้าพากลับมาที่บ้าน

คืนนั้นเจนอารีไข้ขึ้นสูงจนถึง40องศา

สองวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายถึงจิตใจเธอจะทนไหว แต่ ร่างกายเธอรับไม่ไหวแล้ว ความเจ็บป่วยก็ราวกับปีศาจที่ถูกขัง ไว้เนิ่นนาน พอถูกปล่อยออกมา ก็พุ่งออกมาด้วยความร้ายแรง จนเหมือนจะเอาชีวิตเธอไปด้วย

ทั้งตัวเจนอารีไข้ขึ้นสูงจนมึนงง แต่เธอรู้สึกได้ว่ามาทิลด้าดูแล เคียงข้างเธอตลอด

ตอนกลางคืนเจนอารีเหงื่อออกท่วมตัว ทำให้ไข้ลดลงไปเยอะ เธอค่อยๆตื่นขึ้นมาแต่กลับรู้สึกเหมือนมีคนกำลังสัมผัสสองเท้า ของเธอ
เจนอารีลืมหนังตาขึ้นด้วยความลำบาก สายตาที่ใช้ขึ้นสูงจน

เบลอก็ค่อยๆเห็นได้ชัด จากนั้น………เธอก็มองเห็นลินคอล์นกำลัง ทายาให้เท้าของเธอสองข้าง เพราะว่าเดินติดต่อกันหลายชั่วโมงและข้างหลังก็มีวิ่งอีกเกือบ ครึ่งชั่วโมง ทําเอาขาขาวผิวเรียบเนียนของเจนอารี่เต็มไปด้วย

แผล ถูไถไปมาจนทำให้เกิดตุ่มน้ำ

การกระทําของลินคอล์นเบามือมาก เทยาลงเหนือปลายนิ้ว ละนิดทุกครั้งจากนั้นค่อยทาลงตุ่มน้ำบนขาของเจนอารี แล้วก็ คอยใช้ปากเป่าให้ตลอด ท่าทีระมัดระวังแบบนั้นราวกับกำลัง ดูแลสิ่งของล้ำค่าที่หายากบนโลกใบนี้

“คุณครู……..สีหน้าเจนอารีเปลี่ยนไปทันทีและรีบดึงขาตัวเอง กลับ “ทิลดาล่ะ?”

เห็นเจนอารีตกใจและรีบหลบตัวเอง สีหน้าก็ลินคอล์นมีความ เศร้าเผยออกมา “หล่อนมาดูแลคุณทั้งคืน พรุ่งนี้หล่อนต้องไป ทํางานอีก ฉันเลยให้หล่อนกลับไปนอนก่อน

เจนอารีได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดไปอีก “ฉันสบายดีแล้ว คุณไม่ ต้องอยู่ตรงนี้ต่อแล้ว คุณออกไปเถอะ

ลินคอล์นทําเหมือนไม่ได้ยิน เขาไปเปิดข้าวกล่องเก็บความ ร้อนที่วางอยู่บนหัวเตียงแล้วพูดด้วยความอ่อนโยน “ฉันรู้ว่าตอน กลางวันคุณไม่ได้กินอะไรเลย อันนี้เป็นโจ๊กที่ฉันทำเอง เป็นโจ๊ก ผักที่คุณชอบกินเลยนะ เดี๋ยวฉันป้อนคุณกินเอง มา เด็กดี อ้า ปาก” ระหว่างพูดก็ตักขึ้นหนึ่งช้อนส่งมาถึงข้างปากเจนอารี
“พอได้แล้ว” เจนอารี สีหน้าเย็นชาแล้วพูดต่อ “ ลินคอล์น คุณกำลังคิดอะไรของคุณ? คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? ฉันกับ ทิลด้าเป็นเพื่อนกัน แต่คุณกลับมาทำแบบนี้แล้วจะให้ฉัน ต้องอยู่ในสถานะอะไรกัน?