บทที่ 07 พบเรื่องอันตราย

“อะไรนะ?” เจนอารีเบิกตากว้าง “ชนคนตายต้องเข้าคุกนะ” คนนี้มันเป็นบ้าอะไรหรือเปล่าเนี่ย?

เบรย์เดน “แล้วทำไมคุณยังไม่เลี้ยวรถล่ะ?”

เจนอารี ..……. คนนี้ไม่ได้เป็นบ้า แต่ร้ายกาจเหลือเกิน อยากให้เธอเลี้ยวรถทำไมไม่พูดตรงๆ จำเป็นต้องพูดคำที่ ทําให้คนอื่นตกใจแบบนี้หรือไง?

และอีกอย่าง ถ้าไม่ใช่เขามาดึงดูดความสนใจเธอจากทาง ด้านหลังแบบนี้ จากฝีมือการขับรถที่ได้ใบขับขี่มาหลายปีของ เธอแค่เลี้ยวรถจะเลี้ยวไม่เป็นหรือไง? เจนอารขับอ้อมผ่านด้วย ความตกใจและความกลัว รถขับเร็วเกินไปทำให้เธอตื่นเต้นจน มือเหงื่อออก เพราะปกติเธอแทบจะไม่ค่อยขับรถเลย

“คุณมาขับรถเองได้ไหม พวกเราอย่าเอาชีวิตคนมาล้อเล่นกัน ได้ไหม?” เธอไม่อยากตาย ไม่อยากจริงๆ ถึงแม้ชีวิตเธอตอนนี้ จะตกต่ำสุด แต่ยังไม่ถึงขั้นที่อยากตาย

“ขอร้องฉันสิ!” เบรย์เดนเข้าใกล้ ความร้อนรนจากจมูกได้พ่น ไปที่หน้าเจนอารี

มาแบบนี้อีกแล้ว?
ขออะไรบ้าบอคอแตก!

ในใจเจนอารีทั้งอายทั้งโมโห แต่ก็สูบหายใจเข้าลึกๆละพูด อย่างจริงจัง “ฉันคิดว่าคุณกำลังเข้าใจผิดความสัมพันธ์ระหว่าง เราสองคน คืนนั้นอาจจะเกิดเรื่องที่ไม่มีกาลเทศะแบบนั้น จน ทำให้คุณเข้าใจผิดว่าฉันเป็นผู้หญิงเอาไปเรื่อย แต่ว่าฉันไม่ใช่ จริงๆ นั่นมันเป็นครั้ง…..สรุปก็คือฉันไม่อยากเล่นกันคุณ ถ้าคุณ อยากเล่นก็เชิญไปหาผู้หญิงคนอื่นนะ”

“ครั้งแรก” สองประโยคนี้เจนอารีพูดไม่ออกมา เพราะไม่มีคน เชื่อแน่นอน ถึงพูดออกไปก็มีแต่จะทำให้ตัวเองขายหน้าเสียเปล่า

“คุณขึ้นบนรถแล้ว ถือว่าเกมเริ่มแล้วล่ะ” เสียงของเบรย์เดนมี เสน่ห์แต่ก็อันตราย “มีที่ไหนกันที่คุณบอกไม่อยากเล่นแล้วจะ หยุดได้เลยน่ะ?”

เหยียบคันเร่งใต้เท้าจนถึงที่สุด……..

สุดท้าย เจนอารีไม่รู้ว่าตัวเองลงจากรถยังไง การชิงรถที่ สะเทือนใจแบบนี้เป็นประสบการณ์ที่เธอไม่เคยมีมาก่อน ความ กดดันทั้งร่างกายและจิตใจถึงขั้นสูงสุด ทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเซลล์ บนร่างกายเธอทุกส่วนเหมือนจะระเบิดออก

ความตื่นเต้นเกินไปและแรงสั่นสะเทือนทำให้เจนอารี ขาอ่อน หลังจากลงจากรถไปแล้ว แถมยังกระเพาะปั่นป่วนอีกด้วย

“อ้วก…… เจ.อารีนั่งอยู่ข้างทางมีอาการคลื่นไส้ไปพักใหญ่ เธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ และก็อ้วกอะไร ไม่ออก แต่อาการคลื่นไส้แบบนี้ทำให้คนรู้สึกไม่สบายมาก
เบรย์เดนกอดแขนไว้แล้วสิ่งที่ประตูรถ ทำหน้าเหมือนจะยิ้ม พลางมองไปที่เจนอารีเอาแต่คลื่นไส้ไม่หยุด “คิดว่าคุณจะเก่งแค่ ไหนเชียว ที่แท้ก็แค่นี้เองเหรอ?”

เจนอารีเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยความ โกรธแค้น “ใช่ ฉันก็ได้แค่นี้เองแหละ รบกวนคราวหลังคุณอย่า มาให้ฉันเจอหน้าอีก คุณมันกากเกินไป” รังแกผู้หญิงถือว่ามี ความสามารถอะไรล่ะ?

สีหน้าผู้ชายนั้นเคร่งขึ้นมาทันที

เบรย์เดนถ่อมตัวลงมาจับหน้าเจนอารี นัยน์ตาสีดำเหล่มอง สายตาคมกริบที่มีความรุกราน “รู้ไหม? ตอนนี้คุณทำให้ฉันรู้สึก สนใจจริงๆ ความหยิ่งในศักดิ์ศรีแบบนี้ฉันอยากค่อยๆทำร้ายมัน ขั้นตอนแบบนี้น่าจะสนุกดี”

มองดูสายตาคมกริบของผู้ชายคนนั้นที่ราวกับเจอเหยื่อ เจน อารีตัวสั่นขึ้นมา นี่แค่เมาคืนเดียว แต่เธอไปยั่วยผู้ชายอะไรมา เนี่ย?

มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอต้องรีบผลักตัวออกมา

เจนอารีสะบัดมือของผู้ชายออกแล้วหัวเราะ “คืนนั้นคุณถาม ฉันว่าอยากเกาะคุณกินหรือเปล่า ใช่ไหม? ตอนนี้ฉันแค่อยาก ถามคุณว่าคุณไม่กล้าเล่นด้วยใช่ไหม?”

ใบหน้าเบรย์เดนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เจนอารีพูดต่อ “วันนี้อยู่ๆคุณก็โผล่มาที่โรงเรียนที่ฉันทำงานอยู่ งั้นก็หมายความว่าไปสืบหาฉันมาใช่ไหม? คุณผู้ชายคนนี้ พวกเราแค่เคยเล่นด้วยกันครั้งเดียว แต่คุณกลับมายังตามติด ฉันแบบนี้ มันดูไร้ค่าเกินไป ขอร้องเถอะ ทุกคนก็โตๆกันแล้ว พบ เจอกันก็จากกันโดยดีได้ไหม?”

หน้าอกเบรย์เดนกระตุกรุนแรง

คำพูดของเจนอารีทั้งดูถูกทั้งหยิ่งยโส เริ่มแรกนี่เป็นประโยค ที่เขาชอบพูดเมื่อก่อน แต่ตอนนี้กลับให้ผู้หญิงคนนี้มาพูดแทน แต่ท่าทีกับน้ำเสียงเฉยชายิ่งกว่าอดีตของเขาอีก

“คุณรอเถอะ สักวันคุณต้องมาขอร้องฉัน” ยังไงเบรย์เดนก็เป็น คนเย่อหยิ่ง เจนอารีพูดขนาดนี้แล้วเขาก็คงไม่ไปยุ่งเหยิงตามติด อีก หันหลังขึ้นรถโดยไม่ลังเลและขับรถไปทันที

เจนอารีรีบถอดหายใจทันที

แต่แค่แป๊บเดียวเธอก็เครียดขึ้นมา เพราะเธอถูกทิ้งและตอนนี้ ข้างหน้าก็ไม่มีหมู่บ้านข้างหลังก็ไม่มีร้าน เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

ยังดีที่เธอเอากระเป๋าที่ลินคอล์นคืนมาให้ก่อนหน้านี้ไว้กับตัว รีบคว้าโทรศัพท์ออกมาแต่ไม่คาดคิดว่าแถวนี้มันบ้านนอกเป็น ไป ทำให้ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์

เจนอารีเลยต้องพึ่งความทรงจำแล้วเดินกลับทางเดิม แต่ไม่ คิดว่าเดินไปแล้วหลายชั่วโมงจนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มมืด บนถนน ยังไม่เห็นรถสักคนหรือแม้แต่คนเลย ในใจเจนอารียิ่งอยู่ยิ่งกลัว

แต่ยังดีที่โทรศัพท์ดังขึ้นมาตอนนี้พอดี
เจนอารีตกใจ มีสัญญาณแล้วเธอเลยรีบโทรศัพท์ขึ้นมา มาท ลด้าเป็นคนโทรมานี่เอง

“อารีที่รักคุณอยู่ไหนเนี่ย โทรไปก็ขึ้นว่าเบอร์โทรไม่มี สัญญาณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?

“ทิลด้าที่รัก.……….” พอได้ยินเสียงของมาทิลด้าที่เต็มไปด้วย ความกังวล ความรู้สึกน้อยใจและความกลัวที่สะสมมาเรื่อยๆ หลายชั่วโมงและในตอนนี้ก็ทนไม่ไหว ยังไม่ทันได้พูดขาดค่ เสียงสะอึก

“อารีที่รัก คุณเป็นอะไร คุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า คุณรีบ บอกฉันก่อนว่าคุณอยู่ตรงไหน?” เสียงในโทรศัพท์ของมาทิลด้า ดูออกว่ารีบร้อนมาก

“ฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ที่นี่ไม่มีคนเลยขนาดแสงไฟข้าง ถนนก็ไม่มี ฟ้าก็ไกลมืดแล้ว ฉันกลัว…….. เจ.อารีมีความลับอีก อย่างที่ทุกคนไม่รู้ นั่นก็คือเธอกลัวความมืดและกลัวมากด้วย

“อารีที่รักคุณไม่ต้องกลัวนะ คุณฟังที่ฉันพูดก่อน ส่งที่อยู่ของ คุณมาให้ฉันแล้วเปิดไฟฉายโทรศัพท์ไว้ ยืนรอฉันอยู่ที่เดิมนะ เดียวฉันรีบขับรถไปหาคุณ

“ได้…. เจ.อารีพยักหน้า ท้องฟ้ายิ่งอยู่ยิ่งมืด บริเวณรอบ ตัวก็ยิ่งอยู่ยิ่งทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก

หลังจากส่งที่อยู่ไปเสร็จ เจนอารีก็เปิดไฟฉายโทรศัพท์วางไว้ ข้างหน้าแล้วแขนสองข้างกอดเข่าตัวเองไว้ หดตัวอยู่ตรงมุ่งหญ้า ข้างทาง
แต่ว่ารอแล้วรออีก รอจนเปิดไฟฉายนานเกินทำให้แบตเตอรี่ โทรศัพท์ใกล้หมด รอบตัวเงียบไปหมดแต่มาทิลด้าก็ยังไม่มา

ลมกลางคืนหนาว เจนอารปิดตาแน่นแล้วกอดตัวเองแน่น ทั้ง ตัวสั่นไปหมด เธอทั้งหนาวทั้งกลัว

ในใจลึกๆเธอกลัวความมืดมนจะค่อยๆกลืนทุกเส้นประสาท เลือดทุกหยดของเธอ ความทรงจำไม่ดีของตอนเด็กฉุดขึ้นมา เรื่อยๆทําเอาสติเธอใกล้พัง

และพอดีกับที่มีแสงส่องไปที่ตัวเจนอารี ทางไม่ไกลมีรถคัน เล็กๆคนหนึ่งกำลังขับมา

ได้ยินเสียงรถ เจนอารียกหัวขึ้นมาแล้วใช้มือปิดตา ทันใดนั้น รู้สึกดีใจจนน้ำตาเกือบไหล

ในที่สุดมาทิลด้าก็มาสักที

แต่ไม่คิดว่ารถคันเล็กคันนี้ขับผ่านตัวเธอไป โดยที่ไม่ได้หยุด

เจนอารีมินงง

รถคันเล็กคันนั้นขับออกไปประมาณสิบกว่าเมตรอยู่ๆก็หยุด มี ชายหนุ่มหัวทองสองคนที่มีรอยสักด้วยสองคนออกมาจากในนั้น

เจนอารีถอยหลัง

“ว้าว สาวสวย ทำไมถึงอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ”

“จะขึ้นรถไหม เดียวพี่ไปส่ง

ชายหนุ่มหัวทองสองคนมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่บนหน้า แต่กำลังกวาดมองเจนอารี ตั้งแต่บนจนล่าง

เจนอารีหันหลังรีบวิ่งออกไป

เธอรู้ว่าตัวเองเจอคนร้ายถ้าไม่วิ่งหนีอีก ผลกระทบไม่คาดคิด

ชายหนุ่มหัวทองสองคนนี้ไม่คิดว่าเป็นอารีจะมีท่าทีเร็วขนาดนี้ พวกเขายังไม่ทันเข้าใกล้ คนก็วิ่งหนีไปไกลแล้ว ทั้งสองคนเห็น แบบนี้ก็รีบวิ่งตามไป