บทที่ 05 มาเถอะ ไปลงนรกด้วยกัน

เป็นลินคอล์นนั่นเอง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็มายืนอยู่ข้าง หลังเจนอารีแล้ว

เหมือนเมื่อวานเช่นเคย ผู้ชายคนนี้ตัวสูงและเสื้อเชิ้ตราวกับ หิมะ อยู่ใต้แสงอาทิตย์ดวงตาและริ้วราวกับภาพวาดประกาย ราวกับดวงดาว

ทั้งสองคนสบตากัน เจนอารหยุดชะงักทันที

และเช่นเดียวกัน อาร์เธอร์มีสีหน้าเปลี่ยนไปในทันทีตอนเห็น ลินคอล์น

ลินคอล์นสบตาเจนอารีแล้วยื่นกระเป๋าผู้หญิงที่มีลักษณะ งดงามที่ถืออยู่ในมือตลอดให้เจนอารี ก่อนจะยิ้มมุมปากราวกับ ดอกไม้บานสะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิอากาศที่อบอุ่น เสียงอ่อนโยน สั่นไหวไปในอากาศ “กระเป๋าที่คุณลืมไว้เมื่อวาน ฉันเอามา คืนให้คุณ”

เจนอารีสบตากับเขาสักพัก ก่อนจะยื่นมือไปรับไว้ พอจะอ้า ปากพูด กลับพบว่าตัวเองพูดไม่ออกมาสักคำ

และอาร์เธอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ นิ้วมือสิบนิ้วที่อยู่ใต้แขนเสื้อก หมัดแน่นจนลึกเข้าไปในเนื้อ ความโมโหก็พุ่งขึ้นมาระเบิด เต็มอก :กระเป๋าที่ลืมไว้เมื่อวาน? ทำไมถึงลืมกระเป๋าไว้? นอน ด้วยกัน เอาด้วยกันแล้ว ตอนออกมาถึงกับลืมเอากระเป๋าออกมาด้วยงั้นเหรอ?

บวกกับรอยจูบบนตัวของเจนอารีเมื่อวาน วินาที อาร์เธอร์ ราวกับยิ่งมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคาดคะเนไว้ “กินอาหารเช้าหรือยัง?” สายตาของลินคอล์นไม่ได้ละเลยไป

จากเจนอารีแม้แต่น้อย แค่คำทักทายก็เต็มไปด้วยความอ่อน

โยนและความเป็นห่วง เหมือนเมื่อหนึ่งปีก่อนเช่นเคย

“กินแล้ว” เจนอาร์ไม่กล้าตอบว่ายังไม่ได้กิน ถ้าหากเขาถือ โอกาสมาชวนเธอไปกินข้าวเช้าด้วย เธอต้องหาข้ออ้างอะไรเพื่อ ปฏิเสธเขา? เพราะเธอกำลังโกหกอยู่เธอเลยไม่กล้าตอบอย่าง มั่นใจจนทำให้เสียงเธอแผ่วเบาลง

แต่แล้ว เพียงแค่การพูดคุยถามตอบแบบง่ายๆ แต่พอเข้าไป ในหูของอาร์เธอร์กลับกลายเป็นอีกความรู้สึกหนึ่งไปเลย เขา รู้สึกรําคาญหูมากเพราะเจนอาร์ไม่เคยใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบ นี้พูดกับเขามาก่อนเลย

“คู่ชายหญิงสารเลว!” อาร์เธอร์อดความกระวนกระวายใจไม่ ไหวอีกแล้วอยู่ๆก็ตะโกนออกมา

ทันใดนั้น ผู้ปกครองและเด็กนักเรียนที่เดินไปมาอยู่รอบ บริเวณก็หยุดเดิน หันมามองพวกเขาทั้งสามคนพร้อมกัน

เจนอารเปลี่ยนสีหน้าทันทีและจ้องไปที่อาร์เธอร์ “คุณเป็นบ้า อะไรเนี่ย ที่นี่เป็นโรงเรียนนะ”

อาร์เธอร์ยิ้มประชดแล้วตั้งใจพูดเสียงดัง “ทำไม อายคนอื่นหรือไง? คุณยังมีหน้าไปมีชู้ แต่ไม่กล้ายอมรับหรือไง?”

ประโยคสุดท้ายเปรียบเสมือนก้อนหินหนึ่งก้อนที่ทำให้เกิด คลื่นใหญ่ ผู้ปกครองและนักเรียนที่อยู่รอบบริเวณทำหน้าตกใจ กันหมด ผู้ปกครองและนักเรียนคนอื่นที่เห็นตรงนี้วุ่นวายกันก็รีบ เข้ามามุงดูกัน เสียงพูดคุยนินทาก็ดังขึ้นมา

เจนอารีตะลึง อยู่ๆเธอก็รู้ว่าอาร์เธอร์กำลังจะทำอะไรอยู่ ผู้ชาย คนนี้มันเลวจนทำให้คนขนลุก

ะยะเวลาที่ฉัน “อาร์เธอร์ คุณอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นไปมั่วนะ ระยะเ แต่งงานกับคุณ ฉันไม่เคยทำอะไรที่ต้องรู้สึกผิดกับคุณมาก่อน ถ้าคุณยังมีจิตสำนึกพอก็อย่ามาวุ่นวายตรงนี้ ที่นี่คือที่ทำงานของ ฉัน รบกวนคุณออกไปจากตรงนี้” เจนอารีโมโหจนตัวสั่น

ถึงแม้วันก่อนเธอเมาจนไปมีวันไนท์สแตนด์กับคนอื่น แต่นั่น มันเกิดขึ้นหลังหย่ากันต่างหากและที่สำคัญเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับ ลินคอล์นเลยแม้แต่น้อย แต่อาร์เธอร์กลับดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง นี่เป็นเรื่องที่เจนอารีทนไม่ไหวมากที่สุด

อาร์เธอร์อิจฉาริษยาจนร้อนตาแล้วจะยอมหยุดเพียงแค่นี้ได้ ยังไง นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นแล้วจ้องไปที่ ลินคอล์น พูดเสียงดังลั่นจนทำให้คนรอบบริเวณได้ยินฟังชัด “ครู เจนอารีของฉัน ตอนนี้ของคุณก็อยู่ตรงนี้แล้วไง ทำไมไม่ ยอมรับล่ะ ถือว่าเป็นคนมีการศึกษาสินะ ถึงได้ปากแข็งแบบนี้ เป็นยังไง เป็นคนอื่นก็ทำตัวให้เหมือนลูกผู้ชายหน่อยสิคุณ อย่า เก่งแต่เรื่องบนเตียงอย่างเดียว……….โอ๊ย……..
ตั้งใจจะพูดค่าเลวร้ายพวกนี้แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ หน้าอาร์เธอ ร์ก็โดนต่อยเข้าไปเต็มๆจนทำให้มีเสียงน่าเวทนาร้องออกมา

“อย่าพูดดูถูกเธอ” ลินคอล์นผู้ชายที่อ่อนโยนราวกับหยก ใน วินาทีนี้ ตากแดงเดือดยังไม่ทันได้พูดก็ลงมือกระทำก่อน

“ลินคอล์น คุณกล้าต่อยฉันงั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? ฉันจะเอาคุณให้ตายไปเลย” อาร์เธอร์ลูบตรงบริเวณที่โดนต่อย จากนั้นก็พุ่งเข้าไปด้วยความโหดร้าย

เขาเปรียบเสมือนคนที่เล่นพนันแล้วแพ้จนบ้าคลั่ง ในความ สัมพันธ์ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายแพ้มาตลอด ต่อให้สุดท้ายเขาหลอก ใช้วิธีจนได้แต่งงานกับเจนอารีแต่กลับไม่เคยได้ตัวและได้ใจเธอ เลย นี่เลยเป็นเหตุผลที่เขาไปมีชู้ก่อน

อย่างน้อยผู้หญิงอย่างนิวลินก็ยอมให้ตัวและให้ใจกับเขา

แต่ว่าในใจลึกๆก็รู้สึกไม่ยอม และไม่ยอมมากๆ จนกระทั่งได้ เจอลินคอล์นอีกครั้งความรู้สึกไม่ยอมที่อัดอั้นในใจมานานก็ ระเบิดออกมา ไม่สนใจศักดิ์ศรีและบุคลิกตัวเองแล้ว เขาอยาก ลากเงินอารีและลินคอล์นลงนรกด้วยกัน

ผู้ชายสองคนต่อยตีกันหน้าโรงเรียนเพื่อผู้หญิงหนึ่งคน ทำให้ ทั้งโรงเรียนวุ่นวายไปหมด

ผู้ปกครองที่ล้อมรอบมาดูต่างก็พูดคุยนินทาเจนอารีครั้งแล้ว ครั้งเล่า บอกว่าเธอเป็นคุณครูแต่มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม อุตส่าห์เป็นครูแต่กลับเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี รอบตัวก็มีนักเรียนของ เจนอารีไม่น้อย สายตาแต่ละคนที่มองเจนอารีก็เริ่มเปลี่ยนไป
เหตุการณ์ในตอนนี้ เปรียบเสมือนคนเป็นร้อยเป็นพื้นที่รุม ต่อว่า ทุกคนต่าง หน้าตำหนิเพียงเท่านั้น

เจนอารียืนอยู่กับที่ ไม่สามารถอธิบายอะไรได้ ทั้งตัวเย็นเฉียบ ราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง

สุดท้ายการต่อยตีกันในครั้งนี้ของอาร์เธอร์ และลินคอล์น โดนยามโรงเรียนมาห้ามไว้และเชิญทั้งสองคนออกจากโรงเรียน อย่างไม่เกรงใจ

เจนอารีก็โดนเรียกเข้าไปในห้องผู้อำนวยการโรงเรียน โดน ว่าตำหนิไปสักพักใหญ่ก็โดนพิจารณาหยุดงานอย่างไม่มีข้อแม้

เพราะมันเป็นเรื่องการทะเลาะวิวาทที่ไม่เหมาะสม ผู้ปกครอง และเด็กนักเรียนต่างก็อยู่ในเหตุการณ์หมด มันไม่ได้เกี่ยวข้อง แค่ชื่อเสียงของเจนอารีเพียงคนเดียว แต่มันพัวพันไปถึงชื่อเสียง ของทั้ง โรงเรียนด้วย

ดังนั้น ตอนเดินออกมาจากโรงเรียน เจนอารีก็รู้ทันทีเลยว่าไม่ ว่าเธอจะผิดหรือไม่ โรงเรียนก็ไม่มีทางให้เธอกลับไปอีกแน่นอน

ข้างนอก แสงแดดสอดส่องแต่เจนอารีกลับไม่รู้สึกถึงความ อบอุ่นเลย หลังจากที่หย่ากันเสร็จ ตอนนี้เธอยังมาตกงานอีก ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

“อารี!” ในขณะที่เจนอารีเดินไปเรื่อยๆ ด้วยความฟุ้งซ่าน ด้าน หลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

เจนอารีตัวสั่น แค่ฟังเสียงก็จําคนได้ เสียงอันนี้เคยจําลึกซึ้งเข้าไปจนถึงไขกระดูกเธอ และแน่นอนเธอรู้ว่าคนนี้เป็นใคร จึง ค่อยๆหันหลังกลับมา ก็เห็นว่าลินคอล์นยืนอยู่หลังเธอ

ที่แท้เขายังไม่ได้ไปไหน

“ขอโทษจริงๆ ที่ฉันทำให้คุณต้องตกงาน” ลินคอล์นมองเจน อารีอย่าลึกซึ้ง หน้าผาก ตาและปากต่างเป็นแผลหมด

อาร์เธอร์นี่โหดร้ายจริงๆ

เจนอารีเห็นแล้วเจ็บใจ ขอบตาเริ่มแดง “คุณครู ฉันเหมือน เดินทางรอยของครูเลย คราวหลังฉัน………จะไม่เป็นครูอีก แล้ว”

คำว่าครู ทําเอาลินคอล์นม่านตาหดลง ก่อนจะยิ้มแห้งด้วย ความขมขื่น “ที่จริงไม่ได้เป็นครูมันก็ดีนะ อย่างน้อยปีนี้หนึ่งปี ฉัน ก็เป็นอิสระ และตอนนี้คุณเองก็อิสระแล้ว

เจนอารียิ่งยิ้มด้วยความขมขื่น อิสระเหรอ แค่ยังมีชีวิตอยู่ มัน ก็ไม่มีทางมีอิสระได้จริงๆหรอก “ตอนนั้นก็เพราะฉัน คุณเลยเป็น คุณครูไม่ได้ ตอนนี้ถือว่าพวกเราหายกันนะ”

วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะลินคอล์นปรากฏออกมา อาร์เธอร์ก็คงไม่ ทำให้เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ แต่จะให้เจนอารีโทษลินคอล์น เธอก็ คงทําไม่ได้แน่นอน

“ตอนนั้น…….” ได้ยินเจนอารีพูดถึงตอนนั้น อยู่ๆลินคอล์น จับมือเจนอารี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทั้งอบอุ่นและอาลัยรัก “อารีที่ จริงพวกเรายังกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้นได้นะ ฉันรู้ว่าคุณหย่าแล้ว พวกเราคืนดีกันเถอะ”