บทที่ 04 ขอร้องคุณ

“กำลังรอฉันอยู่เหรอ?” เจนอารีที่ดื่มจนปวดหัว อยู่ๆบนหัว เธอก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา เสียงที่มีเสน่ห์ น่าฟังจนทำให้ คนหลงใหลอย่างโงหัวไม่ขึ้น

“รอคุณงั้นเหรอ?” เจนอารีหันไปมองผู้ชายที่มีใบหน้าสง่างาม เกินความจําเป็นด้วยความเมา “คุณเป็นใคร?”

สีหน้าราวกับภูเขาหิมะของเบรย์เดน ก็ทำให้บรรยากาศล้อม รอบไปด้วยความเยือกเย็นขึ้นมาทันที เขาก้มตัวลงไปเข้าใกล้ ของเจนอารีแล้วพูด “หญิงสาว นี่คุณแสร้งเพื่อจับผู้ชายได้เก่งดี นะ แต่สำหรับฉัน ผู้หญิงแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรังเกียจเข้าไปใหญ่

เจนอารียิ้มด้วยความเมาและมืออีกข้างก็ไปคล้องคอผู้ชาย ก่อนจะเปิดปากขยับเล็กน้อยบวกกับสัมผัสที่ร้อนรนและกลิ่น หอมของไวน์แดงพ่นไปที่หูผู้ชาย พลางขยิบตาพลางพูดขึ้น “ชาย หนุ่ม อ่านคำนี้ตามฉันนะ : ไป-ไกล ไกล

เบรย์เดนยิ้มมุมปาก นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเยือกเย็น คนที่ กล้าพูดอย่างนี้กับเขา ถือว่าเป็นอารีเป็นคนแรกเลยล่ะ

แต่หลังจากที่เจนอารีพูดคำว่าไปไกลๆเสร็จ ก็หลับตาลง ก่อน จะตัวอ่อนล้มลงไปในอ้อมกอดของผู้ชาย เธอเมามากแล้ว

วันต่อมาตอนเช้า แสงแดดสอดส่องเข้ามาบนเตียง ต่อให้ดื่มเหล้าจนเมาจนปวดหัวแต่เจนอารีก็ตื่นตามเคยชินตามอัตโนมัติ

ลืมตาขึ้น มีใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ใกล้เธอ เจนอารีตกใจแล้ว รีบถอยหลังแต่ลืมไปว่าเธอนอนอยู่ขอบเตียงอยู่แล้ว พอถอยก้าว เดียวก็ตกเตียงพอดี

“อ่า!” ทั้งตัวกระแทกลงบนพื้น ทำให้เจนอารีกรีดร้องออกมา

ผู้ชายบนเตียงโดนปลุกตื่นทันที ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาสีดำที่เย็นชา

“เมื่อคืนคุณ……… เจ.อารีรีบมามองเสื้อผ้าบนตัว ค่อยยังดีที่ เสื้อผ้าอยู่ครบและร่างกายก็ไม่มีจุดไหนที่เจ็บ

“วางใจได้เลย ฉันไม่ชอบเอาคนที่สภาพเหมือนศพ” เบรย์เดน ลุกขึ้นมาแล้วเดินข้ามเจนอาร์ไป เตรียมไปเข้าห้องน้ำ

เจนอารีเกือบสำลักเองจนตาย นี่ผู้ชายคนนี้กำลังด่าเธออ้อมๆ

ว่าเมื่อคืนเธอเมาจนเหมือนคนตายงั้นหรือ?

เมื่อมองดูผู้ชายที่เดินข้ามตัวเธอไป เจนอารีก็โมโห พลางรีบ คว้าข้อเท้าของผู้ชายเอาไว้ แล้วใช้แรงดี ก่อนจะตะโกนไปด้วย ความโมโห “คุณเคยโดนสั่งสอนบ้างไหม………………

ยังไม่ทันพูดจบก็ตะโกนร้องเอามาด้วยความเจ็บปวด เพ ราะเบรย์เดนโดนเธอดึงและไม่ทันตั้งตัวเลยล้มลงไปทับบนตัว เธอเลยทีเดียว ร่างใหญ่ที่แข็งแกร่งทับเธอลงบนพื้นเต็มๆ จน เกือบจะเอาชีวิตเธอไปด้วยแล้ว

“ดูเหมือนว่าเมื่อคืนฉันไม่ได้แตะต้องตัวคุณ ทำให้คุณไม่พอใจ” เบรย์เดนไม่ได้ลุกขึ้นมาทัน แต่กลับดันมืออีกข้างไว้ข้างหู เจนอารีและมืออีกข้างจับคางเจนอารี ริมฝีปากที่เซ็กซี่นั้นเกือบจะ แตะโดนไปเล็กน้อย มันห่างกันเพียงเล็กน้อย ทันใดนั้นมันก็ ทำให้บรรยากาศในห้องดูคลุมเครือขึ้นมา

เจนอารีไม่กล้าขยับ ..………พวกเราลุกขึ้นมาคุยกันดีๆก่อนได้ ไหม?”

“เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? เมื่อกว่าฉันว่าอะไรนะ? ไม่เคย โดนสั่งสอนมาก่อน ใช่ไหม?” เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่มีท่าที ที่จะลุกขึ้น

เจนอารีโดนเขาทับจนเกือบหายใจไม่ออก ” …..คุณฟังผิดไป

แล้ว”

เบรย์เดน “นี่คุณกำลังดูถูกไอคิวของฉันงั้นหรือ?”

เจ.อารี………แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง?

เบรย์เดน:”ขอร้องฉันสิ

เจนอารี: “ขอร้องคุณแล้วนะ”

เบรย์เดน “ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าในใจ คุณลึกๆก็อยากให้ฉันทับคุณแบบนี้ต่อสินะ”

เจนอารี:”ฉันมีหนึ่งประโยค……..

เบรย์เดน:“ไม่ต้องพูด”

เจนอารีหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง อยู่ๆเธอก็ยื่นมือไปคว้าคอของผู้ชายคนนั้นกดลงมา ก่อนจะจูบปากผู้ชายคนนั้น แรงๆ

ทันใดที่ริมฝีปากทั้งสองแตะโดนกัน ความรู้สึกของการหลั่งอะ ดรีนาลีนก็เร่งขึ้นอย่างกะทันหัน ทําเอาเบรย์เดนซะงัก นี่เขากำลัง โดนขโมยจูบงั้นเหรอ? มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่กล้าขโมยจูบ เบรย์เดนอย่างเขาด้วยเหรอ?

เจนอารีรอจังหวะที่เขาเหม่อลอยก่อนจะกัดลงไปเต็มแรง ทันใดนั้นก็มีกลิ่นเลือดเต็มปากของทั้งสองคน รวมไปถึงริม ฝีปากและฟัน

เบรย์เดนเจ็บจนม่านตาหดลง จากนั้นก็รีบผลักเจนอารีออก อัตโนมัติ ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นมานั่ง

เจนอารีไม่กล้าลีลา เลยลุกขึ้นมาก็วิ่งหนีทันที เพียงแค่พริบตา

ก็หายออกไปจากสายตาของเบรย์เดน

“คุณคิดว่าคุณจะหนีออกไปได้งั้นเหรอ?” เบรย์เดนค่อยๆเลีย มุมปากตัวเองช้าๆ นัยน์ตาคมกริบหม่นมัว ราวกับหมาป่าเดียว ดายที่กำลังจ้องมองเหยื่ออยู่

หลังจากหนีออกมาจากเบรย์เดนเสร็จ เจนอารีก็รีบกลับไปที่ หอของโรงเรียน และรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

เธอลาไปแค่สองวันเพื่อไปจัดการเรื่องหย่า ตอนนี้ผ่านไปสอง วันแล้วเพราะฉะนั้นเธอต้องรีบไปเข้าเรียน อย่าเข้าใจผิดนะ เป็นเธอต่างหากที่ต้องเข้าเรียนเพื่อสอนเด็ก เพราะเป็นอารีเป็นครู ภาษาอังกฤษ

เพิ่งจะถึงห้องทำงาน ก็มีเพื่อนร่วมงานมาบอกว่าที่ป้อมยามมี คนโทรมา บอกว่าจะหาเธอ และมาส่งกระเป๋าและโทรศัพท์ คืนให้เธอ ให้เธอไปเอาเอง

เจนอารีคิดว่าคนนั้นต้องเป็นมาทิลด้าแน่ๆ เพราะเมื่อวานรีบ ออกมา กระเป๋าเดินทางและของทั้งหมดวางไว้ที่บ้านมาทิลด้า หมด แต่ตอนที่เจนอารีเดินไปถึงตรงป้อมยามกลับเห็นแผ่นหลัง ร่างสูงที่เธอจำได้อย่างลึกซึ้ง

นั่นก็คือลินคอล์น!

เจนอารีหยุดเดินทันที ก่อนจะหันหลังหลบไปที่เสาวงกลม พลางรู้สึกหายใจแทบไม่ทันขึ้นมาทันที

และในขณะเดียวกันตอนนี้เป็นช่วงที่เด็กเข้าโรงเรียนกันอย่าง คึกคัก ประตูโรงเรียนก็เปิดกว้าง มีผู้ปกครองมากมายขับรถเข้า มาส่งเด็ก ในโรงเรียน

“ครูเจนอารี สวัสดีค่ะ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงสดใสดึงสติของเจน อารีกลับมา

เจนอารีหันไปมองก็เจอเด็กในห้องของเธอ เป็นเด็กผู้หญิงที่ น่ารักคนหนึ่งชื่อว่า โคลอี้และเธอยังมีอีกฐานะหนึ่งนั่นก็คือ น้อง สาวของนิวลิน

เมื่อก่อนมักจะเป็นนิวลินที่ส่งเธอมาเรียน แต่ตอนนี้นิวลินท้องอยู่ ก็เลยยกหน้าที่ให้อาร์เธอร์แทน และตอนนี้อาร์เธอร์ก็กำลัง ยืนอยู่ข้างๆ โคลอี้

อาร์เธอร์ไม่คิดว่าจะเจอเจนอารีที่หน้าโรงเรียน ทั้งสองสบตา

กันแล้วชะงักไป จากนั้นอาร์เธอร์ก็เดินเข้าไปใกล้ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

ก่อนจะพูด “ทำไมไม่รับสายฉัน?”

ทั้งๆที่หย่ากันแล้ว แต่ยังมาไถ่ถามด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ อย่างนั้นอีก เจนอารือดหัวเราะไม่ไหว เลยพูดอย่างเฉยชาออก ไป”ทำไมฉันต้องรับด้วย?” อย่าพูดถึงเมื่อวานโทรศัพท์ไม่อยู่ ติดตัวเลย ต่อให้อยู่กับตัวเธอก็ไม่รับสายหรอก

อาร์เธอร์หายใจไม่คล่อง นึกถึงเมื่อสองวันก่อนตอนที่พวกเธอ สองคนไปทําใบหย่า เจนอารีก็ทำหน้าตาเฉยชาเหมือนตอนนี้ อยู่ๆก็มีความโมโหขึ้นมาเต็มอก เขาเข้าใกล้เธอและมีท่าที่ดุร้าย แล้วพูด “รู้ไหม นี่ไงเป็นเหตุผลที่ฉันจะหย่ากับคุณ คุณมักจะ ทำท่าทีเฉยชาตลอด บางครั้งทำให้คนรู้สึกหมดอารมณ์จริงๆ โดยเฉพาะตอนเช้า

ถ้าเป็นไปได้เจนอารีอยากยกมือขึ้นไปตบหน้าเขา แต่นี่อยู่ที่ โรงเรียน เจนอารีเลยตอบ “อาร์เธอร์ อย่าให้ฉันเสียดายที่ต้อง มาแต่งงานกับคุณในหนึ่งปีนี้เลย ที่ฉันเคยบอกไว้เมื่อวานด้วย นะ คราวหลังหลีกฉันไปไกลๆเพราะพวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง กันแล้ว”

พูดจบ เจนอารีก็เตรียมหันหลังเดินกลับไปในห้อง แต่เกือบชนโดนอ้อมกอดของใครสักคน