ตอนที่ 4

ตอนนี้ฉันกําลังลงลิฟต์ของอาคารเรียนกับยัยแอมแปร์ หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้ ด้วยใจเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ นั่นเป็นเพราะว่า..เมื่อคืนพี่ซันโทรมาหาฉันน่ะสิ!

แต่ว่าเขาไม่ได้โทรมาจีบหรือชวนคุยหรอกนะ..พี่ซันโทร มา เพื่อที่จะคืนเสื้อให้ฉัน รวมถึงจะขอเสื้อของพี่ซันคืน ด้วยต่างหากล่ะ….ตอนแรกฉันก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมันก็นานอยู่หลายวันเลยทีเดียว.. ซึ่งเขาก็ไม่โทรหาและฉันก็ไม่กล้าโทรไป เลยว่าจะปล่อย เรื่องนี้ให้เงียบๆไป..แต่ว่าเมื่อวานเขาก็โทรมาจนได้

และเขาก็นัดที่หน้าตึกเรียนวันนี้หลังเลิกเรียน ซึ่งมันก็ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เอง… ที่จริงมันก็คงจะไม่มีปัญหา อะไร พี่ซันคืนเสื้อฉัน ฉันคืนเสื้อพี่ซัน..แล้วเราก็แยกย้าย กันไป แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่.. ฉัน..ดันลืมเสื้อพี่ซันไว้ที่ บ้านน่ะสิ!

ก็เมื่อเช้า น้าพงษ์คนขับรถ อยู่ๆก็บอกฉันกะทันหันว่า คุณ พ่อจัดการเรื่องคอนโดฉันเรียบร้อยแล้ว ให้วันนี้ย้ายไปอยู่ได้เลย ฉันก็เลยรีบเก็บของอย่างลวกๆ เอาของที่ จำเป็นมาก่อน ก็อย่างว่านะ ของฉันมันเยอะแยะไปหมด แค่กระเป๋าฉันก็ปาไป 6 กระเป๋าเดินทางแล้ว ทำให้ฉันลืม เสื้อพี่ซันไว้ที่บ้าน พอนึกได้อย่างนั้น ฉันก็เลยโทรไปขอ เลื่อนนัด แต่พี่ซันกลับบอกว่า

ไว้คืนวันหลังก็ได้ ส่วนวันนี้พี่เขาขอเอาเสื้อฉันมาคืนก่อน

ซึ่งมันแปลว่า ไม่ว่ายังไง วันนี้ฉันก็จะได้เจอพี่ซันอีกครั้ง แน่ๆ.. ได้เจอพี่ซันตัวเป็นๆ คนที่ทำให้ฉันเก็บเอาไปคิด บ่อยครั้งในตลอดหลายวันที่ผ่านมา.. ฉันเองก็แปลกใจนะ ทั้งๆที่ก็เจอกันแค่ครั้งเดียวเอง ไม่รู้ทำไม..ฉันเป็นได้ขนาด นี้ และก็ไม่รู้ว่าการเจอกันครั้งนี้ แม้ว่าจะแค่การคืนเสื้อ ฉัน จะเป็นยังไงบ้าง

แต่ที่แน่ๆ…ฉันจะทำยังไงดีกับหัวใจตัวเองที่มันตื่นเต้นไม่ หยุดในตอนนี้ดีนะ..เห้ออ

และมันก็คงทำได้ดี ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับพี่ซัน 2 ต่อ 2. เพราะฉะนั้นฉันเลยขอร้องให้แอมแปร์อยู่เป็นเพื่อนด้วยกัน แต่ว่าเพื่อนตัวดีของฉันก็ลังเลเหมือนจะไม่อยู่ด้วยกัน
แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังรบเร้าให้แอมแปร์อยู่เป็นเพื่อน กับฉันอยู่นั้น ก็มีเสียงทุ้มลอยเขามา..และฉันก็รู้ได้ทันทีว่า เสียงของใคร..

“สวัสดีครับ”

“พะ พี่ซัน มาแล้วเหรอคะ”

ไม่อยู่ก็ต้องอยู่แล้วล่ะ..แอมแปร์..

“ครับ อะนี่พี่เอามาคืน ขอบคุณมากนะครับ

ไม่เจอกันหลายวัน..พี่ซันก็ยังหล่อเหมือนเดิมสินะ..แถม ยังสภาพและน่ารักเหมือนเดิม..และรอยยิ้มจากอีกฝั่งก็ ทําให้ฉันลดความประหม่าลงไปในระดับหนึ่งเลยล่ะ ฉันก็ เลยส่งยิ้มคืนไป พร้อมกับเอื้อมมือไปรับถุงกระดาษตรง หน้า ก่อนที่จะแนะนำเพื่อนข้างๆให้รู้จัก…เพื่อไม่ให้เสีย มารยาท

“ไม่เป็นไรค่ะ เอิงมากกว่า ที่ต้องขอบคุณ .. เอ้อ พี่ซันคะ นี่เพื่อนเอิง ชื่อแอม ที่เอิงเคยบอกว่าสนิทไงคะ”

“สวัสดีครับ น้องแอม”
หลังจากนั้น..พี่ชันก็พูดอะไรออกมามากมายกับยัย แอมแปร์ ที่ทำให้ฉันได้รู้เพิ่มมาอีกเรื่อง ว่าจริงๆแล้ว แอมแปร์เคยเจอกับพี่ชันมาก่อนแล้ว

เรื่องมันเกิดในคืนที่ฉันจับแฟนเก่าได้ว่านอกใจนั่นล่ะ ตอนนั้นฉันเสียใจอยากกินเหล้าเลยนัดแอมแปรไปผับ Demon แต่วันนั้นมันเป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดๆไง ฉันก็เลยเอาแต่ร้องไห้จนสุดท้ายก็ผล็อยหลับไปตอนไหน ไม่รู้ ทำให้แอมแปร์ต้องรอที่นั่นคนเดียว พี่ซันก็เลยเข้าไป คุยกับแอมเพื่อไม่ให้เป็นอันตรายกับผู้ชายแถวๆนั้น

แบบนี้แสดงว่า..เขานิสัยดีจริงๆสินะ เพราะเขาไม่ได้ ปฏิบัติดีแค่เฉพาะกับฉัน เขายังทำแบบนี้กับเพื่อนฉันด้วย…

ข่าวที่บอกว่า กลุ่มนี้ร้ายกาจ…..บางทีอาจจะเป็นแค่ข่าวลือ ก็ได้แห่ะ.. อืม..ฉันหมายถึงพี่ซันนะ ส่วนคนอื่นๆ ฉันก็ไม่ แน่ใจ..

หลังจากที่เราคุยกันไม่นาน อยู่ๆพี่ซันก็เอ่ยคำพูดอย่างไม่ ถือตัว.. ทั้งๆที่ปกติแล้วพี่ซันไม่น่าจะมายุ่งกับคนธรรมดาๆ อย่างฉันและแอมแปร์ด้วยซ้ำ..
“แล้วน้องๆกินข้าวกันยังครับ

“กำลังจะไปกินเลยค่ะ งั้นพี่ซันไปกินด้วยกันนะคะ แอม เลี้ยงเอง ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ทำตัวไม่ดีใส่พี่ซันคราว ก่อน”

“ยินดีครับ”

และในที่สุด ฉันก็เลือกมากินร้านอาหารในโรงอาหารของ คณะ ตอนแรกฉันก็แอบคิดนะว่าเขาจะไม่ยอมรับ หรือ อยากไปกินร้านอาหารหรูๆมากกว่าหรือเปล่า..แต่เปล่าเลย พี่ซันกลับยิ้มแย้ม..แถมยังเดินนำทางไปเหมือนรู้เส้นทาง อีกด้วย..

เป็นเจ้าชายที่ติดดินจริงๆ ดีงาม..

และไม่ใช่แค่ติดดินอย่างเดียว..ยังดูแล และเป็นสุภาพ บุรุษเอามากๆ…ไอตอนแรกที่ยัยแอมแปร์เอ่ยปากไปว่าจะ เลี้ยง..สุดท้ายมันก็ไม่ได้เลี้ยงหรอก เพราะทันทีที่เราสาม คนรับชามก๋วยเตี๋ยวที่สั่งร้านเดียวกัน พี่ซันก็ชิงจ่ายเงิน ตัดหน้าแอมแปร์ทันที.. พร้อมกับเอ่ยปากพูดเล่นอย่างไม่ ถือตัว
“น้องแอมจะเลี้ยงทั้งที..เลี้ยงแค่ชามเจ็ดสิบบาทได้ไง..ไว้ ครั้งหน้าแล้วกันนะครับ..

“โหหห หมดกันแผนที่จะเลี้ยงอาหารถูกๆ

“ฮ่าๆ ปะๆไปหาที่นั่งกันดีกว่า”

ฉันก็ได้แต่ฟังแล้วหัวเราะกับแอมแปร์ มันยังงี้ล่ะ ขี้งก ตลอด!

“ว่าแต่ พวกเราเรียนเอกอะไรกันเหรอครับ”

“ฝรั่งเศสค่ะ”

“พี่อยากฝึกภาษาฝรั่งเศสพอดีเลย”

ฉันเคยได้ยินว่าพี่เขาเคยไปเรียนฝรั่งเศษตอนมัธยมต้น ไม่ใช่เหรอ สงสัยจะจำมาผิด

“ถ้าเรื่องสอน ต้องยกให้แอมเลยค่ะ มันสอนพิเศษภาษา ฝรั่งเศสอยู่”
ฉันพูดออกมา เพราะยัยแอมมันสอบพิเศษวิชานี้อยู่ด้วย พอดี นอกจากนี้มันก็มีรับสอนหมด ไม่ว่าจะ อังกฤษ หรือ ภาษาไทย..

“จริงเหรอครับ งั้นน้องแอมสอนพี่หน่อยสิ”

“สําหรับพี่ซัน ต้องคิดค่าสอนแพงๆ ฮ่าๆ

“เท่าไรว่ามาเลย พี่ทุ่มไม่อั้น

“นาทีละพันดีมั้ย สอนสัก 50 ชม หกสิบคูณห้าสอบคูณ หนึ่งพัน อืม… เท่าไรนะ

“สามล้านบาท! นี่รับสอนพิเศษหรือจะรีดไถเงินพี่กันแน่ ครับ” พี่ซันเอ่ยขึ้นมาก่อนจะทำหน้ายอมแพ้ในความซึ้งก ของยัยแอม แต่ก็แอบยิ้มมุมปากเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู

หล่ออออะะ!

“ฮ่าๆๆ”
“งั้นเปลี่ยนคนสอนดีกว่า น้องเอิงละครับ คิดราคาสอนพี่ เท่าไร” อยู่ๆ พี่ซันก็หันมาถามฉันซะงั้น เอาไงดีล่ะ คิดยัง ไงดี สอนฟรีแต่เอาตัวพี่มาแลกดีมั้ย

“อืม… งั้นนาทีละ 999 บาท ตัดราคาคู่แข่งตั้ง 1 บาทเลย นะ”

“พี่ว่า พี่พูดภาษาไทยก็สื่อสารได้ ไม่ต้องเรียนฝรั่งเศส ได้เนอะ” พี่ซันพูดยิ้มๆอย่างอารมณ์ดี ตามประสาคนขี้เล่น แต่มันช่างมีเสน่ห์เหลือล้น เพราะดูได้จากสาวๆโต๊ะอื่นที่นั่ง ในบริเวณโรงอาหารนี้ ต่างมองและพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กันเป็นแถวๆ

บางรายก็กรี๊ดกร๊าด ถึงขั้นก็ต้องวางซ้อนซ้อมในมือแล้ว หยิบกล้องถ่ายรูปออกมาถ่ายกันเลยทีเดียว

ก็ไม่แปลก เพราะเขายิ้มที โลกละลายอะ บอกเลย ขนาดฉันเองมองหน้าพี่ซันแล้วยังเคลิ้มเลย ผู้ชายอะไร ดูดี ไปหมดจริงๆ

“แล้วพี่ซันเรียนบริหารเป็นไงบ้าง” อยู่ๆแอมแปร์ถามขึ้น มา นั่นเป็นเพราะว่ามันอยากเรียนบริหารมากกว่า แต่ว่ามัน ดันได้ทุนคณะอักษรศาสตร์แทน
“สนใจเรียนกับพี่มั้ย พี่สอนฟรีเลย ไม่คิดตัง เพราะพี่ หล่อ ใจดี และฉลาดมาก

“พี่ซันกับยัยแอม นิสัยเหมือนกันเลย หลงตัวเองทั้งคู่

ฉันได้ยินพี่ซันพูดแบบนั้นแล้วนึกถึงยัยแอมเพื่อนฉัน ชอบ ชมตัวเองกันทั้งคู่เลย

“เค้าเรียกว่า รู้จุดเด่นของตัวเองต่างหาก ใช่มั้ยพี่ซัน

“ใช่ครับ”

“เข้ากันดีจังเลยนะยะ

ผู้ชายแสนดีอย่างพี่ซัน และเพื่อนรักฉันอย่างแอมแปร์ ก็ ดูเข้ากันไม่ใช่น้อย แต่ติดอยู่ตรงชื่อเสียงเรื่องความเจ้าชู้ ของพี่ซันนี่ล่ะ เพราะฉะนั้น ตัดไป

และไม่ใช่ตัดแค่มันนะ..ฉันเองก็ต้องตัดใจเช่นกัน..

อย่าไปหลงเคลิ้มกับเขามาก…เอิง…
จากนั้น พวกเราทั้งสามคนก็นั่งคุยกันไปมาหลายเรื่อง ตอนแรกฉันคิดว่าจะวางตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับพี่ซัน แต่เปล่า เลยพี่ซันเป็นกันเอง ไม่ถือตัวเลยสักนิด แถมยังช่างคุย ทำให้ไม่นาน ทั้งโต๊ะก็เต็มไปด้วยความสนุกสนาน มีแต่ เสียงหัวเราะตลอดเวลา จนผู้หญิงรอบข้างจิกพวกฉันจนตา แทบถลน

จนกระทั่งพวกเรากินอาหารหมด..และเริ่มยกจานไป เก็บ..ยัยแอมแปร์ก็เปิดประเด็นขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่ซันเป็นเจ้าของผับที่หนูไปวันนั้นเหรอคะ”

“ครับ วันหลังไปแล้วบอกพี่นะครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

“พรุ่งนี้เลยมั้ย”

“เห็นของฟรีเป็นไม่ได้เลยนะแก

“ถือว่าเพื่อนกันจริง ฮ่าๆ

“อย่าถล่มกันเยอะนะ พี่กลัวร้านพี่เจ๋ง”
เอาจริง..ผับใหญ่ขนาดนั้น ใครจะไปถล่มไหวกัน และฉัน ก็รู้ว่า พี่ซันเองก็พูดเล่น ฉันเลยสวนกลับไปอย่างอารมณ์ดี เช่นกัน

“ฮ่าๆ ไม่ถล่มหรอก เอาแค่พอพวกเราอิ่ม

“พี่ไม่แปลกใจล่ะ ว่าทำไม สองคนนี้ถึงเป็นเพื่อนกันได้ งกทั้งคู่”

สิ้นเสียงคำพูดที่ชวนยิ้ม พวกเราสามคนก็ส่งยิ้มให้กันเล็ก น้อย ก่อนที่ยัยแอมจะพูดขึ้นมา เมื่อมันก้มมองนาฬิกาข้อ มือของตัวเอง..

“เออ.. แอมขอตัวไปสอนพิเศษก่อนนะคะ

“ให้พี่ไปส่งมั้ย”

“มะ ไม่ต้องๆ แอมไปก่อนนะคะ ไปก่อนนะแก”

หื้ม?? แปลก..แปลกจริงๆ จะว่ามันหยิ่ง ก็ไม่น่าจะ ใช่…เพราะที่ผ่านมาหลายนาที มันก็ออกจะคุยดีกับพี่ ซัน แต่ว่า..ทำไมมันถึงไม่เลือกที่จะเดินทางฟรีๆ ไปกับพี่ ซัน..มันอะ ค่อนข้างขี้งก..เอาเรื่องเลยล่ะ.. อะไรฟรีมันก็คว้าหมด..

หรือเป็นเพราะว่า มันเกรงใจ..อืม..คงงั้นล่ะมั้ง

และตอนนี้ เมื่อมันพูดจบ..มันก็วิ่งไปยังรถรางของ มหาวิทยาลัยที่กำลังมาพอดี พร้อมกับโบกมือลา ยิ้มหน้า บาน จนรถออกไปไกลลับตา

รีบขนาดนี้ สงสัยลืมเวลาสอนอีกแล้วสินะ

“แล้วเรา จะกลับเลยมั้ย

ในเมื่อมันไปแล้ว…ตอนนี้ฉันก็อยู่กับพี่ซัน 2 คนสินะ..แล้ว คำถามแบบนี้..เขาจะชวนฉันกลับด้วยมั้ยนะ..แต่ว่าคงไม่ หรอกมั้ง..เขาก็รู้อยู่ว่า..ฉันมีรถ แม้ว่าวันนี้ฉันจะไม่ได้เอา มาก็เถอะ

มันเป็นเพราะวันนี้ฉันวานให้ลุงพงษ์มาส่งที่มหาวิทยาลัย รวดเดียวเลยหลังจากย้ายของเข้าคอนโด เพราะฉันย้าย ของจนเหนื่อย ขี้เกียจขับรถเอง ซึ่งฉันก็คิดว่า..เดี๋ยวพอ แยกกลับพี่ซัน ฉันก็คงโทรให้ลงมารับ

“คงกลับเลยค่ะ”
“ป่ะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่รถ

“เออ..วันนี้ไม่ได้เอารถมาหรอกค่ะ เรา..แยกย้ายกันตรงนี้ เลยก็ได้ๆ”

“…ได้ไงล่ะ จะให้พี่ปล่อยให้กลับคนเดียวได้ไง ไปครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“เออ ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ กลับคนเดียวได้ เดี๋ยวเอิงโทรบอก ให้ลงที่บ้านมารับๆ

“ไม่ได้ อย่าดื้อ.. งั้นเอางี้ ไปเอาเสื้อคลุมของพี่ด้วยเลย จะได้ไม่เสียเที่ยว…ดีมั้ย”

ถึงฉันจะย้ายมาคอนโดแล้ว แต่ตอนจัดของฉันก็พบว่ายัง เอาของมาไม่ครบ ยังขาดกระเป๋าและรองเท้าลูกรักอีกตั้ง หลายใบ หลายคู่ เลยคิดไว้ว่าวันนี้จะนอนบ้านอีกคืนอยู่ แล้ว …ถ้างั้น

“ก็ได้ค่ะ”

ให้เขาไปส่งก็ดี เพราะฉันก็ขี้เกียจรอลุงพงษ์เหมือนกัน
และสุดท้าย ก็อยู่กับเขาสองต่อสองจนได้สินะ เห้อ! หวัง ว่าคงไม่มีเรื่องอะไรหรอกนะ

และมันก็ไม่มีอะไรจริงๆ ไม่มีอะไรเลย..แม้กระทั่งการ พูดคุยกัน..เพราะตลอดเวลาที่ฉันนั่งรถ ฉันรู้สึกเขินยังไง ก็ไม่รู้…มันวางตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงดี..ก็เลยทำให้ฉัน แกล้งหลับ…แต่ก็ตื่นมาพอดิบพอดี..ตอนที่ถึงหน้าบ้านของ ฉันเหมือนในตอนนี้

“อ่าว..ถึงบ้านแล้วเหรอค่ะ…เออ..งั้นพี่ซัน..รอตรงนี้แป๊บ หนึ่งนะคะ เดี๋ยวเอิงไปเอาเสื้อให้

แต่แล้ว ทันทีที่ฉันทำเนียนเหมือนเพิ่งตื่นนอน พร้อมกับ พูดออกมาและปลดเข็มขัดนิรภัย..เสียงของผู้ชายข้างๆก็ พูดออกมา..ด้วยเสียงที่ดูแหบแห้ง

“หม หื้มม คอแห้งจัง~ ถ้าได้กินน้ำสักแก้วก็คงดี

เออ เอาไงล่ะ..เขาก็อุตส่าห์มาส่งอะเนอะ..ชวนเขาให้ไป ดื่มน้ำ ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“เออ งั้นเข้ามากินน้ำในบ้านก่อนก็ได้ค่ะ
“ขอบคุณคร้าบบ

เอ๊ะ..ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมอยู่ๆเสียงพี่ซัน ก็สดใสไม่เหมือนเมื่อกี้เลยล่ะ..แล้วไหนจะรอยยิ้มนั้น อีก..อย่าบอกนะว่าเขาจงใจจะเข้ามาบ้านฉัน..

…อย่ามาทำแบบนี้กับฉันมากได้มั้ยเล่า!

“อ่าว คุณหนู ย้ายไปคอนโดแล้วไม่ใช่เหรอคะ..แล้วนั่น แฟนคุณหนูเหรอ”

แต่แล้วทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในบ้าน ป้าน้อยก็ทักฉันทันที แต่คำทักนั้น ทำเอาฉันไปไม่ถูกเลยทีเดียว แต่ว่าฉันก็ยัง หน้านิ่งทำเหมือนไม่ได้ขัดเขินอะไรกับคำพูดของป้าแม่ บ้านของฉัน..เลยซักนิดเดียว..

“เออ ไม่ใช่ค่ะป้าน้อย นี่พี่ซัน รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย พอดี เอิงเอาของไปไม่ครบ คืนนี้เลยจะนอนที่บ้านอีกคืนค่ะ”

แต่แล้ว เหมือนว่าป้าน้อยจะไม่สนใจคำตอบของฉันเลย ซักนิด เพราะป้าเอาแต่มองผู้ชายข้างๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไป มองใกล้ๆ และพูดออกมาไม่หยุดปาก จนทำให้ฉันต้องยิ้ม เอ็นดูให้กับป้าแม่บ้านของฉัน พร้อมกับคิดไม่ต่างกับพี่ป้าพูดเลยซักนิด

“โอ๊ย พ่อค้นน หล่อ หล่อมาก หล่อจริงๆ

“สวัสดีครับป้าน้อย ขอบคุณครับ ชมผมแบบนี้ผมก็เขินแย่ เลย แต่ป้าเนี่ย ตาถึงจริงๆเลยนะครับ

“ฮ่าๆ ช่างเหมาะกับคุณหนูของป้าซะจริงๆ

“อ เออ..ป้าน้อยพูดอะไรอะ ขอโทษนะคะพี่ซัน

บอกเลยว่า ตอนนี้ฉันเริ่มจะเขินจริงๆซะแล้วสิ.. และมันก็ เขินหนักไปกว่านี้..เมื่อพี่ซันพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีสมทบ เข้าไปอีก

“เป็นธรรมดาของคนสวยกับคนหล่อ ป้าน้อยก็เลยมองว่า เหมาะสมกัน ใช่มั้ยครับ

นี่เขาชมว่าฉันสวยสินะ งื้อออ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ