ตอนที่ 7

ฝางแฟหยืนเดินเข้ามาด้านในมองฮวาเงินปลดผ้าปิดตาออก ชิงทรงก้มหัวให้ก่อนเดินนําสาวใช้ออกไปพร้อมปิดประตูปล่อย ให้ฝางแฟหยินจับมือฮวาเงินไปนั่งหน้ากระจกจัดการหวีผมให้ ด้วยรอยยิ้ม

“ข้าจะทำให้ท่านเป็นชาวลั่วหยาง ความงามของท่านไม่ได้ น้อยหน้าผู้ใด ให้รู้ไปว่าชื่อหมิงจะทนด้านชาได้อีกหรือไม่

“ฮูหยินเลย…” ฮวาเงินอึ้งมองฝางแฟหยินผ่านกระจก

“เรียกข้าว่าพี่สาวก็พอ ข้าอยู่นี่ก็ไม่ได้ต่างจากเจ้า ความเจ็บ ปวดที่ท่วมท้นลุกลามในขั้วหัวใจยากที่แก้ไขเพราะมันอยู่ใน เบื้องลึกไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้อีกต่อไป” ฝางแฟหยินจับฮวาเงิน ยืนขึ้นถอดชุดนางแล้วเปลี่ยนมาสวมชุดฮั่นผู้ให้ “ข้าเองก็ไม่ได้ ต้องการแต่งงานกับแม่ทัพลั่วหยางสักเท่าไหร่หากเป็นบัญชา ของเสด็จแม่ที่ยากจะเลี่ยง เหมือนเจ้าใช่หรือไม่”

“ข้าน้อยรู้เพียงว่าที่นี่ปลอดภัยกว่ายามะ อย่างน้อยการแต่ง กับท่านคาชิระยังดีกว่าเป็นหญิงของท่านโชกุน”

“ก็จริง ไม่ต้องตกเป็นรองผู้ใด แต่การเป็นที่หนึ่งก็เจ็บปวดไม่ แพ้กัน” ฝางแฟหยินหยุดสวมผ้าผูกเอวให้ฮวาเงินด้วยการฝืนยิ้ม ฮวาเงินมองนางน้ำตาคลอก่อนจับมือไว้

“ขอแค่มีคนเอ็นดูข้าน้อยหนึ่งคนเหมือนท่าน ต่อให้ท่านคาระเกลียดข้าน้อย ข้าน้อยก็ทนอยู่ได้เจ้าค่ะ”

“ฮวาเงิน…” ฝางแฟหยิน โอบกอดฮวาเงินพร้อมลูบหัวผม เบาๆ ปลอบขวัญ ฮวาเงินกอดตอบกลับทั้งน้ำตา

“หากข้าน้อยเลือกเกิดได้คงเลือกเป็นบุรุษเสียมากกว่า แข็งแกร่งดั่งกำแพงเหล็กไม่อ่อนแอเหมือนนกปีกหัก

“โธ่….” ฝางแฟหยินลูบหัวฮวาเงินพร้อมปาดน้ำตาตัวเองช้าๆ ก่อนหมุนตัวฮวาเงินมานั่งลงหน้ากระจกอีกครั้งเพื่อทำผมให้

ชิงทรงยืนพิงเสาอยู่หน้าห้องมองซ้ายมองขวาก่อนมองเห็น ชื่อหมิงเดินมาเข้าใกล้ ดวงตาเฉียบขาดดุดันเหล่มองนางกลับ เช่นกันก่อนมองประตูห้องที่ถูกเปิด ฝางแฟหยินเปิดประตูพาฮวา เงินเดินออกมาในโฉมใหม่ด้วยชุดฮั่นฝูบางเบาเหมาะกับสรีระ ของนางมากกว่ากิโมโน ชื่อหมิงซะงักเท้าเงยหน้ามองฮวาเ นที่กำเศษผ้าสีขาวขึ้นมาปิดตา ทำให้ฝางแฟหยินกับชิงทรงมอง ฮวาเป็นอย่างไม่เข้าใจ

“หึ จะแต่งยังไงเจ้าก็ไม่มีทางเหมือน” คำพูดเฉียบขาดของ ชายหนุ่มทำคนฟังอึดอัดไปตามๆ กัน

“ข้าน้อยเป็นข้าน้อยไม่บังอาจเหมือนใคร หรือก้าวก่ายแทนที่ ใคร ต่างคนต่างที่มา ต่างทำตามหน้าที่ด้วยกันทั้งนั้น คำโต้ กลับของฮวาเงินทำให้เชื่อหมิงกำหมัดไม่พอใจเดินตรงดิ่ง เข้าไปหาแล้วดึงข้อมือฮวาเงินเข้าห้อง ฝางแฟหยืนมองตาม อย่างตกใจแต่ต้องปล่อยไปเมื่อประตูปิดกระแทกอย่างแรงบ่ง บอกอารมณ์เกรี้ยวกราด
ปีก!

กันกระแทกลงบนเตียงอย่างแรงด้วยแรงผลักของชายหนุ่ม ผ้าปิดตาหลุดร่วงลงจนฮวาเป็นต้องก้มมองผ้าก่อนจะเอื้อมหยิบ แต่มือชื่อหมิงไวกว่าคว้าหยิบเศษผ้ากำไว้แล้วเหวี่ยงลงพื้นยก เท้าเหยียบพร้อมแสยะยิ้มจ้องมองนาง ฮวาเงินมองเศษผ้าที่ ถูกเตะมาทางตนเอง

“ดูสิว่าจะทนได้มากแค่ไหน

“ท่านเป็นถึงผู้มียศสูงส่งเหตุใดถึงทำกิริยาเหยียดหยามสตรี เยี่ยงนี้ บางทีข้าน้อยอาจคิดผิด เป็นอนของท่านโชกุนยังดีเสีย กว่า” ฮวาเงินหลับตาโต้ตอบชื่อหนึ่งอย่างสุดทน

“หึ ก็กลับไปสิ ข้าไม่ได้ต้องการเจ้าหัวใจข้ามีเพียงไปในผู้ เดียว อย่ารอาจคิดจะแทนที่นาง” เชื่อหมิงกระชากแขนฮวาเงิน ดึงขึ้นจากเตียงก่อนผลักลงไปที่พื้นด้วยแรงที่มีอยู่

“ข้าน้อยไม่ได้ต้องการมาแทนที่ใคร หากท่านเกลียดข้า ข้าจะ ไม่เข้าใกล้ท่านเพื่อที่ท่านจะไม่เห็นดวงตาของข้าน้อย การไม่เห็น หน้าคงทำให้ท่านสบายใจขึ้น” ฮวาเงินจ้องหน้าชายหนุ่มที่หยุด กำหมัดมองสบตานางก่อนที่นางจะหันกลับหลับตาพยุงตัวลุกขึ้น ยื่นมือคลำหาเศษผ้าที่ถูกเหยียบหยิบมาปิดตาทั้งน้ำตาที่คลอ เบ้า ซื่อหมิงมองฮวาเงินด้วยความนิ่งก่อนจะมีคนผลักประตูเข้า มาอย่างแรงจนชนหลังฮวาเงินทำให้เซถลาเข้าหาลี่ซื่อหมิงที่รับ ตัวไว้

“พี่ซื่อหมิง…!! ” เสียงเจื้อยแจ้วตะโกนทักทายอย่างตื่นเต้น ฮวาเงินดันตัวเองออกจากอ้อมแขนเบี่ยงไปชน โต๊ะมือปัดโดน เปลวเทียนจนต้องซักกลับเม้มปากเก็บอาการ ชื่อหนึ่งมองด้วย สายตาเรียบนิ่งก่อนเหยียดยิ้ม

“พี่ซื่อหมิง…” เสียงเรียกลดน้ำเสียงลงอย่างสงสารหญิงที่อยู่ ตรงหน้า ชื่อหมิงมองสาวน้อยวัยใสผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของตน เองช้าๆ

“ท่านลุงกลับมาแล้ว หลัว”

“ทำไมท่านพี่ถึงใจร้ายกับฮูหยินขนาดนี้ หากท่านไม่ต้องการ นาง ให้นางไปอยู่กับข้าก็ได้ แล้ววันหนึ่งท่านที่จะต้องเสียใจที่ทำ แบบนี้ลงไป” หลัวเดินผ่านตัวลี่ซื่อหมิงเข้ามาจับมือฮวาเงินเดิน จูงออกไป ชื่อหมิงถอนหายใจยาวอย่างหงุดหงิดแต่ก็จำใจเดิน ออกจากห้อง

หลัวจูงมือฮวาเงินเดินผ่ากลางแหวกคนติดตามและนางรับ ใช้ผ่านตัวชายวัยกลางคนเครายาวผู้เป็นพ่อที่ยืนคุยกับจีเหนียง ผู้เป็นแม่อย่างไม่สนใจอะไร

“ยี่หลัว” เสียงเรียกจากใต้เท้าชางดังขึ้นเรียกสติลูกสาววัย สดใส

“ข้าจะพานางไปบ้านต้นไม้ของข้า ในเมื่อพี่ซื่อหมิงไม่ต้องการ ข้าจะดูแลนางเอง อย่าหวังจะได้นางกลับคืน” หลัวหันกลับมาบ อกเหตุผลพร้อมมองจ้องชายผมขาวที่เดินเข้ามาคำนับใต้เท้า ชางที่มองเหตุการณ์ก่อนเลื่อนสายตามองฮวาเงินที่ปิดตาด้วยผ้า เปรอะเปื้อน
“พาฮูหยินมาหาข้า” ใต้เท้าซางเอามือลูบเคราสั่งลูกสาวตัว แสบของตนเอง

“ก็ได้ แต่ท่านไม่มีสิทธิ์แตะต้อง” ยี่หลัวส่งฮวาเงินให้ใต้เท้า ชางแต่ก็ไม่ลืมตวัดหางตาขู่ลี่ซื่อหมิง เสียงเอะอะโวยวายของ สาวน้อยทำให้ฝางแฟหยืนเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนมองผ้าปิดตา ของฮวาเงินอย่างตกใจก่อนหันมองชื่อหมิงที่เบี่ยงหน้านิ่งไม่ สนใจ

“ข้ามีของรับขวัญเจ้า รับไป” ใต้เท้าซางแกะผ้าปิดตาให้ฮวา เงินแล้วยื่นปิ่นหยกแกะสลักมาตรงหน้าฮวาเงิน ซื่อหมิงซะงัก มองปืนหยกอย่างตะลึงงันจนทำให้ฮวาเป็นต้องเหลือบมองชื่อห ซึ่งก่อนหันกลับมามองใน

“ข้าน้อยรับไม่ได้เจ้าค่ะ”

“ทำไมล่ะ มันไม่สวยถึงไม่ถูกใจ สิ่งที่มีความหมายเจ้าอาจ ไม่รู้ ใช่หรือไม่ ซื่อหมิง” ใต้เท้าชางกล่าวจบลงที่หลานชายที่ยืน นิ่งมองในด้วยท่าทางนิ่งสงบ “สิ่งนี้ควรเป็นของเจ้าสืบต่อจาก ท่านหญิง เป็นของมงคลรับสะใภ้เล็กจากอ๋องสี่”

“ข้าน้อยรับไม่ได้จริงๆ เจ้าค่ะ” ฮวาเงินยังคงยืนกร้านก้มหน้า

“อ๋องสี่เป็นคนแกะสลักปืนหยกมอบให้ท่านหญิงตอนอยู่ที่ชั่ว หยาง และนี่คือสิ่งแทนใจของฮ่องสี่กับท่านหญิง มันถึงเวลาที่ ต้องมอบส่งต่อให้แก่ดวงใจของผู้เป็นบุตร อย่าให้เสียใจอ๋อง สี่ รับไว้เถิด หากไม่รับคนที่แย่จะเป็นลี่ซื่อหมิงหลานชายข้า”

“ไม่ต้องรับก็ดีเหมือนกันเจ้าค่ะ พี่ซื่อหมิงจะได้โดนลงโทษจากท่านอ๋อง” หลัวมองค้อน ใส่ชื่อหนึ่งที่ผ่อนลมหายใจยาว

“เจ้าคงไม่ต้องการให้เป็นดั่งที่ลูกข้าว่าใช่หรือไม่” ใต้เท้ายิ้ม บางๆ ยื่นปืนหยกให้ฮวาเงิน

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” ฮวาเงินรับไว้อย่างใจ

“ข้ามาไม่ทันงานแต่งเจ้าทั้งคู่ อย่างไรคืนนี้อยู่ฉลองกับข้าแล้ว กัน” ใต้เท้าชางยิ้มกริ่มเอามือไพล่หลังเดินนำทุกคนไปที่ห้อง พร้อมจีเหนียง ลี่ซื่อหมิงหลีกทางให้พลางเหลือบมองฮวาเงินที่ ก้มมองปืนหยกก่อนเงยหน้ามองสบตาชายหนุ่มแล้วเบี่ยงหลบ หมุนตัวเดินออกไป