ตอนที่ 10

ฮวาเงินเดินตีคู่ไปกับซุนเฟิน โดยไม่รู้เลยว่ามีใครตามมาแอบ มองอยู่แต่ชุนเฟินกลับรู้ตัวแสยะยิ้มชอบใจเหลียวหลังปรายตา เหยียดยิ้มส่งหาชื่อหมิงที่กำหมัดจะก้าวเดินเข้าไปหาอย่างร้อน รุ่มแต่เปยติงคว้าคอล็อกห้ามไว้ ซึ่งทรงมองตาปริบๆ เคี้ยว พุทราเชื่อม

“อยู่ที่นี่คงไม่ได้สบายใจสินะ”

“ต่างจากยามะตรงที่ไม่มีคนของท่านโชกุนติดตาม” ฮวาเงินอ มยิ้มบางๆ มองซุนเฟินล้วงหยิบหยกคู่แกะสลักมายื่นให้ฮวาเงิน หนึ่งอัน ส่วนอีกอันถือไว้ในมือด้วยรอยยิ้ม

“ข้าแกะหยกด้วยมือของข้าเพื่อมอบให้ท่าน หากถูกปฏิเสธข้า คงใจสลาย” คำพูดของซุนเฟินต่างจากคราวอยู่ยามะดั่งคนละ คน ฮวาเงินมองหน้าชายหนุ่มช้าๆ ด้วยความอึ้งก้มมองหยกที่ ยื่นมาตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้วนิ่งเงียบ

“เรารับของใครไม่ได้อีกแล้ว”

“ข้าไม่ได้สนว่าท่านผ่านอะไรมา สักวันหากท่านต้องการ ข้าจะ พาท่านออกมาเป็นอิสระเหมือนกระเรียนที่จะต้องได้อยู่กับคู่ที่แท้ จริง” รอยยิ้มอ่อนโยนมอบให้นางอีกครั้ง

“ซุนเฟิน…” ฮวาเงินยิ้มบางๆ มองหน้าชายหนุ่มก่อนยื่นมือรับ หยก “เราดีใจที่เห็นท่านอยู่ที่นี่
“ข้าเองก็สุขใจที่เจอท่านอีกครั้งอย่างเปิดเผย ดื่มชากับข้าสัก ครูได้หรือไม่”

“เมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าดื่มชามาแล้ว ยังจะมาเกี่ยวหญิงที่มีราศี เจ้า นี่เป็นคนแบบไหนกัน” เสียงเข้มดุดันดังเข้าแทรกก่อนตัวจะหลุด จากมือเปลลี่ติงเดินเข้ามาแทรกกลางก้มมองหยก ในมือขวาเ นที่กำแน่น ซื่อหมิงยื่นมือซ้ายจะหยิบหยกในมือนางออกแต่ นางกําหยกแอบไว้ด้านหลังเดินไปยืนหลบอยู่ด้านหลังซุนเฟิน ทําให้ลี่ซื่อหมิงขมวดคิ้วเจ็บใจ

“เจ้าต่างหากเป็นบุรุษแบบไหนถึงทำท่าทีเช่นนี้ต่อหญิงงาม ซุนเฟินยกแขนขวางทางซื่อหมิงที่ยื่นมือจับแขนฮวาเป็นอย่าง แรง ชิงหรงเหลือบมองเปยสิ่งที่ยืนกอดอกมองดูอยู่ห่างๆ

“ท่านแม่ทัพไม่คิดจะห้ามจริงๆ หรือเจ้าคะ”

“ไม่ละ แบบนี้ก็สนุกดี” เปยยิงหมุนตัวกลับเดินออกไปด้วย รอยยิ้ม ชิงทรงเลิกคิ้วมองคนที่เดินไปก่อนหันกลับมองเหตุการณ์ ตรงหน้าอีกครั้ง

“ข้าไม่สนว่าเจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับนาง แต่ตอนนี้นางคือฮูหยิน ของข้า ชีวิตของนางอยู่ในกำมือข้า” ซื่อหมิงกระชากแขนฮวา เงินดึงออกมาจากด้านหลังซุนเป็นจังหวะเดียวกับที่ซุนเฟินคว้า แขนอีกข้างของฮวาเงินรั้งไว้เช่นกัน

“เจ้าไม่สนว่าข้าเป็นอะไรกับนาง ข้าเองก็ไม่สนเช่นกันว่านาง จะเป็นฮูหยินใคร”

“เจ็บ…” ฮวาเงินร้องเสียงหลงเมื่อแรงบีบของลี่ซื่อหมิงเพิ่มมากขึ้น ซุนเฟืนปล่อยมือขวาเงินทันทีอย่างห่วงใยก่อนมองหน้า ลี่ซื่อหมิง เหยียดยิ้มดึงแขนขวาเงินเดินออกไป ซึ่งทรงเดินเข้า มาหาชุนเป็นที่ยืนนิ่งมองตาม

“ปล่อยไปแบบนี้ ดีแล้ว” เสียงของซึ่งทรงทำให้ซุนเฟ้นหันมา สนใจสาวน้อยตรงหน้า

“ตราบใดที่ข้ายังไม่ได้ใจคุณหนูของเจ้า ข้าก็ไม่มีสิทธิ์ซื้อนาง ไว้ข้างกายเช่นกัน”

“ท่านคาชิระก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องคุณหนูขาเช่นกัน” ชิงทรงชัก

มีดคู่ออกมาควงหมุนเล่น

“ไม่ใช่ตอนนี้ชิงทรง คนของลั่วหยางแข็งแกร่งเกินกำลังเจ้า อย่าเพิ่งทำอะไร” ชุนเป็นจับไหล่ชิงทรงห้ามปราม

“ก็ได้” ชิงหรงหมุนมีดเก็บเดินมุ่งหน้าไปที่จวน ชุนเป็นมอง

ตามแล้วเดินเข้าไปที่ตรอกแคบๆ ลัดเลาะกลมกลืนชาวเมืองจาก

ไป

จวนอ๋องสี่ ลี่ซื่อหมิงผลักตัวฮวาเงินขึ้นบนเตียงจนนางต้อง ประคองตัวหลับตาหยิบผ้าขึ้นมาผูกปิดตา ชื่อหมิงหันหลังยืน ในสุรา ใส่ออกก่อนเหวี่ยงจอกกระแทกผนังตกแตกทำให้ฮวาเงิน สะดุ้งเฮือกคลมือเดินไปทางประตู

“ข้าไม่สั่งเจ้าก็ไปไหนไม่ได้” ซื่อหมิงคว้าแขนฮวาเงินกระชา กกลับมาหาตัว “อย่าลืมตัวว่าเจ้าเป็นคนของจวนนี้ คิดจะทำ อะไร ควรให้เกียรติข้า
“แล้วที่ท่านทํากับข้าน้อยเช่นนี้ สิ่งนี้คือการให้เกียรติหรือเจ้า คะ อยากได้เกียรติจากผู้อื่นแต่กลับไม่ให้เกียรติผู้อื่น แบบนี้มัน ยุติธรรมแล้วหรือเจ้าคะ” ฮวาเงินยกมือผลักอกชื่อหนึ่งที่นั่ง เงียบมองกลับก่อนคว้าข้อมือฮวาเงินดึงขึ้นเตียง มือสองข้างจับ ข้อมือหญิงสาวจึงตึงกดลงบนเตียงแล้วกดริมฝีปากลงบนปาก เล็กๆ ที่เม้มขัดขืน

ปีก ปีก ปีก!

“พี่ซื่อหมิง! ” เสียงยี่หลัวตะโกนทุบประตูขัดจังหวะ ซื่อหมิง เด้งตัวออกปล่อยฮวาเงินเป็นอิสระ

“คงชอบมากสินะแบบนี้” วาจาเชือดเฉือนเอ่ยก่อนเดินไปเปิด ประตูมองหน้าหลัวที่พุ่งเข้ามาหาฮวาเงินนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง

“พี่ซื่อหมิง…” หลัวจูงมือฮวาเงินออกจากห้อง “ท่านพ่อเรียก

พี่ไปพบ”

ลี่ซื่อหมิงมองฮวาเงินช้าๆ ก่อนเดินออกไป หลัวขมวดคิ้วมอง ชายหนุ่มเดินจากไปก่อนหันกลับมาหาฮวาเงินแล้วปลดผ้าปิดตา นางออก

“เมื่อก่อนพี่ชื่อหมิงไม่ใช่คนโหดร้าย อ่อนโยนเสียด้วยซ้ำ จน กระทั่งเสียไปในไป หัวใจพี่ซื่อหมิงเหมือนถูกกรีด ข้าเองก็ เห็นใจแต่สิ่งที่ทำกับท่าน ข้าไม่เห็นด้วย ท่านไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ สมควรโดนแบบนี้ หากท่านต้องการไปจากที่นี่ ข้าจะพาท่านหนี

“ชีวิตเราเจ็บปวดมามาก เรื่องแค่นี้เราทนได้ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ ไร้ความสุข” น้ำตาไหลลงช้าๆ รอยยิ้มเจื่อนๆ ส่งหายหลัวที่ยืนอยู่ทาตาละห้อยตรงหน้า

“ข้าจะร้องไห้ตามแล้วนะ พี่ซื่อหมิงนะพี่ชื่อหมิง ใจร้าย

“หากอยู่กับชายที่ใจร้ายแล้วยังจะดื้อด้านทนอยู่ด้วยเหตุใด ลี่เหมยหลิงสะบัดพัดเดินทอดน่องเข้ามาอ้อมหลังฮวาเงินด้วย รอยยิ้มร้ายกาจ หลวมองนางอย่างไม่ชอบใจ

“ชีวิตเราเป็นแบบนี้ไม่ว่าทางใดก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

“ช่างน่า…สมเพช จริงๆ เหมือนนกน้อยไร้เดียงสา ให้เทียบ หญิงในหอนางโลม เจ้ายังเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ” สายตาจิกกัด เจ้าเล่ห์จ้องมองฮวาเงินที่เม้มปากมองหน้านางช้าๆ

“เจ้านี่ยังไงนะ ไม่อยู่ในที่ของตนมาวุ่นวายอะไรตรงนี้” หลัว เท้าเอวแทรกกลางจ้องหน้าเหมยหลิง

“ข้าแค่หวังดี อยากให้นางมีความสุขไปอยู่กับคนที่รักนาง จริงๆ เพราะถึงยังไงคุณชายชื่อหมิงก็ไม่มีทางเปิดใจยอมรับ หากเป็นข้าละก็ ขายอมหนีไปเสียดีกว่าอยู่อับอายผู้คน” คำพูด ของสี่เหมยหลิงซึมซับเข้าหัวของฮวาเงินให้คิดตาม

“แล้วท่านละเหตุใดถึงยุแยงเราเช่นนี้ เราอยู่เพราะเราต้องอยู่ แม้ว่าหัวใจใครจะตายไปแล้วก็ตาม ผิดจากท่านที่อยู่เพื่อรออะไร บางอย่าง เราพูดถูกหรือไม่” ฮวาเงินลุกขึ้นมองหน้าเหมยหลิง ที่อึ้งค้างกับคำพูดเรียบๆ แต่เยือกเย็นราวถูกน้ำแข็งเสียบแทง เข้าขั้วหัวใจ

“งั้น หากไม่ได้เป็นเพราะเจ้า ข้าคงไม่ต้องอยู่สถานะแบบนี้หรอก” สี่เหมยหลังกระแทกเสียงอย่างโมโหเดินชนฮวาเงินออก ไป หลัวมองตามอย่างไม่เข้าใจเท้าเอวทำปากมุบมิบแลบลิ้น ปริ้นตาส่งท้ายก่อนหันมาหายว่าเป็นที่นิ่งคิดมองแผ่นหลัง เหมย หญิงห่างไปเรื่อยๆ ชิงทรงถือดอกหญ้าหยุดยืนมองตามสายตาย วาเงินก่อนเดินตามเหมยหลังที่เดินเข้าห้อง มีดคู่กลงสกัด ประตูไม่ให้ปิดก่อนที่ตัวจะมองซ้ายมองขวาเข้ามาถึงมืดเก็บ

“ฮูหยินรองพอจะมีเวลาคุยกับข้าหรือเปล่าเจ้าคะ” น้ำเสียง เชือดเฉือนของซิงทรงเอ่ยขึ้นพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

“เข้ามาสิ” เหมยหลิงเปิดประตูต้อนรับก่อนปิดลงเมื่อชิงทรง เดินเข้าไปด้านในเรียบร้อย