ตอนที่ 5

ฮวาเงินนั่งอยู่ในรถม้ากับซิงหรง โดยมีคนจากยามะคอยคุ้ม กันแน่นหนา ซึ่งทรงเปิดผ้ามองลอดออกมาทางหน้าต่างผู้คน มากมายเดินสวนทางเข้าออกที่ประตูเมืองก่อนเหลือบมองชาย หนุ่มที่นั่งสลับยืนรออยู่กับชายชุดดำสี่คนข้างม้าห้าตัวหน้าประตู เมือง

“ไหนบอกท่านคาซึระมีผมสีขาว ไม่เห็นมีสักคน” ชิงทรงขมวด คิ้วหันกลับมามองเจ้านายที่อยู่ในชุดสีแดงโพกคลุมหัวปิดครึ่ง

หน้า

“คงไม่อยากมารับเรา”

“ตามประเพณีเจ้าบ่าวต้องมารับสิเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ใช่หญิง คณิกา” ชิงหรงบนอย่างหัวเสียก่อนรถม้าหยุดลงจึงรีบเปิดประตู ก้าวลงมายืนมองเปยสิ่งที่เดินนำชายชุดดำกับทหารสี่ห้าคน เข้ามาด้วยรอยยิ้ม

“ข้าแม่ทัพใหญ่แห่งลั่วหยางเป็นตัวแทนมารับขบวนเจ้าสาว”

“ทำไมไม่เป็นเจ้าบ่าวที่มารับ ลั่วหยางไม่ให้เกียรติชาวยามะ เลยรี” ชิงทรงตอบสวนกลับทันทีอย่างไม่สบอารมณ์

“ข้าต้องขออภัยแทนน้องชายข้าด้วย มีเหตุเกิดขึ้นนิดหน่อย

“ช่างเถอะชิงทรง น่าขบวนเถิดเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ” เสียงฮวา เจินเอ่ยขึ้น ชิงหรงขมวดคิ้วกำหมัดหมุนตัวกลับเข้ามานั่งในรถม้า เปยยิงหมุนตัวกลับเดินไปขึ้นหลังม้านำขบวนเข้าเมือง ซึ่งห รงเปิดผ้ามองที่หน้าต่างชมเมืองอย่างตื่นตา ชาวบ้าน โปรย ดอกไม้ต้อนรับร่วมยินดี เปยติงผ่อนลมหายใจยาวเหลียวมอง รถม้าจากยามะอย่างหนักใจ

ประทัดจุดต้อนรับขบวนเจ้าสาวตั้งแต่หน้าประตูจาน ทุกคน

ออกมารับฮวาเงินที่คลุมผ้าแดงลงจากรถม้ากับชิงทรง ไทเฮาจับ

มือฮวาเงินมาจับแขนตนพาเดินเข้าห้องพิธีที่มีเจ้าบ่าวยืนรออยู่

เปียงยืนกอดอกอยู่ข้างฝางแฟหยินที่ส่ายหน้าไปมาก่อน

เหลือบมองมือหนาๆ เอื้อมมากอดเอวพร้อมรอยยิ้มยียวนจากเป

ยลติง ไทเฮามองบ่าวสาวทําพิธีไหวฟ้าดิน จบลงด้วยการยกจอก

ดื่มคล้องแขนลี่ซื่อหมิงชำเลืองมองเจ้าสาวที่เปิดผ้าคลุมเล็กน้อย

จนเห็นริมฝีปากกระดกดื่มก่อนละออกจากกัน

“ข้าจะไปส่งเจ้าสาวที่ห้องหอเอง” ไทเฮากล่าวพร้อมพาฮวา เงินเดินออกจากห้องพิธีไปสู่ห้องของลี่ซื่อหมิง ซึ่งเจ้าตัวมองตาม แล้วกระตุกยิ้มเดินแยกออกไปอีกทาง เปียซึ่งมองตามชื่อหม งอ้อมไปด้านหลังครั้นจะเดินตามก็ถูกหยวนเหวลากตัวไปดื่ม สุราฟังดนตรีที่ลานกว้าง

ฮวาเงินถูกพามานั่งลงบนเตียงสีแดงพร้อมแสงไฟสลัวเงย หน้ามองหญิงชราสูงศักดิ์ช้าๆ ที่จับมือตนเอง

“ท่านหญิงฝากเจ้าไว้กับข้า หากหลานชายข้าทำอันใดที่ผิดต่อ เจ้า ส่งคนไปบอกข้าในวังหลวง หลานชายข้ามีปมเจ็บปวดหวัง ว่าเจ้าจะเข้าใจ”
“เพคะ” ฮวาเงินก้มหน้ารับคำ

“ข้าไปละ ไทเฮาจับมือขวาเงินเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้อง นางกำนัลปิดประตูส่งท้าย ซึ่งทรงยืนพิงเสาเหลือบมองหญิงสาว ใช้ผีผาบรรเลงบทเพลงอันไพเราะสะกดได้ทั้งชายหญิง ให้จับจ้อง มาทางนางบวกกับความงามที่ดึงดูด เปียงยืนถือออกมอง ด้วยรอยยิ้มเสน่หาโดยไม่รู้เลยว่ามีฝางแฟหยินมองผู้เป็นสามี อย่างเหนื่อยหน่ายก่อนเดินกลับไปที่ห้องของตน ซึ่งทรงแสยะยิ้ม เงยหน้ามองอินทรีตัวใหญ่บินผ่านจวนไป

ปีกเรียวสวยงาม โผบินก่อนบินร่อนลงมาเกาะแขนอัน แข็งแกร่งที่ยืนอยู่บนหุบเหว มุมปากยกยิ้มพร้อมขยับแขนให้ อินทรีบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ชิ้นเนื้อถูกโยนขึ้นป้อนอาหารอย่างท้าทาย โดยสาวงามชุดม่วงทรวดทรงของนางไม่เป็นรองหญิงใดในใต้ หน้าสวมผ้าพลิ้วไหวย่างกรายเข้ามาหาชายหนุ่มคมเข้มอย่างหัว อวิ๋นที่ยืนยกน้ำเต้าใส่สุรากระดกเข้าปากอย่างชื่นใจ

“หมากชิ้นงามไปถึงหรือยัง

“ถึงแล้ว และดูเหมือนหมากชิ้นนี้จะใช้การได้ดีทีเดียว” “อยู่ลั่วหยางก็ดี ทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น

“ทหารลั่วหยางแข็งแกร่งดั่งภูผา ยิ่งจวนอ๋องสี่ทำอะไรต้อง ระวัง แต่ถึงแข็งแกร่งอย่างไรยอมแพ้ความเย้ายวนอยู่ดี”

“ข้าจะรอนางกลับมาหาข้าอย่างเต็มใจ” หัวอวิ๋นเหยียดยิ้ม เหวี่ยงจอกน้ำเต้าทิ้งลงเหวเดินนำออกไป
งานรื่นเริงกำลังจบลงแต่ก็ไม่มีวี่แววเจ้าบ่าวจะเข้ามาในห้อง ฮวาเงินเปิดผ้าคลุมออกกวาดสายตามองรอบห้องหลังจากนั่งนิ่ง มานานด้วยความเกร็ง ดวงตากลมโตมองประตูที่ปิดสนิทก่อน เดินไปเปิดก้าวขาออกมาเดินอ้อมห้องไปด้านหลังเมื่อเห็นเงา ตะคุ้มของหนุ่มสาวกำลังพลอดรักกันน้ำเสียงรื่นหู ฮวาเงินเดิน หลบกิ่งไม้ก่อนหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพหญิงสาวนอนทับตัวชาย หนุ่มผมขาวชุดแดงที่เท้าแขนพึ่งท่อนไม้

“ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่างเดียวเซียง แม้กระทั่งตำแหน่งฮูหยิน” ชื่อหมิงแสยะยิ้มจับเส้นผมหญิงตรงหน้าขึ้นมาสูดดม

“นายท่านช่างปากหวาน คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของท่าน ข้าน้อย เกรงว่าอยู่กับข้าน้อยตอนนี้จะไม่เหมาะ” เลียวเซียงออดอ้อนลูบ หน้าชายหนุ่มอย่างหลงใหลอย่างไม่ได้สนใจว่าใครจะจับตามอง อยู่ ฮวาเงินผ่อนลมหายใจเบาบางหมุนตัวกลับเดินออกไป เชื่อ หมิงชายตามองตามก่อนลุกขึ้นอย่างไม่แยแสเลียวเชียง

“โอ๊ย นายท่านไม่พอใจอะไรหรือเจ้าคะ” เลียวเชียงยืนขึ้นปัด เนื้อตัวเข้ามาจับแขนลี่ซื่อหมิงที่มองแผ่นหลังฮวาเงินเดินจากไป ก่อนยกมุมปากเหยียดยิ้มเดินแยกออกจากจวนทิ้งเลียวเชียง ทันที

“อะ นายท่าน! ” เลียวเซียงร้องเรียกด้วยความงุนงง ยืน กระทืบเท้ากําหมัดเสียดายจําใจเดินออกไป

ฮวาเงินเดินเข้าห้องปิดประตูลงกลอนเข้ามานั่งลงบนเตียง แล้วโน้มตัวลงนอนอย่างสบายใจอย่างน้อยคืนนี้ร่างกายนางยังคงเป็นของนาง ส่วนเรื่องที่เห็นแม้นางเสียหน้าและอึดอัดแต่ก็ ทำให้โล่งใจมากกว่าเดิม

แดดส่องร่ำไรเหนือหัวฮวาเงินที่อยู่ในชุดยูกาตะนั่งเท้าคาง มองซึ่งทรงยืนสวมหน้ากากเล่นกับเด็กหน้าในจวนหยอกล้อ สนุกสนานทำให้ยิ้มตามก่อนเหลือบเห็นเหนียงกับฝางแฟหยิน เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ฮวาเงินลุกขึ้นก้มหัวทักทาย

“เจ้าช่างเหมือนชายาน้องชายข้ายิ่งนัก เว้นแต่ดวงตาหาก มองดีๆ ต่างกันมากทีเดียว” ฝางแฟหยินมองหน้าฮวาเป็นอย่าง ตะลึง

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยนามว่าฮวาเป็นเจ้าค่ะ”

“แม้แต่ชื่อก็ยังบริสุทธิ์ น่ายินดีแทนชื่อหมิงจริงๆ ” จีเหนียงฉีก ยิ้มอย่างชอบใจมองฝางแฟหยินก่อนมองหน้าฮวาเงินที่ก้มหน้า สลดภาพเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว

“อืม… เรียกข้าว่าฮูหยินชางแล้วกัน ข้าเป็นป้าสะใภ้ของชื่อห มิง” เหนียงแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

“ซื่อหมิง…” ฮวาเงินทวนชื่ออย่างสับสน

“ลี่ซื่อหมิงหรือคาชิระ คือคนคนเดียวกัน ส่วนข้าฝางแฟหยิน หรือฮูหยินเปย พี่สะใภ้ของชื่อหมิง”

“เจ้าค่ะ ขอบพระคุณสำหรับการต้อนรับเป็นอย่างดีเจ้าค่ะ” ฮ วาเงินก้มหัวรับอย่างสุภาพก่อนซะงักเมื่อเห็นชื่อหมิงยืนอยู่หลัง จีเหนียงอย่างไม่ให้ลุ้มให้เสียง ฝางแฟหยินเอียงหน้ามองตามสายตาฮวาเงินมอง ชื่อหมิงอยู่ในชุดเจ้าบ่าวกดสายตามองมา ทางฮวาเป็นอย่างไม่พึงพอใจ