ตอนที่ 4

ลี่ซื่อหมิงควบม้ามาที่จวนอ๋องสี่ซึ่งเป็นที่พักของตระกูลตนเอง ค่อนข้างเป็นตระกูลใหญ่และเลื่องลือไปทั้งลั่วหยาง มีทั้งอำนาจ ทางทหารและมั่งคั่งด้วยตำลึงทอง ลี่ซื่อหมิงลงจากมาเดินเข้ามา ในจวนมองหญิงวัยกลางคนรับสาส์นจากม้าเร็วทางยามะที่ คำนับหมุนตัวกลับเดินสวนทางกับชื่อหมิง

“มาพอดี ข้าจะจัดงานแต่งให้เจ้าแทนใต้เท้าเอง” จีเหนียง หญิงวัยกลางคนผู้มีศักดิ์เป็นป้าสะใภ้และดูแลจวนทั้งหมดแทน สามีเอ่ยด้วยรอยยิ้มม้วนสาส์นถือค้างไว้

“ท่านป้าอยากทำอะไรก็ทำไป ข้าไม่อาจปฏิเสธ” ลี่ซื่อหมิง ตอบด้วยความเหนื่อยหน่ายเดินเข้าด้านในตรงดิ่งไปที่ห้องส่วน ตัวทันที เหนียงเหลียวหลังมองตามก่อนหันกลับมาเมื่อมีหญิง สาวเดินเข้ามา

“ซื่อหมิงกลับมาแล้วหรือเจ้าคะฮูหยินชาง” ฝางแฟหยิน องค์ หญิงสามจากแคว้นฉีสะใภ้ใหญ่ลูกชายคนโตของอ๋องสี่ถาม หญิงวัยกลางคนเมื่อเหลือบเห็นชายผมยาวเดินเข้าไปด้านใน

“ท่านหญิงส่งสาส์นฝากจัดการเรื่องงานแต่งของที่ซื่อหมิง ขบวนเจ้าสาวน่าจะมาถึงไม่นานเกินรอ

“แต่งงาน! ” ฝางแฟหยินหลุดอุทานเสียงดังเบิกตาโตตกใจ แต่ที่ตกใจกว่าคือผู้เป็นสามีกำลังเดินอ้อมเข้าจวนถึงกับต้องเดิน เข้ามาหาทันที
“ใครจะแต่งงาน หรือข้า! ” เปยยิ่งชี้นิ้วมาที่ตัวเองด้วยตาลูก

วาว

“ที่มีอยู่สิบกว่าคนไม่พอ” ฝางแฟหยินเอียงหน้ามองผู้เป็น

สามีอย่างเบื่อหน่าย

“ข้าก็นึกว่าท่านลุงจะประทานหญิงมาให้อีก ว่าข้าก็ไม่ถูกนะ หยิน ข้าจําเป็นต้องรับไว้” เปยติงฉีกยิ้มหวานส่งกลับ

“เห็นทีข้าต้องขอให้เจ้าทั้งคู่ช่วยงานนี้แล้วละ” เหนียงมอง หน้าสองสามีภรรยาที่อยู่ตรงหน้า

“ยินดีท่านป้า ข้าอยากรู้จริงๆ หญิงงามที่ไหนจะจับจองน้อง ชายหัวแข็งของข้าได้

“หากหัวอ่อนเรื่องสตรีคงจะเป็นแบบท่านสินะ” ฝางแฟหยิน

ตวัดหางตามองเปียง

“ฮูหยิน…เจ้าตั้งครรภ์ อารมณ์แปรปรวนตั้งแต่กลับมาจาก แคว้นรูหูข้าแฉะไปหมดแล้ว” เปยลี่ติงยกมือจับหมองหน้าฝาง แฟหยินอย่างยียวน

“หึ ท่านนี้จริงๆ เลย ฮูหยินชางข้าจะช่วยท่านอีกแรงแล้วกัน หวังพึ่งแม่ทัพแถวนี้คงไม่ได้อะไร” ฝางแฟหยินมองค้อนใส่เปีย ติงก่อนเดินไปที่ครัวใหญ่ เปยตึงเอามือจับคางฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ มองตามแล้วหันมามองจีเหนียงที่ฉีกยิ้มให้กับการใช้ชีวิตคู่ของ หลานสามี

ลี่ซื่อหมิงนอนก่ายหน้าผากอยู่ในห้องยกคิ้วขมวดอย่างหนักใจหวนนึกถึงหญิงงามในดวงใจจนต้องหลับตาลง ภาพ หญิงงามผมขาวยืนอยู่ในสนามรบหันมองตนเองช้าๆ ด้วยรอย ยิ้มก่อนล้มลงเพราะหอกเสียบทะลอกจนเซล้มลงในอ้อมอก

อีก แฮก แฮก

ลี่ซื่อหมิงสะดุ้งเฮือกเด้งตัวลุกนั่งก่อนซะงักเมื่อมีคนห้าคนอยู่ ในห้องสี่คนสวมชุดสีดำปิดมิดชิดทั้งตัวเหลือเพียงดวงตาและอีก หนึ่งหนุ่มที่นั่งรินสุราใส่ถ้วยอย่างอารมณ์ดีเกินเหตุเหล่มองน้อง ชายที่เหงื่อออกท่วมตัว

“ฝันดีสินะเหงื่อท่วมเชียว” เสียงเปียงทำคนที่นอนต้องเดิน เข้ามาหาพร้อมยกถ้วยชุดแล้ววางลงอย่างแรงเอียงหน้ามองชาย ชุดด่าเรียงคน

“มาทำอะไรที่นี่”

“ท่านหญิงสั่งให้พาท่านไปรับขบวนเจ้าสาวขอรับ” ชายชุดดำ

คนแรกตอบกลับพร้อมก้มหัวคำนับ

“เจ้าจะใจร้ายตั้งแต่เริ่มไม่ได้นะซื่อหมิง นางไม่รู้เรื่องราวเกี่ยว กับเจ้า การกระทําของเจ้าจะฆ่าหญิงงามทางอ้อม” เปยลี่ติง สมทบรินสุรากรอกปาก

“ข้ายกให้” ลี่ซื่อหมิงแย่งจอกสุราจากเปยติงมายกรินใส่ ปาก “นางไม่ได้งามถึงขนาดต้องยกย่อง

“เจ้าก็แค่รับไว้ทำตามพิธี ส่วนเรื่องอื่นก็ปล่อยไปตามวิถีชีวิต ไม่ยากเกินกำลังชาย” เปยลี่ติงเกลี้ยกล่อมน้องชายที่นั่งลงตร งตรงข้ามยกมือเช็ดปากไม่ใส่ใจสิ่งใด

“ผู้ใดอย่างรับก็รับไป ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่มีทางทรยศไปซิน

“ก็ดีอย่างน้อยก็ไม่ได้รอพระชายาแคว้น เพราะต่อให้เจ้ารอ นาง ก็แยกนางออกจากฟงฟู่หยางไม่ได้ หากเจ้าเปิดใจบางที อะไรอาจง่ายขึ้น”

“ข้าไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น ไม่ว่าผู้เป็นพี่จะเกลี้ยกล่อม เพียงใดผู้เป็นน้องยังคงยืนกร้านหัวแข็งไม่สนใจสิ่งใด

“งั้นข้าไปรับขบวนเจ้าสาวเข้าลั่วหยางเองแล้วกัน อย่างน้อย แม่ทัพอย่างข้าไปรับก็ไม่ได้เป็นการหมิ่นเกียรติเจ้าสาวจากยา มะ” เปยยิงลุกขึ้นมองลี่ซื่อหมิงที่ลุกขึ้นเดินกลับไปนอนต่อ อย่างไม่คัดค้านแถมไม่แยแส เปยติงถอนหายใจยาวเดินนำ ชายลึกลับ คนออกไป

อากาศยามเช้าสดใสผ้าแดงสยายกางออกพันรอบจวนผูกเสา ทุกต้นด้วยผ้าแดงลาดยาวมาถึงห้องบุตรชายคนเล็ก เหนียง เดินตรวจการจัดงานทั่วทุกมุมรวมทั้งเรื่องอาหารก่อนเหลือบมอง ขบวนนางกำนัลจากในวังกรูกันเข้ามาในจวน จีเหนียงรีบออกมา ต้อนรับแขกสูงศักดิ์

“ถวายพระพรไทเฮาเพคะ”

“ไปทํางานของเจ้าต่อไป ข้าจะมารอรับเจ้าสาวของหลานข้า หญิงชรามาในชุดเต็มยศพร้อมคนดูแลอย่างหยวนเหว่

“ท่านหญิงส่งสาส์นขอให้ข้าพาไทเฮามาเป็นญาติทางเจ้าสาวงั้นขออยู่ฝั่งเจ้าสาวแล้วกัน เพราะหยวนเหว่ยิ้มบางๆ อย่างเพลินใจก่อนขมวดคิ้วมอง ชื่อหนึ่งอยู่ ชุดอย่างไม่รีรอ ทําชื่อหมิงชะงักเมื่อพบหญิงชราก่อนคำนับช้าๆ

“ถวายบังคมฮองไทเฮา

“เจ้าจะไหน เจ้าต้องสวมชุดเจ้าบ่าวแล้วไปรับเจ้าสาวหยางเหตุใดยังเห็นเจ้าอยู่นี่

“พี่ติงไปรับแทนเรียบร้อยแล้ว เหตุใดต้องอีกชื่อห มิงเสียงเรียบพลางก้มหน้าเมื่อว่าตอบของตนเองต้อง ทำหญิงชราไม่พอใจ

ลี่ซื่อหมิงหญิงชราอ้าค้างความโมโหเต็มอัตรา เลือดในสูบฉีดยกกํานัลรีบเข้าช่วยประคอง หายใจเข้าออ กช้าๆ อย่างสติเหล่มองลี่ซื่อหมิงก้มหน้ายืนนิ่ง

“อีหยวนส่งสาส์นไปบอกอ๋องสี่เดี๋ยวนี้ กลับมาอบรม ชายตัวเข้ามาเป็นญาติฝั่งเจ้าสาว เจ้าจะไม่ให้เกียรติข้างั้น เหอะอะไรกัน ข้าข้างั้นรึ” ไทเฮามาทาง

“เฮ้อ ข้าว่าเจ้ารีบทำตามที่เสด็จย่าบอกเถอะ ข้าละอี หยวนเหว่ขมวด

“ยังคิดอยู่อีกเหอะ ลมจะจับไทเฮากุมหน้ากุหลานชายอย่างโมโห

“พ่ะย่ะค่ะ” ลี่ซื่อหมิงรับคำก่อนคำนับหมุนตัวกลับเข้าห้อง อย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ หยวนเหวีผ่อนลมหายใจอย่างโล่งใจ ก่อนพาหญิงชราเดินไปนั่งที่ลานพิธีรอขบวนเจ้าสาวที่มีพี่เจ้าบ่าว

ไปรับแทน