ตอนที่ 2

ฮวาเงินเดินเข้าห้องที่หญิงชราเลื่อนเปิดให้อย่างต้อนรับ หลัง จากก้าวพ้นประตูก็ปิดลง ฮวาเงินคุกเข่าช้าๆ โน้มลงคำนับ ฮิเม โกะ” หญิงวัยกลางคนผู้งามสง่าที่สวมชุดกิโมโนอมยิ้มบางๆ จับ พู่กันเขียนบางอย่างลงบนสาส์น

“ฮวาเงิน…” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยขึ้น

“เจ้าค่ะ” คนฟังตอบรับพร้อมเงยหน้าวางมือลงบนหน้าขา อย่างสุภาพ

“สิ่งที่เราจะกล่าวต่อไปนี้ อยากให้เจ้าไตร่ตรอง เราไม่ต้องการ การบังคับเพียงแต่อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่เจ้า เจ้าเองเป็นดั่ง หลานสาวที่เราอบรมเลี้ยงดูมาตั้งแต่เยาว์วัย นี่ไม่ใช่การ ตอบแทนบุญคุณแต่เป็นทางเลือกที่สำคัญสำหรับเจ้า

“เจ้าค่ะ” ฮวาเงินมองหน้าฮิเมโกะด้วยความฉงน

“เราจะยกเจ้าให้ตบแต่งกับคาชิระบุตรชายของเรา ศักดิ์ของ คาชิระคือองค์ชายไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าท่านโชกุนเท่าไหร่นัก อีกทั้งคาชิระยังหนุ่มแน่นไร้คู่ครอง ถึงเวลาแล้วที่ลูกเราต้องมี หญิงข้างกาย” ฮิเมโกะวางพู่กันลงม้วนสาส์นมองหน้าฮวาเงินที่มี อาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด “เรารู้ว่าเจ้าไม่ได้ต้องการสิ่งนี้ แต่นี่ คือสิ่งเดียวที่จะปกป้องเจ้าได้ เจ้าจะหลุดพ้นจากยามะเป็นคนทั่ว หยาง จงนำสิ่งที่เสนอไปไตร่ตรอง เราจะรอฟังคำตอบในยาม สาย อีกไม่นานคาระจะมาถึง
“ท่านหญิง..” ชวาเงินได้แต่มองหน้าหญิงวัยกลางคนอย่างพูด อะไรไม่ออกภายในหนักอึ้งเหมือนเห็นแสงสว่างที่มาพร้อมหอก เสียบเข้ากลางอก

“เราเชื่อว่าเจ้าจะดูแลบุตรชายเราได้เช่นเดียวกับคาระที่จะ ปกป้องรักเจ้าเพียงผู้เดียว

“เจ้าค่ะ” ฮวาเงินโน้มตัวลงคำนับก่อนหมุนตัวเดินออกจาก ห้อง เหลือบมองหญิงรับใช้มากมายที่นั่งคำนับอยู่หน้าห้อง ซึ่งห รงยืนพิงต้นไม้ด้านนอกเหลือบมองสบตาฮวาเงินที่ค่อยๆ ก้าวขา เดินลงอย่างช้าๆ

“คุณหนู” ชิงทรงเดินเข้ามาประคองแขนฮวาเงินที่ก้าวขาช้าลง คล้ายจะหมดแรง

“ไม่ว่าจะเลือกสิ่งใด ก็ต้องจากที่นี่อยู่ดี”

“ข้าน้อยจะเฝ้าติดตามคุณหนูตราบสิ้นแรงลมหายใจเจ้าค่ะ”

“ขอบใจนะ” สิ้นเสียงฮวาเงินก็หมดสติจิตดับวูบโดยมีชิงทรง แบกพากลับห้อง

ดวงจันทร์ลับตาอาทิตย์ลอยขึ้นสว่างแยงตาเสียงวิ่งวุ่นวายเข้า ออกห้องห้องหนึ่ง ฮวาเงินมองสาวใช้นั่งออรอรับใช้ถืออ่างใส่น้ำ คนละมือ ชะเง้อมองด้านในที่มีชายชุดดำเดินออกมาก่อนเดิน จากไปอย่างไม่พูดจา

“ฮวาเงิน…” เสียงฮิเมโกะดังลอดออกมาเรียกฮวาเงินที่ยืนอยู่ หน้าห้อง
“เจ้าค่ะ”

“เข้ามานี่สิ”

“เจ้าค่ะ” ฮวาเงินตอบรับก่อนเลื่อนประตูเข้าไปแล้วเลื่อนปิด ช้าๆ หมุนตัวคุกเข่าคำนับฮิเมโกะพลางเหลือบมองร่างที่นอนแน่ นิ่งเส้นผมสีขาวดุจหิมะทำฮวาเป็นแปลกใจมองหน้าฮิเมโกะทันที

“นี่แหละคาชิระ ขั้วหัวใจ” บุตรชายของเรา หากสกัดพิษไม่ทันคงเข้าสู่

“เจ้าค่ะ” ฮวาเงินชำเลืองมองร่างชายหนุ่มผู้งามสง่าครอง เส้นผมสีขาวดุจหิมะแม้แน่นิ่งก็ยังคงสง่าผ่าเผยก่อนหมุนตัวรีบ เลื่อนประตูออกวิ่งลงไปที่ครัวทันที ฮิเมโกะมองตามก่อนจับแขน ชายหนุ่มที่นอนสลบด้วยรอยยิ้ม ฮวาเป็นความหาสมุนไพรมาคม ทีละอย่างก่อนเด็ด ใส่หม้อต้ม สักพักจึงรีบตักยาต้มใส่ถ้วยเดิน เข้ามาหาฮิเมโกะพร้อมยื่นถ้วยยาให้

“สมุนไพรแก้พิษเจ้าค่ะ”

“เราฝากลูกเราด้วยนะ” ฮิเมโกะฉีกยิ้มก่อนลุกขึ้นเดินผ่านฮวา เงินออกไปพร้อมเลื่อนประตูปิด ฮวาเงินมองตามอย่างประหม่า ใจแล้วเหลือบมองชายหนุ่มผมขาวตรงหน้าที่นอนหมดสติ ฮวาเจ นขยับเข้ามานั่งลงข้างร่างที่แน่นิ่งก่อนตัดสินใจเอื้อมมือประคอง คอป้อนยาในถ้วยช้าๆ

อีก!

คาชิระหรือลี่ซื่อหมิงบุรุษสองเชื้อชาติผู้ครองเส้นผมสีขาวสําลักยาออกมา ฮวาเงินวางถ้วยยาค่อยๆ วางคอชายหนุ่มลง หมอนแล้วเดินไปหยิบผ้าสะอาดในตู้ด้านหลังมานั่งลงเช็ดปาก ให้อย่างเบามือ

“เจ้า… อย่า…ไป…” เสียงละเมอของชายหนุ่มที่หญิงสาวถอย ห่างหมุนตัวกลับ มือขวาของชื่อหมิงดึงแขนฮวาเงินไว้ทันทำให้ นางเซตามแรงของชายหนุ่มล้มลงอยู่ในอ้อมแขน ซื่อหมิงพลิก ตัวกระชับ โอบกอดฮวาเงินให้หยุดนิ่ง

“ใจข้าเจ็บปวด…ยิ่งนัก” คำพูดของชายหนุ่มทำฮวาเงินขยับ ยื้อแขนดึงออกลุกขึ้นมองชายที่หลับตาสนิทเพราะพิษบาดแผล จึงรีบถือถ้วยเปล่าลุกขึ้นเดินออกมาด้านนอกแต่ต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อซุฟยื่นชุดฮากามะสีดำให้

“ท่านหญิงบอกว่าให้คุณหนูดูแลคุณชายเจ้าค่ะ”

“แต่ว่า…

“คุณหนูต้องตบแต่งกับคุณชาย ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ” ชุฟุ คะยั้นคะยอยื่นชุดให้ฮวาเงินรับไว้อย่างจำใจก่อนเดินกลับ เข้าไป ประตูเลื่อนปิดทันทีจากชฟ ทำฮวาเงินสะดุ้งเล็กน้อยมอง ร่างชายหนุ่มอย่างลำบากใจ แต่ก็ต้องจนใจทำก้าวขาเดินไปลง ข้างชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมวางชุดลงที่ด้านข้างค่อยๆ เอื้อมมือ ปลดสายคาดเอวชายหนุ่มออกทีละชิ้นสลับกับสวมเสื้อใหม่ให้ แล้วจับร่างหนาประคองนั่งก่อนวางตัวลงช้าๆ ลมหายใจผ่อน ยาวเมื่อเลื่อนสายตามองเบื้องล่าง ความกระอักกระอ่วนใจ ครอบง่าฮวาเงินจนต้องหลับตาปลดผ้าช่วงล่างของชายหนุ่มออกก่อนความหาผ้าใหม่สวมใส่แทนที่ ฮวาเงินผ่อนลมหายใจ โล่งเมื่อถึงขั้นตอนสุดท้ายรัดสายคาดเอวเป็นอันเสร็จจึงรีบหัน มาเก็บชุดที่ถูกถอดลุกขึ้นเดินออกไปทันที

ชื่อหมิงค่อยๆ ลืมตาฟื้นขึ้นมองทั่วห้องก่อนลุกนั่งคิดทบทวน ขมวดคิ้วเอียงมองประตูเลื่อนออกฮิเมโกะเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ เอื้อมมือแตะหน้าผากผู้ฟันเบาๆ

“การปรุงยาของฮวาเงินช่างดียิ่งนัก

“ท่านแม่ ลูกมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร แล้วแคว้นเล่า “ชายารัชทายาทปราดเปรียว ฉลาด เก่งกาจ เจ้าควรพักผ่อน นะคาชิระ”

“ไม่ ท่านแม่”

“ขัดคำสั่งแม่รี” ฮิเมโกะมองหน้าซื่อหมิงก่อนยกชายแขน เสื้อซับน้ำตาหันหน้าไปทางอื่น ซื่อหมิงมองผู้เป็นแม่อย่าง หนักใจ

“ลูกไม่ไปก็ได้”

“คาชิระ” ฮิเมโกะหันกลับมาจับมือลี่ซื่อหมิงอย่างหนักแน่น “แม่อยากให้เจ้าพบฮวาเงิน”

“ฮวาเงิน… ซื่อหมิงขมวดคิ้วนิ่งมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างไม่ อยากจะเข้าใจ “ท่านแม่…

“ลองพบกันสักครั้ง แม่เชื่อว่านางจะดูแลเจ้าได้ดี เป็นตัวแทนแม่ที่ลั่วหยาง”

“ท่านก็รู้ว่าหัวใจของลูกไม่อาจรักใครได้อีก

“ยังไงซะฮวาเงินก็ต้องกลับไปเป็นฮูหยินของเจ้า

“ลูกไม่ยอมรับ” ลี่ซื่อหมิงลุกพรวดเดินไปหน้าประตู

“คำสั่งยามะเจ้าไม่อาจปฏิเสธได้

“ตามใจท่านแม่ แต่หัวใจลูกไม่มีทางยอมรับ” ซื่อหมิงยื่น ค่าขาดกระชากประตูเลื่อนออกมองหญิงรับใช้ในชุดกิโมโนแล้ว เดินออกไปอย่างหัวเสีย