ตอนที่ 1

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” เสียงหญิงชราผู้อาวุโสผู้ดูแลตระกูลอิ ยามะเซกิเปล่งเสียงเรียกหาใครบางคนทั่วบ้านในสมัยโชกุนยืด อำนาจปกครองทั้งสิบกว่าห้อง

“คุณหนูไปศาลเจ้า ซุฟมีเหตุอันใดหรือเจ้าคะ” สาวน้อยในชุด ยูกาตะสีสดใสเดินเข้ามาพร้อมถอดเกียะอยู่หน้าทางขึ้นบันได มองหญิงชราที่เลื่อนประตูปิด

“ชิงทรงเองรี รีบพาคุณหนูกลับมาเร็วเข้า ท่านหญิงเดินทาง ใกล้มาถึงแล้ว”

“เจ้าค่ะ” ชิงหรง สาวน้อยวัยใสรีบถอยกลับ ใส่เกี๊ยะวิ่งออกไป ทันทีผ่านซุ้มประตูใหญ่ค่อยๆ ก้าวทีละก้าวก่อนหยุดยืนกอดอก หันกลับมองทางที่วิ่งผ่านมา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นช้าๆ ก่อนเดิน ทีละก้าวอย่างไม่รีบร้อน

ศาลเจ้ายามะ

ป๊อก ป๊อก ป๊อก

เสียงเคาะไม้ดังกึกก้องมือเรียวสวยปักธูปลงกระถางใหญ่ก่อน ก้าวถอยหลังโค้งคำนับเหลียวมองหญิงรับใช้ในชุดกิโมโนสี่คน คอยติดตามไม่ห่างกาย ดวงตากลมโตหลับตาลงแล้วลืมตาลุก ขึ้นเดินออกจากสถานที่กราบไหว้

“ใกล้ค่ำแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูฮวา” หญิงรับใช้กางร่มให้ผู้เป็นนายทันที

“ชายุริยะ” ฮวาเงิน หญิงสาวผู้งดงามเจ้าของดวงตากลมโต ในชุดกิโมโนสีชมพูอ่อนเอ่ยถามกลับพร้อมมองหาซ้ำๆ

“อาจจะกลับไปแล้วนะเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ทางฝั่งขวาตอบกลับ ด้วยรอยยิ้มแต่เจ้าของดวงตากลมโตไม่มีทีท่าเชื่อแต่อย่างใด ก้มหน้าลงค่อยๆก้าวขาเดินก่อนหยุดชะงักเมื่อเห็นเท้าของ นักบวชหยุดอยู่ตรงหน้า ฮวาเงินเงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมฉีกยิ้มก้ม หัวทักทายอย่างให้เกียรติเช่นเดียวกับนักบวชที่ก้มหัวเล็กน้อย อีกทั้งยังจูงเด็กน้อยในชุดยูกาตะผมสั้นมาด้วย

“คุณหนู ข้าน้อยตามท่านตงชวนมาพบท่านแล้ว คุณหนูยิ้มให้ ข้าน้อยได้ไหมเจ้าคะ” ซายูริ เด็กน้อยวัยกำลังโตฉีกยิ้มละมือ ออกจากนักบวชหนุ่ม หันมาจับมือฮวาเงินด้วยรอยยิ้มสดใส

“ขอบใจเจ้ามากนะซายูริ” ฮวาเงินลูบแก้มเด็กน้อยก่อนฉีกยิ้ม ให้ตามที่ร้องขอเมื่อได้เห็นรอยยิ้มนั้นสมใจซายูริก็พยักหน้าดีใจ ก้าวถอยห่างหลีกทางให้นักบวชหนุ่มเผชิญหน้ากับหญิงสาว

“เชิญคุณหนูฮวา” ตงชวน นักบวชหนุ่มผายมือเชิญแล้วเดินนำ ไป ฮวาเงินพยักหน้ารับก่อนเดินตามเข้าไปในศาลเจ้าอีกครั้ง หญิงรับใช้สี่คนมองตามอย่างร้อนใจแล้วหันมาจ้องซายูริที่สะดุ้ง เฮือกก้มหน้ารีบก้าวขาวิ่ง

ปีก!

“โอ๊ย เจ็บจัง” ซายุริหงายหลังล้มลงก้นกระแทกพื้นดินยกมือ จับหัวเมื่อชนกับใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมถือเคนดามะเล่น (เคนดามะทําจากไม้ มีรูปทรงคล้ายกับค้อน มีถ้วยหลุมติด อยู่สองด้านของไม้ ด้านหนึ่งใหญ่และอีกด้านหนึ่งเล็ก ตรงปลาย ไม้มีลักษณะปลายแหลม และมีลูกบอลกลมๆ ผูกติดอยู่กับคอไม้ ด้วยเชือกยาวประมาณสี่สิบเซนติเมตร)

“เด็กโง่ อะ ให้” ชิงทรงก้มลงดึงแขนซายุริลุกขึ้นพร้อมยื่นเคน ดามะให้

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” ซายุรฉีกยิ้มรับเคนดามะแล้วรีบวิ่งอ้อมออก ไป ซึ่งทรงมองตามหลังก่อนหันมายิ้มมุมปากส่งให้หญิงรับใช้ คนที่เฝ้ารออยู่นอกศาลเจ้า

“ยังจะเฝ้าอยู่อีกหรือเจ้าคะ หมดหน้าที่ควรกลับไปได้แล้ว” ชิง ทรงเอ่ยพร้อมจ้องหน้าทีละคนอย่างไม่เกรงกลัว

“หน้าที่ของพวกข้าต้องพาคุณหนูฮวาเข้าพบท่านโชกุน สาว

รุ่นอย่างเจ้าอย่าได้กำเริบมากนัก” หญิงรับใช้ตอบกลับอย่างไม่

ยอมฝีปาก

“ถ้างั้นเป็นวิญญาณไปบอกท่านโชกุนของพวกเจ้าก็แล้วกัน” ชิงหรงเหยียดยิ้มชักมีดคู่ออกมายาวประมาณยี่สิบเซนติเมตรพุ่ง เข้าหาหญิงรับใช้ทั้งสี่คนทันทีอย่างไม่รีรอ ร่างหญิงรับใช้ค่อยๆ ร่วงลงกระทบพื้นโลหิตไหลจากคอทีละคน มีดคู่หมุนเล่นอยู่ใน มืออย่างคล่องแคล่วก่อนเก็บไว้ในชุดยูกาตะที่สวมใส่อยู่พลาง เหลียวมองผลงานอย่างพึงพอใจ

ฟีบ!

ยังไม่ทันที่ชิงหรงจะก้าวเดินไปที่ร่างไร้ลมหายใจ ตะเกียงถูกเหวี่ยงลงจากกําแพงประตูทางเข้าศาลมายังร่างไร้ลมหายใจจน เกิดไฟลุกท่วมอย่างรวดเร็ว ซึ่งทรงเงยหน้าหมุนตัวมองบุคคลที่ ยืนอยู่ในชุดขาวย้อนแสงอาทิตย์ก่อนวิ่งไต่กำแพงหนีไปด้วย ความว่องไว ชิงทรงหันกลับมองเปลวเพลิงแล้วแสยะยิ้มหมุนตัว เดินเข้าในศาลเจ้าอย่างไม่แยแสสิ่งใด

ป๊อก ป๊อก ป๊อก

ตงชวนยกมือพนมมือระดับอกพร้อมนั่งเคาะไม้อยู่หน้าของ ไหว้มากมายแล้วหันกลับมามองฮวาเงินที่มองตนเองนัยน์ตา เศร้าหมอง

“รอยยิ้มของท่านเริ่มจางหาย อย่าให้ความเศร้ามาครอบงำ จิตใจเลย” ตงชวนยืนตรงถือลูกประคำมองสบตาฮวาเงินที่ลด สายตาลงหยดน้ำตาไหลลงแก้มช้าๆ

“หยุดเถิด น้ำตาที่ไหลรินของท่านอาจสร้างบาปให้แก่ใครอีก หลายคน จงเข้มแข็งทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามวิถีชีวิต ไม่มีสิ่งใด ยั่งยืนและถาวร”

“ไม่มีทางออกสําหรับเราเลยจริงๆ ” ฮวาเงินปาดน้ำตาออก เม้มปากบางๆ อย่างหดหู่ใจก่อนเหลือบมองชิงทรงเดินเข้ามา นับช้าๆทำให้ต้องรีบเช็ดน้ำตาหันหน้าหนี ชิงทรงมองฮวาเงิน สายตานิ่งก่อนเหลือบมองตงชวนแล้วหมุนตัวกลับก้าวขาออก

“ช้าก่อน! ” ตงชวนรีบห้ามทันที

“หากไม่ช่วยก็อย่าได้ขวาง” ซึ่งหรงหยุดยืนเหลียวหลังกำหมัด
“ชิงหรง…” ชวาเงินเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังซึ่งทรง

“คุณหนู” ซึ่งหรงหมุนตัวกลับมาก้มหัวให้ฮวาเป็นอย่าง หนักใจ

“เรากลับก่อนแล้วกัน หากไม่เกิดอันใดขึ้นหวังว่าจะพบกันอีก ครั้ง” ฮวาเงินหันมาบอกตงชวนก่อนก้มหัวลาเดินออกไป ซึ่งทรง เหลือบมองนายแล้วย้อนกลับมามองหน้าตงชวน

“เดินทางธรรมแล้วอย่าก้าวก่ายเรื่องทางโลก ที่ ที่ท่านบวช ไม่ใช่เพราะคุณหนูหรอก” ชิงหรงเหยียดยิ้มหมุนตัวกลับเดิน ออกไปทิ้งท้ายให้ตงชวนนิ่งคิดหมุนตัวเดินมานั่งทำสมาธิ ผ่อนลมหายใจยาวก่อนหลับตาลง

ฮวาเงินเดินออกมานอกศาลกวาดสายตามองหาหญิงรับใช้ ด้วยความแปลกใจก่อนชำเลืองมองชิงทรงเดินมายืนอยู่ด้าน หลัง

“คนของท่านโชกุน…

“กลับไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านหญิงกลับมาพวกนางเลยถอดใจถอย กลับ ท่านหญิงไม่ยอมให้คุณหนูข้องเกี่ยวกับท่านโชกุนแน่ เจ้าค่ะ”

“เสียงใดจะคัดค้านอำนาจท่านโชกุนได้” ฮวาเงินสีหน้าสลด เศร้าหมองเสียงอ่อนลง

“ข้าน้อยเชื่อว่าท่านหญิงต้องช่วยคุณหนูได้ อดทนนะเจ้าค่ะ”

“ได้ เราจะอดทน ไปพบท่านหญิงกันเถอะ ฮวาเงินพยักหน้าช้าๆ อย่างจําใจดวงตาเศร้าหมองก็ยังไม่จางหายลมหายใจแฝง ด้วยความหนักใจที่แสนหนักอึ้งเต็มประดาในทรวงอกจนไม่อาจ ผ่อนออกมาหมด ซึ่งหนึ่งเดินตามฮวาเงินเหลือบมองท้องฟ้ามืด ครึ้มอาทิตย์อัสดงลับขอบฟ้า