ตอนที่5 หยอกเล่น

บรรดาผู้ชายในหมู่บ้านส่วนมากจะออกไปทำงานข้าง นอกกันเสียหมด จำนวนผู้หญิงในหมู่บ้านจึงมากกว่า ผู้ชาย ในหมู่บ้านบรรดาเหล่าสะใภ้มักจะรวมตัวพูดคุย

“ดูนั่นสิ นั่นไม่ใช่หลินหยางหรอกหรือ?” กลุ่มผู้หญิง ที่กำลังนั่งล้อมวงพูดคุยกันอยู่ไกลๆ โดยมีหนึ่งในนั้นที่ มองเห็นเขา

“จะไม่ใช่ได้อย่างไรกันล่ะ เด็กคนนี้ยิ่งโตยิ่งหล่อ”

“ก็ใช่น่ะสิ พวกเธอดูที่เป้ากางเกงของเขาสิ ดูเหมือน ของเจ้าเด็กนั่นจะไม่ใช่เล็กๆนะ” หลี่ซูเฟินค่อนข้างจะใจ กล้า มองไปยังหลินหยางที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แล้วเอ่ย ออกมาอย่างกำเริบเสิบสาน

“ฮ่าๆ เจ้าเด็กนี่ตอนกลางคืนก็อยู่คนเดียวด้วยสินะ หลี่ ซูเฟินถ้าเธอทนไม่ไหว ตกดึกหน่อยก็ไปเคาะประตูบ้าน เขาสิ” ได้ยินหลี่ซูเฟินว่าดังนั้น หนึ่งในสะใภ้ที่อยู่ด้วย กันจึงเอ่ยหยอกล้อกับเธอ

“บ้าสิ เขาเป็นถึงนักศึกษาในเมือง หากฉันไปเขาคงไม่ เปิดประตูให้หรอก ฉันว่าให้พี่หลิวเซียงไปดีกว่า”

พวกผู้หญิงในหมู่บ้านมักจะมารวมตัวกันเช่นนี้ ไม่มีอะไรทำก็พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ เรื่องเล็กๆน้อยๆไม่ เป็นเรื่อง หรือเรื่องน่าเบื่อ แต่เรื่องระหว่างหญิงชายดู พวกเธอจะมีความกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ

จากเมื่อคืนที่ความสามารถของเขาพัฒนาขึ้นเล็กน้อย การได้ยินของเขาราวกับว่าโสตประสาทของเขาจะ ได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นคุยกันทั้งหมดอย่างชัดเจน

แม้ว่าหลินหยางจะไม่ใช่คนหน้าบาง แต่อยู่ต่อหน้าผู้ หญิงมากเช่นนี้ เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

“หลินหยาง ตอนกลางคืนถ้าหลี่ซูเฟินไปเคาะประตู บ้านเธอ เธอจะเปิดไหม” หลิวเซียงที่หยอกล้อเมธีนีเมื่อ ซักครู่เอ่ยถามเขา

“ฮ่าๆๆ… ผู้หญิงคนอื่นๆก็หัวเราะตามๆกัน

“เปิดสิครับ พวกคุณไป ผมก็เปิดหมดล่ะครับ แต่ว่า ต้องมาทีละคนนะ หากบังเอิญมาเจอกันคงไม่ดีแน่” หลินหยางจึงเอ่ยหยอกล้อกับพวกเธอไปเช่นกัน

“ฮ่าๆ ได้ยินแล้วใช่ไหม เจ้าเด็กคนนี้ยังจะเอาเปรียบ พวกเราอีกเสียด้วย หลินหยาง เธอถอดกางเกงลงสิ ถ้า นกของเธอใหญ่กว่าพวกผู้ใหญ่ล่ะก็ คืนนี้พวกเราจะไป หาเธอให้หมดนี่เลย” หลี่ซูเฟินเอ่ยบอกกับเขา

ปีนี้หลี่ซูเฟินอายุสามสิบหก หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร เพียงแต่จะอ้วยไปเสียหน่อย เมื่อก่อนได้ยินคนอื่นเคย พูดว่า ผู้หญิงคนนี้มีอารมณ์ทางเพศที่รุนแรงมาก ผู้ชายธรรมดาจะไม่สามารถทำให้เธออิ่มได้ สามีของเธอ แต่งงานกับเธอมาสิบกว่าปี เขาอายุสี่สิบปีแล้วไม่เพียง แต่ไม่มีลงพุงเหมือนคนติดเบียร์ แต่ยังผอมมากและดู เหมือนจะอยู่ในภาวะเป็นโรคไตอีกด้วย

“ผมขอตัวไปซื้อน้ำหมึกก่อนนะครับ” หลินหยาง ประเมินค่าของผู้หญิงกลุ่มนี้ต่ำเกินไปเสียแล้ว เขาจึง ทิ้งไว้เพียงประโยคนั้นแล้วเดินเลี่ยงออกมา ปล่อยให้ผู้ หญิงกลุ่มนั้นนั่งหัวเราะกันต่อไป

“จางชุ่ยฮัว มีน้ำหมึกไหม? ขอซักขวดสิ”

ทางเข้าของหมู่บ้านมีร้านค้าเล็กๆร้านหนึ่งซึ่งเป็นร้าน ของจางชุ่ยฮัว ปีนี้เธออายุเต็มสี่สิบ หน้าตาถือว่าไม่เลว ปกติแล้วเธอจะทาแป้งแต่งหน้าบางๆ หนุ่มในหมู่บ้านก็ ชอบเธออยู่ไม่น้อย

แต่แฟนของจางชุ่ยฮัวเป็นนายหมู่บ้าน ปกติแล้วจึง ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับเธอ

จางชุ่ยฮัวที่อายุปาเข้าไปสี่สิบแล้วนั้น รูปร่างของเธอ ท้วมเล็กน้อย หรือจะเรียกได้ว่ารูปร่างอวบ มัดผมหาง ม้า ราวกับผลแอปเปิ้ลสุก

นับว่าจางชุ่ยฮัวเป็นผู้หญิงหนึ่งคนที่มีลักษณะเป็นไป ทางชาวตะวันตก เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ค่อนข้างจะเซ็กซี่ สวมกระโปรงสั้นคลุมลงมาถึงแค่ครึ่งต้นขา ด้านบนสวม ใส่เสื้อที่หากเพียงแค่เอี้ยวตัว หน้าอกก็ล้นออกมาให้ได้ เห็น
ในหมู่บ้าน ผู้หญิงที่ไม่ใส่ชุดชั้นในนั้นมีอยู่มาก และวัน นี้จางชุ่ยฮัวก็ไม่ได้ใส่เช่นกัน

ในเวลานั้น จางชุ่ยฮัวกำลังนั่งยองๆอยู่ที่พื้นกำลัง ออกแรงลากลังที่ใส่หมึกออกมา หลินหยางกลับมอง ลอดผ่านคอเสื้อของเธอไปเห็นเนินสีขาวที่มีขนาดใหญ่ อยู่ด้านในนั้น

จางชุ่ยฮัวออกแรงลากลังออกมาจากตรงเคาน์เตอร์ ด้านในบรรจุขวดน้ำหมึกอยู่ไม่กี่ขวด

แต่ตอนที่เธอกำลังลากลังออกมานั้น หน้าอกที่ กระเพื่อมเด้งไปมาราวกับสปริงอยู่ด้านหน้า ทำเอาเขา ตาลายไปหมด

แววตาฉายประกายความปรารถนาของหลินหยาง ความสุขจากความแนบชิดของหนุ่มสาวเมื่อคืนทำให้ เขาได้รู้รสชาตินั้น แววความเจ้าชู้ของผู้ชายเริ่มค่อยๆ ปรากฎออกมา

“ได้แล้ว อันนี้ขวดละ1.5บาท” จางชุ่ยฮัวหยิบขวด หมึกขึ้นมาหนึ่งขวดแล้วยื่นส่งให้หลินหยาง

จางชุ่ยฮัวที่ยืนขึ้นแล้วนั้นหน้าอกของเธอก็ถูกปิดคลุม เอาไว้ แต่เมื่อมองทะลุเสื้อบางๆของเธอนั้น ก็มองเห็น ก้อนเนื้อนุ่มๆ อีกทั้งยังสามารถมองเห็นเม็ดไข่มุกที่นูน ออกมาได้อย่างชัดเจน

ราวกับว่ารับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมาของหลินหยางในใจของเธอก็รู้สึกหวั่นไหวเช่นกัน ตัวเธอเองอายุปา เข้าไปสี่สิบแล้ว แต่เธอก็ยังคงมีเสน่ห์พอที่จะดึงดูด สายตานักศึกษาอย่างหลินหยางได้เพียงนี้

และสำหรับเค้าโครงอันแสนใหญ่โตตรงเป้ากางเกง ของเขา เธอเองก็เห็นได้อย่างชัดเจน แววตาความ ปรารถนาค่อยๆฉายออกมาให้ได้เห็น

“เมื่อซักครู่เธอมองอะไรน่ะ?” จางชุ่ยฮัวหัวเราะพลาง

เอ่ยถามหลินหยาง

“ผมมองกระต่ายสองตัวกระโดดไปมา แล้วหลังจาก นั้นก็ไม่เห็นแล้วครับ สงสัยผมคงจะตาลาย” เขาเอ่ย ตอบกลับไปอย่างเป็นปกติ